“Απάτη του αιώνα”, το πρωτογενές πλεόνασμα

Του Πάνου Κοσμά

Δέσμευση της κυβέρνησης για αναδρομική αύξηση ορίων ηλικίας, αποκαλύπτει ο Όλι Ρεν… Μια αποκάλυψη που όλοι… γνωρίζαμε, αλλά και μια κρυφή δέσμευση της κυβέρνησης για αναδρομική αύξηση των ορίων ηλικίας μετά τις εκλογές, περιείχε η πρόσφρατη απάντηση του Ευρωπαίου επιτρόπου Όλι Ρεν σε ερώτηση Έλληνα ευρωβουλευτή (του κ. Σκυλακάκη).

Μια απο­κά­λυ­ψη που όλοι… γνω­ρί­ζα­με, αλλά και μια κρυφή δέ­σμευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης για ανα­δρο­μι­κή αύ­ξη­ση των ορίων ηλι­κί­ας μετά τις εκλο­γές, πε­ριεί­χε η πρό­σφα­τη απά­ντη­ση του Ευ­ρω­παί­ου επι­τρό­που Όλι Ρεν σε ερώ­τη­ση Έλ­λη­να ευ­ρω­βου­λευ­τή (του κ. Σκυλα­κά­κη).

Χρήσιμα τροχιοδεικτικά από την Ευρώπη

Kαθ’ οδόν προς τις ευρωεκλογές έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθούμε προσεκτικά τα μηνύματα από τις Βρυξέλλες, για να κατανοήσουμε όχι μόνο πώς βρεθήκαμε σαν χώρα στη θανάσιμη παγίδα χρέους, αλλά και για να αντλήσουμε τα στοιχεία ενός σχετικά αντικειμενικού παρατηρητή για την παρούσα κατάσταση της χώρας. Επιπλέον, ίσως ανιχνεύσουμε τι μπορούμε να περιμένουμε και τι όχι από την ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια και την προσώρας γερμανική ηγεμονία.

Ο Ολι Ρεν δεν ήταν στο Καστελόριζο

Η δήλωση του επιτρόπου Ολι Ρεν περί Ελλάδος υπό επιτήρηση έως τον μακρύ καιρό υπενθύμισε με πικρό τρόπο το Καστελόριζο του Γιώργου Παπανδρέου. Ο τότε πρωθυπουργός για να αναγγείλει την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο είχε επιλέξει το ακριτικό νησί, τη φυσική και συμβολική εσχατιά της επικράτειας. Για να αναγγείλει την έναρξη μιας ιστορικής περιόδου πόνων και δακρύων, αλλά και τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Η χονδροειδής σκηνοθεσία του Καστελόριζου μάλλον δεν ήταν προϊόν αφέλειας· κι αν ήταν, έδειχνε παρ’ όλ’ αυτά ανάγλυφο το μέλλον, για όσους μπορούσαν να το διακρίνουν: η χώρα εφεξής θα λειτουργούσε σαν γραφική καρτ-ποστάλ, σαν ένα πανέμορφο νησί, ξεμοναχιασμένο, διεκδικούμενο, μια γκρίζα ζώνη, με ανυπεράσπιστους κατοίκους και μια κεντρική διοίκηση πολύ μα πολύ μακρινή. Ο Γ. Παπανδρέου, πάντα ρηξικέλευθος και απρόβλεπτος, εσήμανε εξωλεκτικά για την ιστορική μετάβαση όσα δεν μπορούσε να χωρέσει κανένας λόγος: εθνική κυριαρχία και λαϊκή κυριαρχία ετίθεντο υπό περιστολή και επιτήρηση για όσο χρόνο θα κρατούσε η περιπέτεια του χρέους, άγνωστο πόσο.