Αναβαλλόμενη Φορολογική Υποχρέωση ή αλλιώς Εγγυημένη Κερδοφορία Τραπεζών στις πλάτες της κοινωνίας

Το blog έχει επανειλημμένα ασχοληθεί με το ζήτημα των φορολογικών ασυλιών που έχει εξασφαλίσει το κεφάλαιο σε όλες του τις μορφές (τραπεζικό, εφοπλιστικό, βιομηχανικό) κάτι που αποτυπώνεται στην ολοένα και μικρότερη ποσοστιαία συνεισφορά του στην άμεση φορολογία. Προηγούμενα άρθρα μπορείτε να βρείτε εδώ , εδώ και εδώ.  Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε διεξοδικότερα για το τελευταίο κατόρθωμα της κυβέρνησης Σαμαρά που θεσμοθέτησε τη λεγόμενη αναβαλλόμενη φορολογική υποχρέωση για τις συστημικές τράπεζες καθώς και για εταιρίες leasing. Χοντρικά, η  αναβαλλόμενη φορολογική υποχρέωση για τις συστημικές τράπεζες αποτελεί μια εγγύηση της μελλοντικής κερδοφορίας των τραπεζιτών από το κράτος, δηλαδή την κοινωνία και επιπλέον ένα επίσημο τρόπο να χειραγωγούν τα στοιχεία τους οι τράπεζες για να αντεπεξέλθουν σε stress test.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ελληνικός Εφοπλισμός, “Gifts from the Greek people” όπως παραδεχόταν και ο Ωνάσης

Norfolk, Virginia, USA, 1946. Thousands of Liberty ships that were decommissioned following the end of WWII were kept in dock. Below: Commemorative photograph of the men involved in the Liberty sale in the US.

By Gelina Harlaftis*

It was April 1947,when a group of Greek shipowners traveled across the Atlantic to the United States with a guarantee letter from the Greek state to take delivery of the last 100 Liberty cargo ships sold on credit by the American government at the time. Liberty ships were built in the US during World War II, and at the end of the war, a number of these vessels were sold to individuals from the allied powers, and with backing from their governments, on exceptionally favorable terms. Greek shipowners represented the main buyers with the bulk purchase of these “blessed” ships, as they were regarded at the time, becoming the cornerstone of the Greek postwar shipping boom.

Techniques used by automakers for cheaper, faster production

Massive losses by the allies in the first two years of WWII rendered the construction of a large number of cargo ships imperative, and from 1941 to 1945, the United States Maritime Commission embarked on one of the biggest shipbuilding programs ever known.

Μετοχοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, η μόνη λύση προστασίας του

Πριν μερικά χρόνια είχα παρακολουθήσει σε δημόσια προβολή ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο “The Corporation” όπου αναλυόταν μεταξύ άλλων και η νέα σχολή σκέψης του καπιταλισμού, η σχολή του Σικάγο, με τις θεωρήσεις τους ότι όλα εν δυνάμει είναι εμπορεύσιμα αγαθά και μπορούν να εισαχθούν στα χρηματιστήρια αξιών. Μια ακραία μορφή τέτοιας εμπορικής αποτίμησης είναι και το φυσικό περιβάλλον. Θυμάμαι, έναν διευθύνοντα σύμβουλο (θα με συγχωρέσετε πάει καιρός από τότε και δεν συγκράτησα ποιας εταιρίας) να αναφέρει ότι η προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να ανατεθεί στις εταιρίες που θα έχουν αγοράσει μετοχές από την μετοχοποίηση του.

Οι μπίζνες και τα θεάματα των οικονομικών ελίτ

Στην παραπάνω φωτογραφία θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς δύο υπερήλικες κυρίες που έχουν τουλάχιστον ένα κοινό χαρακτηριστικό. Έχουν και οι δύο επισκεφτεί κάποιον πλαστικό χειρουργό για να φροντίσει τη ματαιοδοξία τους και να καλύψει την υπόμνηση ότι ακόμα και οι πιο ισχυροί παράγοντες ενός τόπου που δεκαετίες πλιατσικολογούν εις βάρος του λαού κάποτε γερνάνε… Δεν μένουμε όμως σε αυτό το συμπέρασμα. Οι δύο κυρίες αποτελούν τις συζύγους ισχυρών παραγόντων δύο χωρών που εκτός από την επίδειξη του υποκριτικού ανθρωπισμού τους, τους ενώνουν και τα επιχειρηματικά συμφέροντα των συζύγων τους.

Η μια κυρία είναι η γνωστή και μονίμως στα δελτία ειδήσεων των ΜΜΕ (ΣΤΑΡ και ΜΕΓΚΑ) όπου ο σύζυγός της είναι βασικός μέτοχος, να επιδεικνύει τον υποκριτικό ανθρωπισμό των πλουσίων που έχουν αρπάξει το ψωμί από το τραπέζι του φτωχού και τους επιστρέφουν πίσω ένα ξεροκόμματο αρκεί ο μικροαστός καταναλωτής θεαμάτων να τους αγιοποιήσει. Η άλλη κυρία είναι η σύζυγος του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν ο οποίος πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα για να συζητήσει την εξέλιξη των επιχειρηματικών σχεδίων του αγωγού TAP με τις ευλογίες των Αμερικανών και των ντόπιων οικονομικών ελίτ.

Η σαπίλα των εκπροσώπων των πολιτικών ελίτ

Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα αν χρειαζόταν να αναφερθεί κανείς σε κάτι τόσο κοινότυπο, όσο η παρακμή των πολιτικών ελίτ σε επίπεδο ηθικό, πολιτιστικό και κοινωνικό. Χιλιοειπωμένα λόγια και κείμενα για την δομική διαφθορά των πολιτικών ελίτ που γεννιέται και αναπαράγεται μέσα στο καπιταλιστικό καθεστώς εξουσίας και τη θεσμική διαπλοκή με τις οικονομικές ελίτ. Τελικά έγειρε η άποψη στο να αναφερθούμε στη σαπίλα των πολιτικών ελίτ ως συνέχεια των περιπτώσεων κυνισμού και απανθρωπιάς των εξουσιαστών απέναντι στις κοινωνικές τάξεις και το λαό που ρουφάει την αιθαλομίχλη ενοχικά και υπομονετικά ενώ τα αφεντικά του πολιτικά και οικονομικά σχεδιάζουν νέες πολιτικές εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης της εργασίας και του πλούτου του.

Δεκέμβρης 2008, μερικές σκέψεις για μια εξέγερση…

Προσπαθούσα να σκεφτώ ποια εικόνα από τις χιλιάδες του Δεκέμβρη 2008 και όσες είδα στο διαδίκτυο για εκείνες τις μέρες της εξέγερσης είναι πιο αντιπροσωπευτική για το τι συνέβη εκείνες τις μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα και το Σαραλιώτη. Στιγμιαία, επέλεξα το καμμένο δέντρο της χριστουγεννιάτικης Αθήνας που μου έφερε στο νου το παραλήρημα του τότε δημάρχου Κακλαμάνη, για τα “καθάρματα” που χτυπάνε το καταναλωτικό πνεύμα της συναίνεσης των μικροαστών.

Δεν θα πέσει η κυβέρνηση για τα “κωλόσπιτα”?

Πέρασαν αρκετά χρόνια που μια γραφική φιγούρα του εξουσιαστικού μπλοκ του ΠΑΣΟΚ (Βαγγέλης Γιαννόπουλος) φώναζε στα ΜΜΕ ότι η κυβέρνηση δεν θα πέσει για ένα κωλόσπιτο, εννοώντας την έπαυλη του Ανδρέα Παπανδρέου που έχτισε στην Εκάλη,φυσικά, με ύποπτα δάνεια και εισφορές (ένα από αυτά από τον νυν πρόεδρο της δημοκρατίας). Αυτή η φράση αποτύπωνε τη μακροχρόνια στροφή του κεφαλαίου προς το real estate και την αναγωγή της βασικής ανάγκης της στέγης σε ένα άκρως εκμεταλλεύσιμο και κερδοφόρο προϊόν που πατούσε πάνω στην κοινωνική νοοτροπία της κατοχύρωσης της ασφάλειας του Έλληνα μικροαστού.

Ο επόμενος κρίκος της καπιταλιστικής κρίσης του € – Η σειρά της Κύπρου

Από το πρωί του Σαββάτου 16/3/2013 εξελίσσεται η καπιταλιστική κρίση εντός της ζώνης του  € ως προς την Κύπρο. Οι ειδήσεις σχετικά με την απόφαση του Eurogroup για κατάσχεση μέρους των καταθέσεων στις τράπεζες της Κύπρου από το πρώτο ευρώ και ποσοστιαία με δύο κλίμακες έχει προκαλέσει σοκ και δέος στην κυπριακή κοινωνία. Πλέον ο κυπριακός λαός αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η “ευημερία” της φούσκας των τραπεζικών ιδρυμάτων και οι ευνοϊκές προοπτικές που διασφάλιζε η ανέρευση πλούσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου για εκμετάλλευση από τις παγκόσμιες οικονομικές ελίτ δεν αποτελούν εμπόδιο στην εφαρμογή ακραίων πολιτικών καπιταλιστικής κοινωνικής επέλασης εις βάρος της περιουσίας και των εισοδημάτων του κυπριακού λαού.

Από τον Κασιδιάρη στις Σκουριές…”ένα Μουρούτη” δρόμος

Σε συνθήκες ακραίας καπιταλιστικής επίθεσης της εξουσίας των πολιτικών και οικονομικών ελίτ εναντίον της κοινωνίας οι κανόνες του “παιχνιδιού” που συνήθιζαν να υπακούουν στο ελάχιστο κοινωνικό συμβόλαιο καταργούνται με ευθύνη της εξουσίας. Τα συμφέροντα των εταιριών στη μετοχική σύνθεση των οποίων μετέχουν ιδιοκτήτες ΜΜΕ – εργολάβοι τίθενται σε απόλυτη προτεραιότητα κάτι που σημαίνει πρακτικά ότι οι “ατίθασοι Γαλάτες” δεν χωρούν στις ιστορίες αντίστασης και μάχης ενάντια στην υποτίμηση των ίδιων των ζωών τους.

Χρυσαυγιτοποίηση του ελληνικού καπιταλισμού – Η μόνη διέξοδος για τις ελίτ

Το τελευταίο διάστημα το ελληνικό κράτος επισημοποιεί την πολιτική στροφή του σε αυτό στη φασίζουσα δεξιά. Η στροφή αυτή συνοδεύεται από κλιμάκωση του αυταρχισμού, διεύρυνση της κρατικής καταστολής και σκλήρυνση του τρόπου αντιμετώπισης εργατικών διεκδικήσεων. Η στρατηγική στροφή των εγχώριων κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών ελίτ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αποτελούσε εκτίμηση πολλών χώρων ότι μέτρα γενικευμένης εξαθλίωσης και φτωχοποίησης του πληθυσμού με πολιτικές διεύρυνσης της ανεργίας στο 30% και βίαιης αναίρεσης ή υφαρπαγής όλων των εργατικών,κοινωνικών κεκτημένων θα μπορούσαν να σταθούν μονάχα με πολιτικές στρατιωτικού τύπου πυγμής και προσπάθεια πειθάρχησης της κοινωνίας.

Βιάζω την καταδίκη, από όπου κι αν προέρχεται

Για μια ακόμα φορά το ίδιο βαρετό και χιλιοπαιγμένο έργο της “καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται”, σε μια κουραστική επανάληψη εκείνου του καλοκαιριού της μιντιακής υπερπαραγωγής των συλλήψεων της 17Ν που για να μιλήσει κανείς έπρεπε πρώτα να καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Η κυριαρχία με τις ιδέες της αισθάνεται αρκετά ισχυρή ώστε να επιβάλλει την ατζέντα και τον τρόπο σε ΜΜΕ και στο επικοινωνιακό πεδίο. Η κεντρική ιδέα συνίσταται στο ότι η βία είναι εν δυνάμει ανατρεπτική και όταν δεν εκπορεύεται από τους νόμιμους φορείς της εξουσίας που κατέχουν το μονοπώλιο της βίας,τότε γίνεται επικίνδυνη και επιθετική. Φυσικά κανένας λακές των ΜΜΕ-δημοσιογράφος δεν θα αναφερθεί ποτέ στη νόμιμη κρατική βία που εκφράζεται σε μαζική κλίμακα (ενσωματώνοντας τη λογική της ναζιστικής συλλογικής ευθύνης) και ποιοτικά είναι αναβαθμισμένη και καθολική.

Στρατηγική της Έντασης Ιστορική Αναδρομή

Στις 12 Δεκεμβρίου 1969, γύρω στις 16:30 το απόγευμα, μια βόμβα εξερράγη στην Αγροτική Τράπεζα στο Μιλάνο, στην πλατεία Φοντάνα, στο κέντρο της πόλης. Ήταν Παρασκευή, μέρα που η τράπεζα θα έμενε ανοικτή  έως αργά και ήταν γεμάτη κόσμο. Δεκατέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν επι τόπου από την έκρηξη, δύο ακόμα πέθαναν αργότερα στο νοσοκομείο και περίπου 80  τραυματίστηκαν, ορισμένοι πολύ σοβαρά.

Δεν ήταν η μόνη βόμβα εκείνη τη χρονιά. Δεκάδες είχαν εκραγεί μέσα στο 1969, με πιο βασικές δύο βόμβες στις 25 Απριλίου στο περίπτερο της Φιατ στην εμπορική έκθεση του Μιλάνου και στην υπηρεσία συναλλάγματος της Εθνικής Τράπεζας Επικοινωνιών του κεντρικού σταθμού και άλλες 8 που ήταν τοποθετημένες σε ισάριθμα τρένα στις 9 Αυγούστου.

Συνέντευξη Νόαμ Τσόμσκυ “Οι φοιτητές θα πρέπει να γίνουν αναρχικοί”

Συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ στο Γερμανικό περιοδικό Die Zeit

Μεταφράζει ο risinggalaxy

“Οι αναρχικοί προσπαθούν να προσδιορίσουν τις   εξουσιαστικές δομές. Πιέζουν αυτούς που ασκούν εξουσία να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους. Η δικαιολόγηση δεν πετυχαίνει τις περισσότερες φορές. Τότε οι αναρχικοί δουλεύουν για να αποκαλύψουν και να κατανοήσουν τις δομές, είτε έχουν να κάνουν με πατριαρχικές οικογένειες, ένα διεθνές μαφιόζικο σύστημα, ή τις ιδιωτικές τυραννίες της οικονομίας, τις πολυεθνικές.”

Zeit: Καθηγητά Τσόμκσυ, δεν είστε μόνο ένα από τους ποιο αναφερόμενους ακαδημαϊκούς στο κόσμο. Για 45 χρόνια, υπήρξατε πολιτικός ακτιβιστής. Όταν κάποιος κοιτάζει την πολιτική σήμερα, θα πρέπει να ρωτήσει: Μπορούν οι “διανοούμενοι της δημόσιας σφαίρας” σαν εσάς, να καταφέρουν τίποτα;

Η διαφθορά ως δομικό στοιχείο του καπιταλισμού

Με αφορμή την παραπομπή του πρώην υπουργού Οικονομίας Γ. Παπακωνσταντίνου σε προανακριτική επιτροπή και με την προοπτική του ειδικού δικαστηρίου για ένα ξοφλημένο πολιτικά πρώην εξουσιαστή και στελέχους του ΠΑΣΟΚ, έχει ενδιαφέρον να διερευνήσει κανείς τη διαφθορά όχι ως σύμπτωμα παραστρατήματος ορισμένων εξουσιαστών αλλά ως αναπόσπαστο και δομικό στοιχείο του καπιταλισμού.