Το νου σας ρεμάλια

Η ομιλία του Αλέξη στην εκλογή της γραμματείας του νοικοκυρεμένου ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω πως έβαλε τα πράγματα στην θέση τους και έκλεισε τις πόρτες, τις μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα με το παρελθόν.

Σε κάτι που πλανιόταν εδώ και πολύ καιρό, ήρθε ο Τσίπρας για να βάλει άλλη μια υπογραφή, μετά από αυτή του 3ου μνημονίου.

Τους νοικοκυραίους και τα μάτια σας, τους είπε.

Τον νου σας σε αυτούς, ρεμάλια.

Γράμμα σε έναν νοικοκύρη. Δεκέμβρης 2008

Τι να σου πω, ρε Κώστα, τι να σου πω. Σε βαρέθηκα και σένα

Αναδημοσιεύουμε ένα από τα πολλά κείμενα που είχαν κυκλοφορήσει τις μέρες του Δεκέμβρη του ’08,  στο φόντο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και των συγκρούσεων που ακολούθησαν. Δεν ξέρουμε αν το βρίσκετε υπερβολικό, όμως σήμερα, έξι χρόνια μετά κι ενώ «ένα ακόμη παιδί» κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του, σίγουρα παραμένει σε πολλές πλευρές του επίκαιρο. Σε άλλες ίσως όχι, αφού για παράδειγμα πολλές από τις συνήθειες του καταναλωτισμού που στοχοποιεί δεν έχουν καταφέρει να επιβιώσουν. Ίσως όχι τόσο λόγω μιας ραγδαίας αλλαγής των συνειδήσεων, αλλά περισσότερο λόγω παντελούς έλλειψης χρημάτων και δουλειάς. Μας έφαγαν τα success stories, εμάς, τους νοικοκύρηδες… 

Οι Έλληνες αγαπάμε το μνημόνιο

Αρκετές μέρες πριν τον Άγιο Βαλεντίνο, διανύουμε μια πρώιμη εβδομάδα αγάπης.

Έπειτα από τα αισθήματα των Ελλήνων για το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, και τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας, το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι κατά βάθος αισθανόμαστε μια βαθιά και παθολογική αγάπη για το μνημόνιο. Τόσο βαθιά και τόσο παθολογική, που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.

Από τις εκλογές του 2012 και μετά, οι περισσότεροι από όσους ακούω να εκδηλώνουν την οργή τους για την κατάσταση που επικρατεί, εκφράζουν μια τεράστια ανησυχία για το ενδεχόμενο να ξημερώσουν σε μια χώρα στην οποία δεν θα τους ελέγχει κανείς.

Γαμημένε νοικοκυραίε…

 

Του Στ. Μ.

Σε ξέρω καλά.

Είσαι εσύ που όταν τα παιδιά στο διπλανό σπίτι γιόρταζαν με δυνατές μουσικές και γέλια, φώναζες τους μπάτσους γιατί τάραζαν τη νεκρική γαλήνη σου.

Είσαι εσύ που όταν η μπάλα των παιδιών έπεφτε στην αυλή σου δεν την έδινες ποτέ πίσω.

Είσαι εσύ που όταν βλέπεις νέους γύρω σου να φιλιούνται και να ερωτεύονται, μιλάς για “κατάντια της νεολαίας”.

Ο γιός του νοικοκυραίου

Ο γιός του νοικοκυραίου μεγάλωσε στο χωριό. Ο πατέρας του, ο κυρ-νοικοκυραίος, ήταν αγρότης και πάσχιζε να μεγαλώσει τα παιδιά του δουλεύοντας σκληρά στα χωράφια, κάνοντας “το σκατό του παξιμάδι”. Το όνειρό του ήταν να μην κάνουν την ίδια μίζερη ζωή τα παιδιά του, να σπουδάσουν, να ξεφύγουν απ’ το χωριό και απ το μεροδούλι μεροφάι, να γίνουν “επιστήμονες” να τα καμαρώνει.

Ο γιος, του βγήκε λίγο “μπούλης”, τον παραχάιδεψε και η μάνα νοικοκυραίου. Μικρός, τα έκανε πάνω του μέχρι τα 8 του και στο σχολείο τα άλλα παιδιά τον κοροιδεύανε για αυτό. Xέστη τον φωνάζανε και κατρουλή τον κατεβάζανε και συχνά τον βαράγανε υποτιμητικά στο σβέρκο και του πετάγανε στραγάλια με το φυσοκάλαμο. Παιδί “ξουράφι” δεν ήτανε με καμία δύναμη, μάλλον “αργός” ήτανε. Δεν τα ‘παίρνε τα γράμματα, όπως έλεγε ο δάσκαλος στον κυρ-νοικοκυραίο. “Καλύτερα να μείνει εδώ να δουλέψει τη γη σας, να προκόψει”, του είχε πει στην 6η δημοτικού, “δεν τα παίρνει με τίποτα, ούτε τέχνη δε νομίζω πως μπορεί να μάθει”.

Ο “νοικοκυραίος” κύριος BB King

Του Σπύρου Λέκκα

Αραχτός βράδυ Παρασκευής, αποφεύγω να ανοίξω τηλεόραση, θέλω να διατηρήσω την ηρεμία μου και βυθισμένος στις σκέψεις μου, βάζω ν’ακούσω λίγη μουσική και ν’ απολαύσω μία παγωμένη μπυρίτσα, αφού είμαι από τους “προνομιούχους” που έχουν ακόμα τη δυνατότητα να πιουν μία παγωμένη μπύρα σπίτι τους.Οι ήχοι της blues μουσικής κατακλύζουν το σαλόνι κι ο BB King “ξεπλένει” το μυαλό μου και χαλαρώνει το σώμα μου. Τα “ρεμπέτικα” του Αμερικανικού Νότου είναι ό,τι καλύτερο γι’αυτή τη στιγμή.

Σχεδόν ποτέ δεν προσέχω τους στίχους στα τραγούδια που ακούω, μου αρέσει ν’ αφήνομαι να με παρασύρει το συναίσθημα της συνομιλίας των μουσικών οργάνων, το όλον feeling, που λέμε και στα Ελληνικά.Κάποια στιγμή κι ενώ είμαι χαμένος στις σκέψεις μου, ακούγεται ένα ευχάριστο – ελαφρύ κομματάκι όπου ο “βασιλιάς” συνομιλεί με την αγαπημένη του. Από τη φωνή μου δημιουργείται η εικόνα πως η γυναίκα αυτή είναι σίγουρα μαύρη και φορτωμένη με αρκετά κιλά, χαριτωμένη και σκερτσόζα. Πέφτει, λοιπόν, το αυτί μου στους πρώτους στίχους που πάνε κάπως έτσι:

Η μετάλλαξη του νοικοκύρη

Ανεργος ή με ένα εισόδημα της πείνας, είναι νόμος πως με τον άλφα, βήτα ή γαμα-τα τρόπο, ο αγαπημένος νοικοκύρης του συστήματος θα μεταλλαχτεί. Το γεγονός πως κάποιος δεν έχει λεφτά να καλύψει τις βασικές υποχρεώσεις του, να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες του, θα τον αλλάξει σε κάτι. Δεν είναι αυτό το κάτι ίδιο σε όλους αλλά το σίγουρο είναι πως θα τον βγάλει από τη συνηθισμένη του ΤΑΞΗ.

Το να μην έχεις μία, δεν είναι κάποιος όρος αφηρημένος σε ένα πίνακα στατιστικής, είναι ένα μοντέλο ζωής που αναγκάζεσαι να υιοθετήσεις και να προσαρμοστείς ώστε να το αντέχεις με οποιοδήποτε τρόπο γιατί οι εναλλακτικές του να μη το αντέξεις είναι δυο. Η να οδηγηθείς στη τρέλα ή να πηδήξεις από κάποιο μπαλκόνι.

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ

2 Votes

 

Νέος άνθρωπος έχασε την ζωή του στο Κερατσίνι. Το αίμα του χύθηκε από μαχαίρι χρυσαυγίτη φονιά. Το μαχαίρι οπλίστηκε από ηθικούς αυτουργούς. Δεν είναι μόνο οι ναζιστές εγκληματίες, ούτε τ’ αφεντικά τους, η μαφία που λυμαίνεται για χρόνια τον τόπο. Είναι και ο νοικοκυραίος. Αυτός που δεν διάλεξε πλευρά γιατί δεν τον αφορά (νομίζει ο ναζισμός) ή που επέλεξε να πάει με τα “λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες”.

Ο δρόμος μέχρι να έχουμε νεκρό, ήταν σύντομος αλλά φάνηκε ως αιώνας, από την στιγμή που ο νοικοκυραίος έβαλε στην βουλή τους νοσταλγούς του Χίτλερ. “Εγέρθουτου” έλεγε γορίλας στους δημοσιογράφους στην πρώτη συνέντευξη του αρχηγού τους μετά τις εκλογές. Άρεσε η στρατιωτική πειθαρχία απέναντι στους “ρουφιάνους-δημοσιογράφους”.

Αστοί, νοικοκυραίοι, εστιάτορες και καφετζήδες

Tου Ηλία Ιωακείμογλου

“Σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο” είναι το σύνθημα που γράφει στη σημαία της η αστική τάξη, αυτή η παρακμιακή αστική τάξη που γνωρίζει πλέον να αυξάνει τα κέρδη της μόνο χάρη σε προνόμια: χάρη στους μισθούς πείνας που επιβάλλουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, στις φοροαπαλλαγές, τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή, την εύκαμπτη και ανυπεράσπιστη, και για αυτό υπάκουη εργασιακή δύναμη, στη διάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Πρόσφατο δείγμα της παρακμής της επιχειρηματικής τάξης, η δήλωση των εστιατόρων και των καφετζήδων ότι δεν προτίθενται να μετατρέψουν σε μείωση των τιμών την αναγγελθείσα μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση. Πρόκειται για γλαφυρό παράδειγμα της ανικανότητας της επιχειρηματικής τάξης, μικρής και μεγάλης, να διατυπώσει και να ακολουθήσει μια ηγεμονική πολιτική, δηλαδή μια πολιτική που θα μπορούσε να εμφανίσει την επιδίωξη του ιδιοτελούς συμφέροντος της επιχειρηματικής τάξης ως συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας. Βρισκόμαστε πλέον σε μια εκπληκτική ιστορική φάση κατά την οποία η κυρίαρχη αστική τάξη και ο ταπεινός δούλος της, η παλαιά μικροαστική τάξη, όχι μόνο δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν το γενικό συμφέρον (έστω ως έμμεση και στρεβλή έκφραση του δικού τους εγωιστικού συμφέροντος), αλλά δεν το θεωρούν και αναγκαίο -ούτε και έχουν την ευφυία να μην επιδεικνύουν το γυμνό συμφέρον τους. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ηγεμονικής κρίσης και το ερώτημα που μπορούμε πλέον να θέτουμε είναι με ποιο τρόπο αυτή η ηγεμονική κρίση μπορεί να μετατραπεί (ή να μην μετατραπεί) σε επαναστατική κατάσταση.

Ο γιός του νοικοκυραίου

Toυ Μind The Gap

Ο γιός του νοικοκυραίου μεγάλωσε στο χωριό. Ο πατέρας του, ο κυρ-νοικοκυραίος, ήταν αγρότης και πάσχιζε να μεγαλώσει τα παιδιά του δουλεύοντας σκληρά στα χωράφια, κάνοντας “το σκατό του παξιμάδι”. Το όνειρό του ήταν να μην κάνουν την ίδια μίζερη ζωή τα παιδιά του, να σπουδάσουν, να ξεφύγουν απ’ το χωριό και απ το μεροδούλι μεροφάι, να γίνουν “επιστήμονες” να τα καμαρώνει.

Ο γιος, του βγήκε λίγο “μπούλης”, τον παραχάιδεψε και η μάνα νοικοκυραίου. Μικρός, τα έκανε πάνω του μέχρι τα 8 του και στο σχολείο τα άλλα παιδιά τον κοροιδεύανε για αυτό. Xέστη τον φωνάζανε και κατρουλή τον κατεβάζανε και συχνά τον βαράγανε υποτιμητικά στο σβέρκο και του πετάγανε στραγάλια με το φυσοκάλαμο. Παιδί “ξουράφι” δεν ήτανε με καμία δύναμη, μάλλον “αργός” ήτανε. Δεν τα ‘παίρνε τα γράμματα, όπως έλεγε ο δάσκαλος στον κυρ-νοικοκυραίο. “Καλύτερα να μείνει εδώ να δουλέψει τη γη σας, να προκόψει”, του είχε πει στην 6η δημοτικού, “δεν τα παίρνει με τίποτα, ούτε τέχνη δε νομίζω πως μπορεί να μάθει”.

Προς νοικοκυραίους επιστολή

Για σένα, φίλε μου, δουλεύουν όλοι αυτό τον καιρό. Για σένα δουλεύει ο Δένδιας, για σένα δουλεύει ο Κεδίκογλου, για σένα ο Χατζηδάκης, ο Μουσουρούλης, για σένα κι ο ίδιος ο Σαμαράς. Μπορεί και να μην τα καταφέρνουν και τόσο καλά στο δίχτυ προστασίας των αδυνάτων, στην ανάπτυξη, στον έλεγχο των τιμών, στη συλλογή των φόρων. Αλλά μοχθούν για να σου εξασφαλίσουν εσένα το αίσθημα της ασφάλειας, την τήρηση του νόμου και της τάξεως.

Για να μπορείς να νιώθεις εσύ ότι υπάρχει επιτέλους εξουσία «να βάλει σειρά σ’ αυτό το μπάχαλο» που είναι η Ελλάδα. Το ότι το μπάχαλο είναι δικό τους δημιούργημα δεν έχει και τόση σημασία. Τώρα θα το ταχτοποιήσουν για χάρη σου – με την αστυνομία.