Ακροδεξιά ρητορική και ο δούρειος ίππος της οικογένειας

της Ελιάνας Καναβέλη

 προδημοσίευση από την κιουρί@, τεύχος 1

Ο όρος ακροδεξιά συνδέεται με ένα σύνολο πολιτικών, οι οποίες είναι κατά βάση συντηρητικές, ολοκληρωτικές και εθνικιστικές. Συνδέεται άμεσα με το ρατσισμό, τη ξενοφοβία καθώς υποστηρίζει ότι η κοινωνική ιεραρχία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε γενετικές διαφορές μεταξύ των εθνικοτήτων του πλανήτη, οι οποίες αναδεικνύουν ορισμένες ως ανώτερες των υπολοίπων. Επίσης, παρατηρείται μια υποτίμηση της ύπαρξης της γυναίκας σε σχέση με τον άνδρα και ομοφοβικές αντιλήψεις και πρακτικές.

Αξίζει βέβαια να επισημανθεί ότι η άνοδος της ακροδεξιάς, τα τελευταία χρόνια, και η συμμετοχή γυναικών σε θέσεις–κλειδιά στα ακροδεξιά κόμματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και σε παγκόσμιο, έφερε και μια σχετική αλλαγή στον τρόπο αντιμετώπισης των γυναικών και των ΛΟΑ ατόμων, γεγονός που δείχνει τις πολλές μεταμορφώσεις που μπορεί να λάβουν τα ακροδεξιά και νεοναζιστικά μορφώματα προκειμένου να έχουν μεγαλύτερη απήχηση στο εκλογικό σώμα. Βέβαια, το κόμμα που παραμένει πιστό στις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού είναι η Χρυσή Αυγή. Για τη Χ. Α. ο ρόλος της γυναίκας περιορίζεται στην αναπαραγωγή, στη φροντίδα του σπιτιού, τα ΛΟΑΤΚΙ υποκείμενα πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης και ο λευκός, δυνατός, μυώδης άνδρας να κυριαρχήσει, επιτέλους, επί πάντων.

Από τους Βοργίες στους… Μητσοτάκηδες

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι πολιτικές δυναστείες είναι παλιές όσο και η Ιστορία της πολιτικής. Από τον οίκο των Βοργία όμως μέχρι την οικογένεια Μπους, κανένα μέλος μιας τέτοιας οικογένειας δεν είχε το θράσος να κατηγορήσει τους αντιπάλους του για… νεποτισμό.

Το ημερολόγιο γράφει 1455 και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ζει το δικό της «τέλος της Ιστορίας», καθώς η πτώση της Κωνσταντινούπολης την καθιστά αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο του χριστιανικού κόσμου.

Δύο χρόνια αργότερα αναλαμβάνει την παπική έδρα ο λεγόμενος Πάπας Κάλλιστος Γ’, ο οποίος τύχαινε να είναι και πατριάρχης του οίκου των Βοργία. Το βασικό του πρόβλημα ήταν ότι το χέρι του θεού καθυστέρησε να τον «τοποθετήσει» επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και έτσι το Βατικανό βρέθηκε, σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας του, να διοικείται από έναν ετοιμοθάνατο 80χρονο.

Καζίνο και «κοινωνική συνοχή»

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Με αφορμή τη γνωμοδότηση του ΣτΕ για το Ελληνικό

Ίσως η γνωμοδότηση του ΣτΕ για το Ελληνικό να δώσει ιδέες στην Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων. Φέτος το θέμα της έκθεσης θα μπορούσε να είναι «Τζόγος και κοινωνική συνοχή» ή «Ληστές με το Ένα Χέρι και ευδοκίμηση» ή «Ρουλέτα και αρωγή στην ανάταξη της οικονομίας» (Να θυμίσουμε ότι οι λέξεις «αρωγή» και «ευδοκίμηση» είχαν προκαλέσει πανικό στους υποψήφιους που εξετάστηκαν στην Έκθεση το 1985).

Για τους μαθητές που προετοιμάζονται στο μάθημα της Έκθεσης για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις η «κοινωνική συνοχή» είναι ένας όρος SOS,  πάει με όλα ή έστω με πολλά. Τώρα, μετά τη δημοσιοποίηση της γνωμοδότησης του ΣτΕ για την επένδυση στο Ελληνικό, το περιεχόμενο της κοινωνικής συνοχής εμπλουτίζεται, αφού στο κείμενο του ΣτΕ αναφέρεται ότι μεταξύ των στόχων του «μητροπολιτικού πόλου πολλαπλών λειτουργιών και διεθνούς εμβέλειας» συγκαταλέγονται η «καταπολέμηση της φτώχειας» και η «ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής». Το πώς ένα καζίνο, ένα γιγάντιο μολ, μια ημιφραγμένη παραλία κι έξι ουρανοξύστες θα συμβάλουν στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής είναι ένα ζήτημα για δυνατούς λύτες. 

Η οικογένεια ως συμπρωταγωνιστής στο έργο του καρκίνου

Της Ειρήνης Δημοπούλου*

Οι συγγενείς των ασθενών με καρκίνο μοιράζονται πολύ συχνά το φορτίο της ασθένειας, αλλά πιο σπάνια μοιράζονται τα συναισθηματικά βάρη που φέρνει η στήριξη και η φροντίδα των αγαπημένων τους.

Ο καρκίνος θεωρείται πια περισσότερο οικογενειακή αρρώστια παρά ένα ατομικό πρόβλημα, και αυτό γιατί οι οικογένειες βιώνουν το ίδιο επίπεδο λύπης και άγχους, όπως οι ασθενείς. Η οικογένεια λοιπόν, χρειάζεται να ενισχυθεί κατά τη διάρκεια της διάγνωσης αλλά και της θεραπείας.

Στη φάση της διάγνωσης το σοκ και ο φόβος παραλύουν τον οικογενειακό ιστό και χρειάζεται να βρουν τρόπους ομαλότερης αποδοχής της ασθένειας. Στη διάρκεια των χημειοθεραπειών, όπου υπάρχουν μεγάλες αλλαγές στην εμφάνιση, στον οργανισμό και τον ψυχισμό του ασθενούς η αγωνία ότι θα δουν τον ασθενή αλλαγμένο, αδύναμο και αντιμέτωπο με πόνο σωματικό και ψυχικό, συχνά οδηγούν το συγγενικό περιβάλλον να απαγορεύει στον εαυτό του να έχει επιθυμίες και αυτό πολλές φορές αργεί να επανεργοποιηθεί.

Είμαι η Μαίρη, κόρη φουκαρά

 

της Μαργαρίτα Ικαρίου

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν είμαι εγώ. Η Μαίρη, σκέτο. Τελεία, παύλα, τελεία. Χωρίς να απαιτείται ο προσδιορισμός «η κόρη του τάδε», η «γυναίκα του δείνα», η «μάνα εκείνου». Μα στο σχολείο, όποτε ρωτούσα κάτι τέτοια, ο δάσκαλος με πετούσε έξω και μου ζητούσε να έρθω με τον κηδεμόνα μου-ηγεμόνα μου.

Μεγάλωσα όμως. Στο έξω μου, όχι στο μέσα μου-άσχετον. Έχω και δυο παιδάκια, κοντά-κοντά στις ηλικίες, να μεγαλώσουν μαζί, όπως με συμβούλευε κι η φουκαριάρα η μάνα μου. Αυτά μεγαλώνουν μαζί κι εμένα με μετατρέπουν σε… ναζί, όταν τα βλέπω να πετάει το ένα στο άλλο τις φακές. Μαγειρεμένες…!

Δεν πήραν τα παιδιά μου στον παιδικό σταθμό κι ας είμαι εργαζόμενη. Το κακοπληρωμένο μου 4ωρο μετατρέπεται καθημερινά σε έκτακτο-τακτικό 6ωρο, ενίοτε και 8ωρο. Πληρώνομαι όλο με έναντι και κοψοχολιάζω κι από πάνω μη χάσω τη δουλειά κάθε φορά που αρρωσταίνουν τα μικρούλια και φτάνω ξέπνοη και καθυστερημένη.

Ενάντια στην οικογένεια

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Από το τριαδικό, ελληνοχριστιανικό μεταπολεμικό δόγμα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» -ως συνεκτικό της καθ’ ημάς συλλογικότητας που παριστάνει την κοινωνία- είναι μάλλον φανερό ότι στη συνείδηση των νεότερων τα δυο πρώτα συνθετικά τελούν πλέον σε πλήρη έκπτωση. Και με την ευθύνη της δικαιωματικής αριστεράς το μεν πρώτο, η πατρίς, ταυτίστηκε εύκολα με τον εθνικισμό και υποχώρησε –έως απαγορεύτηκε- από τα παλαιά αντιιμπεριαλιστικά λεξιλόγια, χάριν ενός μοντέρνου κοσμοπολιτισμού, που βέβαια διευκόλυνε την παρασιτική πρόσδεση των ντόπιων ελίτ στην ευρωπαϊκή επικυριαρχία. Το δε δεύτερο, η θρησκεία, εξ’ ορισμού υποθηκευμένο ως παρέκκλιση στην ντόπια παράδοση της «εκκλησίας» του Δήμου (και του ως εκ τούτου γεγονότος των σχέσεων κοινωνίας), εξέπεσε και αυτό σε ευσεβιστικό, ηθικοπλαστικό προτεσταντισμό, που καταριέται από άμβωνος τις αποκλίσεις από τους κανόνες, ως αμαρτίες. Το «ιερό» τρίπτυχο διασπάστηκε, αφήνοντας στη θέση της ονομαστικής κλίσης «η πατρίς» τη γενική του ατομοκεντρικού «της πάρτης» και στη θέση της εκκλησίας το «Θρησκεία Α.Ε.»

«Τα ρουσφέτια δεν τα εκτιμήσαμε ποτέ». Κατάλαβες, Ιάσονα Σχινά;

του Δημήτρη Μηλάκα

Ο γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει – προφανώς – αντιληφθεί ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» και πως, σε κάθε περίπτωση, οι αγώνες και το αίμα των προγόνων του – ακόμη κι αν είναι ποταμοί – δεν φτάνουν για να καθαρίσουν κάποιους «λεκέδες» του παρόντος…

Αν το είχε αντιληφθεί στην οργισμένη του απάντηση με τίτλο «Τους Ρουφιάνους δεν τους φοβηθήκαμε ποτέ. Κατάλαβες Πρώτο Φλέμα;» θα μιλούσε για την ταμπακέρα του ρεπορτάζ της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» και δεν θα επιχειρούσε «ξέπλυμα» με τους αγώνες και το αίμα άλλων, έστω κι αν αυτοί είναι προγονοί του.

Από τους Βοργίες στους… Μητσοτάκηδες

Η τηλεοπτική σειρά «Οι Βοργίες» με τον Τζέρεμι Αϊρονς

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι πολιτικές δυναστείες είναι παλιές όσο και η Ιστορία της πολιτικής. Από τον οίκο των Βοργία όμως μέχρι την οικογένεια Μπους, κανένα μέλος μιας τέτοιας οικογένειας δεν είχε το θράσος να κατηγορήσει τους αντιπάλους του για… νεποτισμό.

Το πολιτικό μας σύστημα υποθάλπει την ευνοιοκρατία

Γιωργάκης Παπανδρέου

Το ημερολόγιο γράφει 1455 και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ζει το δικό της «τέλος της Ιστορίας», καθώς η πτώση της Κωνσταντινούπολης την καθιστά αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο του χριστιανικού κόσμου. Δύο χρόνια αργότερα αναλαμβάνει την παπική έδρα ο λεγόμενος Πάπας Κάλλιστος Γ’, ο οποίος τύχαινε να είναι και πατριάρχης του οίκου των Βοργία. Το βασικό του πρόβλημα ήταν ότι το χέρι του θεού καθυστέρησε να τον «τοποθετήσει» επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και έτσι το Βατικανό βρέθηκε, σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας του, να διοικείται από έναν ετοιμοθάνατο 80χρονο. Προκειμένου να εξασφαλίσει ότι η έδρα θα διατηρηθεί στον οίκο των Βοργία, ο Κάλλιστος ακολούθησε την παράδοση της εποχής και διόρισε δύο ανιψιούς του καρδινάλιους -γνωρίζοντας ότι έτσι τους ανοίγει τον δρόμο και για το αξίωμα του Πάπα. Το κόλπο έπιασε και έτσι η οικογένεια κατάφερε να τοποθετήσει στην κορυφή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και τον Πάπα Αλέξανδρο Στ’, ο οποίος θα μείνει στην Ιστορία ως ένας από τους πλέον διεφθαρμένους ποντίφικες.

Επανασύνδεση μόνο σε λίγους

Του Στέργιου Ζιαμπάκα

«Φως» σε μόλις 98 νοικοκυριά πρόσφερε το πρόγραμμα «Ηλεκτρικό Ρεύμα για Ολους» που έθεσε σε εφαρμογή η Περιφέρεια Αττικής πριν από τα περασμένα Χριστούγεννα. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ενημέρωση που παρείχε στη διάρκεια του χθεσινού περιφερειακού συμβουλίου ο αντιπεριφερειάρχης Οικονομικών, Χρ. Καραμάνος, υποβλήθηκαν συνολικά 325 αιτήσεις, από τις οποίες οι 98 ήταν σε καθεστώς διακοπής, συνθήκη απαραίτητη για την παρέμβαση της Περιφέρειας και την αποκατάσταση των συνδέσεων, σε συνεργασία με τη ΔΕΗ.

Το «Κίνημα των επανασυνδέσεων» φαίνεται ότι αποδεικνύεται με τεράστια διαφορά αποτελεσματικότερο. Σε έναν αριθμό 7.000-10.000 «παράτυπων επανασυνδέσεων» αναφέρθηκε ο κ. Καραμάνος, συμπληρώνοντας ότι «σε συνεννόηση με τη ΔΕΗ οι περιπτώσεις αυτές μπήκαν σε συνθήκες προστασίας».

Από το σχολείο, στην αστυνομία και στο στρατό

Του Χρήστου Σύλλα

Έχουν περάσει 81 χρόνια από τότε ο Βίλχελμ Ράιχ στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» (1933) εξηγούσε τη συμπεριφορά των μικροαστικών στρωμάτων (υπαλλήλων, μικροεπιχειρηματιών) τα οποία προτιμούσαν την ψυχολογική και υλική ασφάλεια που παρείχε η πατριαρχική οικογένεια και η «κοινωνία του έθνους».

Η αναπαραγωγή εξουσιαστικών στερεοτύπων και η αδυναμία αντίδρασης σε ηγέτες, εργοδότες και καθοδηγητές διατηρεί το σημερινό ανάλογό της στον ελληνικό χώρο, σε άλλα κατά περίπτωση συγκείμενα, όμως πάνω στον ίδιο πυρήνα της μικροαστικής νοοτροπίας: από μικρή ηλικία τα παιδιά μαθαίνουν να μιμούνται και να βιώνουν το ρόλο του στρατιώτη, του μπάτσου, του υπηρέτη-υπαλλήλου του έθνους και της πατρίδας. Μέσα από το σχολικό περιβάλλον, επιλέγουν την ασφάλεια της επαγγελματικής αποκατάστασης στον στενό πυρήνα του κράτους.

Δώστε στο λαό φόρους

 

Νέα πολύ πιο ορθολογικά και δίκαια κριτήρια προωθεί το υπουργείο οικονομικών, με τη σύμφωνη γνώμη της Γερμανικής κυβέρνησης, για το ζήτημα των φοροαπαλλαγών και των εισφορών που καλούνται να καταβάλλουν όλοι έχουν κάνει το λάθος να δηλώνουν ακόμη τα εισοδήματα τους.

Το σχέδιο της κυβέρνησης είναι να φορολογήσει όποιον δίνει ακόμη χρήματα στα παιδιά ή τα εγγόνια του για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Οικογένεια και ανεργία

Tης Ελίνας Σιακαντάρη*

Η εργασία δεν προσφέρει στο άτομο μονάχα οικονομικές απολαβές και ευκαιρία για γνωριμίες και κοινωνικές επαφές, αλλά διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο και στο αίσθημα ικανοποίησης και προσωπικής αξίας του ατόμου. Στις μέρες μας, τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα στον τομέα της απασχόλησης και της αγοράς εργασίας. Πολλοί νέοι κάθε χρόνο αποφοιτούν από τα Πανεπιστήμια, «βγαίνουν» στην αγορά εργασίας γεμάτοι όνειρα και ελπίδες για το μέλλον και έρχονται αντιμέτωποι με το πρόβλημα της ανεργίας. Φυσικό επακόλουθο αυτής της κατάστασης, είναι η απογοήτευση, η πικρία, ο θυμός, αισθήματα ανεπάρκειας, χαμηλή αυτοεκτίμηση και καταθλιπτική διάθεση.

Αρκετοί πάλι είναι και αυτοί που για διάφορους λόγους χάνουν τη δουλειά τους ξαφνικά και μένουν χωρίς εργασία. Αυτή η περίπτωση είναι ακόμη πιο δύσκολη, καθώς η απόλυση αποτελεί σημαντική πηγή στρες. Μάλιστα, στην Ταξινομική Κλίμακα Κοινωνικής Αναπροσαρμογής των Holmes και Rahe στην οποία κατατάχτηκαν 43 στρεσογόνα γεγονότα, η απώλεια της εργασίας κατέχει την 8η θέση στη λίστα, ενώ στην 1η θέση βρίσκεται ο θάνατος του συντρόφου και στη 2η θέση το διαζύγιο… 

O θάνατος της οικειότητας

Είναι εδραιωμένη στην κοινωνία μας η πεποίθηση ότι η αλλαγή είναι συνώνυμη με την πρόοδο. Oι κυβερνήσεις επανειλημμένα το διακηρύσσουν και πολλοί άνθρωποι φαίνεται να το ενστερνίζονται ως φιλοσοφία ζωής. Πρόκειται, βέβαια, για ανοησία. H αλλαγή δεν είναι πάντα καλή. Kαι οι πρόσφατες έρευνες που δείχνουν ότι είμαστε λιγότερο ευτυχισμένοι απ’ ό,τι στο παρελθόν υποδηλώνουν μια βαθύτερη δυσφορία στην καρδιά της δυτικής κοινωνίας.

Tα ευρήματα αυτά δεν προκαλούν έκπληξη. H ίδια η ιδέα για το τι σημαίνει άνθρωπος και ποιες είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες ευδοκιμούν οι ανθρώπινες ιδιότητες, έχει διαβρωθεί. O λόγος για τον οποίο αισθανόμαστε λιγότερο ευτυχείς απ’ όσο άλλοτε είναι ότι η οικειότητα στην οποία στηρίζεται η αίσθηση ευζωίας –προϊόν των πιο στενών, των πιο προσωπικών μας σχέσεων, ιδίως μέσα στην οικογένεια– αποδυναμώνεται. Aπό αυτή την άποψη, τρεις τάσεις αλλάζουν σε βάθος τη φύση των κοινωνιών μας.