Του Γιώργου Φλώρου

Από όλες τις πληγές που άνοιξαν σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία χρόνια, η μεγαλύτερη είναι  η μετανάστευση. Μιλάω για την “δική” μας μετανάστευση, την μετανάστευση 600.000 Ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό. Στην πλειοψηφία τους είναι νέοι, απόφοιτοι πανεπιστημίου, που φεύγουν για να βρουν δουλειά στις τέσσερις άκρες του κόσμου. Όπου να ‘ναι συνήθως, μέχρι και στα πιο απίθανα μέρη της γης αλλά, σίγουρα κάπου μακριά από εδώ, πάντως όχι εδώ.

Είναι η μεγαλύτερη από τις πληγές αυτού του τόπου, τις πληγές που άνοιξαν από το 2010 και μετά. “Ο θάνατος, η ξενιτειά, η πίκρα κι η ορφάνια· τα τέσσερα ζυγιάστηκαν, βαρύτερα είν’ τα ξένα” σύμφωνα με ένα παλιό ηπειρώτικο τραγούδι. Κάτι ήξεραν αυτοί που το έγραψαν, δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που φεύγουν μαζικά άνθρωποι από εδώ. Τα έζησε και η δική τους γενιά, τα έζησαν και γενιές πριν από αυτούς, τα έζησαν και γενιές μετά από αυτούς. Είναι ένα θέμα που φαίνεται να επαναλαμβάνεται στο σενάριο, ένας κύκλος που κάνει η ιστορία αυτού του τόπου. Άνθρωποι φεύγουν, φεύγουν να ξεφύγουν: άλλοτε από τους πολέμους, άλλοτε από τους διωγμούς, άλλοτε από την φτώχεια. Φεύγουν αλλά, παραδόξως, πάντα κάτι αφήνουν εδώ και πάντα από εδώ, παίρνουν ένα κομμάτι μαζί τους. More