Ζούμε την κατάρρευση της Νεωτερικότητας

Γράφει ο Lucifugo, a diavolo in corpo

[1]

Η κατάρρευση της Νεωτερικότητας είναι η αδυνατότητα της αξιακής μορφής να επαναορίσει τον κόσμο της, να επαναθεμελιώσει τις ίδιες της βασικές της κατηγορίες (αξία, χρήμα, εμπόρευμα, αφηρημένη εργασία, κράτος-έθνος). Το τρέχον γενικό πλαίσιο της κρίσης αξιοποίησης είναι, ταυτόχρονα, κρίση της δυνατότητας του κεφαλαίου να επανεκκινεί από τον εαυτό του και να ιδρύει εκ νέου τον παλιό κόσμο.

[2]

Θεμελιακό στοιχείο αυτού του αξεπέραστου καπιταλιστικού αδιεξόδου είναι η αποουσιοποίηση της εργασίας ως παραγωγικής δύναμης του κεφαλαίου και -κατ’ επέκταση- ως κοινωνικής επένδυσης. Η “εργασία”, ως σιωπηλός οικονομικός εξαναγκασμός και πραγματική αφαίρεση (Robert Kurz), έφτασε να έχει πλήρως αποδεσμευτεί από τη σταθερή προοπτική της κοινωνικής ανόδου μέσα από τις συμπληγάδες της συσσώρευσης.

Από τη Βοσνία στην Ουκρανία

Οι βίαιες συγκρούσεις στους δρόμους του Κιέβου θυμίζουν τη χαμένη αραβική άνοιξη, κατά την οποία η δίκαιη εξέγερση του πλήθους μεταλλάχθηκε σταδιακά σε λυσσώδη διαμάχη φατριών για την εξουσία και σε αναζωπύρωση του φονταμενταλισμού. Χωρίς δημοκρατία, με φουντωμένη την ανισότητα και την απελπισία.

Το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε

Ή εφαρμόστηκε λίγο, λιγότερο ή και καθόλου.Από την αρχή του προγράμματος δημοσιονομικής σταθερότητας(είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κρατήσει κάποιος την ψυχραιμία του με την εφευρετικότητα πίσω από τους πομπώδεις ορισμούς),εν συντομία «μνημόνιο», η κοινή γνώμη χωρίστηκε σε δυο βασικές κατηγορίες. Τους μνημονιακούς της προόδου και τους αντιμνημονιακούς της οπισθοδρόμησης.

Τρία χρόνια μετά την πρώτη εφαρμογή των μέτρων και ενώ είναι ολοφάνερο πως ολόκληρο το πρόγραμμα είναι μια καταστροφή χωρίς προηγούμενο για το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας,οι μνημονιακοί οι οποίοι ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ή  ποιούς ακριβώς υπερασπίζονται , εξακολουθούν να το θεωρούν ως το κατάλληλο φάρμακο βασίζοντας την επιχειρηματολογία τους επάνω στην μη εφαρμογή βασικών αξόνων του προγράμματος από την «ανίκανη-έλεος με τα κλισέ» πολιτική ηγεσία,όπως για παράδειγμα,η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων ,η πάταξη της φοροδιαφυγής και η πώληση υπηρεσιών και λοιπών περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου .