του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*

Στο «νομισματικό πραξικόπημα» (εάν υπάρξει) η Ελλάδα μπορεί να αντιτάξει τις Διεθνείς Συνθήκες. Τούτο όμως θα συνεπάγεται άρνηση εξόφλησης των δανείων (μονομερής καταγγελία), ή επιεικώς εξόφληση αυτών σε εθνικό όμως νόμισμα και στην ισοτιμία που θα έχει καθορισθεί.

Όταν μια χώρα εντάσσεται σε ενιαίο νόμισμα, ασφαλώς εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα πρωτογενούς φύσης, αξίας και δικαίου. Το ενιαίο νόμισμα προϋποθέτει οπωσδήποτε ομοσπονδιακή λογική. Χωρίς την έννοια της ομοσπονδιακής λογικής δεν μπορεί να υπάρχει ενιαίο νόμισμα. Τούτο σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρχει ίση ανά Κράτος-Μέλος απώλεια-εκχώρηση κυριαρχίας. Στην ευρωζώνη όμως, ενώ όλα τα Κράτη-Μέλη έχουν απολέσει κυριαρχία όσον αφορά στο νόμισμά τους, η απώλεια αυτή δεν είναι ισομερής, καθόσον αντί απώλειας εγκαθίσταται επικυριαρχία ενός Κράτους-Μέλους, και ειδικότερα της Γερμανίας. Και ενώ ο μέγας κίνδυνος της εσπευσμένης εισαγωγής του ενιαίου νομίσματος ήταν η έλλειψη πολιτικής ενότητας (πράγμα που έχει παγίως επισημανθεί στη διεθνή νομική και οικονομική επιστήμη), ο μέγιστος κίνδυνος θα είναι το όλον εγχείρημα να καταλήξει, στην μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Γερμανική Ευρώπη. Και αυτή η μετεξέλιξη θα έχει πραγματοποιηθεί σε καθεστώς ειρήνης, με «όπλο το ευρώ». Έτσι θα καταντήσει η έννοια της Αρχής της ομοφωνίας για τη λήψη σημαντικών αποφάσεων σε από καθέδρας επιβολή της εκάστοτε Γερμανικής ελίτ. More