Κρυώνω

Ζήσαμε τη ζωή μας μέσα σε εικονικά κελιά, απαστράπτουσες φαντασιώσεις τεχνητών αναγκών, τα ανθρώπινα συναισθήματα στην υπηρεσία της κατανάλωσης, δημιουργία εμπορικής τέχνης ή αλλιώς η βιτρίνα του τίποτα.

Υπηρέτες του στερεότυπου που επιλέξαμε να μας εκφράσει, στήσαμε οικογενειακά ψεύδη, φιλικές προσποιήσεις, ερωτικές υποταγές, πολιτικές συμμορίες, κοινωνικές πληγές.

Ακρωτηριάσαμε την λογική προσαρμόζοντας τα πληγωμένα της απομεινάρια στο προκρούστειο θεώρημα της αποφυγής κάθε ευθύνης.

Speak, memory (Πίσω από την ερημία των δρόμων)

Αlack Sinner, του Juan Munoz.

Υποκειμενικό πάντα το βλέμμα σαρώνει το αθηναϊκό κέντρο τις τελευταίες νύχτες του Αυγούστου, τις πρώτες Σεπτεμβρίου. Η πόλη είναι μουδιασμένη ακόμη, άδεια, σαν παρατημένη, ακόμη και τα φώτα φαίνονται λίγα, αδύναμα να φωτίσουν το αστικό κενό, το διαρκώς εκτεινόμενο. Τα καφέ και τα μπαρ ανοιγοκλείνουν διαδοχικά, λειτουργούν σαν μικροεστίες κίνησης, σποραδικά, προσωρινά, οι πιάτσες μετακινούνται, τίποτε όμως δεν μπορεί να ανασχέσει τη βουβή εντροπία που κυριεύει σιγά σιγά το ιστορικό κέντρο.

Στους ήσυχους σκοτεινούς δρόμους αφουγκράζεσαι κάτι να σιγοβράζει. Ισως ο φόβος να αναδεύεται στα σπλάχνα και να ξεδιπλώνεται, να αλλάζει θέση. Ισως να παίρνει τη θέση του η οργή. Ισως να προσπαθεί να βγει μπροστά η ελπίδα. Πϊσω από την ερημία των δρόμων κάτι σαλεύει.

Η πραγματικότητα κάνει τις λέξεις να… ντρέπονται

Tης Ζέζας Ζήκου

Δεν αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση η κάθαρση του πολιτικού συστήματος, είναι λαϊκή απαίτηση. Η κοινωνία φαίνεται να τη θέλει διακαώς πιστεύοντας πως χωρίς κάθαρση του πολιτικού συστήματος, χωρίς να πληρώσουν εκείνοι που διέλυσαν τη χώρα, που έφαγαν με χρυσά κουτάλια και ήπιαν στην υγεία των κορόιδων, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά. Οπως θα περίμενε κανείς, στο σημείο που έχουμε φτάσει, οι βουλευτές να μην τροφοδοτούν το αίσθημα απαξίωσης των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Ανοησίες. Η εικόνα της ολομέλειας προχθές δίνει το δικαίωμα ακόμη και σε όσους διατηρούσαν μια μικρή ελπίδα, να την πετάξουν στην τουαλέτα και να τραβήξουν το καζανάκι. Η χώρα ασθμαίνει. Η αγωνία της φτώχειας, κι αν τρύπωσε στην κοινωνία, έμεινε αμήχανη και σιωπηλή σε κάποια γωνία. Κρίση, απολυμένοι, κομμένοι μισθοί, κλειστά μαγαζιά. Αλλά είναι το ανεπίγνωστο και ταυτόχρονα συνειδητό ξεγύμνωμα των λέξεων από το νόημά τους: κάθαρση, συναίνεση, μεταρρύθμιση, εξυγίανση, θυσίες, απολύσεις…

Βουβή οργή

Να πληρώνεις διόδια για ένα δρόμο-θάνατο, όπως ο δρόμος Κορίνθου-Πατρών, είναι κλοπή. Κλοπή της ίδιας της ζωής. Το ίδιο κλεψιά είναι και η μείωση της ελάχιστης σύνταξης της ηλικιωμένης αγρότισσας, που δεν έφταιξε σε τίποτα για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας.Ακόμη πιο πολύ κλοπή και βαρβαρότητα είναι όταν με το αίμα αθώων αναζωογονούνται τα βαμπίρ της διαπλοκής, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι μιντιάρχες.

Περιδιαβαίνεις την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη και συναντάς παντού υπόκωφη σιωπή. Εκείνη τη φοβιστική απόλυτη ηρεμία πριν από τη θύελλα. Όλα μοιάζουν να κρέμονται σε μια κλωστή. Οι ανθρώπινες αντοχές στην κόψη του ξυραφιού, η κοινωνική ισορροπία επί ξυρού ακμής. Όλοι κι όλα σχοινοβατούν πάνω από το κενό.

Η βία είναι η βάση του ολοκληρωτισμού. Και ο ολοκληρωτισμός δεν έχει πλευρά και παράταξη.

Στην παρούσα φάση φαίνεται σαν να έχουμε χάσει την ικανότητα να βγάζουμε συμπεράσματα από την ιστορία των επαναστάσεων, διότι έχουμε φθάσει ως κοινωνία πια στο σημείο εκείνο στο οποίο μάλλον δεν θέλουμε να διδαχθούμε τίποτε και από πουθενά. Εχουμε ήδη αρχίσει και μπαίνουμε πια σε αυτό το στάδιο, κατά το οποίο, όπως περιέγραψε και κάποτε ο Θουκυδίδης, ο μ@λ@κ@ς περνάει για ωραίος. Οχι βέβαια ακριβώς με τα λόγια αυτά.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΤΕΡΜΠΙ: ΦΟΒΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΡΓΗΣ

Του Γιάννη Χρυσοβέργη

Με αυτόν τον τίτλο η εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ στο φύλλο της 1ης Ιουνίου, αποτυπώνει με περισσή γλαφυρότητα τα  συναισθήματα των ψηφοφόρων εν όψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου.

Σε καμιά άλλη  εκλογική αναμέτρηση της Μεταπολίτευσης η ψήφος δεν καθορίστηκε σε τέτοιο βαθμό από ταξικά και δημογραφικά κριτήρια.
Κι όλα δείχνουν πως, όποια κι αν είναι η έκβαση των εκλογών, θα είναι απλώς η πρώτη πράξη ενός νέου εμφυλίου. 

Ποτέ, από τη δεκαετία του ’50, όταν ο Πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο περιβόητος Πιουριφόυ ανέβαζε και κατέβαζε πρωθυπουργούς, δεν είχε υπάρξει τόση εξωτερική παρέμβαση  σε εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα.