SOS μικρομεσαίων – Όλο και δυσκολότερη η βιωσιμότητα των επιχειρήσεών τους

Της Αντριάννας Βάσιλα

Μια ζοφερή εικόνα σε επίπεδο ρευστότητας και χρηματοδότησης για την πλειονότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας περιγράφει η έρευνα SAFE της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Σε συνδυασμό με τις δραματικές οικονομικές επιπτώσεις της – μακράς πλέον – πανδημικής περιόδου, αναμένεται να οδηγήσει σε περισσότερα και βαθύτερα προβλήματα βιωσιμότητας την προσεχή περίοδο.

Τα βασικά σημεία της έρευνας SAFE για την πρόσβαση των ΜμΕ σε χρηματοδότηση είναι ενδεικτικά της δυσχερούς κατάστασης στην οποία βρίσκονται πλέον οι μικρές επιχειρήσεις στα 27 κράτη – μέλη της E.E.
Οι 4 στις 10 έχουν δυσκολία πρόσβασης σε χρηματοδότηση, ενώ μόνο το 20% αυτών που αιτήθηκαν δάνειο επιτυγχάνει να το λάβει. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδας τα στοιχεία επιβεβαιώνουν το διαχρονικό πρόβλημα του λεγόμενου «χρηματοδοτικού κενού» και της εξαιρετικά περιορισμένης πρόσβασης των πολύ μικρών και μικρών επιχειρήσεων σε χρηματοδότηση και χρηματοδοτικά εργαλεία.

Ιταλικός φουτουρισμός ή ευρωπαϊκές φανφάρες;

Του Wolfgang Streeck

Βρισκόμαστε στα μέσα του Οκτώβρη και ο όγκος των ανολοκλήρωτων υποθέσεων της ΕΕ πολλαπλασιάζεται. Η συμφωνιά για το Brexit για να αποφευχθεί δήθεν ένα άτακτο Brexit βρίσκεται στον αέρα και κανένας δεν ξέρει πότε και αν θα πραγματοποιηθεί. Κανένα σήμα μέχρι στιγμής κάποιου νέου modus vivendi μέσω του οποίου η Βρετανία θα κερδίσει ξανά την πολυπόθητη πλήρη οικονομική της ανεξαρτησία. Στο πεδίο του ασύλου και της μετανάστευσης, όλοι προσποιούνται πως περιμένουν από την Γερμανία να σκαρφιστεί κάποιο σχέδιο που θα είναι αποδεκτό από όλους, συμπεριλαμβανομένων και των Γερμανών ψηφοφόρων. Τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα και πως θα μπορούσε άλλωστε; Και όσο για το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, δήθεν την «Νέα ΕΕ» που διαφημιζόταν ως η κοινή ευρωπαϊκή απάντηση στον κορονοϊό, ούτε καν έχει περάσει από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Επιπλέον, η νομιμότητά του βάσει των ευρωπαϊκών συνθηκών παραμένει θολή. Κανείς δεν ξέρει πως θα μαζευτούν τα λεφτά, ούτε φυσικά το πως θα ξεπληρωθεί το νέο πανευρωπαϊκό χρέος μετά το 2027 (πιθανότατα με ένα νέο χρέος). Επιπλέον, παραμένει αδιευκρίνιστο το πως και από ποιον ακριβώς θα ελεχθούν τα προγράμματα στα οποία τα κράτη μέλη υποτίθεται ότι θα πρέπει να επενδύσουν το μερίδιό τους, και κυρίως το πότε το ζεστό χρήμα θα φτάσει επιτέλους στα εθνικά κεφάλαια.

V

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

To V είναι αυτό που βλέπετε κι αυτό που ξέρετε. Ενα γράμμα του λατινικού αλφαβήτου και όλων των λατινογενών γλωσσών. Μαζί με το U και το L υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν τα πιθανά σενάρια αντίδρασης της οικονομίας έπειτα από μια μεγάλη κρίση και βύθιση σε βαθιά ύφεση. Ανακεφαλαιώνω συνοπτικά τι σημαίνουν τα γράμματα στη γραφιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, για την οποία υποθέτω ότι όλο και κάποιο Νόμπελ Οικονομίας θα έχει δοθεί: το V είναι η αντίδραση ελατηρίου, ήτοι μια ανοδική εκτίναξη της οικονομίας, αφού πιάσει πάτο – αν υπάρχει πάτος. Το U απεικονίζει μια ομαλή αλλά βραδύτερη ανάκαμψη, μια αύξηση του ΑΕΠ που θέλει τον χώρο της και τον χρόνο της. Και το L είναι το απευκταίο και ολέθριο σενάριο μιας οικονομίας που, αφού πιάσει πάτο, σέρνεται για χρόνια, ενδεχομένως και δεκαετίες, στο επίπεδο αυτού του πάτου, σε όποιο βάθος κι αν τον έχει πετύχει.

Αίμα, δάκρυα και… σάλιο (και στο βάθος απολύσεις)

Του Δημήτρη Κωστάκου

Με.. δοκιμαστικό σωλήνα εργασιακών πειραμάτων, μοιάζει η αγορά εργασίας.

Η χρήση και κυρίως η κατάχρηση των μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της υγειονομικής κρίσης, οδηγούν αρκετές φορές σε καταστάσεις που ως χαρακτηριστικό στοιχείο έχουν το… μαύρο χιούμορ εκ μέρους ορισμένων εργοδοτών, ενώ ο κίνδυνος της απόλυσης παραμένει ορατός για εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) εργαζόμενους.

Πιο πρόσφατο κρούσμα, η απαίτηση εταιρείας που δραστηριοποιείται στο χώρο των καλλυντικών, να υπογράψει το προσωπικό τροποποιητική σύμβαση, η οποία, μεταξύ άλλων, προβλέπει την “ανέκκλητη συγκατάθεσή των εργαζομένων για διενέργεια ελέγχων επιπέδου αλκοόλ, ναρκωτικών ή και παραισθησιογόνων ουσιών, χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, ψυχολογικών τεστ, κ.α’α.”, ενώ ο εργαζόμενος υποχρεούται να δηλώσει ότι “συναινεί στη λήψη δειγμάτων βιομετρικών και βιολογικών στοιχείων προς έλεγχο (αίμα, σίελο) καθόλη τη διάρκεια της σύμβασής του”!

Η Πανδημία και η Παγκόσμια Οικονομία

by Jayati Ghosh

Οι αναπτυσσόμενες χώρες αντιμετωπίζουν κατάρρευση του διεθνούς εμπορίου, πτώση εμβασμάτων, απότομες αντιστροφές ροών κεφαλαίων και υποτίμηση νομισμάτων. Μόνο οι τολμηρές πολιτικές – ελάφρυνση του χρέους, διεθνής χρηματοδότηση, προγραμματισμός και πολλά άλλα – θα αποτρέψουν περαιτέρω καταστροφή.

Υπάρχει ακόμη πολλή αβεβαιότητα σχετικά με την πανδημία COVID-19: όσον αφορά στην έκταση της εξάπλωσής της, τη σοβαρότητά της σε διάφορες χώρες, τη διάρκεια της έξαρσης και το αν μια αρχική βελτίωση της κατάστασης θα δώσει τη θέση της σε μια επανεμφάνιση. Αλλά ορισμένα πράγματα είναι ήδη σίγουρα: γνωρίζουμε ότι ο οικονομικός αντίκτυπος αυτής της πανδημίας είναι ήδη τεράστιος, με αποτέλεσμα οτιδήποτε έχουμε βιώσει στη ζωή μας μέχρι σήμερα να μοιάζει ασήμαντο. Το τρέχον σοκ στην παγκόσμια οικονομία είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερο από εκείνο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008 και είναι πιθανό να είναι πιο έντονο από τη Μεγάλη Ύφεση του 1929. Ακόμη και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του εικοστού αιώνα, ενώ διέκοψαν τις αλυσίδες εφοδιασμού και κατέστρεψαν φυσική υποδομή και πληθυσμούς, δεν περιελάμβαναν τους περιορισμούς στην κινητικότητα και την οικονομική δραστηριότητα που ισχύουν σήμερα στην πλειονότητα των χωρών. Πρόκειται, επομένως, για μια πρωτοφανή παγκόσμια πρόκληση και απαιτεί πρωτοφανείς απαντήσεις.

Η Ε.Ε. στην εντατική, το Eurogroup “μένει σπίτι”

του Γιώργου Παυλόπουλου

Η τελευταία σύνοδος των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης (Eurogroup) για τα μέτρα αντιμετώπισης του κορονοϊού τελείωσε με τα τυπικά χειροκροτήματα, αλλά τα πραγματικά ερωτήματα έμειναν ανοικτά. Ως γνωστόν, η απόφαση περιλαμβάνει πακέτο 540 δις ευρώ, το οποίο αφορά 3 ενότητες.

Πρώτον, τη δυνατότητα χρηματοδότησης 240 δισ. μέσω του ESM για άμεσες δαπάνες υγείας (π.χ. νοσοκομειακά, κτλ.), ενώ για έμμεσες δαπάνες προβλέπονται δεσμεύσεις, κοινώς “χαλαρά μνημόνια” για όσες χώρες κάνουν χρήση.

Δεύτερον, δάνεια 200 δισ. ευρώ προς τις επιχειρήσεις μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, δηλαδή κρατικές εγγυήσεις προς τις τράπεζες για να χορηγήσουν δάνεια στις εταιρείες. Ένα μέρος των δανείων θα τονώσει την οικονομία, επίσης όμως ένα σημαντικό μέρος από το ανωτέρω ποσό θα καταλήξει σε επισφαλή δάνεια με κρατικές εγγυήσεις, δηλαδή θα ωφεληθούν κυρίως οι τράπεζες και θα πληρώσει η κοινωνία.

Ιο-ευρωομόλογα και ιο-ευρωμνημόνιο (Μέρος Α)

του Σπύρου Μαρκέτου

Μέρος Α’

Εξαφανισμένη την κρίσιμη στιγμή, η Ευρωπαϊκή Ένωση άφησε τα μέλη της αβοήθητα στην κατάσταση ανάγκης. [Σπύρος Μαρκέτος, “Την ΕυρωπαϊκήΈνωση την είδε κανείς πουθενά;”, Τiken,  15 Mαρτίου 2020] Ακόμη χειρότερα, καθώς ξεκινούσε η επιδημία Γερμανία και Γαλλία απαγόρευσαν να σταλούν ιατρικές μάσκες και υγειονομικό υλικό στους λεγόμενους εταίρους. Τα εσωτερικά σύνορα ξανάνοιξαν μόνον όταν η Ιταλία ξεσηκώθηκε κατά των Βρυξελλών, κι ενώ κινέζικα και ρωσικά αεροπλάνα της έφερναν εξοπλισμό για ΜΕΘ, προστατευτικές στολές και φάρμακα. Η απότομη σιγή ασυρμάτου του θεσμού στον οποίο εδώ και δεκαετίες επένδυσαν τις ελπίδες τους οι ευρωπαϊκές ολιγαρχίες ήρθε ενώ η κρατική παρέμβαση στην οικονομία ξαναζωντανεύει, και ο κόσμος μοιάζει ν’ αντιλαμβάνεται ξανά πόσο κρίσιμο ρόλο παίζει το κράτος στη ζωή του. [David Harvey, “Anti-Capitalist Politics in the Time of COVID-19”, 19 Μαρτίου 2020] Οφείλεται στ’ ότι η ΕΕ δεν μπορεί να παρακάμψει ένα δυσεπίλυτο δίλημμα, που περιγράφεται στο δεύτερο μέρος αυτού του άρθρου.

Ένα εκρηκτικό κοκτέιλ αναταραχής και ανταγωνισμών

Του Μωυσή Λίτση

Χρηματοπιστωτικό σύστημα και γεωπολιτική σκακιέρα σε παράλληλη κρίση

Από την Τουρκία μέχρι την Αργεντινή και την Ιταλία, τα συστατικά μιας νέας α λα Lehman Brothers κρίσης είναι εδώ. Το ενδεχόμενο, ωστόσο, μιας νέας διεθνούς χρηματοπιστωτικής αναταραχής έρχεται σε μία περίοδο έντονων διεθνών γεωπολιτικών ανταγωνισμών που καθιστούν ακόμη πιο γκρίζο το παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό τοπίο.  Οι ίδιοι οι απολογητές άλλωστε του συστήματος, με αφορμή την επέτειο των δέκα χρόνων από την κατάρρευση της Lehman, που σηματοδότησε την μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση από τη δεκαετία του ’30, δεν χάνουν ευκαιρία να μιλούν για το… αναπόφευκτο μιας νέας κρίσης.

Χαρακτηριστική η πρόσφατη διαπίστωση του πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας την τριετία 2007-2010 στον Γκάρντιαν, ότι ο κόσμος «υπνοβατεί προς την επόμενη κρίση». Σε αντίθεση με το 2008-2010, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Μπράουν, δεν υπάρχει «διεθνής συνεργασία για να μας βγάλει από μία παγκόσμια κρίση». Δήλωση που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η παραδοχή, πως το καπιταλιστικό στρατόπεδο δεν είναι σήμερα αρραγές όπως το 2008-10, με μικρούς και μεγάλους περιφερειακούς ανταγωνισμούς να εκδηλώνονται πλέον με οξύτητα, μπροστά στα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει η χρόνια οικονομική στασιμότητα: Εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας, αντιπαράθεση ΗΠΑ-ΕΕ-Γερμανίας, Διχασμός ΕΕ, περιφερειακοί ανταγωνισμοί στη Συρία.

Κοινωνική προσαρμογή δεν σημαίνει και κοινωνική συναίνεση

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ 1

Του Γιάννη Μαυρή

Οι εκτιμήσεις για τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης (2009-2017) και η σημασία τους για την κυβερνητική σταθερότητα

Σύμφωνα με το Πολιτικό Βαρόμετρο Οκτωβρίου της Public Issue, 8 στους 10 πολίτες, 78%, πιστεύουν σήμερα, ότι η κρίση στην Ελλάδα θα κρατήσει τουλάχιστον 5 χρόνια ακόμη (Διάγραμμα 1). Μάλιστα, το 47%, δηλαδή σχεδόν οι μισοί Έλληνες είναι πεπεισμένοι ότι η κρίση θα διαρκέσει ακόμη πάνω από μια δεκαετία! Είναι, επομένως, ευρύτατα αποδεκτό κοινωνικά, ότι για το ορατό μέλλον, η κρίση θα αποτελεί, de facto, παγιωμένη και μόνιμη κατάσταση.

Το εντυπωσιακό αυτό εμπειρικό εύρημα συνιστά μια ισχυρή ένδειξη για το γεγονός,  ότι ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, που δημιούργησε η οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων επτά ετών. Έχει, δηλαδή, αποδεχθεί τη μεγάλη επιδείνωση των συνθηκών της ζωής του, που επέφερε το μνημονιακό πρόγραμμα, μέσω της ανεργίας που προκάλεσε, της συρρίκνωσης των κοινωνικών δαπανών, της απομύζησης των εισοδημάτων και της υφαρπαγής των ατομικών περιουσιών.

Πότε τελειώνει η κρίση; Επ’ αφορμής Κύπρου

του Θέμη Τζήμα

Με αφορμή την Κύπρο και τις ανακοινώσεις του υπουργού οικονομικών της, περί μεγέθυνσης φέτος της κυπριακής οικονομίας, διάφοροι σχολιαστές έχουν αρχίσει να οικοδομούν άλλο ένα success story, όπως αυτά στα οποία αρέσκονταν το προηγούμενο διάστημα, επί κυβερνήσεων Σαμαρά. Κάνοντας τη σύγκριση με την κυβέρνηση Τσίπρα και τα προφανώς απογοητευτικά έως τραγικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, καταλήγουν στο βολικό για τους ίδιους συμπέρασμα, ότι μια συνεπής δεξιά πολιτική βγάζει τις χώρες από την κρίση, ενώ οι αριστερές πολιτικές και κυβερνήσεις τις βυθίζουν περαιτέρω. Οι αναλύσεις αυτές είναι και κακόπιστες και λανθασμένες. Επιπλέον όμως είναι ενδεικτικές ενός στρεβλού τρόπου σκέψης παγκοσμίως, που εν πολλοίς ευθύνεται για την επανάκαμψη της καπιταλιστικής κρίσης που φαίνεται ότι βιώνουμε.

Η κριτική είναι κακόπιστη διότι πρώτον ουδέποτε στην Ελλάδα των μνημονίων εφαρμόστηκε αντιμνημονιακή, πολλώ δε μάλλον, αριστερή πολιτική. Από το Φεβρουάριο του 2015 ξεκίνησε με ευθύνη των Τσίπρα- Βαρουφάκη μια διολίσθηση προς νέο μνημόνιο που ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι, με τη συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο. Μέχρι τότε, ακόμα και οι πλέον μετριοπαθείς σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις του προ του 2015, προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ έμειναν αδρανείς και εν τέλει δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Η κάκιστη διαπραγμάτευση Τσίπρα- Βαρουφάκη σαφώς επέτεινε την κρίση, αφού κέρδισε χρόνο όχι υπέρ της χώρας αλλά υπέρ των πιστωτών. Ωστόσο, στην πραγματικότητα η τακτική αυτή δεν ήταν πολύ διαφορετική από όσα έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και σίγουρα δεν ήταν αριστερή.

Τα ατελείωτα ψέματα της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα

Με 1.000 ευρώ το τετραγωνικό δεν αγοράζεις ούτε διαμέρισμα. Αν όμως είσαι η «Jermyn Street Real Estate Fund» (που ανήκει σε επενδυτές από την Τουρκία και τα Αραβικά Εμιράτα) και πωλητής είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τότε αγοράζεις τον Αστέρα Βουλιαγμένης. Το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί το ΤΑΙΠΕΔ του ΣΥΡΙΖΑ (που θα… καταργούνταν…) ξεπερνάει κατά πολύ αυτό των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Πωλήθηκαν ήδη με συνοπτικές διαδικασίες τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια κι όπου να ‘ναι ξεπουλιέται και ο ΟΛΠ…

Στο θέμα του Ασφαλιστικού η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι γι’ αυτήν αποτελεί τη «μητέρα όλων των μαχών» – τη στιγμή που έχει ήδη μειώσει τις συντάξεις στη διάρκεια του 15 και με το νέο πακέτο που θα «διαπραγματευτεί» με το Κουαρτέτο (πρώην Τρόικα) θα τις μειώσει ακόμα περισσότερο (δείτε το άρθρο «Τι ακριβώς γίνεται με το Ασφαλιστικό;»).

Πάλι καλά που δε γίναμε Ισλανδία

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

«Νομίζεις δεν ξέρω πως οι τράπεζες λειτουργούν σαν κοράκια, ότι πίνουν το αίμα του κοσμάκη, ότι στο τέλος θα βγούνε πάλι κερδισμένοι οι τραπεζίτες; Αλλά τι να κάνουμε; Έχουμε ανάγκη από τραπεζικό σύστημα, στο σημείο που φτάσαμε δεν υπάρχει άλλη λύση», μου έλεγε τις προάλλες έμπειρος συνάδελφος του οικονομικού ρεπορτάζ.

Η αλήθεια είναι πως σήμερα ελάχιστους θα βρει κανείς να υπερασπιστούν δημόσια το δίκιο των τραπεζών. Κι όμως, πριν από ελάχιστες μέρες, η μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων της Βουλής βάλανε στην άκρη τις διαφορές τους για χάρη της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Κανείς από τους παριστάμενους βουλευτές δεν έκανε τον κόπο να ρωτήσει που πήγανε περίπου 77 δις ευρώ από τις δύο προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις, κανείς δε ζήτησε να υπάρξει στοιχειώδης έλεγχος για τις γενικότερες πρακτικές της τελευταίας εικοσαετίας που κατέστησαν το τραπεζικό σύστημα χρεοκοπημένο.

Στις όχθες του Grexit κάθισα κι έκλαψα

Τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε μία πρωτοφανή (εν καιρώ ειρήνης) επίθεση στη χώρα, σε όλα τα επίπεδα. Μισθοί, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, πρόσβαση στην Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, ελευθερία του Τύπου, βιοτικό επίπεδο, δημόσια και κρατική περιουσία, όλα στο στόχαστρο υπό τον συνήθη εκβιασμό. Όλα, θυσία στον βωμό της αποφυγής του Grexit. Τελικά, μετά από τρία μνημόνια και εκατοντάδες νόμους που αλλάζουν την ίδια την Δημοκρατία μας, έχουμε αποφύγει το Grexit;

Μόλις πριν δυόμισι μήνες, κατά τις ημέρες του δημοψηφίσματος, μία δήλωση του Πολ Κρούγκμαν προκάλεσε αίσθηση. Ο Αμερικάνος οικονομολόγος υποστήριξε πως η χώρα μας, εξαιτίας των capital controls, βίωσε ήδη σε σημαντικό βαθμό τις συνέπειες μίας εξόδου. Γι’ αυτό, είπε τότε, θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερη να βιώσει και τα θετικά του. Μόνο που, ουσιαστικά, τότε είπε τη μισή αλήθεια.

Υποτίθεται πως η συμμετοχή σε έναν μεγάλο οικονομικό οργανισμό, εξασφαλίζει στα κράτη του μία στοιχειώδη ευημερία, μία ωφέλιμη έστω κατάσταση σε κάποιους κρίσιμους τομείς.

Τρίτο μνημόνιο: Συμπεράσματα και προοπτικές

Άρθρο της Σύνταξης από το τεύχος 415 (16-30/7) του «Ξ»

Το «Ξ» εξήγησε σε πάρα πολλά άρθρα ότι οι επιλογές μπροστά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν δύο:

α) είτε να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, κουρελιάζοντας όλες τις αρχές και τις διακηρύξεις του κόμματος, είτε

β) να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική ρήξης με την Ευρωζώνη και το καπιταλιστικό σύστημα. Τρίτη δυνατότητα/επιλογή δεν υπήρχε.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το πρώτο.

Ο μύθος του «απλού πολίτη»

Δεκαπέντε «ανησυχούσες γυναίκες/απλοί πολίτες» υπέγραψαν κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή και στο οποίο διδάσκουν το κοινό ότι η αντίληψη «δεν έχω τίποτε να χάσω» είναι απλώς… μύθος.

Ο λόγος για τον οποίο δημοσιεύτηκε ένα τέτοιο κείμενο είναι, πιθανώς, ότι μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της Ελλάδας έχει φτωχοποιηθεί τόσο τα τελευταία 5 χρόνια (περ. 60% σε κίνδυνο φτώχειας ή κάτω από το όριό της). Αυτό το κομμάτι αντιμετωπίζει με αδιαφορία μια κρατική χρεωκοπία ή μια έξοδο από την ευρωζώνη, καθώς, πράγματι, δεν έχει κάτι να χάσει.

Η πραγματικότητα χωρίς αναισθητικό και ψευδαισθήσεις

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Είμαι ένας απλός πολίτης χωρίς ειδική επιστημονική κατάρτιση και δεν διεκδικώ το ρόλο του παντογνώστη ή του ειδικού. Διεκδικώ όμως να συμμετέχω στα κοινά.

Η προσωπική μου ανησυχία για το τι θα γίνει σήμερα και αύριο στον τόπο μας, με σπρώχνει να επικοινωνήσω μαζί σας. Με αυτό το σκεπτικό έκανα μια σύνοψη τι θεωρώ σημαντικό από όλες τις πληροφορίες που έχουν δημοσιευθεί και μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις μου για το πώς βλέπω και αντιλαμβάνομαι τα γεγονότα.

Καθημερινά διλλήματα ανύπαρκτης αξίας: Ρήξη ή Ευρωζώνη; Συμβιβασμός ή συνασπισμός;

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Μετά τους τελευταίες δραματικούς μήνες αρχίζει να φαίνεται ότι μια συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης και των «θεσμών» (τρόικα και δανειστές είναι το ίδιο και το αυτό) έχει αρχίσει να διαμορφώνεται.

Φυσικά οι προτάσεις που έχει παρουσιάσει η κυβέρνηση στους «θεσμούς», πολύ μικρή σχέση ούτως ή άλλως, θα είχαν με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αφού απαγορεύονται οι «μονομερής ενέργειες». Αν και ακριβείς λεπτομέρειες δεν είναι ακόμα γνωστές από ότι φαίνεται το σχέδιο περιλαμβάνει νέα μέτρα, ύψους 8 δις ευρώ. Το σύνολο των μέτρων αφορά αύξηση της φορολογίας μέσω έμμεσων ή άμεσων φόρων καθώς και την συνέχιση παλαιότερων.

Παγκόσμια οικονομία: Μόνο 1 στους 4 εργαζομένους έχει σταθερή δουλειά!

Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»

Αποκαλυπτικά στοιχεία φέρνει στην δημοσιότητα o Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (International Labor Organization – ILO)[1] στην ετήσια έκθεση του με τίτλο «Παγκόσμια Απασχόληση και Κοινωνική Προοπτική» που δημοσιεύτηκε πριν μερικές μέρες. [2]

Σύμφωνα με την έκθεση, μόλις το ένα τέταρτο των εργαζομένων παγκόσμια έχουν σταθερή εργασία, ενώ τρία τέταρτα είτε δεν έχουν κανένα συμβόλαιο (δουλεύουν δηλαδή «μαύρα») είτε δουλεύουν με «μπλοκάκι» ή με προσωρινές συμβάσεις εργασίας!

Η παγκόσμια οικονομική κρίση οδήγησε σε αύξηση της ημιαπασχόλησης – ιδιαίτερα όσον αφορά τις γυναίκες και τους νέους.

Στα χρόνια της οικονομίας του χρέους η Κόλαση είναι η αιώνια οφειλή

Συνέντευξη του Μαυρίτσιο Λατσαράτο στον Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο και τον Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου

Την περασμένη εβδομάδα, ο ιταλός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Μαουρίτσιο Λατσαράτο, ακτιβιστής τη δεκαετία του 1970 στις γραμμές της Εργατικής Αυτονομίας, βρέθηκε στην Αθήνα, προσκεκλημένος του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, εγκαινιάζοντας τον κύκλο συζητήσεων «Από το χρέος και τη λιτότητα στη διεκδίκηση της δημοκρατίας», που διοργανώνει το Ινστιτούτο με τη στήριξη του δικτύου transform! Λίγες ώρες πριν από τη διάλεξή του, με τίτλο «Το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης», μας μίλησε για την «κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» (βλ. και το ομότιτλο βιβλίο του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια), τη γενίκευση δηλαδή της σχέσης πιστωτή-οφειλέτη, τη διαλεκτική κράτους-κεφαλαίου στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού και τις εργασιακές σχέσεις «νέας δουλείας». Λόγω και της καμπής στη διαπραγμάτευση κυβέρνησης-δανειστών, ένα μέρος της συζήτησης κινήθηκε αναπόφευκτα γύρω από την «πολιτική της αθωότητας», της άρνησης δηλαδή της ενοχής για το χρέος. 

Γιατί η Νέα Δημοκρατία θα χάσει τις εκλογές

του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ

Η σημασία των επερχόμενων εκλογών

Οι προσεχείς εκλογές είναι ιστορικής σημασίας και θα τερματίσουν τον κύκλο της εποχής του μνημονίου. Στις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου θα καταγραφεί η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας σ’ αυτό που βίωσε επί 5 έτη. Η κοινωνική δυσαρέσκεια που συσσωρεύθηκε τα χρόνια της εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών έχει προσλάβει ολοφάνερα (για κάθε καλοπροαίρετο αναλυτή), τη μορφή ισχυρού και πολυσυλλεκτικού εκλογικού ρεύματος υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Η έκταση του εν λόγω ρεύματος είναι αρκετά πιθανό –σήμερα- να εξασφαλίζει έστω οριακά την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.

Η παγιωμένη δημοσκοπική παράσταση νίκης (Διάγραμμα 5), που όπως είναι γνωστό αποτελεί μια εξαιρετικά κρίσιμη παράμετρο του εκλογικού ανταγωνισμού, αποδεικνύει καθαρά, ότι αυτό το γεγονός γίνεται απολύτως αντιληπτό από την κοινωνική πλειοψηφία. Εξηγεί, ταυτόχρονα, γιατί τα Μέσα ενημέρωσης αποκρύβουν σκοπίμως και συστηματικά αυτό το εύρημα των ερευνών.

Η οικονομική κρίση βλάπτει σοβαρά την υγεία του πληθυσμού

 

του Μανώλη Μάκαρη*

Τα τελευταία πέντε χρόνια η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη χειρότερη κοινωνικο-οικονομική κρίση από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτά τα πέντε χρόνια σχεδόν το ένα τέταρτο του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) χάθηκε ενώ η ανεργία κλιμακώθηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα (από 8% το 2008 σε σχεδόν 30% το 2013).

Ο στόχος της μελέτης είναι να εξετάσουμε την πιθανή επίδραση της κρίσης στη συχνότητα του οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου στον Νομό Μεσσηνίας. Ο συνολικός πληθυσμός της περιοχής αυτής είναι 170.000 κάτοικοι και τα περιστατικά με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Καλαμάτας το μοναδικό νοσοκομείο του νομού το οποίο έχει καρδιολογική κλινική.

Η κατανάλωση όπλων βλάπτει σοβαρά την οικονομική κρίση

Με την οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει διεθνώς τα τελευταία χρόνια, κοιτάζει κανείς την κατάσταση του πλανήτη και τις ισορροπίες που διαμορφώνονται, και λαμβάνοντας υπόψη και τα μαθήματα που δίνει η Ιστορία, δεν μπορεί παρά να περιμένει μία και μόνο εξέλιξη. Τον τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο.

Για χρόνια, πέρναγαν οι μέρες και οι μήνες μέχρι το 2012 με την προσμονή για το μεγάλο καταστροφικό γεγονός που πλησιάζει. Για να έρθει το σωτήριο έτος 2013 και να μας βρει ανακουφισμένους σε σχετικά καλή κατάσταση.

Αφού δεν υποδεχτήκαμε εξωγήινους (επίσημα), δεν μας χτύπησε αστεροειδής, δεν εξερράγη ο ήλιος, δεν γίναμε όλοι ζόμπι και δεν κατέρρευσε η παγκόσμια οικονομία, ξαναγύρισε η καρδιά του πλανήτη στη θέση της.

Χωρισμός

Τα τελευταία χρόνια, πολλοί από εμάς διαπιστώσαμε πως κάποιοι από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμασταν ή κάποιοι από τους φίλους μας ήταν εντελώς για τα μπάζα αλλά δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια γιατί η επίπλαστη ευημερία κάλυπτε τους σκατοχαρακτήρες τους.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έχασαν τη δουλειά τους και διαπίστωσαν πως κάποιοι από τους φίλους τους τους έκαναν παρέα μόνο και μόνο επειδή ήταν κιμπάρηδες και χουβαρντάδες, οπότε –με το πού τελείωσαν τα φράγκα- εξαφανίστηκαν και αυτοί οι φίλοι.

Ιράκ 2004 – Ελλάδα 2014: Ομοιότητες δύο διαφορετικών πολέμων

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/FosPhotos

Του Πάνου Παναγιώτου

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, το 2014-2015 σε κάθε εργαζόμενο θα αντιστοιχούν δύο μη εργαζόμενοι, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ευρωζώνη αλλά και σε αναπτυγμένη χώρα. Αυτό συνεπάγεται πως κάθε ένας εργαζόμενος θα πρέπει να συντηρεί δύο άτομα από την κατηγορία των μη εργαζόμενων, η οποία περιλαμβάνει παιδιά, συνταξιούχους, ανέργους και μη απασχολούμενους ενήλικες.

Αυτός ο ένας εργαζόμενος, έχει δει τις αποδοχές του να μειώνονται τουλάχιστον κατά 25% σε σχέση με το 2008 και τη συνολική οικονομική του δύναμη να μειώνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας των φοροεισπρακτικών μέτρων, ενώ είναι όλο και πιθανότερο να αμείβεται με μισθό μεταξύ 586 -300 ευρώ, δηλαδή με τον κατώτατο ή της ημιαπασχόλησης (οι ημιαπασχολούμενοι ανέρχονταν στο β’ τρίμηνο του 2013 σε 214 χιλιάδες από 133 χιλιάδες το β’ τρίμηνο του 2010). Επιπλέον, δεν αποκλείεται στο μέλλον να υποστεί ακόμη μεγαλύτερη μείωση των αποδοχών ή της οικονομικής του δύναμης ή και να χάσει εντελώς τη δουλειά του.

Τα ζόρια έφτασαν στους ανέγγιχτους

Υπεύθυνος: Φωτ.: ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ

Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

Στη σικάτη Κηπούπολη, κάτοικοι, μέσα στις επαύλεις τους, χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο .«Εγώ ποτέ δεν έζησα πλουσιοπάροχα. Πολλές φορές προσπάθησα να πουλήσω το σπίτι. Δεν πωλείται»

«Είμαι σε τραγική κατάσταση. Και δεν είμαι ο μόνος», είπε κοιτάζοντας τον κήπο των 835 τ.μ. της παλιάς ιδιόκτητης μονοκατοικίας του στο Παλαιό Ψυχικό. Γέλασα από μέσα μου. Το πιο σύντομο ανέκδοτο της κρίσης: οι φτωχοί του Παλαιού Ψυχικού.