Γιατί ο Αμαζόνιος δεν ανήκει στην Βραζιλία και γιατί ο εμβολιασμός δεν είναι ατομική υπόθεση

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Όταν τον Απρίλιο του 1919 καταγράφηκαν στην ΕΣΣΔ 186 χιλιάδες κρούσματα ευλογιάς, ο Λένιν δεν άρχισε τις διαπραγματεύσεις με αρνητές των εμβολίων, ψεκασμένους, και ναρκισιστές που υποφέρουν από μεταφυσικούς φόβους για την πολύτιμη ύπαρξή τους, αλλά υπέγραψε το διάταγμα για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά της ευλογιάς. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, απετέλεσε τον κυριότερο παράγοντα καταπολέμησης της νόσου στην ΕΣΣΔ και μέχρι το 1936 η ευλογιά είχε εξαφανιστεί. Νωρίτερα, μέχρι το 1926, το σοβιετικό καθεστώς είχε μηδενίσει τα κρούσματα χολέρας, τα οποία ανέρχονταν σε περίπου 40 χιλιάδες ετησίως κατά το 1919-21. Θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει με πολλά παρόμοια ακόμη παραδείγματα της Σοβιετικής πρακτικής των εμβολιασμών.

Μπροστά σε ένα δύσκολο χειμώνα: Καταστροφικές επιλογές – υπόλογη κυβέρνηση

Η κοινωνία καλείται από τον Κ. Μητσοτάκη να «αυτοπροστατευθεί» από τον κορωνοϊό. Τα νοσοκομεία βρίσκονται σε οριακό σημείο. Καθημερινά μπαίνει το δίλημμα αν θα πρέπει να προστατευτεί η υγεία ή η οικονομία και το εισόδημα. Το πώς φτάσαμε εδώ, δεν είναι τυχαίο, ούτε αντικειμενικό. Ευθύνεται η κυβέρνηση, οι ιδεοληψίες της, οι αξίες και τα χαρακτηριστικά της κυρίαρχης τάξης, τα δόγματα και τα πλαίσια που ακολουθεί.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η διαχρονική οικοδόμηση μιας οικονομίας γκαρσονιού της Ε.Ε. ευθύνεται για το άνευ όρων άνοιγμα του τουρισμού πριν τρεις μήνες. Μετά από απαίτηση των μεγάλων ταξιδιωτικών πρακτόρων, η είσοδος στη χώρα γινόταν χωρίς τεστ. Το αποτέλεσμα ήταν να επισπευσθεί το δεύτερο πανδημικό κύμα μέσα στο καλοκαίρι.

Το εσκεμμένο έλλειμμα ενημέρωσης, η ακροδεξιά και οι αρνητές του κορoνοϊού

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Η τελευταία δεκαετία υπήρξε περίοδος τριών, μείζονος σημασίας, κρίσεων του καπιταλισμού. Πρώτα, της οικονομικής-χρηματιστηριακής-τραπεζικής κρίσης που τσάκισε οριστικά τις φαντασιώσεις του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού για τον “διάχυτο” πλούτο στην κοινωνία. Μετά, της έντασης της κλιματικής κρίσης που εξαφανίζει τα ευάλωτα οικοσυστήματα και τους πάγους στους δύο πόλους, καταποντίζει νησιά και ακτές, διαλύει τις ονειρώξεις της βιομηχανικής ανάπτυξης με βάση τα ορυκτά καύσιμα και τα κέρδη των πετρελαϊκών εταιρειών. Τέλος, τους τελευταίους μήνες, προστέθηκε και η υγειονομική κρίση του κορονοϊού που ενταφιάζει τις εσφαλμένες πεποιθήσεις για την υπεροχή του ανθρώπου πάνω στη φύση και σαρώνει τα εντελώς αποσαθρωμένα λόγω επικυρίαρχης αγοράς και παραδομένης πολιτικής, συστήματα υγείας και πρόνοιας της υφηλίου, σπέρνοντας εκατομμύρια ασθενείς και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

Οι αρνητές όλων των κρίσεων είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Και στις τρεις κρίσεις, οι αστικές ηγεσίες, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ του πλανήτη, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης έχουν δώσει, μέχρι στιγμής, τις εντελώς λάθος απαντήσεις για το “τις πταίει”.

Ο νεκροφιλελευθερισμός αντεπιτίθεται

του Ερρίκου Φινάλη

Βίαιη είσοδος στη δεύτερη περίοδο της πανδημίας – Οι ελίτ αρπάζονται, αλλά η γραμμή τους είναι κοινή: «Τα κέρδη πάνω από τον άνθρωπο»

Η ανθρωπότητα μπαίνει στη δεύτερη περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού – χωρίς κανείς να γνωρίζει πότε και πώς θα εκδηλωθεί η επόμενη φάση, και με τι συνέπειες. Ο χρόνος που έχει διανυθεί από την εμφάνιση του Covid-19 μέχρι σήμερα είναι ελάχιστος για τη μελέτη του από τους επιστήμονες, οι οποίοι θα χρειαστούν μήνες, ίσως και χρόνια για να εξάγουν κάποια πρώτα ασφαλή συμπεράσματα και να βρουν αποτελεσματικούς τρόπους πρόληψης και θεραπείας. Μ’ αυτήν την έννοια, η είσοδος στη δεύτερη περίοδο (υπό τις ιαχές των ελίτ για «επιστροφή στην κανονικότητα» και «ώρα να ξαναδοθεί βάρος στην οικονομία») γίνεται εξίσου βίαια και απότομα με την εμφάνιση της πανδημίας.

Αιτία της λεγόμενης χαλάρωσης των μέτρων περιορισμού της εξάπλωσης της επιδημίας, με όλες τις ανισομετρίες στην έκτασή τους από χώρα σε χώρα (εξαιρουμένων αυτών που ρητά ή άρρητα ακολούθησαν εξαρχής τη γραμμή της «ανοσίας αγέλης»), δεν είναι κάποια επιστημονική οδηγία. Ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί στην ανυπομονησία των αρχουσών τάξεων να υπερασπιστούν τη θέση τους στην παγκόσμια κατάταξη εκμεταλλευόμενες τις πληγές των αντιπάλων τους, και να ανακόψουν το νέο επεισόδιο της δομικής κρίσης του παγκόσμιου συστήματος – που ήδη ερχόταν και επιταχύνθηκε από την πανδημία. Πώς; Υλοποιώντας, η καθεμιά για λογαριασμό της και εναντίον των υπόλοιπων, τα σχέδια που ήδη είχαν καταρτίσει για την επόμενη μέρα.

Μια ιδέα που μπορεί να μολύνει

by Kathleen Wallace

Η πανδημία COVID-19 έχει κατεδαφίσει την αντίληψη περί της αμερικάνικης εξαιρετικότητας (εκτός ίσως από ένα… εξαιρετικό επίπεδο της ίδιας της νόσου στις ΗΠΑ). Έχει κατεδαφίσει επίσης και την έξω από την λογική που κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες, ότι δηλαδή η πραγματικότητα είναι ουσιαστικά αυτό που θέλουμε εμείς να είναι. Είναι η μαγική σκέψη ότι εάν πετύχουμε ένα ελάχιστο επίπεδο συναίνεσης, θα μπορέσει να χωρέσει η κάμηλος από την βελόνα.

Το πρόβλημα είναι ότι ο κορωνοϊός δεν ενδιαφέρεται να υπακούει σε τίποτα τέτοιο, παρά μονάχα στη λογική του αίτιου και του αιτιατού.

Ο Ron Suskind ανέφερε, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Τζ. Μπους, ότι ένας από τους αξιωματούχους του προσωπικού του προέδρου, του είπε ότι «τύποι σαν κι αυτόν, ανήκουν σε αυτό που ονομάζουμε άνθρωποι που βασίζονται στην κοινή λογική», δηλαδή άνθρωποι που «πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν από συνετή μελέτη και ορθή διάγνωση της πραγματικότητας». «Αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος λειτουργεί πια», συνέχισε ο αξιωματούχος. «Είμαστε μια αυτοκρατορία τώρα, και όταν ενεργούμε, δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα. Και ενώ εσείς μελετάτε αυτή την πραγματικότητα – με σύνεση, όπως κάνετε πάντα- θα δράσουμε και πάλι, δημιουργώντας και άλλες νέες πραγματικότητες, τις οποίες θα πρέπει και πάλι να μελετήσετε και έτσι θα εξελίσσονται τα πράγματα. Εμείς είμαστε τα υποκείμενα της ιστορίας και εσείς, όλοι εσείς, απλώς θα μείνετε για να μελετήσετε τι κάνουμε».

Γιατί απέτυχε η Δύση και όχι η Ανατολή;

Τα νούμερα είναι γνωστά. Χθες, 31 Μαρτίου, Ιταλία, Ισπανία, ΗΠΑ και Γαλλία βρέθηκαν στις 4 πρώτες θέσεις των ανθρώπινων απωλειών από τον κορωνοϊό. Η Κίνα με 3.305 νεκρούς είναι στην 5η θέση, αλλά με βάση τους ρυθμούς αύξησης, άλλες χώρες της Δύσης θα την ξεπεράσουν.

Τα θλιβερά στατιστικά, θέτουν ένα αμείλικτο ερώτημα:

Γιατί η Δύση απέτυχε;

Οι αρχηγοί των κρατών φοβούνται. Όχι τον ιό, εμάς.

by Jonathan Cook

Μπορείς σχεδόν να μυρίσεις τον ιδρώτα στα πρόσωπα όσων εμφανίζονται σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις ή όσων κάνουν δημοσιεύσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όταν σταδιακά όλοι οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί θεσμοί παγκοσμίως, αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι πραγματικά απειλεί ο κορωνοϊός. Κι αυτό δεν είναι μόνο η υγεία μας.

Η κοσμοθεωρία που κυριαρχεί, εδώ και δύο γενιές περίπου, καταρρέει. Δεν μπορεί πια να δώσει απαντήσεις στα τρέχοντα προβλήματα και στην κατάσταση, όπως αυτή έχει δημιουργηθεί. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για μία τραγική έκφραση του κάρμα, το γεγονός ότι πολλές -δυνατές οικονομικά- χώρες κυβερνούνται σήμερα από τους πλέον ακατάλληλους ιδεολογικά και συναισθηματικά, για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ανθρώπους. Αυτό αφορά το μεγαλύτερο μέρος των χωρών της Δύσης, αλλά η Αγγλία αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα.

Η καθυστέρηση

Όλα ξεκίνησαν το σαββατοκύριακο που ο Ντόμινικ Κάμινγκς, ο ιδεολογικός εγκέφαλος πίσω από τον πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον, επέμενε να καθυστερεί αδικαιολόγητα τη λήψη μέτρων από την κυβέρνηση για την προστασία ενάντια στον κορωνοϊό, οδηγώντας έτσι μοιραία την Αγγλία να ακολουθήσει το κακό παράδειγμα της Ιταλίας, και όχι το καλό της Νότιας Κορέας.

Σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα, ο Ντόμινικ Κάμινγκς αρχικά καθυστέρησε τη λήψη μέτρων λέγοντας ότι «και να πεθάνουν μερικοί συνταξιούχοι δεν έγινε και κάτι». Αυτή λοιπόν η αντίληψη, καθώς και η αναποφασιστικότητα των επόμενων ημερών εξηγούν την αργοπορία στην αντίδραση της κυβέρνησης.

Αυτή ήταν η κατάσταση πριν δύο εβδομάδες. Παγκοσμίως υπήρχαν χιλιάδες θάνατοι εξαιτίας του ιού και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε ήδη ζητήσει από τις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν μέτρα προστασίας και να κάνουν εξετάσεις σε πιθανά κρούσματα. Αυτή η τραγική ολιγωρία από την κυβέρνηση Τζόνσον σε μία τέτοια στιγμή δεν πρέπει ούτε να ξεχνιέται ούτε να συγχωρείται.

Jack Duncan @JackDunc1

This was 2 weeks ago. 1000s had already died all around the world, the WHO was already begging government’s to enforce distancing & to “test test test.” This gross negligence by the Johnson’s gov should never be forgotten nor forgiven. #UKlockdown

https://twitter.com/i/status/1242195497181478912

Ο Κάμινγκς φυσικά, αρνείται ότι έχει κάνει τέτοιου είδους δηλώσεις, κάνοντας λόγο για δυσφήμιση. Αλλά ας αφήσουμε για λίγο τις τυπικότητες. Υπάρχει κανείς που πιστεύει πραγματικά ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του Κάμινγκς και των υπολοίπων, όταν πληροφορήθηκαν ότι η πανδημία που θα αντιμετωπίσουν πρόκειται να αναιρέσει τις κοινωνικές και οικονομικές θεωρίες, στην εφαρμογή των οποίων αφιέρωσαν ολόκληρες τις πολιτικές τους καριέρες; Μια οικονομική θεωρία, στην οποία -κατά ευχάριστη σύμπτωση- βασίζουν την πολιτική και κοινωνική τους θέση. Και σίγουρα, οι σκληροί αυτοί μονεταριστές μετατρέπονται ήδη σε δήθεν σοσιαλιστές, για να περάσουν εύκολα οι πρώτες εβδομάδες της κρίσης. Είναι μακρύς όμως ακόμη ο δρόμος.

Ανατροπή της λιτότητας

Η αγγλική κυβέρνηση ανέτρεψε την προηγούμενη εβδομάδα τη αυστηρή οικονομική της στάση που αποτελεί το κέντρο της ιδεολογίας του συντηρητικού κόμματος εδώ και μια δεκαετία περίπου, και επέλεξε τη σπατάλη δημοσίων εσόδων προκειμένου να σώσει επιχειρήσεις που δεν λειτουργούν πια, καθώς και πολίτες που δεν βρίσκονται σε θέση να δουλέψουν.

Από την οικονομική κρίση του 2008, οι συντηρητικοί υποστήριζαν τον περιορισμό των κονδυλίων της κοινωνικής πρόνοιας, αυξάνοντας τα νούμερα των αστέγων και των ανέργων στην Αγγλία. Η απάντησή τους μάλιστα για τη σκληρή αυτή στάση, ήταν ότι «δεν υπάρχει κάποιο μαγικό δέντρο που παράγει χρήματα» για να μας βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές.

Υποστήριζαν μάλιστα, ότι η ελεύθερη αγορά είναι η μόνη λύση που φορολογικά μας βγάζει από το αδιέξοδο. Και η «σοφία» μιας τέτοιας ρήσης δεν άργησε να φανεί, αφού από την κρίση του 2008, το 1% των εκατομμυριούχων και δισεκατομμυριούχων βγήκε ακόμα πλουσιότερο. Εν τω μεταξύ, οι υπόλοιποι κοιτούσαμε τους μισθούς και τις επαγγελματικές προοπτικές μας να μειώνονται, ώστε αυτό το 1% να μπορεί να συσσωρεύσει κι άλλο πλούτο σε οφσόρ εταιρίες, χρήματα τα οποία ούτε εμείς ούτε η κυβέρνηση και οι φορολογικές αρχές θα μπορούσαμε ποτέ να αγγίξουμε.

Ο «νεοφιλελευθερισμός» έγινε μία έννοια περίπλοκη, που χρησιμοποιείται για να δώσει την εικόνα ενός μη βιώσιμου, εταιρικού καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο όμως αποτελεί τη μόνη δίκαιη και λογική οικονομική λύση χωρίς να περιλαμβάνει …συσσίτια και γκούλαγκ. Μάλιστα, βρίσκει υποστηρικτές όχι μόνο στην αγγλική πολιτική σκηνή (όπου και το μεγαλύτερο μέρος του κοινοβουλευτικού εργατικού κόμματος τον υποστηρίζει), αλλά και στα μέσα ενημέρωσης, ακόμα κι αν κάποιες φορές ο φιλελεύθερος Guardian απορεί (χωρίς αυτό να οδηγεί κάπου) αν ήρθε η ώρα ο σκληρός καπιταλισμός να γίνει πιο ανθρώπινος.

Βολική ιστορία

Αλλά ξαφνικά, απ’ ότι φαίνεται, βρέθηκε αυτό το μαγικό δέντρο που παράγει χρήματα. Υπήρχε ανέκαθεν και μάλιστα οι καρποί του δεν ήταν και πολύ ψηλά, έτσι ώστε να μπορούμε όλοι να πάρουμε ένα φρούτο. Δεν χρειάζεται, λοιπόν να είσαι ιδιοφυία σαν τον Κάμινγκς, για να καταλάβεις ότι η στιγμή αυτή είναι επικίνδυνη. Για να καταλάβεις ότι επί 40 χρόνια, μας έλεγαν ψέματα για τη συντηρητική οικονομική πολιτική, και ότι όλο αυτό ήταν μάλλον μια βολική -γι’ αυτούς- ιστορία. Μας έλεγαν ψέματα, και σύντομα αυτό θα γίνει πολύ ξεκάθαρο.

Γι’ αυτό λοιπόν, αυτή την εβδομάδα ο Ζακ Γκόλντσμιθ, μέλος του συντηρητικού κόμματος και γιός δισεκατομμυριούχου, που πρόσφατα αναβαθμίστηκε σε μέλος της Βουλής των Λόρδων, χαρακτήρισε ως «βλάκα» οποιονδήποτε είχε το θράσος να ασκήσει κριτική στην πολιτική του Μπόρις Τζόνσον. Και γι’ αυτό η πολιτική ανταποκρίτρια, πρώην δημοσιογράφος των Sunday Times και με τακτική παρουσία στο BBC Question Time, Ίζαμπελ Όουκσοτ, χειροκρότησε μέσω Twitter την αυτοθυσία και την αφοσίωση των Ματ Χάνκοκ και Μπόρις Τζόνσον, για την παροχή σημαντικών βοηθημάτων προς την εξυπηρέτηση των πολιτών στη διάρκεια της πανδημίας.

Jonathan Cook @Jonathan_K_Cook

Spare a thought today for high-paid corporate journalists like this one who are now being forced to work overtime to find creative ways to make the government look good – and cover up their failure to hold the Tories to account for years of austerity that ravaged health services https://twitter.com/IsabelOakeshott/status/1242003234094493697 …

Isabel Oakeshott

✔ @IsabelOakeshott

Spare a thought this morning for health secretary @MattHancock who has such enormous responsibility right now and is working crazy hours trying to help the nation beat this. The hourly judgements he and @BorisJohnson have to make are so difficult

Ετοιμαστείτε. Στη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων, όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι θα ακούγονται σαν τα φερέφωνα της Βόρειας Κορέας και θα μιλούν «για τον αγαπητό σε όλους αρχηγό της χώρας», ζητώντας μας να εμπιστευτούμε τις γνώσεις του στην αντιμετώπιση της κρίσης και ότι θα πάρει τις σωστές αποφάσεις.

Η Διάσωση

Η απελπισία των πολιτικών και δημοσιογραφικών κύκλων έχει μια ουσιαστική αιτία. Κι αυτή πρέπει να μας αγχώνει πιο πολύ από τον κορωνοϊό. Δώδεκα χρόνια πριν, ο καπιταλισμός βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού, με τις ουσιώδεις δυσλειτουργίες του να είναι φανερές σε όποιον είχε το θάρρος να τις κοιτάξει. Η κρίση του 2008 σχεδόν διέλυσε την παγκόσμια οικονομία. Ο «απλός λαός» ήταν αυτός που έσωσε την κατάσταση. Οι κυβερνήσεις «έχωσαν το χέρι τους στην τσέπη μας» και χρηματοδότησαν τις τράπεζες. Ή καλύτερα τους τραπεζίτες. Σώσαμε τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς από τα αποτελέσματα που έφερε η ανικανότητά τους, ενώ οι παροχές μας παρουσιάστηκαν ως «ποσοτική ελάφρυνση». Ωστόσο δεν πήραμε τίποτα ως αντάλλαγμα. Δεν μας ανήκαν οι τράπεζες, ούτε πήραμε μετοχές σε αυτές. Ούτε καν είχαμε έλεγχο της τεράστιας δημόσιας επένδυσής μας.

Αφού τις σώσαμε, οι τράπεζες επέστρεψαν στην καθημερινότητα του συνεχούς πλουτισμού τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οδήγησαν την οικονομία στην κρίση το 2008. Η διάσωση που προσφέραμε δεν έσωσε φυσικά τον καπιταλισμό. Απλώς καθυστέρησε για λίγο το αναπόφευκτο τέλμα του.

Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός έχει ακόμα δομικές δυσλειτουργίες. Η εξάρτησή του από τη συνεχώς επεκτεινόμενη κατανάλωση δεν μπορεί να δώσει λύσεις στην περιβαλλοντική κρίση που συνεπάγεται αυτή η κατανάλωση. Και οι οικονομίες που τεχνητά μεγαλώνουν και επεκτείνονται, την ίδια στιγμή που οι φυσικοί πόροι μειώνονται, σταδιακά δημιουργούν κενές φούσκες, που σύντομα θα ξανασκάσουν.

Η Επιβίωση

Ο κορωνοϊός λοιπόν έφερε στο φως άλλη μία από αυτές τις δομικές δυσλειτουργίες, αποτελώντας μια προειδοποίηση της ευρύτερης περιβαλλοντικής ανάγκης, και ταυτόχρονα μια υπενθύμιση ότι ο καπιταλισμός, συντονίζοντας την καταναλωτική απληστία με την ασύδοτη κατανάλωση φυσικών πόρων, εξασφαλίζει την ταυτόχρονη κατάρρευση και των δύο.

Πανδημίες σαν κι αυτή είναι απόρροια της καταστροφής του φυσικού μας περιβάλλοντος. Εκτρέφουμε βοοειδή για μπέργκερ, φοίνικες για κέικ και μπισκότα, αποψιλώνουμε δάση για να φτιάξουμε έπιπλα. Φέρνουμε διάφορα είδη ζώων ολοένα και πιο κοντά μας, επιτρέποντας στις ασθένειες  να μεταδίδονται από είδος σε είδος. Και σε ένα κόσμο όπου υπάρχουν φθηνές πτήσεις, μια ασθένεια βρίσκει εύκολη δίοδο σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η αλήθεια είναι, ότι σε καιρούς κατάρρευσης, όπως η τρέχουσα δεκαετία, η μόνη λύση για τον καπιταλισμό είναι αυτά «τα μαγικά δέντρα που παράγουν χρήματα». Αυτά έσωσαν την κατάσταση στη δεκαετία του 2000, ενισχύοντας τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις-την πλούσια ελίτ που τώρα μας κυβερνά. Αυτά χρειάζονται για να σώσουν και την τωρινή κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί από τον ιό και έχει μεγάλες οικονομικές συνέπειες. Αυτή τη φορά, πρέπει να συμπεριληφθούμε και εμείς στους ευεργετηθέντες. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο κύκλος των προσώπων που ενισχύονται οικονομικά σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές δεν άνοιξε επειδή ο καπιταλισμός ξαφνικά ενδιαφέρθηκε για τους αστέγους και τους απόρους. Ο καπιταλισμός παραμένει ένα ανήθικο οικονομικό σύστημα που στοχεύει στη συσσώρευση κεφαλαίου συγκεκριμένων ανθρώπων. Και αυτοί δεν είμαστε εμείς.

have you herd?

✔ @joejglenton

So homelessness can be ended just like that.
https://www.bbc.co.uk/news/uk-england-london-51987345 …

Rough sleepers in London given hotel rooms

About 300 rooms are secured to help protect rough sleepers as Londoners heed advice to stay indoors.

bbc.co.uk

Σήμερα, ο καπιταλισμός απλά επιβιώνει. Κι αυτό εξηγεί γιατί οι δυτικές κυβερνήσεις θα προσπαθούν για ένα διάστημα να «σώσουν» κοινωνικές ομάδες, τις οποίες αφαίμαξαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Θα προσπαθούν να καλύψουν για λίγο καιρό ακόμα, το γεγονός ότι ο καπιταλισμός είναι εντελώς ανίκανος να δώσει απάντηση στα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί. Θα προσπαθούν να εξαγοράσουν την εμπιστοσύνη μας σε ένα σύστημα που έχει ήδη καταστρέψει τον πλανήτη μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Βέβαια αυτό το σχέδιο δεν θα πετυχαίνει επ’ αόριστον, όπως ξέρει πολύ καλά και ο Ντόμινικ Κάμινγκς. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση Τζόνσον, όπως και η κυβέρνηση Τραμπ, και οι υποστηρικτές τους σε Βραζιλία, Ουγγαρία, Ισραήλ, Ινδία και αλλού, περνάνε επείγοντα μέτρα, τα οποία όμως θα παραμείνουν και με το πέρας της κατάστασης αυτής, γιατί δεν στοχεύουν μόνο στην αποφυγή μετάδοσης του ιού.

Οι δυτικές κυβερνήσεις θα καταλήξουν κάποια στιγμή στο μέλλον στο ότι ήρθε η ώρα να ενισχύσουν τις ανάγκες του καπιταλισμού ενάντια στις ανάγκες των πολιτών τους. Και τότε, εμείς θα είμαστε η πανδημία που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Πηγή: CounterPunch

Μετάφραση: antapocrisis

Τι είναι ιδεοληψία κ. Κοντοζαμάνη;

Σε ερώτηση δημοσιογράφου για ποιο λόγο η κυβέρνηση δεν προχωρά σε μόνιμες προσλήψεις γιατρών στο ΕΣΥ για να αντιμετωπιστεί η πανδημία, ο υφυπουργός κ. Κοντοζαμάνης αποφάνθηκε ότι η στελέχωση των νοσοκομείων με μόνιμο προσωπικό, είναι “ιδεοληψία”.

Δεν θα σταθούμε στο ότι μέχρι σήμερα, ένα μήνα μετά το πρώτο ελληνικό κρούσμα και δυόμισι εβδομάδες από την κήρυξη της πανδημίας, οι γιατροί που έχουν διοριστεί πανελλαδικά με συμβάσεις είναι μόλις 270, ενώ πολύ λιγότεροι είναι όσοι έχουν ήδη βρεθεί στη θέση τους. Δεν θα σταθούμε στο ότι εκκρεμεί εδώ και μήνες η προκήρυξη 950 θέσεων επιμελητών στο ΕΣΥ. Ούτε στο ότι οι διαθέσιμοι γιατροί που ήδη έχουν υποβάλει χαρτιά είναι πάνω από 2500 πανελλαδικά. Ούτε στο ότι οι οργανικές κενές θέσεις στο ΕΣΥ είναι -έτσι κι αλλιώς- πάνω από 8.000.

Ο λαός θα λογαριαστεί και με τους Πρετεντέρηδες

Της Χριστίνας Μπάρτσα

Ο εμετικός καλοπληρωμένος κοντυλοφόρος του νεοφιλελευθερισμού αντί να το βουλώσει και εξαφανιστεί από τον δημόσιο λόγο μπροστά στις εκατόμβες θυμάτων, συνεχίζει θρασύτατα το έργο του. Με τη γνωστή του έπαρση και αμετροέπεια προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες των Νέων πως βρέχει επειδή υπάρχει ράβδος στη γωνία.

Απτόητος λοιπόν, προβάλλει το «ατράνταχτο» επιχείρημα πως είτε με δημόσιο, είτε με ιδιωτικό, είτε και χωρίς καθόλου σύστημα υγείας οι θάνατοι είναι φυσική νομοτέλεια –κάτι σαν την πανούκλα του Μεσαίωνα. Επομένως, αφού φταίει ο ιός και μόνο, αναρωτιέται με ποιους θα λογαριαστούμε: με τον κορονοϊό; τους κινέζους; τους ιταλούς; τους ισπανούς; Δεν έχει ακούσει φαίνεται κυβερνητικά στελέχη και στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, ούτε ακόμα και πολλούς ομοϊδεάτες του που παραδέχονται πως ο αριθμός των θανάτων εξαρτάται από τις δυνατότητες και τις αντοχές του συστήματος υγείας κάθε χώρας.

To κόκκινο ακορντεόν παίζει δεξιά

Του Περικλή Κοροβέση

Ενα ωραίο μελαχρινό παλικάρι, με ένα κόκκινο ακορντεόν, ήταν ανάρπαστο στα πανηγύρια. Επιπλέον τραγουδούσε υπέροχα. Είχε βέβαια δάσκαλο τον Ικαρο Μπράβο, αυτόν που έβγαλε μια διασημότητα: τον Χρήστο Νικολόπουλο. Ηταν συγχωριανοί και ο τελευταίος έβαλε σε ένα τραγούδι του το «παιδί με το κόκκινο ακορντεόν» ως «ένδειξη αγάπης και φιλίας», όπως έλεγαν παλιά. Το παιδί αυτό δούλευε από τα εφτά του χρόνια στα χωράφια.

Στα δεκατρία του οδηγούσε καρότσα και μετέφερε σαράντα ανθρώπους για να τους πάει στη δουλειά. Στα δεκαοκτώ του αγόρασε φορτηγό, διαθέτοντας επαγγελματικό δίπλωμα. Γνήσιο τέκνο προσφύγων, 50% Πόντιος και 50% Μικρασιάτης. Και ως φορτηγατζής ήταν και λίγο καβγατζής. Το έχει το επάγγελμα αυτό. Και μια φορά είχε δαρεί ανηλεώς από μεθυσμένους συναδέλφους του.

Το καταστροφικό αποτύπωμα του είδους μας πάνω στη Γη

Του Σπύρου Μα;νουσέλη

Γιατί στις μέρες μας έχουν αυξηθεί οι μελέτες που προεικονίζουν το, ενδεχομένως, μη αντιστρεπτό πέρασμα του «συστήματος Γη» από την τελευταία και πλουσιότατη γεωλογική εποχή, την Ολόκαινο, στη σαφώς φτωχότερη και πιο καταστροφική Ανθρωπόκαινο γεωλογική εποχή; Πρόκειται μόνο για σκοτεινή πολιτική προπαγάνδα;

Ο σύγχρονος άνθρωπος (Homo sapiens), χάρη στις ιδιαίτερες νοητικές και κοινωνικές-πολιτισμικές του ικανότητες κατάφερε να αναδειχθεί τα τελευταία 11 χιλιάδες χρόνια σε ηγεμονικό βιολογικό είδος που είναι σε θέση όχι απλώς να εκμεταλλεύεται λυσσαλέα αλλά να αλλάζει, προς ίδιον όφελος, τον πλανήτη που τον φιλοξενεί. Και όλοι ανεξαιρέτως οι ειδικοί συμφωνούν για την καταστροφική επιρροή που ασκεί, τουλάχιστον τους δύο τελευταίους αιώνες, το είδος μας στο γήινο περιβάλλον.

Πρόκειται για τη θεωρία της «Ανθρωπόκαινου Εποχής» που αποτελεί ένα ισχυρότατο επιστημονικό εργαλείο κατανόησης και εξήγησης. Αντίθετα, όπως θα δούμε, η «Ανθρωπόκαινος μόδα», δηλαδή το να αναζητάμε αποκλειστικά βιο-γεωλογικές εξηγήσεις για όλα σχεδόν τα κοινωνικά μας προβλήματα, μπορεί κάλλιστα να λειτουργεί παραπλανητικά.

Τζόκερ: ο «τρελός» του νεοφιλελευθερισμού

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μια μικρή λεπτομέρεια στην ταινία του Τοντ Φίλιπς έρχεται να μας θυμίσει ότι ο αληθινός κακός στις σύγχρονες ιστορίες του Μπάτμαν είναι ο… Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν.

Το κείμενο περιλαμβάνει spoilers–αποκαλύψεις για την πλοκή της ταινίας

(Νεο)Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός

Του Περικλή Κοροβέση

Ποιος το περίμενε ποτέ από ένα κόμμα, εν προκειμένω τη Ν.Δ. (για την οποία μπορούμε να διαπιστώσουμε μια σειρά ανακολουθίες, εντούτοις πρέπει να το παραδεχτούμε) πως σε ένα πράγμα θα ήταν απολύτως συνεπές: στον αντικομμουνισμό. Ως κυβέρνηση όμως αξιοποιεί την εμπειρία των μπολσεβίκων ως προς το κυβερνητικό μοντέλο.

Ολα ελέγχονται από τον πρωθυπουργό, σε ρόλο γενικού γραμματέα, και κάθε υπουργείο έχει τον κομισάριό του για να καθοδηγεί και να ελέγχει αν εφαρμόζεται η εντολή του αρχηγού. Παράλληλα έχει καθιερωθεί εκ των πραγμάτων ένα σύστημα προπαγάνδας από όλα τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, που ελέγχονται από τους μεγαλοκαπιταλιστές, συν την κρατική τηλεόραση που γίνεται το προσωπικό κανάλι του πρωθυπουργού, μέσω του δημοσιογράφου-υπαλλήλου του, κ. Ζούλα.

Συμφέρει να γιατρεύεις τους άρρωστους;

Σε έκθεση έρευνας για την βιοτεχνολογία, η Γκόλντμαν Σακς αναρωτιέται: “η θεραπεία των ασθενών είναι βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο;”

Οι αναλυτές τής Γκόλντμαν Σακς προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν ένα ευαίσθητο θέμα για τις επιχειρήσεις βιοτεχνολογίας, ιδιαίτερα εκείνων οι οποίες ασχολούνται με την πρωτοποριακή “γονιδιακή θεραπεία”: οι θεραπείες θα μπορούσαν να κάνουν κακό στις επιχειρήσεις, σε μακροπρόθεσμη βάση.

“Η θεραπεία των ασθενών είναι βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο;”, ρωτούν οι αναλυτές σε μια έκθεση της 10ης Απριλίου [ενν.: 2018], με τίτλο “Η επανάσταση του γονιδιώματος”.

Με αφορμή ένα άρθρο του Μ. Βουλαρίνου για τη Ryanair και το Netflix

Της Κατερίνας Κλείτσα

Όλα κι όλα. Αν κάτι δεν αντέχει ο Μάνος Βουλαρίνος αυτό είναι η αχαριστία που επιδεικνύουν κάποιοι οπισθοδρομικοί γκρινιάρηδες απέναντι σε πολυεθνικές εταιρείες

Για όσους δεν γνωρίζετε την συγκεκριμένη φιλελέ περσόνα, ενημερώνουμε ότι είναι δημοσιογράφος που εργάζεται στο ΣΚΑΙ και στην Athens Voice. Είναι αυτός που είχε θεωρήσει πολύ αστείο να κάνει φάρσα στην Κανέλλη, μιμούμενος τον Κασιδιάρη που την είχε χτυπήσει, ενώ έχει κάνει και την εξαιρετική δήλωση-ξέπλυμα για την φασιστική Χρυσή Αυγή: «Εννοείται πως ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή δεν είναι το ίδιο επικίνδυνοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση». Εξαιρετικά αντικειμενικός αναλυτής, έγραψε πρόσφατα «οι επιλεκτικές ευαισθησίες και ο γιαλαντζί ανθρωπισμός είναι η πιο μακροχρόνια παράδοση της Αριστεράς», ενώ σε μια από τις ψύχραιμες τοποθετήσεις του κριτικής στην κυβέρνηση έγραψε «σάλτα γαμήσου ρε τσόγλανε». Παίρνετε μια εικόνα.

Είναι εθνικιστές οι νεοφιλελεύθεροι;

Του Τάσου Τσακίρογλου

Εχουμε πει και με άλλες ευκαιρίες ότι πολλά από τα σημερινά δεξιά και ακροδεξιά κόμματα κυκλοφορούν σε συσκευασία «δύο σε ένα», δηλαδή είτε νεοφιλελεύθερα κόμματα με ακροδεξιά -εθνικιστική ρητορική είτε ακροδεξιά κόμματα με αμιγώς νεοφιλελεύθερη οικονομική πρόταση.

Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο και απορρέει από τις αντιφάσεις του ίδιου του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο βιβλίο του «Νεοφιλελευθερισμός: ιστορία και παρόν» (εκδ. Καστανιώτη) γράφει: «Ο αυταρχισμός που εμπεριέχεται στην επιβολή της αγοράς δεν εναρμονίζεται με τα ιδανικά των ατομικών ελευθεριών. Οσο περισσότερο παρεκκλίνει ο νεοφιλελευθερισμός προς τον αυταρχισμό, προκειμένου να επιβάλει την αγορά, τόσο πιο δύσκολο είναι να διατηρήσει την εγκυρότητα του λόγου του περί ατομικών ελευθεριών και τόσο περισσότερο αναγκάζεται να αποκαλύψει τις αντιδημοκρατικές του αποχρώσεις».

Αν η Ryanair και η Fraport ήταν δημόσιες…

Αν το αεροδρόμιο “Μακεδονία” στη Θεσσαλονίκη ήταν ακόμα κρατικό, τα διάφορα παπαγαλάκια τής ιδιωτικής επιχειρηματικότητας θα είχαν ξεκινήσει επανάσταση για τις καθυστερήσεις ή εκτροπές πτήσεων λόγω του χιονιά. Ομοίως, αν η Ryanair, η οποία ψηφίστηκε η χειρότερη αεροπορική εταιρεία, ήταν κρατική τα ίδια φερέφωνα της ιδιωτικής ανωτερότητας έναντι της μετριότητας του Δημοσίου θα είχαν στήσει πάρτι με αφορμή το ότι πτήση της αντί για τη Θεσσαλονίκη ή σε κάποιο άλλο ελληνικό αεροδρόμιο, λόγω κακοκαιρίας προσγειώθηκε στην Τιμισοάρα. Ο τρόπος, άλλωστε, που προσλαμβάνουν πολλοί την ενημέρωση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους επιτρέπει να προσαρμόζουν την πραγματικότητα στις ιδεοληψίες τους…

Η αλαζονεία προκαλεί κωφότητα

του Τάσου Τσακίρογλου

«Το να ορίζει κάποιος την πορεία και να τη διατηρεί είναι μια αναγκαιότητα για να κυβερνήσει τη Γαλλία, αλλά κανένας φόρος δεν αξίζει να θέσει σε κίνδυνο την ενότητα του έθνους. Θα έπρεπε να ήμασταν κουφοί για να μην ακούσουμε την οργή των Γάλλων». Τάδε έφη Εντουάρ Φιλίπ, ο πρωθυπουργός του wanna be «Ναπολέοντα» προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, ανακοινώνοντας την ολική οπισθοχώρηση μπροστά στη μαζική κινητοποίηση των «κίτρινων γιλέκων» και τον κίνδυνο γενικής πολιτικής αποσταθεροποίησης στη Γαλλία.

Φυσικά ο κίνδυνος αυτός δεν έχει αποφευχθεί ακόμα, αφού η επιθετική νεοφιλελεύθερη πολιτική του Μακρόν υπέρ των πλουσίων και των επιχειρήσεων και εις βάρος των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων είναι η ουσία του πολιτικού του προγράμματος. Είναι το αντίδωρο που προκατέβαλε στο Βερολίνο για να προχωρήσει –υποτίθεται– η εμβάθυνση της πολιτικής ενοποίησης, χωρίς φυσικά μέχρι σήμερα κάποιο απτό αποτέλεσμα, αφού απ’ ό,τι φαίνεται οι υποψήφιοι διάδοχοι της Μέρκελ δεν πρόκειται να αλλάξουν τη ρότα της γερμανικής πολιτικής.

Δουλεία και δουλειά

του Περικλή Κοροβέση

Με τη σιωπηρή επανάσταση του νεοφιλελευθερισμού, που καθιέρωσε παγκοσμίως τη δικτατορία του πιο αρπακτικού καπιταλισμού, είχαμε και μια βαθμιαία αποδιοργάνωση της αστικής κοινωνίας και αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος που έπρεπε να προσαρμοστεί στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου. Απαιτούσε μεγαλύτερα κέρδη.

Το πείραμα άρχισε με τον δικτάτορα Πινοσέτ. Καμία αστική δημοκρατία δεν θα τολμούσε να πάρει αντίστοιχα μέτρα, και νομιμοποιήθηκε από τη Θάτσερ και τον Ρίγκαν. Και εδώ μπορούμε να βρούμε μια αντιστοιχία -όσο και αν σοκάρει αυτό σε μια πρώτη ανάγνωση- ανάμεσα στο πείραμα Πινοσέτ και το πείραμα Τσίπρα. (Και τα δύο, πειράματα του νεοφιλελευθερισμού). Στη δεύτερη περίπτωση είχαμε ένα εξωφρενικό πείραμα λιτότητας, δηλαδή τα χρέη του κράτους να τα πληρώνει ο λαός, και πιο ειδικά μισθωτοί και συνταξιούχοι. Από τη στιγμή που αυτό το πείραμα πέτυχε στην Ελλάδα, είναι προς εφαρμογή και σε άλλες χώρες. Το βλέπουμε τώρα και στην Ιταλία.

Στη «μέγκενη» του ΔΝΤ η Αργεντινή με 57 δισ. δολάρια

Αναβιώνουν οι άσχημες μνήμες της δεκαετίας του 1990 στην Αργεντινή, καθώς το Μπουένος Άιρες ανακοίνωσε πως έφθασε σε συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για δάνειο ύψους 57 δισ. δολαρίων. Η κυβέρνηση της χώρας καλείται, τώρα να προβεί σε σκληρές μεταρρυθμίσεις.

Η κυβέρνηση Μάκρι είχε εξασφαλίσει ένα δάνειο ύψους 50 δισ. δολαρίων στο πλαίσιο της συμφωνίας με το ΔΝΤ τον Ιούνιο, μετά τις αρνητικές οικονομικές εξελίξεις για τη χώρα, όμως η Κριστίν Λαγκάρντ ανακοίνωσε ότι η συμφωνία «έκλεισε» στα 57,1 δισ. δολάρια.

Οι «σκυταλοδρόμοι» του χρέους και κάποια… μαθήματα

Του Γιάννη Σιώτου*

Τριαντάρης. Αμερικανοσπουδαγμένος. «Αγόρασα σπίτι στο Μπουένος Αϊρες, τζάμπα» είπε. Οταν έμαθα ότι είχε πάει στην Αργεντινή αναρωτιόμουν για την αιτία.

Αυτός ο γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας άθελά του βοήθησε να αντιληφθώ την οικονομική κρίση. Αυτό το «τζάμπα» ήταν η απτή απόδειξη της πεμπτουσίας του νεοφιλελευθερισμού: τα κέρδη του νεαρού Ελληνα ήταν η χασούρα κάποιου Αργεντινού.

Η σχέση της Αργεντινής με την Ελλάδα, δεν περιορίζεται μόνο στην πλατεία της Αργεντινής Δημοκρατίας (στη λεωφόρο Αλεξάνδρας όπου βρίσκεται η προτομή του José Martin). Το σχεδόν ταυτόχρονο ξεκίνημα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, το χρέος, οι πολιτικές αιωρήσεις μεταξύ δικτατοριών, αυταρχικών και φιλελεύθερων δημοκρατιών είναι τα στοιχεία που έκαναν πολλούς να μιλούν για βίους παράλληλους. Θα έπρεπε να περάσουν κοντά είκοσι χρόνια για να συνειδητοποιήσω το λάθος. Οι πορείες τους δεν είναι παράλληλες αλλά διαδοχικές: μία ξεκινά από εκεί που σταματά η άλλη. Είναι οι «σκυταλοδρόμοι» του νεοφιλελευθερισμού.

Νεοφιλελευθερισμός: Ανεστραμμένος φασισμός

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Γράφει ο Ουμπέρτο Έκο στο δοκίμιό του με τίτλο «Ur–Fascism» πως, «το φασιστικό παιχνίδι μπορεί να παίξει σε πολλές μορφές και το όνομα του παιχνιδιού δεν αλλάζει», καθώς αναπτύσσει τα 14 χαρακτηριστικά του φασισμού που, αν και πολλά απ’ αυτά είναι αντιφατικά μεταξύ τους, όπως λέει, «αρκεί ένα από αυτά για να επιτρέψει στον φασισμό να εξαπλωθεί γύρω του».

Σημεία αντίθεσης

Αναζητώντας συσχετίσεις ανάμεσα στον φασισμό –με βάση αυτά τα 14 πιθανά χαρακτηριστικά που ορίζει ο Έκο– και στον παγκοσμιοποιητικό νεοφιλελευθερισμό των αγορών, μπορούμε εξαρχής να εντοπίσουμε 7 κριτήρια που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση:

«Ο καπιταλισμός έχει την τάση να ελέγχει τη δημοκρατία»

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου

Ο Τέιλορ επισημαίνει τους κινδύνους αποσύνθεσης της δημοκρατίας στον σύγχρονο κόσμο και εντοπίζει τους κινδύνους για τον πλανήτη εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, παρότι δηλώνει αισιόδοξος ότι, εν όψει των τρομακτικών εναλλακτικών, θα βρεθούν λύσεις με διεθνή συνεργασία. Μιλά παράλληλα για την ταυτότητα, τον «Αλλο» και την ελπίδα.

• Πολλοί υποστηρίζουν ότι η σχέση μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας ήταν ένας γάμος συμφέροντος και ότι σήμερα πλέον βαδίζουν ταχύτατα προς ένα διαζύγιο. Ποια είναι η δική σας γνώμη;

Νομίζω ότι είναι αδύνατο, αλλά και μη επιθυμητό, να απαλλαγούμε από αυτά τα δύο. Αδύνατο όσον αφορά τον καπιταλισμό και μη επιθυμητό όσον αφορά τη δημοκρατία. Υπάρχουν βέβαια τρομερές εν δυνάμει συγκρούσεις.

Ο καπιταλισμός έχει την τάση να τα ελέγχει όλα, μεταξύ των οποίων και η δημοκρατία, κάτι που συμβαίνει και σήμερα, καθώς όλες οι πολιτικές υπαγορεύονται από τον νεοφιλελευθερισμό. Ετσι, όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία, υπάρχουν διλήμματα και διαφορετικές προϋποθέσεις, προκειμένου να κάνουμε κάτι. Πρέπει να αναστοχαστούμε για να αποφασίσουμε.

Εκδικητικός, γεμάτος μικρότητα, νεο-αντι-φιλελευθερισμός

του Γιάνη Βαρουφάκη

Εισαγωγική σημείωση blog :

Μια χαρά τα γράφει ο πρώην υπουργός Γιάνης Βαρουφάκης τώρα που θέλει να κατεβάσει το κόμμα του σε ευρωπαικές και ελληνικές εκλογές. Μόνο μια ερώτηση υπάρχει για να μην κοροιδευόμαστε “μεταξύ κατεργαρέων”.

Κύριε Βαρουφάκη, το 70% καλό μνημόνιο που θέλατε να υπογράψετε, ή αυτό που υπογράψατε στις 20 Φεβρουαρίου 2015 δεν είχε όλον αυτόν τον κυκεώνα νεοφιλελευθερισμού και ασέβειας προς τη φύση και τον λαό ;

Οταν τα στοιχεία της Φύσης, το νερό και η φωτιά, ξεσπούν εναντίον των ανθρώπων, το ξέσπασμά τους σκοτώνει συστηματικά φτωχούς ανθρώπους.

Ποτέ δεν ανασύρθηκαν δεκάδες πνιγμένοι από την Εκάλη ή τη Βουλιαγμένη. Ποτέ δεν συνέβη να δούμε σορούς καμένων στο ακριβό Χόλαντ Παρκ, όπως εκείνες τις σορούς δεκάδων κατοίκων της παραμελημένης εργατικής πολυκατοικίας Γκρένφελ που τους κατάπιε η πυρκαγιά πριν από λίγους μήνες στο Λονδίνο.

Ταξική βροχή; Ταξική φωτιά; Οχι βέβαια. Απλά, αβάσταχτα ταξικές κοινωνίες.

«Τι το καινούργιο;» «Τι το πρωτότυπο;» μπορεί να αναρωτηθείς εύλογα αναγνώστη. Οι φτωχοί πάντα ζούσαν στα παραπήγματα που η Φύση τα συμπαρέσυρε όταν θύμωνε με μια ανθρωπότητα που αγνοεί τους κανόνες της (μπαζώνοντας τα ρέματά της, στοιβάζοντας εκατοντάδες σε εύφλεκτες τρώγλες, δηλητηριάζοντας την ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα να αυξάνεται η θερμοκρασία και να φουσκώνουν οι θάλασσες κ.λπ.).

Παράνοια

Υποθέτω πως εκείνο που εκνευρίζει περισσότερο τους νοήμονες περί την οικονομία, είναι η επιμονή των οπαδών τού νεοφιλελευθερισμού στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς. Αυτή η θεοποιημένη ελευθερία είναι η ρίζα όλων των νεοφιλελεύθερων θεωριών, από τον Σούμπετερ μέχρι τον Χάγιεκ και τον Φρήντμαν, όπως την περιγράψαμε στην “Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού“.

Στην πραγματικότητα, από την πρώτη υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων θέσφατων κατά την δεκαετία τού 1980 στις ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρέηγκαν και στην Μεγάλη Βρεττανία τής Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι σήμερα, το μόνο που προκύπτει ως αποτέλεσμα είναι η παράνοια των αγορών και, κατ’ επέκταση, η αλλοίωση της λειτουργίας τους, η οποία δημιουργεί τερατογενέσεις και οδηγεί με βεβαιότητα στην καταστροφή του μηχανισμού που δόμησε ο καπιταλισμός μέσα στο διάβα των τριών τελευταίων αιώνων. Είναι δε απορίας άξιο πώς οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού δεν αντιλαμβάνονται αυτή την παράνοια και επιμένουν να εκλαμβάνουν ως όραμα τον εφιάλτη που γέννησαν σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρεττανία ο ρεηγκανισμός και ο θατσερισμός.