Η πραγματική διάσταση των παρατηρήσεων Ομπάμα για την ελληνική κρίση

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Η αναφορά των απομνημονευμάτων του τέως προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα στην χρεωκοπία της Ελλάδας το 2010, ήταν αναμενόμενο να τύχει ευρείας δημοσιότητας στον ελληνικό τύπο. Οι εγχώριες αναφορές επικέντρωσαν στο σημείο που αναδείκνυε την γνωστή πτυχή ότι τα μνημόνια επιβλήθηκαν κυρίως για να σώσουν οι Ευρωπαίοι τις τράπεζες τους. Είναι σύνηθες και άκρως επικερδές για κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ να συγγράφει ένα βιβλίο με απομνημονεύματα. Αυτό που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας είναι ότι ο Ομπάμα (και ο κύκλος του) είναι μεν ένας τέως πρόεδρος, αλλά συγχρόνως έχει ακόμα μεγάλη επιρροή στο Δημοκρατικό Κόμμα και θέλει να συνεχίσει να έχει, οπότε τα γραφόμενα του δεν έχουν μόνο ιστορική σημασία. Όμως τι μας είπε πραγματικά ο Ομπάμα, τι δεν είπε και τι θα ήθελε να πει με αφορμή την Ελληνική κρίση;

Χαμένη ευκαιρία ή μεγάλη αυταπάτη η οκταετία Ομπάμα;

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Ο Μπάιντεν κατηγορεί τον Τραμπ ότι διχάζει, ενώ υπόσχεται να γίνει «πρόεδρος όλων των Αμερικανών».  Ο Σάντερς εμφανίζεται πιο αιχμηρός, όμως στηρίζει την προσπάθεια του πρώην αντιπροέδρου για να φύγει ο Τραμπ. Αμφότεροι φροντίζουν, ώστε οι Δημοκρατικοί να αποτελούν την εγγυημένη εναλλακτική του πολιτικού συστήματος, κρατώντας επαφή και με το «βαθύ κράτος» και με τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας.

Έχουν κυρίως φυλετικό ή ταξικό χαρακτήρα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ εδώ και δύο σχεδόν εβδομάδες; Σε ποια ακριβώς απονομή δικαιοσύνης αναφέρονται οι διαδηλωτές που έχουν ως σύνθημα το «χωρίς δικαιοσύνη, καμία ειρήνη» — στην υπόθεση της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ ή στη δημιουργία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας για τους Αμερικανούς, λευκούς και μαύρους;

Κι όμως ο Τραμπ απέλασε λιγότερους μετανάστες από τον Ομπάμα

Παρά το δικαιολογημένο θόρυβο που προκάλεσαν τα σχέδιά του για την ενίσχυση του τείχους στο Μεξικό και την απέλαση χιλιάδων μεταναστών, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν κατάφερε ούτε να πλησιάσει τον αριθμό απελάσεων που είχε ο Μπαράκ Ομπάμα στον πρώτο χρόνο της προεδρίας του, το 2009.

Για την ακρίβεια, σύμφωνα με στοιχεία της αμερικανικής υπηρεσίας μετανάστευσης (ICE) ο φετινός αριθμός απελάσεων είναι χαμηλότερος από κάθε χρονιά της προεδρίας Ομπάμα.

O ΟΜΠΑΜΑ, ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η «ΕΠΟΧΗ» ΤΡΑΜΠ…

Λίγο πριν παραδώσει ο Μπάρακ Ομπάμα τα «κλειδιά» του Λευκού Οίκου στον διάδοχό του Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε την απέλαση 35 Ρώσων διπλωματών από τις ΗΠΑ ως αντίποινα για την φερόμενη εμπλοκή τους στην γνωστή «διαρροή» της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας της Χίλαρι Κλίντον, του συνεργάτη της Τζον Ποντέστα και του Δημοκρατικού Κόμματος.

Με άλλα λόγια ο Ομπάμα και το σύστημα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που εκπροσωπούσε, αποφάσισαν με την συνδρομή και την σύμφωνη γνώμη ενός σημαντικού τμήματος των μυστικών υπηρεσιών, όχι μόνο να κατηγορήσουν στα λόγια τον ρωσικό παράγοντα για αθέμιτη παρέμβαση στην εκλογική διαδικασία που ανέδειξε πρόεδρο των ΗΠΑ τον Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και να επιβάλλει κυρώσεις απελαύνοντας δεκάδες μέλη της ρωσικής διπλωματικής αποστολής.

Ασυνήθιστα πράγματα στις ΗΠΑ…

Του Νίκου Ταυρή

«Πόλεμος» παρατάξεων και υπηρεσιών λίγο πριν την ορκωμοσία Τραμπ

Δεν έχει ξανασυμβεί τις τελευταίες δεκαετίες, να αμφισβητείται σε τέτοια έκταση από δυνάμεις του κατεστημένου ένας νέος πρόεδρος και μάλιστα πριν αναλάβει τυπικά τα καθήκοντά του. Ο λόγος βεβαίως για τις συγχρονισμένες επιθέσεις που δέχεται ο Τραμπ από Ομπάμα, Δημοκρατικούς, κύκλους των Ρεπουμπλικανών, αλλά και ανοικτά από τις πολυκέφαλες υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, τον κατηγορούν για φιλορωσισμό και έκφυλη προσωπική ζωή. Η εκλογή του παρουσιάζεται σαν έργο των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας, ενώ «αποκαλύπτεται» ένα παιχνίδι πρακτόρων που βρίσκει αναμιγμένες και τις βρετανικές υπηρεσίες ΜΙ6. Φυσικά, ακόμα δεν έχει ξεδιπλωθεί και το δικαστικό κυνηγητό του Τραμπ, ενώ μεγάλα συγκροτήματα ΜΜΕ, του επιτίθενται με έντονο τρόπο.

Ποιός Σημίτης ; Ο Τσίπρας

του Νίκου Μπογιόπουλου

Η ξεφτίλα – αν και αναμενόμενη – ξεπέρασε κάθε όριο. Ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τόσο που αν υποθέσουμε ότι είχε κοπεί κάποτε (πότε;) το νήμα του αμερικανοτσολιαδισμού που ξεκίνησε με τις βόμβες ναπάλμ και τα «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας», η παρθενορραφή που του πέρασε ο Τσίπρας κάνει την επανασύνδεση να φαίνεται σαν καινούργια.

Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες επί σελίδων. Αλλά το θέμα δεν ενδείκνυται για φιοριτούρες. Προέχει η καταγραφή της κατάντιας. Προέχει να αποτυπωθεί χωρίς φλυαρίες η κατάντια. Μετρήστε ξεφτιλίκια:

Εκτός από τη μοναξιά υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός

Του Σπύρου Αλεξίου

Σκέψεις για το αντι – ιμπεριαλιστικό κίνημα μετά την επίσκεψη Ομπάμα

Σιγά σιγά καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός από την -ούτως ή άλλως- σημαντική επίσκεψη του Μπ. Ομπάμα. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να στρέψει επικοινωνιακά αλλού τη συζήτηση είναι προφανές πως το γεωπολιτικό στοιχείο ήταν το κυρίαρχο και οι πραγματικές διαστάσεις του θα φανούν στο άμεσο μέλλον. Το γεγονός πως η πρώτη συνάντηση του Τσίπρα ήταν με τον πρόεδρο της Κύπρου ίσως να είναι ενδεικτικό. Το γεωπολιτικό ζήτημα δεν είναι ξεκομμένο φυσικά από την ευρύτερη ιδεολογική διάσταση αλλά και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό των κυρίαρχων δυνάμεων: Η υπεράσπιση ενός καπιταλισμού “με ανθρώπινο πρόσωπο” που προέβαλε ο Ομπάμα από τη μια, η βίαιη ακροδεξιά – στα όρια του εκφασισμού – προσαρμογή που εκφράζει ο Τραμπ από την άλλη. Η “δημοκρατία” σαν όραμα από τη μια, τα δικαιώματα της “φτωχολογιάς” και το “έθνος” από την άλλη. Είναι δεδομένο πως τόσο η μία όσο και η άλλη εκδοχή τελικά οδηγούν στον πόλεμο, τον εκφασισμό και την εξαθλίωση, ο παροξυσμός της κρίσης και τα αδιέξοδα του συστήματος δεν επιτρέπουν ούτε “δημοκρατία” ούτε “κοινωνικό πρόσωπο”. Οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι, όσοι έχουν την αυταπάτη πως η εκλογή Τραμπ θα σημάνει -αν μη τι άλλο- αναστολή των πολεμικών περιπετειών πλανώνται πλάνην οικτρά. Τώρα είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να συζητήσουμε και να φέρουμε στο προσκήνιο την αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική και φυσικά φιλειρηνική πλευρά της αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας οφείλουμε δύο βασικές παραδοχές:

Η επίσκεψη Ομπάμα και ο «επικήδειος» της αστικής δημοκρατίας

Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Οι πραγματικοί στόχοι της επίσκεψης Ομπάμα

Φιλέλλην, προοδευτικός, ανθρωπιστής, ειρηνιστής είναι ορισμένοι απ’ το πάνθεον των χαρακτηρισμών που απέδωσαν στον Πλανητάρχη οι συστημικοί πολιτικοί και τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, η προφανής πραγματικότητα και εμπειρία αποκαθηλώνει την αγιογραφία του Μπάρακ Ομπάμα. Ο άνθρωπος προφανώς δεν ήρθε για να υπερασπίσει τα ελληνικά συμφέροντα αλλά τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Δεύτερος στόχος συστημικός αλλά και ανθρώπινη φιλοδοξία του Ομπάμα είναι να εκφωνήσει στο λίκνο της δημοκρατίας και του πολιτισμού λόγο-παρακαταθήκη για την ανωτερότητα της σύγχρονης (αστικής) δημοκρατίας, κληρονόμου της αρχετυπικής αθηναϊκής δημοκρατίας και ικανής να θεραπεύσει τις σοβαρές ανισότητες, που προκαλεί η «δημιουργικότατη» και μη αναστρέψιμη παγκοσμιοποίηση.

Η ομολογία του Ομπάμα για τις σοβαρές και αναπόφευκτες απ’ την ίδια την ανάπτυξη του καπιταλισμού αντιφάσεις και ανισότητές του, εθνικές και διεθνείς, είναι ό,τι πιο σοβαρό ειπώθηκε στη βραχύχρονη παραμονή του Αμερικανού προέδρου στην Αθήνα. Φυσικά, ο Ομπάμα δεν έκανε αυτήν την παραδοχή από αντισυστημική σκοπιά. Το ακριβώς αντίθετο. Έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, για να ταρακουνήσει την ηγεσία του καπιταλιστικού κόσμου, ώστε να μη μαγεύεται απ’ τις Σειρήνες του κέρδους, αλλά να ενεργοποιηθεί και για την υπέρβαση των αντιφάσεων του καπιταλισμού, ώστε αυτός, στη σύγχρονη προηγμένη φάση του, να προσεγγίσει την «τελειότητα». Αυτό είναι το όραμα του Ομπάμα. Ουτοπικό, βέβαια, γιατί ο καπιταλισμός ριζικά δεν αυτοθεραπεύεται. Οι αντιφάσεις του θα αρθούν με την κατάργησή του απ’ την αντικαπιταλιστική πάλη και επανάσταση στην πορεία της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Μετά τον Ομπάμα

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ο Ομπάμα ήλθε, εξυμνήθηκε και απήλθε. Ας δούμε τι έμεινε πίσω:

Η ΝΑΤΟϊκή επικυριαρχία. «Είστε παράδειγμα προς μίμηση που παρέχετε το 2% του ΑΕΠ σας στο ΝΑΤΟϊκό ταμείο», συνέχαρη τον κ. Τσίπρα ο Ομπάμα. Πράγματι. Η Ελλάδα των Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου και τώρα του Τσίπρα, την τελευταία 7ετία των μειώσεων μισθών και συντάξεων, έχει προσφέρει στο ΝΑΤΟ «συμμαχικά» λύτρα που ξεπερνούν τα 30 δισ. ευρώ! Και θα συνεχίσει…

Η εκλογή Τραμπ ήταν ευλογία για τον τόπο

by To Skouliki Tom

Όσο περνάνε οι μέρες, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι η εκλογή Τραμπ ήταν ευλογία για τον τόπο κι όταν λέω τόπο δεν εννοώ μόνο την Αμερική αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνει κάποιος για να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ – εκτός από το να έχει κάτι εκατομμύρια δολάρια στην άκρη για προεκλογική καμπάνια – είναι να λέει τις παπαριές που θέλει να ακούσει το εκλογικό σώμα, το οποίο κατά κανόνα αποτελείται από καθυστερημένους και χάπατα.

Δεν έχει σημασία που το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό που υποσχόταν είναι πρακτικά αδύνατον να κατασκευαστεί – μιλάμε για 3.170 χιλιόμετρα -, σημασία έχει ότι το είπε και όταν το είπε δεν ακουγόταν καθόλου εξωφρενικό στα αυτιά των Αμερικάνων. Τον πίστεψαν.

Photo opportunity…

Σ’ αυτό δεν φταίει η φαιορόζ ρημαδοκυβέρνηση. Όμως κρίνουμε βάσιμο ότι αν ο πρώην πρόεδρος Ομπάμα δεν ήταν σίγουρος ότι η διάδοχός του θα είναι η Κλίντον, ΔΕΝ θα κανόνιζε ταξίδι στην Αθήνα. Με την εκλογή του ψόφιου κουναβιού η Αθήνα δεν έχει νόημα σαν προορισμός· υπ’ αυτές τις συνθήκες υπάρχουν σίγουρα διαφορετικές και πιο επείγουσες προτεραιότητες. Το Παρίσι θα ήταν πολύ προτιμότερο απ’ την Αθήνα· αν ο Ομπάμα κανόνιζε τώρα το πρόγραμμα της τελευταίας του περιοδείας. Κι ένα λογίδριο για την αξία της ανεκτικότητας και της λογικής άνετα θα μπορούσε να το βγάλει μπροστά στον πύργο του Άιφελ.

Προετοιμασία βαθιών υποκλίσεων

του Σπύρου Παναγιώτου

Κάθε θαύμα τρεις μέρες το μεγάλο τέσσερις

Δεν πρόλαβαν να κοπάσουν οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για το “θαύμα” της επίσκεψης του απερχόμενου Αμερικανού και τις ελπίδες για δήθεν καθοριστική παρέμβαση του στην διένεξη μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ για το θέμα του χρέους της χώρας και η επώδυνη διάψευση ήρθε από τον ίδιο τον εκπρόσωπο του λευκού Οίκου: «Θα ανέμενα» είπε «ότι ο Πρόεδρος θα περάσει κάποιο χρόνο σ’ αυτό το ταξίδι επαινώντας την ελληνική κυβέρνηση για την επιτυχία που είχε στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχει δεσμευτεί να κάνει. Επίσης, θα τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν την πορεία των μεταρρυθμίσεων που είναι καλές για τη μακροπρόθεσμη οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτό είναι βέβαιο ότι θα είναι σημαντικό μέρος της συζήτησης που θα έχει εκεί ο πρόεδρος»

Νίκη της Χίλαρι σε καμένη πολιτική γη

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πολιτικό πτώμα θεωρείται πλέον από τον αμερικανικό Τύπο ο δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ αφού το επιτελείο της Χίλαρι Κλίντον λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές έστρεψε εναντίον του το φονικό όπλο των κατηγοριών για σεξουαλική παρενόχληση. Έτσι, οι ευθύνες της Χίλαρι Κλίντον για την εγκληματική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και πολύ συγκεκριμένα για την επέμβαση στη Λιβύη και τη δολοφονία του Καντάφι τον Οκτώβριο του 2011 που επισημοποίησε τη διάλυση της Λιβύης τέθηκαν αυτομάτως σε δεύτερη μοίρα, αν δεν παραγράφηκαν κιόλας, υπό το βάρος μιας «πολιτικώς ορθής» ιεράρχησης η οποία δεν θεωρεί καν παραπτώματα τις επεμβάσεις σε τρίτες χώρες και την περίφημη αλλαγή καθεστώτος, που εγκαινίασε ο Μπους ο νεώτερος για να συνεχίσει ο Ομπάμα.

Καλωσήρθατε στη Βαλτιμόρη

by To Skouliki Tom

Συνεχίζονται και σήμερα τα επεισόδια στη Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών, τα οποία είναι τέτοιας έντασης που κάνουν τις ταραχές του περασμένου φθινοπώρου στο Φέργκιουσον να μοιάζουν με συγκέντρωση διαμαρτυρίας των Ατενίστας.

Τα επεισόδια ξέσπασαν τη Δευτέρα μετά την κηδεία του Αφροαμερικανού Φρέντι Γκρέι, ο οποίος πέθανε μετά τον βαρύ τραυματισμό του στη σπονδυλική στήλη κατά τη σύλληψή του την περασμένη εβδομάδα.

Πολιτική αποφόρτιση υπό χρηματοδοτική πίεση

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Όλα κρίνονται από τη «λίστα μεταρρυθμίσεων» που θα υποβάλει η κυβέρνηση – Η γεωπολιτική των συμβιβασμών και τα ψιλά γράμματα της Συνόδου Κορυφής

«Υπάρχει μια αίσθηση déjà vu», σχολίασε στο αμερικανικό CNBC αναλυτής επενδυτικού κεφαλαίου, μετά τη μίνι Σύνοδο των 8 στις Βρυξέλλες. Και από πολλές απόψεις έχει δίκιο. Το σκηνικό έχει επαναληφθεί πολλές φορές την τελευταία πενταετία. Πολλές συμφωνίες μεταξύ δανειστών και κυβερνήσεων χάνονταν στη μετάφραση, πολλές έγιναν αντικείμενο αντιφατικών ερμηνειών, εκβιασμών και επικοινωνιακού πολέμου, πολλές χρειάστηκε να επιβεβαιωθούν σε πολιτικό επίπεδο. Το τρένο εκτροχιάστηκε πολλές φορές, κι άλλες τόσες επανήλθε στις μνημονιακές ράγες. Η «αποκατάσταση» της τροχιάς, βεβαίως, είχε θύματα: τέσσερις κυβερνήσεις έπεσαν και αντικαταστάθηκαν, με «διορισμό» από τους δανειστές ή με εκλογές, η οικονομία απορυθμίστηκε εντελώς, ένα τεράστιο τμήμα της κοινωνίας εξωθήθηκε στη φτώχεια και στην ανεργία.

Αυτό το πολύ πρόσφατο παρελθόν πρέπει να το έχουμε κατά νου πριν βιαστούμε να αξιολογήσουμε τη «συμφωνία για τη συμφωνία των Βρυξελλών». Η συμπεριφορά των εταίρων απέναντι στο «πειραματόζωο» από το 2010 έχει στοιχεία χαοτικά, που σε κάνουν να αμφιβάλλεις για το αν όλοι αυτοί οι υπερεκτιμημένοι ηγέτες και ευρωκράτες έχουν μια στέρεη στρατηγική, ξέρουν τι θέλουν. Ταυτόχρονα, όμως, η τακτική τους έχει ένα σταθερό στοιχείο, δανεισμένο από την πάλη: επιδιώκουν την εξουθένωση του αντιπάλου, πριν του καταφέρουν το τελειωτικό χτύπημα. Συνέβη και με την κυβέρνηση Σαμαρά. Εκλέχτηκε τον Ιούνιο 2012, πέρασαν 4 μήνες μέχρι να γίνει δεκτός από τη Μέρκελ και μόλις τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ύστερα από πολύμηνη διαπραγμάτευση με την τρόικα, κι αφού χρειάστηκε να διαγράψει τις προεκλογικές εξαγγελίες του και να πάρει μέτρα λιτότητας ύψους 18,9 δισ. ευρώ, είδε λεφτά στο ταμείο.

Οφείλει, λοιπόν, να αναρωτηθεί κανείς, εφόσον στους πολιτικά και ιδεολογικά ομογάλακτούς τους Σαμαρά-Βενιζέλο οι ηγεμόνες της Ευρωζώνης επεφύλασσαν τέτοια μεταχείριση, πόσο διαφορετική τύχη μπορεί να επιφυλάσσουν σε μια πολιτικά απεχθή κυβέρνηση; Και μέχρι πού θα φτάσουν την τακτική της κόπωσης του αντιπάλου;

Τέσσερα σημεία-κλειδιά

Μέχρι την επόμενη Παρασκευή, εφόσον πραγματοποιηθεί το έκτακτο Eurogroup, θα κριθεί η ειλικρίνεια των διακηρύξεων και η αποτελεσματικότητα της πολιτικής διαπραγμάτευσης. Και θα κριθεί και για τις δυο πλευρές, κυβέρνηση και δανειστές, από τα εξής σημεία:

• Πρώτον, από το περιεχόμενο της «πλήρους λίστας μεταρρυθμίσεων» που θα υποβάλει η κυβέρνηση. Το να μεταγράψει η κυβέρνηση το πρόγραμμά της κατά της λιτότητας στον νεοφιλελεύθερο «μεταρρυθμιστικό» κώδικα των δανειστών μοιάζει εγχείρημα εξίσου δύσκολο με τον τετραγωνισμό του κύκλου. Υπάρχουν κάποια ουδέτερα πεδία, αλλά υπάρχουν και πεδία με ασύμβατες προσεγγίσεις, ιδιαίτερα τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, το θέμα του ΦΠΑ, οι ιδιωτικοποιήσεις. Ποιος θα κάνει την υποχώρηση στα πεδία αυτά; Η κυβέρνηση ή οι δανειστές; Η κυβέρνηση, πάντως, έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει τις αντοχές των δανειστών σε ένα πλαίσιο μέτρων με φιλολαϊκό πρόσημο.

• Δεύτερον, από την κοστολόγηση και το δημοσιονομικό αποτέλεσμα των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων. Ακόμη κι αν οι δανειστές συμβιβαστούν με την θέση για πρωτογενές πλεόνασμα το πολύ 1,5%, οι κυβερνητικές πολιτικές θα πρέπει να καλύψουν ένα δημοσιονομικό κενό τουλάχιστον 5 δισ. ευρώ φέτος που, φυσικά, να μην προέρχεται από λιτότητα («υφεσιακά μέτρα»). Πόθεν; Μια ελπίδα είναι να υπάρξουν αποστομωτικά αποτελέσματα από την έναρξη της ρύθμισης των ληξιπρόθεσμων χρεών προς εφορίες και Ταμεία, ιδιαίτερα της ρύθμισης εξπρές μέχρι την προσεχή Παρασκευή. Δεν υπάρχουν ακόμη ενδείξεις γι’ αυτό. Επιπλέον, η ρύθμιση λειτουργεί ελαφρώς ανταγωνιστικά προς το πρόβλημα ρευστότητας των τραπεζών, εκτός αν υποθέσει κανείς ότι οι οφειλέτες θα βγάλουν λεφτά από τα σεντούκια. Μένει να δούμε αν η κυβέρνηση έχει να παρουσιάσει άλλες, πειστικές προς τους δανειστές πηγές εσόδων. Πάντως, το περίφημο πακέτο Γιούνκερ των 2 δισ. για ανεργία, ανθρωπιστική κρίση, ανάπτυξη είναι ξαναζεσταμένο φαγητό. Πρόκειται για κονδύλια που ήδη δικαιούται η Ελλάδα από τα διαρθρωτικά ταμεία με τους όρους «εμπροσθοβαρούς» καταβολής τους που είχαν συμφωνηθεί ήδη από το περασμένο φθινόπωρο.

• Τρίτον, από τη διάθεση έστω και προσωρινού συμβιβασμού των δανειστών με τη νέα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, που προς το παρόν φαίνεται μη αναστρέψιμη και χωρίς εναλλακτική γι’ αυτούς κυβερνητική λύση (βλέπε δημοσκοπήσεις). Απόλυτο κριτήριο αυτού του συμβιβασμού είναι τα λεφτά. Μια έστω και τμηματική εκταμίευση από τα περίπου 9 δισ. της εκκρεμούσας δανειακής δόσης θα έστελνε σήμα αμφίπλευρης υλοποίησης της συμφωνίας της 20^ής Φεβρουαρίου και, τελικά, πραγματικής «ανακωχής» την οποία κάθε πλευρά έχει ένα ιδιαίτερο λόγο να επιδιώκει. Αν δεν υπάρξει το σήμα αυτό, σημαίνει ότι θα δούμε πολλά ακόμη επεισόδια στο σίριαλ εξουθένωσης της κυβέρνησης μέχρι τελικής πτώσεως.

• Τέταρτον, από τα ευρήματα των τεχνικών κλιμακίων στις «πληροφορίες» για τα μακροοικονομικά, δημοσιονομικά και χρηματοπιστωτικά μεγέθη. Από αυτήν την αθώα, εκ πρώτης όψεως, επιτήρηση μπορούν να αποκαλυφθούν πολλοί σκελετοί στην ντουλάπα, αποτέλεσμα και της «καμένης γης» που άφησε η κυβέρνηση Σαμαρά, οι οποίοι να καταλήξουν σε διεύρυνση του δημοσιονομικού και χρηματοδοτικού κενού και να αυξήσουν την πίεση των δανειστών για πρόσθετα μέτρα. Εκτός αν εκτιμά κανείς ότι η διάθεση «ανακωχής» των δανειστών θα φτάσει μέχρι και στο να παραιτηθούν από την αξίωση για πρωτογενές πλεόνασμα και να συμβιβαστούν με πρωτογενές έλλειμμα. Πράγμα που θα ήταν και το μόνο ρεαλιστικό. Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι οι δανειστές θα επιδείξουν τέτοιο ρεαλισμό.

Γεωπολιτική της διαπραγμάτευσης

Από τα δεδομένα αυτά, τις προσεχείς μέρες και εβδομάδες θα κριθεί ποιος κάνει το μεγαλύτερο βήμα υποχώρησης, η κυβέρνηση ή οι δανειστές, στο έδαφος της συμφωνίας της 20^ης Φεβρουαρίου. Μπορεί να υπήρξε πολιτική αποφόρτιση της διαπραγμάτευσης, αλλά να μην ξεχνάμε ότι όλα εξελίσσονται υπό τον ασφυκτικό χρηματοδοτικό εκβιασμό που ασκεί η εκτός «πολιτικής διαπραγμάτευσης» ΕΚΤ, η πραγματική κυβέρνηση της Ευρωζώνης, κρατώντας την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας.

Οφείλει, πάντως, να παρατηρήσει κανείς ότι η παρέμβαση Μέρκελ, σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση, ενσωματώνει ευρύτερες ανησυχίες, τόσο γεωπολιτικές όσο και για τις αντοχές της Ευρωζώνης σε περίπτωση ελληνικής εξόδου. Παρ’ ότι η κυβέρνηση έχει αποκηρύξει με κάθε δυνατό τρόπο αυτή την εναλλακτική, έστω και ως σχέδιο έκτακτης ανάγκης, το σενάριο πρόκληση ενός «ατυχήματος» (Graccident) με υπαιτιότητα των ίδιων των ίδιων των εταίρων φαίνεται να δίνει τη θέση του σε μια τακτική ενσωμάτωσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο ευρύτερο «ευρωπαϊκό σχέδιο», έστω και με τις αποκλίσεις της. Αυτό μένει να επιβεβαιωθεί και από το κλίμα της συνάντησης της Δευτέρας στο Βερολίνο.

Πάντως, πολλά συντείνουν στη διαπίστωση ότι το γεωπολιτικό στοιχείο παίζει τον ρόλο του: Η παρέμβαση Ομπάμα προς Μέρκελ για «ρεαλιστικό συμβιβασμό», η επίσκεψη της Αμερικανίδας υφυπουργού Βικτόρια Νούλαντ στην Αθήνα, η επίσπευση της επίσκεψης Τσίπρα στη Μόσχα (8/4), αλλά και η ίδια η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. που σχεδόν εξαφανίστηκε κάτω από τον ορυμαγδό πληροφοριών και δηλώσεων για την πολιτική συμφωνία της 8μερούς Συνόδου, όλα αποπνέουν και μια αγωνία «να κρατηθεί η Ελλάδα στο δυτικό στρατόπεδο», όπως γράφτηκε χαρακτηριστικά.

Οι αφανείς συμβιβασμοί

Μια προσεκτική ανάγνωση των συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Πέμπτης και Παρασκευής αποκαλύπτει ότι, με τη συναίνεση και της ελληνικής κυβέρνησης, η Ε.Ε. αποφάσισε μεταξύ άλλων: α) να επιταχύνει την ενεργειακή ένωση, με μεγαλύτερο έλεγχο στις συμβάσεις προμήθειας ενεργειακών πόρων των κρατών με τρίτες χώρες, με προφανή στόχο την απεξάρτηση από το ρωσικό αέριο β) να παρατείνει μέχρι το τέλος του έτους τις κυρώσεις -αλλά και τη ρητορική- κατά της Ρωσίας για το ουκρανικό, παρ’ ότι το τελευταίο συμβούλιο των ΥΠΕΞ τις είχε περιορίσει μέχρι τον Ιούλιο γ) να ενθαρρύνει την ολοκλήρωση της συμφωνίας με τις ΗΠΑ για τη διατλαντική σχέση συναλλαγών και επενδύσεων, της διαβόητης TTIP, που έχει χαρακτηριστεί από την ευρωπαϊκή αριστερά ως «χάρτα απορύθμισης, επίθεσης στην εργασία και κατάλυσης της δημοκρατίας στην Ευρώπη» δ) να διατηρήσει, στη λογική της «Ευρώπης-φρούριο», την επιχείρηση Triton της Frontex για την επιτήρηση των θαλάσσιων συνόρων, με πρόσχημα τη διάσωση ζωών, που έχει επικριθεί και από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Τα συμπεράσματα των ευρωπαϊκών Συνόδων Κορυφής, κατά κανόνα είναι αναμάσημα ευχών. Τα συγκεκριμένα, ωστόσο, αποτελούν συμπύκνωση στρατηγικών που επιταχύνουν την αντιδραστική ολοκλήρωση της Ε.Ε. Όταν φέρουν και την υπογραφή μιας κυβέρνησης που ευαγγελίζεται «αλλαγή στην Ευρώπη» γίνονται πιο προβληματικά. Ακόμη κι αν χρησιμοποιούνται στη διπλωματική τακτική για τη βελτίωση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας, στο τέλος θα συνυπολογιστούν στο ισοζύγιο συμβιβασμών -ρήξεων, υποχωρήσεων- κατακτήσεων με βάση το αξιακό πλαίσιο της Αριστεράς.

πηγή – Δρόμος της Αριστεράς

Ο Μπλοφατζής

by To Skouliki Tom

Καθοριστικές κρίνονται οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών για την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας, αφού ο Γιάνης Βαρουφάκης ανακοίνωσε ότι από τώρα και στο εξής θα γράφει το όνομά του με τρία γάμα, τέσσερα άλφα και εικοσιοκτώ σίγμα, ενώ θα πηγαίνει σε όλες τις κρίσιμες συναντήσεις με ανοιχτή ρόμπα και χνουδωτές παντόφλες.

Σύμφωνα με τα ξένα δίκτυα, ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι τόσο cool που κάνει τον The Dude από το Big Lebowski να μοιάζει με καλόγρια.

Εκλογές τιμωρίας του Ομπάμα

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Εναν ανεπαίσθητο λόξυγγα στην αδιάλειπτη διακυβέρνηση των ΗΠΑ από τους μεγαλύτερους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας αποτέλεσαν οι ενδιάμεσες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα. Πληρώνοντας περισσότερα από 4 δισ. δολάρια κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, η οικονομική ελίτ εξασφάλισε ότι ακόμη και οι συγκριτικά ελάχιστοι πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες (περίπου τα δύο τρίτα των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων δεν πέρασαν από τα εκλογικά κέντρα) δεν θα είχαν την παραμικρή δυνατότητα να εκφράσουν και την ελάχιστη αντίδρασή τους στη διακυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Η κυριαρχία των Ρεπουμπλικάνων στη γερουσία και τη βουλή των αντιπροσώπων, πρώτη φορά από το 2006, δεν συνιστά αναγκαστικά στροφή του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά αλλά μια απελπισμένη προσπάθεια τιμωρίας του σημερινού προέδρου. Είναι βέβαια γεγονός ότι σε αρκετές πολιτείες οι ψηφοφόροι «ευχαρίστησαν» ορισμένους από τους πλέον ακροδεξιούς πολιτικούς οι οποίοι είχαν εφαρμόσει ακραία αντιλαϊκά μέτρα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ρεπουμπλικάνου κυβερνήτη Σκοτ Γουόκερ, ο οποίος επανεξελέγη άνετα παρά το γεγονός ότι με τις συνεχείς επιθέσεις του εναντίον των δημόσιων υπαλλήλων είχε προκαλέσει την «εξέγερση του Ουισκόνσιν», που οδήγησε ακόμη και στην κατάληψη του τοπικού καπιτωλείου. Έχοντας όμως να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτόν και στον πολυεκατομμυριούχο αντίπαλό του από το στρατόπεδο των Δημοκρατικών, ο οποίος πρακτικά είχε στηρίξει όλες τις κινήσεις του κυβερνήτη, οι ψηφοφόροι δεν είχαν εντέλει καμία επιλογή για να αλλάξουν με τη στάση τους την ακολουθούμενη πολιτική.

Μισούρι, αγάπη μου

by To Skouliki Tom

Στιγμές ελληνικού Δεκέμβρη 2008 ζει η μικρή πόλη Φέργκιουσον του Μισούρι των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού συνεχίζονται για 11η συνεχή μέρα τα επεισόδια κι οι διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του 18χρονου αφροαμερικανού Μάικλ Μπράουν από τον λευκό αστυνομικό Ντάνιελ Γουίλσον το απόγευμα της 9ης Αυγούστου.

Σύμφωνα με βίντεο που μετέδωσε το Mega – το οποίο στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι είχε αλλοιωθεί -, το όπλο του Ντάνιελ Γουίλσον εκπυρσοκρότησε 6 φορές με τις σφαίρες να εξοστρακίζονται και να καρφώνονται όλες πάνω στον Μάικλ Μπράουν, ενώ η βαλλιστική εξέταση έδειξε ότι το όπλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν το ίδιο που κρατούσε ο Επαμεινώνδας Κορκονέας όταν δολοφονούσε κατά λάθος τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Η πρώτη και τελευταία φορά

by To Skouliki Tom

Σάλος έχει προκληθεί στην προοδευτική κοινωνία μας από το διαφημιστικό σποτ του Ποταμιού που δείχνει μια κοπέλα να κάνει αναφορές στην πρώτη της φορά η οποία, όπως αποκαλύπτεται στο τέλος, δεν έχει σχέση με το σεξ αλλά με την πρώτη φορά που θα πάει να ψηφίσει.

Το σποτ κυκλοφόρησε χθες το μεσημέρι αλλά, όπως αποδείχτηκε, είναι αντιγραφή ενός σποτ που είχε γυριστεί για λογαριασμό της καμπάνιας του Ομπάμα που ήταν αντιγραφή ενός ανάλογου σποτ που είχε γυριστεί για τον Πούτιν. Μας έχει φλομώσει στην πρωτοτυπία ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Worldvision Debate ετοιμάζει ο Αντώνης Σαμαράς

by To Skouliki Tom

Αναβρασμό έχει προκαλέσει στο Μέγαρο Μαξίμου η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο χθεσινό Eurovision Debate μεταξύ των υποψήφιων για την προεδρία της Κομισιόν. H εμφάνιση του κ. Τσίπρα ήταν, κατά γενική ομολογία, αξιολογότατη κι αξιοπρεπέστατη, ενώ είχε και τις περισσότερες αναφορές στο twitter. Σχεδόν όλες, θετικές.

Βέβαια, το Euro Debate είναι έτσι δομημένο – μικρός χρόνος απαντήσεων κι ανυπαρξία απευθείας διαλόγου μεταξύ των συμμετεχόντων -, ώστε δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικός νικητής και ηττημένος, οπότε ο μοναδικός μεγάλος χαμένος από το χθεσινό debate είναι ο Αντώνης Σαμαράς.

Στην προσπάθειά του να ανατρέψει τις άσχημες εντυπώσεις από τη χθεσινή του ήττα, ο Αντώνης Σαμαράς σχεδιάζει να οργανώσει μέσα στην επόμενη εβδομάδα Worldvision Debate μεταξύ των μεγαλύτερων ηγετών του πλανήτη.

Too big to jail

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Ο Ομπάμα θεσμοθετεί το «ακαταδίωκτο» των μεγάλων τραπεζών για ορισμένες από τις μεγαλύτερες απάτες της ιστορίας

O Μπέρνι Μάντοφ, ο άνθρωπος που κατηγορείτε για τη μεγαλύτερη οικονομική απάτη με μορφή «πυραμίδας» στην ανθρώπινη ιστορία, πρέπει να γέλασε με πικρία καθώς διάβαζε τους τίτλους των οικονομικών εφημερίδων των τελευταίων εβδομάδων.

Η JP Morgan, η τράπεζα μέσω της οποίας είχε πραγματοποιήσει τις μεγαλύτερες απάτες της καριέρας του, ήρθε σε συμφωνία με το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης πληρώνοντας περίπου 1.7 δισεκατομμύριο δολάρια προκειμένου να αποφύγει τις ποινικές διώξεις. Ο ίδιος ο ο Μάντοφ έχει θεωρητικά να περάσει στη φυλακή άλλα… 145 χρόνια. Οι καλύτεροι συνεργάτες του όμως, στο έγκλημα της χιλιετίας, κυκλοφορούν ελευθεροι.

YES, WE SCAN!

Του Γιώργου Τραπεζιώτη

Πραγματικό σκάνδαλο;  Ή μήπως πρόκειται για μια καλά συντονισμένη επιχείρηση αλλαγής της πολιτικής ατζέντας στρέφοντας αλλού το ενδιαφέρον της ταλαιπωρημένης από την οικονομική κρίση, κοινής γνώμης;

«Τα τελευταία χρόνια έχουμε μάθει να μεταφράζουμε όσα συμβαίνουν στον πολιτικό βίο με όρους συνομωσίας» έχει πει ο Τζον Λε Καρέ. Την ίδια στιγμή πολλοί υποστηρίζουν πως «έρωτας είναι ο,τιδήποτε μπορείς ακόμη να προδώσεις. Και η προδοσία μπορεί να συμβεί μόνο όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος».

“Νιου Ντιλ” vs “Ομπάμακερ” : μια πραγματικότητα και μια απέλπιδα προσπάθεια

του system failure

Στην Αμερική της δεκαετίας του 20, υπήρξε μια άνευ προηγουμένου καταναλωτική έξαρση και μια τάση για κυνήγι εύκολου χρήματος. Κάτι παρόμοιο συνέβη στη Δύση γενικότερα, ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του 90 και έπειτα. Το μεγάλο κραχ του 29 και η εξαθλίωση που επέφερε σε εκατομμύρια ανθρώπους, ήταν ουσιαστικά μια μεγάλη νίκη των μεγαλοτραπεζιτών και των κερδοσκόπων που έκαναν χρυσές δουλειές πάνω στο “πτώμα” της τότε μεσαίας τάξης και έτσι, η κυβέρνηση Ρούσβελτ αναγκάστηκε να στραφεί στο Κεϋνσιανό οικονομικό μοντέλο, όπου η οικονομία θα μπορούσε να επαναεκκινηθεί με κεντρικό μοχλό το κράτος.

Ο προκάτοχος του Ρούσβελτ και πρόεδρος των ΗΠΑ κατά την μεγάλη οικονομική κρίση του 29, Χέρμπερτ Χούβερ, του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, δεν πίστευε στο κράτος πρόνοιας, αλλά στην λιτότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία. Είναι μια αντίληψη που επιβάλει σήμερα η κυβέρνηση Μέρκελ στην ευρωζώνη, σε αντίθεση με την Αμερικανική κυβέρνηση που, παραδοσιακά, ιδιαίτερα επί προεδρίας Δημοκρατικών προέδρων, δίνει βάρος στην ανάπτυξη και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Όμως, η ολοκληρωτική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, αλλάζει ραγδαία τις πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα στον Δυτικό κόσμο.

Της Συρίας το ανάγνωσμα

Διχασμένες για το θέμα της επέμβασης στη Συρία είναι οι 20 μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, που στην ουσία είναι μία, όμως όλοι κάνουν τα στραβά μάτια για να δείξουν στον κοσμάκη ότι οι εποχές των μεγάλων αυτοκρατοριών ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Οι ΗΠΑ θέλουν να κάνουν πόλεμο γιατί είναι βέβαιες ότι ο Άσαντ έριξε τα χημικά στους πολίτες του, ενώ η Ρωσία δεν θέλει με τίποτα να πιστέψει κάτι τέτοιο, γιατί το συριακό καθεστώς είναι ο καλύτερος πελάτης των όπλων της.

Από την άλλη πλευρά η Βρετανία είπε για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα “όχι” στην παλιά της αποικία, κάτι που μέχρι σήμερα το είχαμε δει μόνο στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας του Χόλιγουντ. Ακόμη να πιστέψει ο Κάμερον τι χουνέρι έπαθε…

Ο μύθος της «κακιάς» Μέρκελ και του «καλού» Ομπάμα

ΑΝΑΛΥΣΗ Του ΚΩΣΤΑ ΣΑΡΡΗ

Πίσω από το πολυδιαφημισμένο ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ και τη συνάντηση με τον Ομπάμα, στήθηκε ένας μύθος: η Γερμανία και ο Ευρωβορράς αντιπροσωπεύουν τη «λιτότητα», ενώ ο Ομπάμα στις ΗΠΑ αντιπροσωπεύει την «ανάπτυξη».

Τίποτε δεν είναι πιο μακριά από την πραγματικότητα.

Οι «αντι-μερκελικές» δάφνες που διεκδίκησε ο πρωθυπουργός στην Ουάσιγκτον δεν κολλάνε πουθενά με το νέο πογκρόμ λιτότητας Σαμαρά-Βενιζέλου στην Αθήνα, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του χρέους. Μπορεί οι τρόποι αντιμετώπισης της κρίσης να διαφέρουν (με λιγότερη ή περισσότερη κρατική συμμετοχή στις «διασώσεις»), αλλά ποιος πληρώνει το… μάρμαρο του χρέους αποτελεί κοινό παρονομαστή σε ΗΠΑ και Ευρώπη.