Τα «έκτακτα μέτρα» Ιταλίας 18 φορές μικρότερα απ’ τα τελευταία μόνιμα της Ελλάδας

Του Πάνου Παναγιώτου

Η ιταλική κυβέρνηση ενέκρινε μέτρα που προμηνύουν ευρύτατες περικοπές μετά το Πάσχα, με το βλέμμα στραμμένο στο έλλειμμα, αναφέρει η γερμανική DW.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ η ιταλική κυβέρνηση βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση καθώς το υπουργικό συμβούλιο υπό τον πρωθυπουργό Πάολο Τζεντιλόνι ενέκρινε έκτατα μέτρα ύψους άνω των 3 δις ευρώ.

Πότε θα αρθούν τα Capital Controls;

Του Πάνου Παναγιώτου

Τα capital controls ή οι περιορισμοί στις κινήσεις κεφαλαίων, είναι ένας από τους όρους που σημάδεψαν τη ζωή των Ελλήνων το 2015. Επιβλήθηκαν τον Ιούλιο μετά από το κλείσιμο των τραπεζών και ζούμε με αυτά, ήδη, πέντε μήνες. Πότε, λοιπόν, αναμένεται να αρθούν;

Τα capital controls ή οι περιορισμοί στις κινήσεις κεφαλαίων, είναι ένας από τους όρους που σημάδεψαν τη ζωή των Ελλήνων το 2015. Επιβλήθηκαν τον Ιούλιο μετά από το κλείσιμο των τραπεζών στον απόηχο της αποτυχίας της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους δανειστές της χώρας και είναι μαζί μας έκτοτε.

Αν και από την ημέρα της επιβολής τους οι περιορισμοί έχουν χαλαρώσει, σε καμία περίπτωση δεν έχουν αρθεί και η ημερομηνία που αυτό θα συμβεί παραμένει εικασία, αφού δεν υπάρχει καμία επίσημη απόφαση, πόσο μάλλον ενημέρωση.

Ωστόσο, με βάση μία σειρά παραμέτρων δημιουργήσαμε ένα μοντέλο για το πότε είναι πιθανότερο να αρθούν τα capital controls.

Οι βασικές παραμέτροι είναι οι ακόλουθες:

*Στατιστικά στοιχεία από προηγούμενες περιπτώσεις επιβολής capital controls

*Τα μέχρι σήμερα στοιχεία από την ταχύτητα χαλάρωσης τους στην Ελλάδα

*Την πορεία της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών

*Την ύφεση της ελληνικής οικονομίας

*Των ελληνικών πολιτικών εξελίξεων

*Των χρηματοοικονομικών και νομισματικών εξελίξεων στην ευρωζώνη και των κύριων γεωπολιτικών εξελίξεων στην περιοχή μας και διεθνώς (προσφυγικό, διεθνής πόλεμος στην τρομοκρατία, «ψυχρός πόλεμος» μεταξύ Ρωσίας – Τουρκίας, συμφωνία Τουρκίας – ΕΕ για προσφυγικό, χαλάρωση λιτότητας εξαιτίας συμφώνου σταθερότητας)

Με βάση το μοντέλο, οι πιθανότητες άρσης των capital controls μέχρι το τέλος του α’ τριμήνου του 2016 είναι μόλις 6%, ενώ μέχρι το τέλος του β’ τριμήνου του 2016 αυξάνονται στα 16%.

Οι πιθανότητες άρσης των capital controls μέχρι το τέλος του γ’ τριμήνου του 2016 ανεβαίνουν στο 45% και μέχρι το τέλος του 2016 στο 68%. Μπαίνοντας στο 2017, οι πιθανότητες άρσης των περιορισμών κεφαλαίων στο α’ τρίμηνο του έτους αυξάνονται στο 78% και μέχρι το τέλος του 2017 φτάνουν στο 94%.

Πιθανότητες άρσης capital controls

2016

α’ τρίμηνο: 6%

β’ τρίμηνο: 16%

γ’ τρίμηνο: 45%

δ’ τρίμηνο: 68%

2017

α’ τρίμηνο: 78%

β’ τρίμηνο: 86%

γ’ τρίμηνο: 91%

δ’ τρίμηνο: 94%

Το γεγονός της άρσης των capital controls θεωρήθηκε ως ένα ασαφές σύνολο το οποίο μπορεί να ισχύει από 0 μέχρι 100%, με το 0% να υποδεικνύει απόλυτη εφαρμογή περιορισμών κεφαλαίων και το 100% απόλυτη άρση τους. Κάθε μία από τις παραμέτρους του μοντέλου αντιμετωπίστηκε ως υποσύνολο / δυναμοσύνολο του υπερσυνόλου αναφοράς του, συνδεδεμένου με αυτό μέσω της συνάρτησης συμμετοχής.

Η ισχύς ή όχι της άρσης των capital controls αναπαραστάθηκε ως μία διαδρομή από το 0% στο 100%, επηρεαζόμενη από τις επιμέρους, αντίστοιχες διαδρομές, των δυναμοσυνόλων. Έτσι, για παράδειγμα, η πρόβλεψη για 100% επιτυχημένη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ή για 100% μείωση της πολιτικής αστάθειας, 100% αντιμετώπισης του προβλήματος των κόκκινων δανείων κλπ, προσθέτει περισσότερους βαθμούς ισχύς στο γεγονός της άρσης των capital controls απ’ ότι προβλέψεις της τάξης του 90%, 80% κλπ.

Στο μοντέλο συμπεριλήφθη ένας παράγοντα εντροπίας (έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία σε ένα σύστημα) αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει ότι δε μπορεί να υπάρξει ένας άλλος, μη αναγνωρίσιμος σήμερα παράγοντας εντροπίας, ο οποίος να επηρεάσει σημαντικά ή και καθοριστικά την εξέλιξη του συστήματος προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

news247

Τί συνεπάγονται τα perpetual bonds για Ελλάδα, ΕΚΤ;

Του Πάνου Παναγιώτου

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατέχει ελληνικά ομόλογα ύψους 27,1 δις ευρώ με επιτόκιο 4,50%. Τα ομόλογα αυτά λήγουν σε διαφορετικές ημερομηνίες και για παράδειγμα το  2015 λήγουν ομόλογα ύψους 6,7 δις ευρώ ενώ μέχρι το 2020 λήγουν ομόλογα ύψους 16,6 δις ευρώ.

Επομένως, για τα συγκεκριμένα ομόλογα η Ελλάδα πρέπει να πληρώνει:

1. Ετήσιο τόκο 4,5%
2. Την ονομαστική τους αξία, όταν λήξουν

Υπάρχουν λεφτά για πληρωμή τόκων αλλά όχι για το κεφάλαιο

Σημασία και κόστος της απόφασης της ΕΚΤ

Του Πάνου Παναγιώτου

Το γεγονός. Την Τετάρτη, 04 Φεβρουαρίου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφάσισε  να άρει την εξαίρεση που είχε προβλεφθεί για τα εμπορεύσιμα χρηματοδοτικά μέσα που εκδίδονται ή είναι εγγυημένα από το Ελληνικό Δημόσιο και βάσει των οποίων οι ελληνικές τράπεζες είχαν πρόσβαση στις πράξεις νομισματικής πολιτικής του Ευρωσυστήματος, απόφαση που θα εκτελεστεί από τις 11 Φεβρουαρίου.

Πολιτική σημασία

Η εξέλιξη αυτή δεν αποτελεί έκπληξη αλλά όπως είχε γραφτεί και σε προηγούμενο άρθρο στα τέλη του Δεκεμβρίου, «σύμφωνα με την απόφαση 2013/6 της ΕΚΤ που ελήφθη στις 22 Μαρτίου 2013, οι κρατικές εγγυήσεις που καταθέτουν οι τράπεζες για την άντληση ρευστότητας από την ΕΚΤ,  θα πάψουν να γίνονται δεκτές από 1ης Μαρτίου 2015».

Επομένως η ΕΚΤ απλά μετέφερε το χρόνο μίας προειλημμένης απόφασης της δεκαεπτά ημέρες νωρίτερα από τον αρχικό προγραμματισμό. Η πρακτική αυτή του ήπιου αιφνιδιασμού είναι χαρακτηριστική της ΕΚΤ και ερμηνεύεται ως προσπάθεια άσκησης πίεσης εκατέρωθεν, σε ελληνική κυβέρνηση και εταίρους, προκειμένου να καταλήξουν σε συμφωνία το συντομότερο δυνατό. Ως εκ τούτου είναι περισσότερο μία πολιτική παρά μία οικονομική κίνηση.

Τι σημαίνει η νέα πρόταση για το χρέος;

Του Πάνου Παναγιώτου

Σκεφτείτε το παράδειγμα όπου έχετε πάρει από μία τράπεζα ένα δάνει 100 χιλ. ευρώ και πρέπει να καταβάλετε μηνιαία μία σταθερή δόση, ασχέτως των μεταβολών στο εισόδημα σας. Έτσι αν σας γίνει μείωση μισθού ή  απολυθείτε, ή αν μειωθούν τα έσοδα της επιχείρησης σας ή ακόμη και αν αναγκαστείτε να την κλείσετε, η δόση θα παραμείνει ίδια και η υποχρέωση αποπληρωμής της αναγκαστική παρά το ότι τα εισοδήματα σας θα έχουν επηρεαστεί αρνητικά.

Φανταστείτε τώρα μία συμφωνία με την τράπεζα η οποία συνδέει το εισόδημα σας με το ύψος της δόσης που θα πληρώνετε. Αν μειωθούν τα εισοδήματα τότε θα μειωθεί και η δόση αλλά αν αυξηθούν τότε θα πληρώνετε περισσότερο,

Δέκα λόγοι που «έσπασε» η ισοτιμία φράγκου/ευρώ

Tου Πάνου Παναγιώτου

Γιατί «έσπασε» η σταθερή ισοτιμία φράγκου / ευρώ, ποιες οι αιτίες που οδήγησαν την Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας σε αυτήν την απόφαση, ποιες οι συνέπειες για του Έλληνες δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο και τί επιλογές έχουν;

Πριν το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης  για να αγοράσει κανείς ένα ευρώ χρειαζόταν περισσότερο από 1,50 ελβετικά φράγκα. Από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης και μετά το ευρώ άρχισε να πέφτει και το ελβετικό φράγκο να ανατιμάται  καθώς οι επενδυτές πουλούσαν ευρώ και αναζητούσαν ασφάλεια στο ελβετικό νόμισμα και μέχρι τον Αύγουστο του 2011 η ισοτιμία του με το ευρώ είχε φτάσει στο ένα προς ένα.

Στην προσπάθεια της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας  από τη μια να προστατέψει την οικονομία της χώρας και από την άλλη να συνεισφέρει στην αποκλιμάκωση των πιέσεων, κερδοσκοπικών και μη, στο ευρώ, έλαβε την απόφαση,  στις 06 Σεπτεμβρίου του 2011, να δημιουργήσει μία τεχνητή, κλειδωμένη ισοτιμία του φράγκου με το ευρώ στο 1,20 έτσι ώστε ένα ευρώ να κοστίζει , σταθερά, 1,20 φράγκα. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να πουλάει φράγκα και να αγοράζει ευρώ, σε μία φάση που κανένας δεν ήθελε το ευρωπαϊκό νόμισμα. Με αυτόν τον τρόπο η Ελβετία παρείχε μία πολύ σημαντική στήριξη στο ευρωπαϊκό νόμισμα.

Γιατί οι ξένοι επενδυτές αγοράζουν ελληνικές μετοχές;

Του Πάνου Παναγιώτου

Κάποτε ο Κώστας Σημίτης, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, υποστήριξε ότι ο Γενικός Δείκτης του Χρηματιστηρίου Αθηνών θα σκαρφάλωνε στις 7.500 μονάδες επειδή η κυβέρνηση του είχε εξασφαλίσει συνθήκες μόνιμης ανάπτυξης για την χώρα.

Σε άρθρο με τίτλο «Ακόμα πιο ψηλά το Χρηματιστήριο –Τι εκτιμά ο Γ. Παπαντωνίου», στις 19/09/1999 η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ έγραφε μεταξύ άλλων: «Όταν τα επιτόκια αρχίσουν το 2000 να υποχωρούν τότε το σύνολο των αποταμιευτών θα αναζητήσει νέες διεξόδους και το πιθανότερο είναι να κατευθυνθούν προς τη Σοφοκλέους, με αποτέλεσμα η ζήτηση μετοχών να φθάσει σε υψηλά επίπεδα. Ακόμη υπολογίζει σε αύξηση της ζήτησης των μετοχών και από το εξωτερικό, πράγμα που θα σημειωθεί με την αναβάθμιση της Σοφοκλέους από αναδυόμενη αγορά σε κύρια. Όλα τα στοιχεία βεβαιώνουν πως τη στιγμή που θα συμβεί αυτό θα εισρεύσουν στη χώρα περίπου 3 δισ. δολ. Ο συνδυασμός των δύο αυτών παραγόντων μπορεί μεσοπρόθεσμα να ωθήσει το γενικό δείκτη μέχρι τις 7.500 μονάδες, αναφέρουν πηγές του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.»

Τέσσερις αποδείξεις ότι GRexit σημαίνει EuroBreak

Του Πάνου Παναγιώτου

Εισαγωγικό σχόλιο blog

Η Ευρωζώνη είναι σαν ένας κύκλος σχηματισμένος από βενζίνη με 19 χάρτινες σημαίες , βρεγμένες από τη βενζίνη μέσα στον κύκλο. Αν , όταν κι όπου να πέσει το σπίρτο , η φωτιά θα κάψει σε dt και τις 19 σημαίες και δεν θα σταματήσει εκεί.

Αυτό ήταν είναι και θα είναι ένα τεράστιο διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια κάθε κράτους που θελήσει να αμφισβητήσει τις κυριάρχες πολιτικές της Ευρωζώνης. Το οτί δεν χρησιμοποιήθηκε ακόμα , εδώ και 5 χρόνια, από τις ελληνικές κυβερνήσεις αποτελεί όνειδος.

Σύμφωνα με μία άποψη που κατακλύζει το τελευταίο διάστημα τα γερμανικά, διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ η  Ευρωζώνη είναι έτοιμη να αντέξει μία έξοδο της Ελλάδας απ’ το ευρώ καθώς είναι σήμερα πιο προστατευμένη απ’ ότι πριν μερικά χρόνια από τις αγορές.

Τα επιχειρήματα που παρατίθενται για την υποστήριξη αυτής της άποψης είναι ότι α) το ελληνικό χρέος δε βρίσκεται, πια, στα χέρια του ιδιωτικού ευρωπαϊκού τομέα αλλά του επίσημου, β) ότι έχουν δημιουργηθεί ειδικοί μηχανισμοί ευρωπαϊκοί μηχανισμοί αποτροπής μίας κρίσης πτώχευσης, γ) πως  οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν προλάβει να αναδιαρθρώσουν και να εξυγιάνουν τα χαρτοφυλάκια τους και δ)  ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική  Τράπεζα είναι έτοιμη να αγοράσει ομόλογα ευρωπαϊκών κρατών,  ενώ ως απόδειξη της ισχύς αυτής της άποψη προτάσσεται το ότι αγορές δεν ξεπούλησαν τα ομόλογα των κρατών που στο πρόσφατο παρελθόν βρέθηκαν υπό αμφισβήτηση και άρα η ευρωζώνη είναι  ασφαλής.

Τέσσερα ψέματα για το ενδεχόμενο τραπεζικής κρίσης

Του Πάνου Παναγιώτου*

Το τελευταίο διάστημα  γίνεται μία συζήτηση σχετικά με το ενδεχόμενο να ξεσπάσει μία ελληνική τραπεζική κρίση στο 2015.Στον απόηχο της προκήρυξης πρόωρων εκλογών η συζήτηση αυτή αναζωπυρώθηκε έντονα, υποδηλώνοντας ότι θα αποτελέσει ένα από τα κεντρικά θέματα της προεκλογικής περιόδου. Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα, όποιος άπτεται αυτού θα έπρεπε να στηρίζεται σε αληθινά και αδιάσειστα στοιχεία. Φαίνεται, όμως, πως συμβαίνει το αντίθετο και κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης  επαναλαμβάνονται τέσσερα συγκεκριμένα ψέματα, τα οποία αποτελούν ανεύθυνη κινδυνολογία. Προς αποκατάσταση της αλήθειας, λοιπόν, τα ψέματα αυτά παρουσιάζονται ένα, ένα, παρακάτω:

«Off The Record» Κυβερνητικός «Τζόγος» Με Βαρύ Τίμημα

Του Πάνου Παναγιώτου*

Τον Απρίλιο του 2014 η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε δανεισμό από τις αγορές προκειμένου να καλύψει τμήμα  από το χρηματοδοτικό κενό ύψους 5 δις ευρώ το οποίο προέκυψε εξαιτίας του εκτροχιασμού του προγράμματος απ’ τους εξωπραγματικούς του στόχους.

Προκειμένου να πετύχει η δημοπρασία ομολόγων, χωρίς την οποία η κυβέρνηση θα έπρεπε να ζητήσει περισσότερα δάνεια απ’ την Τρόικα αναγνωρίζοντας την αποτυχία της πολιτικής της, το οικονομικό επιτελείο με επικεφαλής τον κ. Στουρνάρα και τη συνδρομή του ίδιου του πρωθυπουργού, ήρθε σε επαφή με διεθνείς τράπεζες και hedge funds και προχώρησε σε συμφωνία για την έκδοση ομολόγων αγγλικού δικαίου και εμπλουτισμένων με ειδικές νομικές ρήτρες εξασφάλισης των δανειστών, αποκρύπτοντας αυτήν την επιλογή του απ’ τη βουλή και τους πολίτες.

Ρύθμιση κόκκινων δανείων: Από τη Δημοκρατία στην Τραπεζοκρατία;

 

Του Πάνου Παναγιώτου

Ήταν 9 Μαρτίου του 2000 όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας,  Κώστας Σημίτης, ενημέρωνε από το Ζάππειο Μέγαρο τους Έλληνες ότι «το 2001, η δραχμή, το νόμισμά μας … μετατρέπεται σε ΕΥΡΩ … μπαίνουμε στην ΟΝΕ με το σπαθί μας. Οι κόποι, οι προσπάθειες και οι θυσίες του ελληνικού λαού «πιάσαν τόπο» … τελειώνει οριστικά η εικόνα μιας Ελλάδας μικρής και ανασφαλούς.. κάθε Έλληνας πολίτης κερδίζει από την ένταξη… σε ασφάλεια και σιγουριά για τον ίδιον, σε καλύτερες ευκαιρίες και δυνατότητες για τα παιδιά του».

Αυτά τα γεμάτα αισιοδοξία και εθνική υπερηφάνεια λόγια συνέπεσαν με το κραχ του Χρηματιστηρίου το οποίο μέχρι το 2001 είχε εξαϋλώσει  την περιουσία εκατομμυρίων Ελλήνων.

Προκειμένου να αποφευχθεί μία μεγάλη ύφεση η οποία, μεταξύ άλλων, θα αναδείκνυε την ανετοιμότητα της ελληνικής οικονομίας να εγκαταλείψει το εθνικό της νόμισμα, η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να υποκαταστήσει το ελληνικό χρηματιστήριο ως ένα από τους βασικούς μοχλούς ανάπτυξης της οικονομίας μέσω της ενίσχυσης της εσωτερικής κατανάλωσης.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΕΑ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Πάνου Παναγιώτου

Μία από τις πιο διαχρονικές αλήθειες είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις λένε αναλήθειες. Και αυτό γιατί ο στόχος τους δεν είναι να αναδείξουν την πραγματικότητα ως έχει αλλά να την παρουσιάσουν όπως τις συμφέρει.

«Με ρωτήσατε προηγουμένως, κ. Τσίπρα, αν το χρέος μας είναι βιώσιμο.
Ευτυχώς για την Ελλάδα είναι. Δυστυχώς για το ΣΥΡΙΖΑ είναι.
Εμένα ρωτάτε άλλωστε; Το λένε ήδη οι αγορές.»
Αντώνης Σαμαράς, Συζήτηση στη Βουλή,Οκτώβριος 2014

«Προκειμένου να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους απαιτείται …
η εφαρμογή δημοσιονομικής πολιτικής που θα οδηγήσει σε ικανά πρωτογενή πλεονάσματα»
Λουκάς Παπαδήμος, Ιούλιος 2014

Προκειμένου να δει κανείς μέσα από το προπέτασμα καπνού της κυβέρνησης, πρέπει να συγκεντρώσει και να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ  που θα τον καθοδηγήσουν να εμφανίσει την εικόνα που κρύβεται και να είναι έτοιμος να την αντέξει όσο άσχημη και αν είναι.

Stress tests: Tι Ελλάδα, τι Βόρεια Κορέα

Του Πάνου Παναγιώτου*

Η ερμηνεία μίας είδησης είναι υποκειμενική. Αλλά  η  ύπαρξη της είδησης είναι, αναγκαστικά και αυταπόδεικτα, αντικειμενική. Εκτός και αν βρίσκεται κανείς στη Βόρεια Κορέα του Κιμ Γιονγκ Ουν ή στην Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά, όπου το άσπρο γίνεται μαύρο και το μαύρο άσπρο όταν και όπως βολεύει την κυβέρνηση. Αυτό, ακριβώς, συνέβη στην Ελλάδα με την είδηση για τα αποτελέσματα των τεστ αντοχής των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ, καθώς να μεταδοθεί η πραγματική, μεταδόθηκε η… αντίθετη.

Η πραγματική είδηση,  όπως μεταδόθηκε από τα διεθνή ΜΜΕ (βλέπε για παράδειγμα το σχετικό ρεπορτάζ του Bloomberg) και όπως φαίνεται από τη σχετική επεξηγηματική εικόνα του Bloomberg, είναι πως τρεις ελληνικές τράπεζες, η Eurobank, η Εθνική και η Πειραιως, ΑΠΕΤΥΧΑΝ (failed) στα stress tests της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με την Eurobank να καταλαμβάνει τη 2ηχειρότερη θέση μεταξύ όλων των τραπεζών, την Εθνική Τράπεζα την 6η χειρότερη και τη Πειραιώς την 18η χειρότερη θέση. 

Η αλήθεια για τα stress tests

Του Πάνου Παναγιώτου

Αργά το βράδυ της Πέμπτης, οι ελληνικές τράπεζες πήραν στα χέρια τους τα πρώτα στοιχεία από τα stress tests της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τρεις ημέρες πριν την επίσημη δημοσίευση τους. Σύμφωνα με διαρροές από τις ίδιες, υπάρχουν και άλλες κεφαλαιακές ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν, αλλά αυτές είναι περιορισμένες.

Αυτό σημαίνει πως παρά το γεγονός πως  οι τέσσερις μεγάλες ελληνικές τράπεζες, Εθνική, Πειραιώς, Eurobank και Alpha Bank, έχουν συγκεντρώσει πάρα πολύ μεγάλα κεφάλαια από τις δύο φάσεις ανακεφαλαιοποίησης τους, με το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των αυτών να προέρχεται από κρατικές πηγές και ένα μικρό, μόνο, τμήμα από ιδιωτικές, εξακολουθούν να χρήζουν ‘περιορισμένης’ κεφαλαιακής ενίσχυσης

Η επικράτηση της γερμανικής λογικής τρέφει τον παραλογισμό που ακρωτηριάζει την Ελλάδα

Του Πάνου Παναγιώτου

Από το 2010 η Γερμανία έχει επιβάλλει στους Έλληνες την Τρόικα, παρουσιάζοντας την ως μία ομάδα έμπειρων αν όχι σοφών τεχνοκρατών που κατέχουν τη συνταγή και τη γνώση για να τους “σώσουν” μέσω των Μνημονίων, που προβάλλονται ως υπέρτατες μακροοικονομικές και δημοσιονομικές συνθέσεις και σύγχρονα οικονομικά “Ευαγγέλια” που θα φωτίσουν με την “αλήθεια” τους το δρόμο για την έξοδο απ” την κρίση και θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο την οικονομία, την κοινωνία και τη χώρα.

Καθώς, μάλιστα, εξ αρχής κατατίθενται διαφορετικές προσεγγίσεις και εναλλακτικές προτάσεις από πρόσωπα και φορείς εκτός της Τρόικας αλλά και καταγράφονται διαφωνίες και ποικίλες απόψεις στο εσωτερικό της, η Γερμανία έχει αναλάβει την πρωτοβουλία και το ρόλο να ενεργεί έτσι ώστε αυτές να επισκιάζονται από την έκφανση της αλήθειας που η ίδια αντιλαμβάνεται ως απόλυτη και να μην έχουν ποτέ την παραμικρή ελπίδα να αντιμετωπιστούν ως ένα πλήθος από σχετικές αλήθειες που μπορούν να συνυπάρχουν, να συμπληρώνουν ή και να ακυρώνουν ένα τμήμα της.

Εργαζόμενοι Φτωχοί: Tο εργασιακό μοντέλο Μέρκελ – Σαμαρά

Του Πάνου Παναγιώτου

Στον απόηχο της δημοσίευσης των στοιχείων της Eurostat για την ανεργία στην ΕΕ τον Ιούλιο του 2013, ο Laszlo Andor, Ευρωπαίος Επίτροπος Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Ένταξης διατύπωσε μια σειρά παρατηρήσεων, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στο υπόμνημα 13/759 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με ημερομηνία 30 Αυγούστου 2013.

“Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι πολλές χώρες έχουν καταφέρει να μειώσουν ελαφρώς την εποχικά προσαρμοσμένη ανεργία… Αλλά είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι πάνω από 26.6 εκ. άτομα που αναζητούν εργασία εξακολουθούν να είναι χωρίς δουλειά στην ΕΕ (19,2 εκατομμύρια στην ευρωζώνη), εκ των οποίων περισσότερα από 5,5 εκατομμύρια άτομα ηλικίας κάτω των 25 ετών (3,5 εκατομμύρια στη ζώνη του ευρώ)”, αναφέρει στο σχετικό υπόμνημα ο Ευρωπαίος Επίτροπος Απασχόλησης προσθέτοντας: “Θα είμαστε σε θέση να μιλήσουμε για μια ισχυρή ανάκαμψη όταν η οικονομία της ΕΕ δημιουργεί 200-300 χιλ. νέες θέσεις εργασίας κάθε μήνα, χρόνο με το χρόνο. Και σαφώς, μια πραγματικά ισχυρή ανάκαμψη στον τομέα της εργασίας δεν πρέπει να βασίζεται σε συμβάσεις μηδενικών ωρών ή μακροχρόνιες μίνι – εργασίες. Μόνο αν οι εργαζόμενοι έχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση και μπορούν να αγοράσουν ό, τι άλλοι πωλούν, θα θα μπορέσει να επιστρέψει μία πραγματικά θετική δυναμική στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας.”

Ελλάδα: Η πιο καταστροφική επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος διεθνώς

Του Πάνου Παναγιώτου

Το τελευταίο διάστημα, η Ελλάδα κατάφερε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική διόρθωση που έχει γίνει ποτέ και μέσα στο πιο σύντομο διάστημα: Πέτυχε, μέσα σε τέσσερα χρόνια, μείωση του ελλείμματος της κατά 13% του σημερινού της ΑΕΠ. Αλλά για να το κάνει αυτό, υπέστη μείωση του ΑΕΠ της κατά 25%, τη μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ που έχει υπάρξει ποτέ διεθνώς από την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 30.”

Αντώνης Σαμαράς
Απόσπασμα από την επίσημη ομιλία του
για την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα

 Επιτυχημένη, αποτυχημένη και καταστροφική δημοσιονομική διόρθωση

Με τον όρο ‘δημοσιονομική διόρθωση’ εννοούμε την προσπάθεια ισοστάθμισης των κρατικών εξόδων με τα κρατικά έσοδα ώστε να μειωθεί ή να εξαλειφθεί το δημόσιο έλλειμμα. Πρωτογενές είναι το έλλειμμα που δεν περιλαμβάνει τους τόκους για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Τα ΄χαμε πει: Οικονομία των Παπούα, το μοντέλο για την Ελλάδα – Επιβεβαίωση

 

του Πάνου Παναγιώτου

Σχεδόν τρία χρόνια πριν, ο εξαιρετικός αναλυτής και συνεργάτης του Tvxs Πάνος Παναγιώτου είχε αναλύσει όλες τις παραμέτρους της προσπάθειας για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος που ξεκινούσε τότε. Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του χωρίς καμία αλλαγή, καθώς έχει πέσει μέσα σε όλες τις προβλέψεις:

Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα τρέχει έναν εξαντλητικό μαραθώνιο με στόχο την εξυπηρέτηση του χρέους της και τη μείωση των ελλειμμάτων της. Μισθοί και συντάξεις κόβονται, έμμεσοι φόροι αυξάνονται, έκτακτες εισφορές επιβάλλονται, η ανεργία απογειώνεται, τα εισοδήματα και οι καταθέσεις μειώνονται, ενώ η συρρίκνωση του ΑΕΠ είναι τόσο μεγάλη που κατατάσσει τη χώρα στη 212η χειρότερη θέση μεταξύ των 215 κρατών του κόσμου.

Δεν είναι δυνατή έξοδος της Ελλάδας στις αγορές

Του Πάνου Παναγιώτου

Πριν περίπου έναν μήνα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, σε συνέντευξή του έκανε λόγο για έξοδο της Ελλάδας στις αγορές το 2014, ενώ πριν από μία εβδομάδα ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας δήλωσε η έξοδος στις αγορές θα είναι δοκιμαστική και για μικρά ποσά. Από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ανέφερε το Σάββατο ότι η έξοδος στις αγορές είναι «κοροϊδία» και ότι «θα πρόκειται για μια στημένη θεατρική έξοδο, με προσυμφωνημένη αγοραπωλησία με συγκεκριμένο Οίκο». Σε αυτό το πλαίσιο, δημιουργούνται ερωτήματα για το κατά πόσο είναι δυνατή η έξοδος στις αγορές –δοκιμαστική ή μη- καθώς και για τις ενδεχόμενες συνέπειές της. Για το θέμα μιλάει στο tvxs.gr o χρηματιστηριακός αναλυτής Πάνος Παναγιώτου.

Ιράκ 2004 – Ελλάδα 2014: Ομοιότητες δύο διαφορετικών πολέμων

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/FosPhotos

Του Πάνου Παναγιώτου

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, το 2014-2015 σε κάθε εργαζόμενο θα αντιστοιχούν δύο μη εργαζόμενοι, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ευρωζώνη αλλά και σε αναπτυγμένη χώρα. Αυτό συνεπάγεται πως κάθε ένας εργαζόμενος θα πρέπει να συντηρεί δύο άτομα από την κατηγορία των μη εργαζόμενων, η οποία περιλαμβάνει παιδιά, συνταξιούχους, ανέργους και μη απασχολούμενους ενήλικες.

Αυτός ο ένας εργαζόμενος, έχει δει τις αποδοχές του να μειώνονται τουλάχιστον κατά 25% σε σχέση με το 2008 και τη συνολική οικονομική του δύναμη να μειώνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας των φοροεισπρακτικών μέτρων, ενώ είναι όλο και πιθανότερο να αμείβεται με μισθό μεταξύ 586 -300 ευρώ, δηλαδή με τον κατώτατο ή της ημιαπασχόλησης (οι ημιαπασχολούμενοι ανέρχονταν στο β’ τρίμηνο του 2013 σε 214 χιλιάδες από 133 χιλιάδες το β’ τρίμηνο του 2010). Επιπλέον, δεν αποκλείεται στο μέλλον να υποστεί ακόμη μεγαλύτερη μείωση των αποδοχών ή της οικονομικής του δύναμης ή και να χάσει εντελώς τη δουλειά του.

Ανεργία και ελληνική πολιτική νομοτέλεια

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/FosPhotos

Του Πάνου Παναγιώτου

Στη δικομματική ελληνική πολιτική αρένα, κάθε φορά που ένα κόμμα εξουσίας κέρδιζε σε βουλευτικές εκλογές, κατά κανόνα διατηρούσε μέχρι την ολοκλήρωση της θητείας του τόσο τον επικεφαλής του όσο και αρκετή από την εκλογική του δύναμη ώστε να μπορέσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση είτε να επανεκλεγεί είτε, τουλάχιστον, να εξασφαλίσει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο κανόνας αυτός ίσχυε στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση μέχρι το 2011 όταν άλλαξε με δραματικό τρόπο, στα μέσα του τετραετούς πολιτικού κύκλου του τότε κυβερνώντος κόμματος, καθώς αυτό απώλεσε, ταυτόχρονα, τόσο τον επικεφαλής του όσο και το λαϊκό του έρεισμα, βιώνοντας μία θεαματική συρρίκνωση της πολιτικής του δύναμης, που το υποβάθμισε σε κομπάρσο από διαχρονικό πρωταγωνιστή στην πολιτική σκηνή.

Η γενικότερη αιτία αυτής της εξέλιξης ήταν η συνειδητοποίηση, από μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, του μέγεθος της του σφάλματος που έκανε όταν πίστεψε τον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ότι η είσοδος της χώρας στο Μνημόνιο θα έλυνε, με μοναδικό αντάλλαγμα έναν βραχυπρόθεσμο πόνο διετίας, τα προβλήματα του κρατικού χρέους, των ελλειμμάτων, της διαφθοράς και του απαρχαιωμένου κρατικού μηχανισμού, ότι θα αποκαθιστούσε τη διεθνή αξιοπιστία της Ελλάδας και ότι θα προκαλούσε μία ολική επανεκκίνηση της. Η ειδικότερη αιτία, ωστόσο, ήταν η απογείωση της ανεργίας.

Όταν το τρίτο τρίμηνο του 2009 το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου κέρδισε στις βουλευτικές εκλογές με ποσοστό 43,92%, η ανεργία στην Ελλάδα κυμαινόταν στο 9,3%. Στις ίδιες εκλογές η ΝΔ έλαβε το 33,47% των ψήφων και ο ΣΥΡΙΖΑ το 4,6%. Ένα χρόνο αργότερα και αφού η χώρα είχε μπει στο Μνημόνιο, στο τρίτο τρίμηνο του 2010, η ανεργία είχε αυξηθεί στο 12,4% και τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ είχαν μειωθεί στο 42,5%, της ΝΔ στο 28% ενώ του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεναν αμετάβλητα στο 4,5%.

Μόλις έξι μήνες αργότερα, στο τρίτο τρίμηνο του 2011, η ανεργία ξεπέρασε για πρώτη φορά το 15%, φτάνοντας στο 15,9% και το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ μειώθηκε απότομα στο 35%, με τη ΝΔ να κυμαίνεται στο 29% και το ΣΥΡΙΖΑ να διατηρεί τα μικρά ποσοστά του. Μετά από δύο τρίμηνα καταγραφής νέων ιστορικών ρεκόρ στην ανεργία, τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ μειώθηκαν θεαματικά στο 22,5%, με αυτά της ΝΔ να αυξάνονται στο 31,5% και του ΣΥΡΙΖΑ να διπλασιάζονται, σκαρφαλώνοντας στο 9,5%.

Στο διάστημα του τετάρτου τριμήνου του 2011 η ανεργία εκτοξεύτηκε για πρώτη φορά πάνω από το 20% και το ΠΑΣΟΚ έπεσε, επίσης για πρώτη φορά, κάτω από το 20%, βουλιάζοντας στο κλείσιμο του έτους στο 14%. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε και νέα άνοδο στα ποσοστά του, στο 12,5% ενώ η ΝΔ απέτυχε να προσελκύσει τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του κυβερνώντος κόμματος και αντίθετα είδε τα ποσοστά της να μειώνονται στο 30,5%.

Η ποικιλότροπη στήριξη που παρείχε η αντιπολίτευση στον άξονα κυβέρνησης – Τρόικας, έδωσε στην απογοήτευση των πολιτών μία χροιά καθολικού αναθέματος των δύο παραδοσιακά μεγάλων κομμάτων της χώρας, προκαλώντας ως παράπλευρη απώλεια την αμφισβήτηση, αν όχι την απαξίωση, της οικονομικοπολιτικής ιδεολογίας που καθένα υποστήριζε πως εξέφραζε και υπηρετούσε, στερώντας τους, έτσι, την ταυτότητα τους.

Η συνεπακόλουθη όλων των παραπάνω απώλεια του 70%, αθροιστικά, της εκλογικής τους βάσης ανέτρεψε τη νομοτέλεια του διπολικού πολιτικού συστήματος ενισχύοντας παλαιότερα περιφερειακά του κόμματα, δημιουργώντας νέα και ενεργοποιώντας τη συμμαχία των κομμάτων του πρώην πυρήνα του με στόχο τη διάσωση του και την αποτροπή της συνολικής αποκαθήλωσης των ίδιων.

Το αποτέλεσμα ήταν η ντροπιαστική αποχώρηση του Γ. Παπανδρέου από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και η γέννηση της κυβέρνησης συνεργασίας υπό τον Παπαδήμο, που λειτούργησε ως προθάλαμος για τη μετέπειτα κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Α.Σαμαρά. Στην πρώτη, χρειάστηκε και εξασφαλίστηκε η στήριξη του περιφερειακού κόμματος ΛΑΟΣ και στη δεύτερη του νέου, μικρού αλλά δυναμικού, τότε, κόμματος της ΔΗΜΑΡ.

Στο μεσοδιάστημα, ο Α.Σαμαράς αναζητώντας ψηφοφόρους, προσπάθησε να διασπάσει και να απορροφήσει το ΛΑΟΣ, κάτι που σύμφωνα με εμπιστευτικό έγγραφο της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα (Wikileaks) εντασσόταν από καιρό στα πλαίσια του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού του και της επιδίωξης του για ενίσχυση της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος του.

Σύμφωνα με το έγγραφο το οποίο έχει ημερομηνία 20 Δεκεμβρίου 2009, η επικεφαλής, εκείνη την περίοδο, της διεθνούς γραμματείας του ΠΑΣΟΚ, συνεργάτης και ανεπίσημη σύμβουλος του Γ.Παπανδρέου, σχολιάζοντας την εκλογή Σαμαρά στην προεδρία της ΝΔ υποστήριξε ότι ο νέος πρόεδρος «αναμένεται να φλερτάρει με μέλη του ακροδεξιού κόμματος ΛΑΟΣ ώστε να τα προσελκύσει στο δικό του στρατόπεδο» προσθέτοντας πως αυτό «μπορεί να σπρώξει τη ΝΔ προς τα δεξιά» και συμπληρώνοντας πως σε συνεργασία με κορυφαίο στέλεχος του ήταν πιθανή η προσπάθεια «εισαγωγής εθνικιστικής ρητορικής» στον επίσημο πολιτικό διάλογο.

Οι διπλές βουλευτικές εκλογές του 2012 που οδήγησαν στην κυβέρνηση συνεργασίας, έγιναν υπό τη σκιά της καταγραφής νέων, διαδοχικών, ρεκόρ στην ανεργία (23,6% στο κλείσιμο του β’ τριμήνου του 2012) και φανέρωσαν τις αλλαγές που είχαν ήδη συντελεστεί στην ελληνική πολιτική σκηνή, επιβεβαιώνοντας, μεταξύ άλλων, την υποβάθμιση του ΠΑΣΟΚ σε μικρό περιφερειακό κόμμα (εκλογικό ποσοστό 12,28%), την πολιτική συρρίκνωση της ΝΔ σε κόμμα ανήμπορο να εξασφαλίσει αυτοδυναμία (29,66%) και την αναβάθμιση του μέχρι τότε μικρού και περιφερειακού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση (26,89%).

Στην έναρξη, πλέον, του 2014, μετά από ένα έτος θεαματικών και πρωτόγνωρων πολιτικών εξελίξεων, παρατηρούμε σε πραγματικό χρόνο τη συνέχιση της διαμόρφωσης της νέας νομοτέλειας του πολιτικού συστήματος, με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις να δείχνουν το ΣΥΡΙΖΑ ελαφρά ισχυρότερο από τη ΝΔ με τα ποσοστά και των δύο να κυμαίνονται λίγο πάνω από το 20% και με το ΠΑΣΟΚ να είναι, πια, ένα κόμμα του 5,5%.

Όμως, με την ανεργία να καταγράφει νέο ιστορικό ρεκόρ φτάνοντας στο 27,8%, με το 80% των Ελλήνων να τη θεωρεί το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας, με τις προβλέψεις να τη θέλουν να παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα και στο τρέχον έτος και με τη σχέση της με την πρόθεση ψήφου του εκλογικού σώματος προς τα δύο κόμματα που θεωρούνται τα κατεξοχήν υπαίτια για την οικονομική κρίση να παραμένει αντίθετη, δηλαδή όσο κινείται ανοδικά τόσο να προϊδεάζει για πτώση των ποσοστών τους, η πιθανότητα η ΝΔ να αυξήσει την εκλογική της δύναμη στις επερχόμενες ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές φαίνεται πολύ μικρή. Πόσο μάλλον όταν όλα δείχνουν πως παραμένει σε ισχύ ο κανόνας που θέλει τα κόμματα που ‘μολύνθηκαν’ από τη συνεργασία τους με την Τρόικα στηρίζοντας τα Μνημόνια να καταγράφουν, σταθερά, μειούμενα ποσοστά εκλογικής δύναμης,

Αντίθετα, αν οι τρέχουσες οικονομικοπολιτικές τάσεις συντηρηθούν, κάτι το οποίο είναι και το πιθανότερο, τότε τα δύο πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας θα συρρικνωθούν περαιτέρω, επιτρέποντας στο ΣΥΡΙΖΑ να ελπίζει για ουσιαστική ενίσχυση των ποσοστών του, ακόμη και χωρίς να έχει πείσει για τη βιωσιμότητα του εναλλακτικού του σχεδίου.

Σε μία τέτοια περίπτωση οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 θα αποκτήσουν πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι έχουν συνήθως, ειδικά αν αναδείξουν το ΣΥΡΙΖΑ ως το ισχυρότερο πολιτικό κόμμα της Ελλάδας οδηγώντας σε μία ημιεπίσημη ανατροπή του πολιτικού στάτους κβο τεσσάρων δεκαετιών. Τότε, η πίεση για βουλευτικές εκλογές πριν το πέρας της τετραετίας θα γίνει αφόρητη, ο κίνδυνος κατάρρευσης της κυβέρνησης θα απογειωθεί στα ύψη και οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.

Είτε επικρατήσει το παραπάνω είτε οποιοδήποτε άλλο σενάριο, είναι βέβαιο πως το 2014 θα είναι ένα έτος κρίσιμων πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, το οποίο δεν αποκλείεται να αποδειχτεί σταθμός για τη διαμόρφωση της νέας νομοτέλειας της ελληνικής πολιτικής σκηνής αλλά και για την ίδια την πορεία της χώρας στα επόμενα χρόνια. Και το γεγονός πως οτιδήποτε συμβεί κατά τη διάρκεια του θα διαδραματιστεί κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις της Τρόικας για απαρέγκλιτη τήρηση των συμφωνημένων και υπό τη σκιά της υψηλότερης ανεργίας στην Ευρώπη, αποτελεί οιωνό ιδιαίτερα αυξημένης οικονομικοπολιτικής αστάθειας, σε μία φάση που η Ελλάδα χρειάζεται όσο ποτέ σταθερότητα και νηφαλιότητα.

Πηγή : tvxs

Κόμματα μιας χρήσης

Φωτογραφία: Αγγελική Παναγιώτου/FosPhotos

Του Πάνου Παναγιώτου

Όταν ένα κόμμα εξουσίας αποτυγχάνει στις εκλογές, είθισται να αλλάζει τον επικεφαλής του και να μπαίνει σε μία φάση αυτοκριτικής, περισυλλογής και ανασύνταξης, στην ολοκλήρωση της οποίας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι έμαθε από τα λάθη του, ότι είναι έτοιμο να κυβερνήσει σωστότερα και ως εκ τούτου πως αξίζει εκ νέου την εμπιστοσύνη του.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν ενώ ένα κόμμα εξουσίας κερδίζει πανηγυρικά στις εκλογές στη συνέχεια και πριν καν συμπληρώσει δύο χρόνια διακυβέρνησης χάνει το 70% της πολιτικής του δύναμης; Έχει, τότε πια ιδιαίτερη σημασία αν θα αλλάξει τον επικεφαλής του ή όχι;

Αποκάλυψη: Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ.

του Πάνου Παναγιώτου

πηγή : tvxs

 Το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Yale, Στάνλεϊ Μίλγκραμ, διεξήγε ένα ιστορικό πείραμα που έδειξε ότι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση εξουσίας είναι ικανοί να προβούν σε πράξεις που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου παραβιάζοντας την ίδια τη συνείδηση τους, αρκεί αυτές να γίνονται κατόπιν εντολής από μία εποπτεύουσα αρχή που υποτίθεται πως κατέχει υψηλού επιπέδου γνώση και δρα με καλό σκοπό.

Στο πείραμα, ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής ‘αρχής’ διαχώριζε μία ομάδα ατόμων σε ‘δασκάλους’ και ‘μαθητές’, παρέχοντας στους πρώτους την εξουσία να ελέγχουν τους δεύτερους ως προς τη γνώση τους σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να τους τιμωρούν μέσω της πρόκλησης σταδιακά αυξανόμενης έντασης ηλεκτροσόκ όταν δε γνώριζαν τις σωστές απαντήσεις.

Αν κατά τη διάρκεια του πειράματος ο ‘δάσκαλος’ αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του ή πάθαινε κρίση συνείδησης, παρενέβαινε ο επόπτης με ‘παραινέσεις’ και ‘απειλές’, ζητώντας του να ολοκληρώσει τη διαδικασία, και λέγοντας του άλλοτε ότι ‘το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε’, άλλοτε πως ‘είναι απολύτως κρίσιμο να συνεχίσετε’ και άλλοτε πως “δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.”

Αποκάλυψη : Όλη η συγκλονιστική αλήθεια για την κρίση

Συνέντευξη του Πάνου Παναγιώτου στην Süddeutsche Zeitung

Δημοσιεύτηκε στα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 06/09/2012

Οι διαστάσεις και το παρασκήνιο της ελληνικής και παγκόσμιας οικονομικής καταιγίδας, όπως δεν παρουσιάστηκαν ποτέ μέχρι σήμερα

Συνεργάτης του περιοδικού «Επίκαιρα», καταπέλτης κατά της Γερμανίας, με συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα

Προ ημερών, η μεγάλης κυκλοφορίας γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung πήρε από το συνεργάτη των «Επικαίρων» Πάνο Παναγιώτου, χρηματιστηριακό αναλυτή, συνέντευξη με θέμα το ελληνικό ζήτημα, την ευρωπαϊκή κρίση χρέους και το ρόλο της Γερμανίας. Η συνέντευξη εξελίχθηκε σε μια διεισδυτική, «ωμή», χωρίς δήθεν πολιτικές αβρότητες ανατομία της κρίσης και σε μια καταιγιστική αλλά ψύχραιμη και τεκμηριωμένη παράθεση των γερμανικών ευθυνών, σκοπιμοτήτων και παραλείψεων στην όλη υπόθεση. Παράλληλα, η ανάλυση του κ.Παναγιώτου φώτισε τους εγκληματικούς χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου, τα ενδογενή προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που είχαν δημιουργήσει ένα σαθρό υπόβαθρο, το οποίο, ούτως ή άλλως, έχρηζε αλλαγής, αλλά και τους αντικειμενικούς παράγοντες στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον που επιβάρυναν την κατάσταση. Επίσης υποδεικνύει τι, κατά τη γνώμη του, πρέπει να γίνει στη συνέχεια για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Εκτιμούμε ότι όσοι τη διάβασαν στη Γερμανία, και κυρίως οι απλοί πολίτες, οι οποίοι ίσως, δεν υποψιάζονται το παρασκήνιο και τις διαστάσεις του πανευρωπαϊκού προβλήματος, θα έγιναν σοφότεροι για το πώς διαμορφώθηκε αλλά και τι προοιωνίζεται το σημερινό σκηνικό. Ο εκτεταμένος χώρος που αφιέρωσε, εξάλλου, η γερμανική εφημερίδα καταδεικνύει τη σημασία και το βάρος που έδωσε το δημοσιογραφικό επιτελείο στην εν λόγω παρέμβαση.

Rothschild: Οι συμπτώσεις συνεχίζονται.

Του Πάνου Παναγιώτου

πηγή : tvxs

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2011 είχα ασχοληθεί με το ενδεχόμενο ύπαρξης καρτέλ που χειραγωγεί τα επιτόκια LIBOR και Euribor, σχολιάζοντας πως είναι τα σημαντικότερα διεθνώς, καθώς πάνω τους συνδέονται επιχειρηματικά και καταναλωτικά δάνεια, τα δάνεια του ΔΝΤ, τα δάνεια του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, τα δάνεια των τραπεζών και τελικά απ’ αυτά εξαρτώνται, σε διαφορετικό βαθμό, οι οικονομίες των κρατών όλου του κόσμου.

Επηρεάζοντας κανείς τα επιτόκια αυτά παρεμβαίνει στη διαμόρφωση του κόστους του χρήματος. “Η δύναμη ελέγχου του κόστους του χρήματος δεν είναι απλά μεγάλη αλλά πυρηνική. Αν αποδειχτεί πως πράγματι ένα Καρτέλ τραπεζών την έχει τότε οι προεκτάσεις είναι γιγαντιαίες” είχα αναφέρει στο συγκεκριμένο άρθρο.