IΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Του ΚΑΛ. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Η πράξη της άρνησης πληρωμής του δημόσιου χρέους αποτελεί έννομη πράξη, κατά το διεθνές δίκαιο, ενώ αρκετές χώρες, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, έχουν προσφύγει σε αυτή, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας που έχει κηρύξει ήδη τέσσερις επίσημες πτωχεύσεις. Οι πιστωτές μπορούν να διεκδικήσουν βέβαια την αποπληρωμή του χρέους, ασκώντας το δικαίωμα προσφυγής στα διεθνή ή εσωτερικά δικαστήρια των χωρών. Πρόσφατες χαρακτηριστικές περιπτώσεις χωρών, με αντιφατικές εμπειρίες, που αρνήθηκαν στην πορεία την «αρωγή» του ΔΝΤ ή και διέγραψαν μέρος του χρέους για να αναδειχθούν τα προβλήματα εφαρμογής των «προγραμμάτων αρωγής» καθώς και οι δυνατότητες που υπάρχουν στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, είναι αυτές της Αργεντινής και του Ισημερινού-Εκουαδόρ. Ακόμη, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γερμανίας που, σύμφωνα με τη συνθήκη του Λονδίνου του 1953, διέγραψε το 63% του δημόσιου χρέους της επιτρέποντας τη γρήγορη ανάκαμψή της από τις στάχτες του Παγκόσμιου Πολέμου, που η ίδια προκάλεσε και επέβαλε, και στη συνέχεια τη μεταπολεμική πανευρωπαϊκή κυριαρχία της.

Δάνεια με το στανιό, με ρήτρα… υποτέλειας!

Του Δάνη Παπαβασιλείου

Στις 19 Ιανουαρίου του 1928 η Ελλάδα υποχρεώνεται, ύστερα από συμφωνία, να αναγνωρίσει ότι όφειλε στις ΗΠΑ 18.127.000 δολάρια από τις πιστώσεις που είχαν παραχωρηθεί από αυτές και τους τόκους τους.

Ηταν μια ακόμη ληστρική συμφωνία, μια λεόντειος συμφωνία, που έδενε χειροπόδαρα τη χώρα και την παρέδιδε στους πιστωτές της. Το μέγεθος της ληστείας αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι το δάνειο που είχε πάρει από τις ΗΠΑ ήταν 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων και το τελικό ποσό που θα πλήρωνε ήταν κατά 330% μεγαλύτερο!

Η Κωμικοτραγική ιστορία του Ελληνικού Κράτους

 

Aποσπάσματα από το Βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη

Η ιστορια υπαρχει για να μας διδασκει για το μελλον.
Και οταν η ιστορια επαναλαμβανεται,ειδικα σε αυτην την χωρα,τοτε σημαινει οτι μαλλον δεν την γνωριζουμε,η την ξεχναμε,η μας την διδαξαν αλλοιωμενα.
ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΛΑΘΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ,ΤΟΤΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ….καλη ωρα.

Στο τελος του κεφαλαιου του για τα γεγονοτα που οδηγησαν στον Διεθνη οικονομικο ελεγχο του 1897, ο συγγραφεας του βιβλιου που γραφτηκε στα τελη της δεκαετιας του 1980 γραφει καταληγωντας: 

<<O EΠΟΜΕΝΟΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΡΟΒΛΕΠΩ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ 200 ΧΡΟΝΙΑ.ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΑΔΑ.ΘΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΦΑΕΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ>>

Ο Ιμπεριαλισμός του Χρέους!

Το δημόσιο χρέος είναι μια ιδεολογική κατασκευή, είναι όμως κι ένα ισχυρό όργανο υποδούλωσης των‘’νεοϋπηκόων’’ των σύγχρονων κρατών.

Υπάρχει μια λέξη που επαναλαμβάνεται συνεχώς τα τελευταία πέντε χρόνια στα μέρη μας: ‘’χρέος’’, συνήθως συνδεδεμένη με τον όρο ‘’κρίση’’ και, κατά συνέπεια, ‘’κρίση  του χρέους’’. Το χρέος παρουσιάζεται σαν αδιαμφισβήτητο δεδομένο, με τη σειρά του αιτία της γενικευμένης οικονομικής κρίσης που μέσα σε λίγα χρόνια οδήγησε στην φτώχεια εκατομμύρια κατοίκους σε μεγάλο μέρος του πλανήτη.

Antonio Senta

Το σημείο βρασμού της ιδεολογίας (οι νεο-κεϋνσιανοί σηκώνουν τα μανίκια)

Το μόνο σίγουρο σήμερα σχετικά με τον κύριο John Maynard Keynes είναι ότι έχει πεθάνει. Aπό τις 21 Aπρίλη του 1946. Δεν έζησε να δει την εφαρμογή των βασικότερων απ’ τις ιδέες του. Δεν έζησε για να δει την κατάρρευσή τους. Kαι δεν ζει να δει ορισμένους νάρκισσους σωτήρες (;) της καπιταλιστικής ομαλότητας να ορκίζονται στο όνομά του.

Ο νεο-κεϋνσιανισμός φυτρώνει στο ίδιο διανοητικό έδαφος που φύτρωσε και ο νεο-φιλελευθερισμός. H προσθήκη του «νέο» σε δόγματα του παρελθόντος σημαίνει την σιωπηλή παραδοχή ότι «κάτι άλλαξε». Aνάμεσα στο «παλιό» (και αυθεντικό) και στο «νέο». Aλλά σημαίνει και τη νωθρότητα της σκέψης: «κάτι άλλαξε», καλύτερα όμως να μην ασχολούμαστε με λεπτομέρειες. Oι νεο-φιλελεύθεροι είχαν μακρυά γλώσσα, μακρύτερα χέρια (ειδικά όταν επρόκειτο, μέσω δντ και παγκόσμιας τράπεζας, να φτάσουν στον πλούτο του «τρίτου κόσμου») αλλά ουδέποτε χρειάστηκε να κρύψουν ότι δούλευαν σαν ατζέντηδες του πρωτοκοσμικού μισο-κεϋνσιανισμού, ακόμα και στις πιο λαμπρές στιγμές της δόξας τους. Tί ήταν από την άποψη της οικονομικής λειτουργίας το αμερικάνικο (και το σοβιετικό) στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα αν όχι μια διαρκής «αντικυκλική» (1) δράση των αντίστοιχων κρατών; Tί ήταν (και είναι) η «αγροτική πολιτική», τα «πλαίσια στήριξης», τα «ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα», και οι υπόλοιπες κεντρικά ρυθμιζόμενες χρηματοδοτήσεις της ε.ε. αν όχι κρατικές στρατηγικές εμπλοκές στη διαδικασία καπιταλιστικής συσσώρευσης; Aκόμα και η δημιουργία του ευρώ σε ποιά σχολή σκέψης ανήκει άραγε; Tου laissez-faire; Aστεία πράγματα…

Όταν η Ελλάδα διέγραψε το χρέος της Γερμανίας

Με την υπογραφή της συμφωνίας για την διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 η γερμανική μεταπολεμική οικονομία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», πιστεύει η Γερμανίδα ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ- Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης:

«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα».

Οι μεγαλύτερες φούσκες στην οικονομική ιστορία

Τα παραδείγματα τραγικών εκτιμήσεων οικονομολόγων και επενδυτών, από αιώνα σε αιώνα και μέχρι τις μέρες μας πολλά… Ιστορίες που μοιάζουν αστείες, όταν τις κοιτάς από απόσταση και τραγικές όταν τις ζεις.

Οι 13 μεγαλύτερες “φούσκες” στην οικονομική ιστορία του πλανήτη, από τις ολλανδικές τουλίπες και τη μανία του χρυσού μέχρι το Internet και τα suprime και τώρα ο χρυσός Νο 3.

1634-38: Τουλίπες

Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη χρηματοπιστωτική φούσκα στην Ιστορία είχε σχήμα και χρώμα τουλίπας. Ορισμένες φημισμένες ολλανδικές οικογένειες της εποχής υποθήκευσαν τις περιουσίες τους για να επενδύσουν σε βολβούς τουλίπας. Το κόστος για κάποιους βολβούς ήταν αντίστοιχο με το κόστος ενός σπιτιού.