Της Μαριάννας Τζιαντζή

«…Ξάφνου το εργοστάσιο σφυρίζει. Πηγαίνουμε μπρος στην πόρτα και περιμέ­νουμε. Με το σφύριγμα η αυλή γιομίζει γυναίκες και άντρες. […] Αλλά τι χάλια! Χωρίς άλλο θα είναι από τα κατώτατα στρώματα της φτώχειας. Όλων των ηλι­κιών, φορούν σχεδόν κουρέλια. Μαθαίνουμε πως δουλεύουν δεκάωρο, ότι παίρνουν 30 δραχμές την ημέρα και ότι πιάνουν δουλειά στις 7 το πρωί»1.

Ο τόπος είναι το «κοκκαλάδικο Κροντηρά» στο Ρουφ, ένα εργοστάσιο όπου κατασκευάζονται χτένια, σαπούνια τουαλέτας, κόλλες και άλλα προϊόντα από την επεξεργασία οστών. Ο χρόνος είναι τα μέσα της δεκαετίας του “30 ενώ ο άνθρωπος που πήρε το τραμ 4 και στήθηκε στην πύλη του εργοστασίου είναι η Γαλάτεια Κα­ζαντζάκη, που τότε έκανε μια σειρά ρεπορτάζ για τους «Αθλίους των Αθηνών» τα οποία δημοσιεύτηκαν στην αριστερή εφημερίδα Ελευθέρα Γνώμη, που η έκδοση της διακόπηκε από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Μέχρι να φτάσει στο εργο­στάσιο, η Καζαντζάκη περνά από τα ταμπάκικα, τη συνοικία των βυρσοδεψείων:
More