Ιδιωτικοποιήσεις: ανυπολόγιστες ζημιές για μηδενικά οφέλη

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ακόμη και την ημέρα που ψηφιζόταν στη Βουλή ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2015, την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, το μόνο σίγουρο ήταν πώς είχε δρομολογηθεί η ριζική αναθεώρησή του. Οι απαιτήσεις της Τρόικας, όπως διατυπώνονταν είτε μέσω των αλλεπάλληλων mail που ανταλλάσσονταν με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είτε στις κατ’ ιδίαν επαφές τους στην πάλαι ποτέ Πόλη του Φωτός, κι ειδικότερα η επιμονή των πιστωτών για ύπαρξη δημοσιονομικού κενού ύψους 2,5 δισ. ευρώ, καθιστούσαν βέβαιο πως τα έσοδα θα αυξηθούν και οι δαπάνες θα μειωθούν. Για μια ακόμη χρονιά. Έτσι, οι προβλέψεις που περιλαμβάνονται στον ψηφισμένο πλέον προϋπολογισμό για φορολογικά έσοδα ύψους 47,03 δις. ευρώ (από 45,62 δις. το 2014 και 44,61 δις. το 2013) και δημόσιες δαπάνες ύψους 41,89 δις. ευρώ (από 42,41 δις. το 2014 και 44,23 το 2015) θα αναθεωρηθούν επί τα χείρω, με στόχο να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό, πολύ σύντομα μάλιστα. Συγκεκριμένα, όταν στο τέλος Φεβρουαρίου θα λήξει η δίμηνης διάρκειας τεχνική παράταση του Μνημονίου, που επισήμως έληγε στις 31 Δεκεμβρίου, όπως αποφασίσθηκε στο συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της 8^ης Δεκεμβρίου όπου δόθηκε και το πράσινο φως για την επίσπευση των εκλογών για ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας. Τότε, το νέο καθεστώς επιτήρησης και υποτέλειας που θα εγκαινιαστεί θα έχει ως απαραίτητο συνοδευτικό ένα νέο πρόγραμμα λιτότητας.

Η ΕΕ μηχανισμός διαρκούς λιτότητας

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Επί τάπητος θα τεθεί στις προσεχείς ευρωεκλογές το θέμα της ελληνικής συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο κι αν τα μεγάλης κυκλοφορίας Μέσα Ενημέρωσης, στηρίζοντας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και μέσω αυτών μια στρατηγική επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης, εμφανίσουν την ένταξη και παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ ως άθλο και μια αναντίρρητα και καθολικά επωφελή διαδικασία, η πραγματικότητα διαρκώς θα πιέζει για μια συνολική αποτίμηση των συνεπειών.

Οι 100 μέρες μιας Ουτοπίας

Πριν ακόμη προλάβουν να στεγνώσουν οι υπουργικές υπογραφές στο λεύκωμα της -για πρώτη φορά στην ιστορία της Παλλάδας- πολιτικής κι όχι θρησκευτικής ορκωμοσίας μιας κυβέρνησης, οι πρώτες αποφάσεις είναι έτοιμες να δουν το φως της δημοσιότητας. Το αρμόδιο γραφείο του πρωθυπουργού και των υπουργών επέλεξε να μην τις στείλει νωρίτερα με email στους κυβερνητικούς συντάκτες, όσο κι αν παρακαλούσαν εκείνοι για κάποια διαρροή.

Με απόφαση του αρμόδιου υπουργείου διακόπτεται η μίσθωση ιδιωτικών ομίλων που έχουν αναλάβει δημόσια έργα, εφόσον εκείνοι κατέχουν μέσα ενημέρωσης. Ταυτόχρονα, παίρνουν μπροστά τα έργα που είχαν σταματήσει εδώ και καιρό με καινούριους διαγωνισμούς, ενώ οι συμβάσεις κάθε έργου που δεν είχε παραδοθεί στην ώρα του, καταγγέλλονται. Επειδή οι όμιλοι αδυνατούν να συγκεντρώσουν το απαραίτητο ποσό για την αποπληρωμή των μη ολοκληρωμένων εργασιών αλλά και των διοδίων που είχαν προ-εισπράξει, δημεύονται τα προσωπικά περιουσιακά στοιχεία των μετόχων-ιδιοκτητών με τον όρο να παραδώσουν τις εταιρείες τους σε νέα διοικητικά σχήματα στα οποία την εκτελεστική διαχείριση θα κατέχουν οι υπάλληλοι και οι εργάτες, πλην του παλαιότερου διοικητικού προσωπικού.

Μεταξύ ουτοπίας και δυστοπίας

Περπατώ στους αυγουστιάτικους δρόμους του αθηναϊκού κέντρου, με λεπτό ξηρό καύσωνα και άπλετο φώς. Η πόλη έχει αδειάσει και είναι πιο μελαγχολική από τόσους πολλούς Αύγουστους που την έχω ζήσει. Σαν εγκαταλειμμένη, σαν να την έχουν παρατήσει. Κοντοστέκομαι μπρος σε κατεβασμένα ρολά: έκλεισε για πάντα ή για Δεκαπενταύγουστο. Εύχομαι το δεύτερο, να έχουν παρατήσει την Αθήνα για ν’ απλωθούν στην ενδοχώρα, ή να απλώσουν την πόλη ευδαιμονικά στο αρχιπέλαγος.

Ευχόμαστε το δεύτερο με τους εκλεκτούς φίλους και τσουγκρίζουμε· πάνω απ’ τα ποτήρια φυτρώνουν λιμάνια, κάστρα και νησιά, κάστρα μεσαιωνικά, αρχαίοι οπωρώνες, μυριστικά φυτά, αιθέρια έλαια, ξερικά αμπέλια σε πεζούλες, παππούδες και ερειπωμένα σπίτια πατρογονικά, Γενοβέζοι πολεμιστές και Βενετσιάνοι έμποροι, Ελληνες stradioti, κουρσάροι και κοντραμπατζήδες, η Χίος, η Μονεμβασιά, η Σύρος, το Γαλαξείδι, το Τσιρίγο, φάροι πετρόκτιστοι και φανοί εσβεσμένοι, μπαρ, αρχέγονες ντισκοτέκ καλαμένιες, ρουμς του λετ, η Παναγίτσα του Μουντέ των εξορίστων, και παντού βαπόρια, καράβια, πλοία ολόφωτα στη νύχτα από νησί σε νησί. Αφικνυόμενοι και αναχωρούντες, βρισκόμαστε διαρκώς στη Μεγάλη Μητρόπολη του Αυγούστου: στο Αιγαίο.