Όλα τα είχαμε, ο πολιτικό – εκκλησιαστικός πόλεμος για την Ουκρανία μας έλειπε…

Του Γιώργου Καραγιάννη

Kαι τώρα τι γίνεται μετά την απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος να ταυτιστεί με το Φανάρι και να αναγνωρίσει την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας; Μόνο μια απάντηση μπορεί να δοθεί και αυτή θα είναι μονολεκτική: Μπάχαλο. Και μάλιστα γενικό λόγω και του ξεχωριστού ρόλου που παίζει η Εκκλησία της Ελλάδος στον ορθόδοξο κόσμο.

Με άλλα λόγια; Καλογέροι παλληκάρια γίνανε μαλλιά κουβάρια και καλά ξεμπερδέματα παναγιώτατοι, μακαριώτατοι, σεβασμιώτατοι πατριάρχες , αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες έτσι όπως τα έφτιαξαν με την Εκκλησία της Ουκρανίας.

Πίσω από τα μεγάλα εκκλησιαστικά γεγονότα κρυβόταν πάντα η πολιτική. Όμως πριν μπούμε στις τελευταίες εξελίξεις του συνεχιζόμενου πολέμου μεταξύ των πατριαρχείων της Κωνσταντινούπολης και της Μόσχας για την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της Ορθοδοξίας ας κάνουμε θυμίσουμε ορισμένες διαχρονικές αλήθειες.

Οδησσός, 2 Μαΐου 2014: Τρία χρόνια μετά, το έγκλημα των Ουκρανών νεοναζί παραμένει ατιμώρητο

Του Βασίλη Μακρίδη

Στις 2 Μαΐου συμπληρώθηκαν ακριβώς τρία χρόνια από την πραγματοποίηση ενός από τα στυγνότερα εγκλήματα στην ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου, που οφείλονται στην δράση των σύγχρονων νεοναζί: η πυρπόληση του Κτηρίου των Συνδικάτων στην Οδησσό της Ουκρανίας από μέλη του «Δεξιού Τομέα» και άλλων παραστρατιωτικών νεοναζιστικών ομάδων, που οδήγησε στον θάνατο τουλάχιστον 48 ανθρώπων και στον τραυματισμό πολλών δεκάδων άλλων. Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων ενδέχεται μέχρι και σήμερα να είναι σημαντικά μεγαλύτερος, αφού 45 άτομα ακόμη θεωρούνται ως αγνοούμενοι, την ίδια στιγμή που 20 από τα πτώματα που ανευρέθηκαν μέσα στο Κτήριο των Συνδικάτων στάθηκε αδύνατο να αναγνωριστούν, αφού είχαν κυριολεκτικά καρβουνιαστεί.

Πώς όμως οδηγήθηκαν τα πράγματα σε αυτήν την τραγωδία, σε μια πόλη η οποία ιδρύθηκε το 1794 με εντολή της αυτοκράτειρας Αικατερίνης της Β’ (της «Μεγάλης»), ήταν ανέκαθεν μια πόλη πολυεθνική, πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική, γι’ αυτό και ανεκτική στη διαφορετικότητα και, βεβαίως, μια πόλη άρρηκτα δεμένη με τον σύγχρονο Ελληνισμό, αφού εκεί ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία το 1814, ενώ κυβερνήτης της υπήρξε για σημαντική περίοδο ο Γρηγόριος Μαρασλής;

Ουκρανία: Τρία χρόνια μετά το νεοναζιστικό-νεοφιλελεύθερο πραξικόπημα

Του Βασίλη Μακρίδη*

22 Φεβρουαρίου και κλείνουν 3 χρόνια από την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος στην Ουκρανία, που εκδίωξε τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και εγκατέστησε στην εξουσία ένα κράμα νεοφιλελεύθερων, ξενόδουλων διεφθαρμένων πολιτικών από τη μία και νεοναζί και άλλων ακροδεξιών παραστρατιωτικών ομάδων και οργανώσεων από την άλλη.

Όπως είναι πλέον γνωστό και έχει αναφερθεί κατά κόρον από τότε (μεταξύ άλλων και από τον γράφοντα), το πραξικόπημα της 22^ης Φεβρουαρίου 2014 στο Κίεβο ήταν μία απολύτως ξενοκίνητη πολιτική και στρατιωτική ενέργεια, που βρήκε μέσα στην Ουκρανία τους «πρόθυμους» συνεργάτες για την υλοποίησή της. Εμπνευστές του σχεδίου ήταν οι κυβερνητικοί και στρατιωτικοί κύκλοι των ΗΠΑ και των μεγάλων χωρών του ΝΑΤΟ (Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία) και ο στόχος τους ήταν και είναι η περαιτέρω γεωπολιτική πίεση προς την Ρωσία, μέσω του ελέγχου χωρών που ανήκαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 είτε στην πρώην ΕΣΣΔ, είτε στο πάλαι ποτέ «στρατόπεδο» του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Η «Αριστερά» – ξέπλυμα «ξεπλένει» και τον ναζισμό!

Νίκος Μπογιόπουλος

(ηχητικό – Real Fm): «Την καλησπέρα μου στα ιδανικά σας», κ.Τσίπρα! Μετά τις φιέστες στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, επίσκεψη νομιμοποίησης του νεοναζιστικού καθεστώτος της Ουκρανίας! Η άνευ τσίπας  «Αριστερά» το τερμάτισε!   

Οι διακρατικές σχέσεις που οικοδομούνται στο πλαίσιο της συνδιαλλαγής και της συναλλαγής με ναζιστικά καθεστώτα, με ναζί, με καθεστώτα τα οποία έχουν οικοδομήσει την κρατική τους δομή πάνω στις παρακρατικές συμμορίες του φασισμού, θυμίζουν αυτό που έλεγε ο Πίντερ. Ο Πίντερ, το 1999, μιλώντας για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έλεγε: «Όποιος σφίγγει το χέρι του δολοφόνου δεν έχει ηθική».

Τα παραπάνω ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος, Νίκος Μπογιόπουλος, σχολιάζοντας στον Real fm την επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Ουκρανία.

Η Ουκρανία των Βαλκανίων

Του Άρη Οικονόμου

Είναι θλιβερό να υφίσταται αδιαμαρτύρητα μία πλούσια χώρα τόσες προσβολές και εξευτελισμούς, ενώ παράλληλα λεηλατείται και εξαθλιώνεται – επειδή η κυβέρνηση της δολοφόνησε εν ψυχρώ την ύστατη ελπίδα των Πολιτών της

«Εάν είχατε επισκεφθεί τη Λιβερία, το βιοτικό επίπεδο της οποίας είναι πολύ χαμηλότερο από το δικό σας, τότε θα είσαστε ευγνώμονες για την κατάσταση σας» (C.Rice).

Η παραπάνω πρόταση λέχθηκε στους Ουκρανούς από την πρώην υπουργό εξωτερικών των Η.Π.Α. και ισχυρότερη γυναίκα παγκοσμίως το 2004/05, με βασικό στόχο να ενθαρρυνθούν όλοι αυτοί που σκέφτονται πως η ζωή στη χώρας τους είναι εφιαλτική – μετά τα μέτρα που της επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ, τα οποία κατά την αμερικανίδα αποτελούν ένα πικρό μεν, αλλά αναγκαίο φάρμακο για να εξυγιανθεί η οικονομία της!

Τα γεράκια και η αρκούδα

του Αλέξη Ζακυνθινού

Η παγκόσμια ηγεμονία των Η.Π.Α. συρρικνώνεται, αφού όλο και περισσότερες χώρες απομακρύνονται από τη σφαίρα επιρροής τους – κυρίως επειδή η επίθεση στη Ρωσία, με τα «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής», δεν απέδωσε τα αναμενόμενα

Σημείωση: Η πρόσφατη ανάπτυξη νέων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις βαλτικές χώρες, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία και στη Ρουμανία, είναι μία πολύ σοβαρή εξέλιξη (πηγή) – αφού σκληραίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό το παιχνίδι ισχύος στην περιοχή, επί πλέον σε αυτά που διαδραματίζονται στη Συρία ή/και σχεδιάζονται για το Αιγαίο. Ίσως λοιπόν το παλαιότερο άρθρο μας να είναι αρκετά επίκαιρο.

«Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στον πλανήτη, θα πρέπει να κυριαρχήσει στην Ευρασία. Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στην Ευρασία, θα πρέπει να κυριαρχήσει στην καρδιά της – στη Ρωσία.
Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στη Ρωσία, θα πρέπει προηγουμένως να αποσπάσει την Ουκρανία από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η αυτοκρατορία της Ευρασίας» (Brzezinski).

Σύνδεση Ε.Ε-Ουκρανίας: Την καταψήφισαν στην Ευρωβουλή, την ψήφισαν στην Βουλή

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Με θετική εισήγηση της κυβέρνησης ψηφίστηκε στην Διαρκή Επιτροπή της Βουλής, η Κύρωση της Συμφωνίας για την Σύνδεση Ε.Ε-Ουκρανίας, την οποία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ καταψήφισαν μόλις πέρυσι στο Ευρωκοινοβούλιο.

Η είδηση της κύρωσης της Συμφωνίας Σύνδεσης της Ε.Ε με την Ουκρανία την Δευτέρα (9/11) το βράδυ από την Διαρκή Επιτροπή Εξωτερικών & ‘Αμυνας της Βουλής, πέρασε μάλλον στα …ψιλά της ειδησεογραφίας. Ίσως γιατί κυριάρχησε το επεισόδιο της εξύβρισης του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλού από τον χρυσαυγίτη Χρήστο Παππά. Η συνεδρίαση πάντως είχε το εντυπωσιακό στοιχείο του να εισηγείται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στο ‘Ελληνικό Κοινοβούλιο την ψήφιση μίας σύμβασης  που και τα δύο κόμματα είχαν καταψηφίσει έναν μόλις χρόνο νωρίτερα, όταν αυτή τέθηκε προς επικύρωση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο! Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είχαν καταψηφίσει την σύμβαση τον Σεπτέμβριο του 2014 καταγγέλλοντας μάλιστα τις στοχεύσεις όσον αφορά τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Η αιτιολογία: Άλλαξε η δυναμική των πραγμάτων…

Η ΝΕΑ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Του ΤΖΑΚ ΡΑΣΜΟΥΣ 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Παραθέτουμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και επίκαιρο άρθρο του Αμερικανού οικονομολόγου και Καθηγητή στο St. Mary’s College της Καλλιφόρνια των ΗΠΑ, Jack Rasmus, ο οποίος συνδέει δύο περιπτώσεις χωρών-«αποικιών χρέους» στην Ευρώπη, της Ελλάδας και της Ουκρανίας, καταδεικνύει τις σημαντικές ομοιότητές τους και επισημαίνει τον κίνδυνο η νέα αυτή μορφή αποικιοκρατίας (μέσω της απευθείας άσκησης διοίκησης και εποπτείας προς τις αποικίες από τις χώρες-αποικιοκράτες) να εξαπλωθεί και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο υποφαινόμενος ευχαριστεί τον καλό φίλο και σύντροφο (εν τη ευρεία εννοία) Δημήτρη Πατέλη, επίκουρο καθηγητή Φιλοσοφίας στο ΤΕΙ Χανίων, που «αλίευσε» το άρθρο από τη ρωσική αριστερή-μαρξιστική ιστοσελίδα Rabkor.ru και μου έδωσε τη δυνατότητα να το διαβάσω, να το μεταφράσω και να το παρουσιάσω στο κοινό.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Ακολουθεί ολόκληρο το αρθρο του Τζακ Ράσμους, το οποίο εχει ως εξής:

Το ΔΝΤ θέλει να κουρέψει το άδικο χρέος στην Ουκρανία…

Του Νίκου Κωτσικόπουλου

Όταν ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, τότε το 27% του εξωτερικού χρέους της Ουκρανίας μπορεί να διαγραφεί εύκολα, επειδή είναι χρέος που δημιούργησε ο Γιανουκόβιτς και οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις που είχαν σχέσεις με τη Μόσχα και άρα δεν συντρέχει λόγος να βαραίνει τους Ουκρανούς πολίτες

Με αυτό δεν θα είχαν αντίρρηση οι Έλληνες πολίτες, αλλά θυμούνται, πως όταν πρόκειται για την Ελλάδα, τότε το χρέος πρέπει να πληρωθεί, το κούρεμα να εξυπηρετεί τους δανειστές κι όχι τους πολίτες και τα χρέη προς τη Siemens δεν διαγράφονται…

Ως εκ τούτου, η υπόθεση της διαγραφής χρέους που προωθείται από το ΔΝΤ για την Ουκρανία, ενδιαφέρει πολύ τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι θα ήθελαν να δουν να διαγράφεται το άδικο χρέος που συσσώρευσαν στους ώμους των Ελλήνων πολιτών, οι κυβερνώσες φατρίες στην Ελλάδα, για την προμήθεια άχρηστων ή υπεριμημένων προϊόντων και υπηρεσιών…

Ουκρανία, δεύτερος γύρος. Η ώρα των υπερδυνάμεων κι ο ρόλος της Ευρώπης

Κάζιμιρ Μάλεβιτς, “Άντρας με τσάντα”

Του Ρογήρου

Οι μέχρι σήμερα εξελίξεις στην Ουκρανία επιβεβαιώνουν, πιστεύω, την εκτίμηση περί αντιπαράθεσης ιδιόμορφα εθνοτικού χαρακτήρα, το κύριο διακύβευμα της οποίας δεν ήταν κάποια υποθετική προσχώρηση στην ενωμένη Ευρώπη, αλλά η απομάκρυνση ή όχι από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Επιβεβαιώθηκε επίσης η σύγχυση όσον αφορά τον τρόπο παρουσίασης της ουκρανικής κρίσης από τα ΜΜΕ, σύγχυση η οποία επιτείνεται από την επίμονη αναζήτηση «καλών» και «κακών» σε μια σκληρή σύγκρουση συμφερόντων και την αδυναμία ή την έλλειψη βούλησης ελέγχου των ειδήσεων (εντός κι εκτός εισαγωγικών), την ώρα που οι αντιμαχόμενες πλευρές (και, ιδίως, οι εξωτερικοί προστάτες τους) επιδίδονται, χωρίς ενδοιασμούς, σε πραγματικό πόλεμο προπαγάνδας.

Σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα: Σύγχυση γενικώς

Του Ρογήρου*

Προκαλεί πράγματι εντύπωση ο απλοϊκός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται στην Ελλάδα οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία. Από τη μία πλευρά, δημοσιεύονται πολιτικές αναλύσεις, υποτίθεται «φιλοευρωπαϊκές», τις οποίες υποψιάζομαι ότι, τηρουμένων των αναλογιών, δεν θα καταδεχόταν να υπογράψει ούτε κομματικός ινστρούχτορας μικρομεσαίας πόλης του Κάτω Βόλγα. Από την άλλη, είναι αδύνατο να συμφωνήσει κάποιος με απόψεις του τύπου «στην Ουκρανία την Ε.Ε. την υποστηρίζουν μόνον οι νεοναζί». Στην πραγματικότητα, μιλάμε για μια κρίση που μπορεί να εξηγηθεί με όρους γεωπολιτικής και η οποία έχει τα αίτιά της σε πολύ παλαιότερες εποχές. Για να είμαστε ακριβείς, η «καλή» ή «κακή» Ε.Ε. δεν είναι παρά μια πρόφαση, μια αφορμή· το διακύβευμα είναι εντελώς διαφορετικό.