Θα αυτοκτονήσει ο βασιλιάς δολάριο;

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Εδώ και πολλά χρόνια οικονομολόγοι και αναλυτές προέβλεπαν ότι καθώς η αμερικανική οικονομία χάνει την πρωτοκαθεδρία της σε διεθνές επίπεδο, το δολάριο θα πάψει να αποτελεί το λεγόμενο «παγκόσμιο νόμισμα» και η αμερικανική κεντρική τράπεζα δεν θα είναι σε θέση να λειτουργεί σαν «παγκόσμιος τραπεζίτης».

Για λόγους που θα δούμε στη συνέχεια, οι σχετικές αναλύσεις έπεφταν διαρκώς στο κενό και ο «βασιλιάς δολάριο» μειδιούσε με νόημα σε όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν την παντοκρατορία του.

Libra: μπορεί το νόμισμα του facebook να φέρει την καταστροφή;

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

To παρουσίασαν σαν ένα αποκεντρωμένο κρυπτονόμισμα που θα λειτουργήσει σαν «τράπεζα των φτωχών». Μόνο που δεν είναι αποκεντρωμένο, δεν είναι κρυπτονόμισμα και δεν θα βοηθήσει καθόλου τους φτωχούς. Καλωσορίσατε στον μυθικό, νομισματικό κόσμο του Μαρκ Ζούκερμπεργκ.

Το Libra έχει μερικά μόνο από τα βασικά χαρακτηριστικά των κρυπτονομισμάτων: τη μεγαλομανία και την απροσμέτρητη ανοησία.

Το νόμισμα και τα φετίχ του

Του Νίκου Ιγγλέση

(Φετίχ: αντικείμενο, που οι πρωτόγονοι λαοί του αποδίδουν μαγική ή υπερφυσική δύναμη / οτιδήποτε είναι αντικείμενο άκριτης λατρείας και θαυμασμού)

Το 2002 ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ, αντικατέστησε το εθνικό νόμισμα της χώρας μας, τη δραχμή. Στην αρχή όλοι σχεδόν ήταν ενθουσιασμένοι που είχαν στα χέρια τους ένα «σκληρό» νόμισμα, που σε λίγο καιρό έγινε πιο «σκληρό» και από το αμερικάνικο δολάριο, μετά υπο-τιμήθηκε. Ελάχιστοι κατάλαβαν ότι μας φόρεσαν ένα «ζουρλομανδύα» και μας έβαλαν στο φρενοκομείο της «ευρω-Bαβέλ». Την πρώτη περίοδο οι τιμές των αγαθών αυξάνονταν, τα εισοδήματα επίσης, τα επιτόκια μειώθηκαν σημαντικά, τα δάνεια απογειώθηκαν, το χρήμα έρρεε, η εγχώρια παραγωγή άρχισε να συρρικνώνεται, οι εισαγωγές διογκώθηκαν και η κατανάλωση έφτασε στο ζενίθ. Οκτώ χρόνια μετά, το 2010, η Ελλάδα ουσιαστικά χρεοκόπησε και μπήκε στα Μνημόνια, δηλαδή, στο «αναμορφωτήριο», του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Ακόμη και σήμερα, που διανύουμε τον έβδομο χρόνο καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τον καθοριστικό ρόλο του ξένου νομίσματος, του ευρώ, στην αποσάθρωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Φουλ του ευρώ σε μπόμπες με χαρακίρι

του Μέτοικου

Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Δεν έχω σαφή άποψη υπέρ του ευρώ ή της επιστροφής της χώρας σε εθνικό νόμισμα. Οι οικονομολόγοι τις εκτιμήσεις των οποίων εμπιστεύομαι – οι περισσότεροι τουλάχιστον από αυτούς – επισημαίνουν θετικά και αρνητικά σε αμφότερες τις περιπτώσεις.

Το τίμημα της παραμονής στην Ευρωζώνη είναι διαπιστωμένα εξαιρετικά επώδυνο, οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά (αφού ακρωτηριάζει την κυριαρχία της χώρας και την δημοκρατική λειτουργία των θεσμών). Το ενδεχόμενο της αποχώρησης, δημιουργεί έντονα αισθήματα ανασφάλειας για τους κινδύνους ενός αβέβαιου μέλλοντος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ουσιαστική, δημόσια συζήτηση για το θέμα δεν έγινε ποτέ, εκτός από τον επαναλαμβανόμενο και ανυπόστατο εκβιασμό περί άμεσης ή έμμεσης εξώθησής μας σε Grexit, αν δεν συμμορφωνόμαστε με τις εκάστοτε απαιτήσεις των δανειστών. Ή για να το πούμε σωστότερα, η απειλή υποκαθιστούσε μόνιμα την ίδια την συζήτηση.

Τι αξία έχει ένα χιλιάρικο σήμερα;

Ιδού ένα χιλιάρικο, η περίφημη «χήνα» που λέγαμε και τότε.

Τι αγοράζαμε με αυτό το 1999, σε μια πρωινή Κυριακάτικη βόλτα;

Τσιγάρα αμερικάνικα: 400 δραχμές.

Τυρόπιτα: 100 δραχμές.

Ο οικονομικός δολοφόνος που ονομάζεται ΕΥΡΩ και η ευθύνη των δυνάμεων που τον εγκατέστησαν και στη χώρα μας

Του Ταξιάρχη Κωστογιάννη

Αυτοί οι οποίοι υπέγραψαν τις νομισματικές συνθήκες της ΕΕ και τα Μάαστριχ πρέπει να λογοδοτήσουν απέναντι στους εργαζόμενους και τον λαό για την τραγική κατάσταση στην οποία τον οδήγησαν.

Η απώλεια της νομισματικής ανεξαρτησίας αποτέλεσε το σπουδαιότερο ίσως όπλο για να καταφέρει να επιβάλει η ΕΕ τις συνολικότερες πολιτικές της επιδιώξεις της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της φύσης σε όφελος των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων δημιουργώντας ανασφάλεια, φτώχεια και δυστυχία στα λαϊκά στρώματα.

Ευρώ ή Δραχμή – Μια σύντομη ιστορική αναλογία

Του Βασίλειου Αδαμίδη*

 Περί τα μέσα του 7ουπ.Χ. αιώνα, το Άργος κατέστη υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του τυράννου Φείδωνα η σημαντικότερη πόλη της Πελοποννήσου. Επικρατώντας έναντι των Σπαρτιατών και ρυθμίζοντας τα εσωτερικά των Ηλείων (σχετικά με τον υπεύθυνο για την διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων), αύξησε κατακόρυφα την επιρροή της πόλεώς του.

Η δύναμη όμως του Άργους έγινε αισθητή και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Απόδειξη επ’ αυτού είναι το γεγονός πως ο Φείδων εισήγαγε και εν πολλοίς επέβαλε το δικό του νόμισμα και τα δικά του, τα λεγόμενα Φειδώνια, μέτρα και σταθμά. Η Αθήνα χρησιμοποιούσε αυτά τα μέτρα μέχρι και την εποχή του Σόλωνος, σχεδόν δηλαδή έναν αιώνα. Η Αίγινα η οποία ήταν υπό την κηδεμονία του Άργους χρησιμοποιούσε τα Αργείτικα νομίσματα, τα οποία μάλιστα ίσως και να κόβονταν εκεί.

ΜΠΕΡΝΑΡ ΛΙΤΕΡ: Το νομισματικό μονοπώλιο γεννάει κρίσεις

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Νέξους, 2.13

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ημερίδα διοργανώθηκε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο από το διεθνές Τμήμα και το Τμήμα στελεχών επιχειρήσεων του Προγράμματος Διοίκησης Επιχειρήσεων (ΜΒΑ) στις 24 Ιανουαρίου με θέμα το μέλλον του χρήματος και τα διδάγματα που προσφέρει η εμπειρία. Μεταξύ πολλών άλλων, μίλησε και ο Μπερνάρ Λίτερ (Bernard Lietaer), ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ. Τίτλος της ομιλίας του ήταν: «Συμπληρωματικές νομισματικές λύσεις για την Ελλάδα σήμερα».

Πιστεύετε ότι η λιτότητα είναι αναγκαία όπως παραδέχονται όλοι οι πολιτικοί της Ευρώπης σήμερα, ανεξάρτητα αν προέρχονται από τον χώρο της Δεξιάς ή της σοσιαλδημοκρατίας;

Το πείραμα του Wörgl – Μια ιστορία σαν παραμύθι

Το Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932.

Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.