Η αρχή του τέλους για τον νεοναζισμό στην Ελλάδα

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Ο ιστορικός του φασισμού Ρόμπερτ Πάξτον έχει γράψει, πολύ εύστοχα, ότι δεν πρέπει να μιλάμε για φασισμό, αλλά για φασισμούς στις πολλές εκδοχές και παραλλαγές τους, συνυπολογίζοντας τις τοπικές, κοινωνικοοικονομικές και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες κάθε χώρας. Διαπίστωνε όμως, πως η γέννηση του φασισμού ως νεωτερικού φαινομένου που συμπύκνωσε προκαταλήψεις και σκοταδισμούς, κατασκευασμένους μύθους και μισαλλόδοξες αρνήσεις, αντιπροοδευτικά πάθη και αντιδημοκρατικά μίση, εν πολλοίς προϋπάρχοντα του Διαφωτισμού ή της Βιομηχανικής Επανάστασης, είναι ένα κατεξοχήν πολιτικό φαινόμενο “των οικονομικών και κοινωνικών διαψεύσεων των μικροϊδιοκτητών στον αστικό και αγροτικό χώρο”. Με αυτό το πρίσμα, και έχοντας στην πίσω πλευρά του μυαλού μας, διαρκώς, όσα συντελέστηκαν στην Ελλάδα μετά την οικονομική κρίση, μπορούμε να αντιληφθούμε αφενός γιατί η Χρυσή Αυγή βρήκε ακροατήριο και αφετέρου γιατί είναι τόσο κρίσιμη η ετυμηγορία του δικαστηρίου.

Ο λόγος που η Ελλάδα απείχε από την απόφαση του ΟΗΕ ενάντια στον εγκωμιασμό του Χίτλερ

Πριν λίγες ημέρες, με πρωτοβουλία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, διεξήχθη ψήφισμα στον ΟΗΕ κατά των εκδηλώσεων εγκωμιασμού του Νεοναζισμού και των Χιτλερικών συμβόλων και πράξεων. Σε σύνολο 163 χωρών, οι 115 ψήφισαν υπέρ, 55 απείχαν και 3 ψήφισαν κατά. Η χώρα μας θεώρησε πως δεν πρέπει να ψηφίσει και ο λόγος είναι απλός.

Ο επίσημος τίτλος του ψηφίσματος ήταν «Ο αγώνας ενάντια στην εξύμνηση του ναζισμού, νεοναζισμού και άλλων πρακτικών που συμβάλλουν στις σύγχρονες μορφές ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της συναφούς μισαλλοδοξίας».

Οι «αιμοδότες» του νεοναζισμού

Καθισμένος άνετα στον καναπέ του την Κυριακή το βράδυ, παρακολουθώντας τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, ο Τάκης Μπαλτάκος χαμογελούσε… σαρδόνια!

«Έβλεπε μπροστά» ο πρώην γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά σ’ εκείνο το διαβόητο ραντεβού με τον Κασιδιάρη, τον Οκτώβριο του 2013 στη Βουλή.

Ο πόλεμος που κήρυξε ο Σαμαράς στο νεοναζιστικό μόρφωμα τον Σεπτέμβριο του 2013 με πρόφαση τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά πραγματικό στόχο να σταματήσει τη «διαρροή» ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας προς τη Χρυσή Αυγή, αποδείχθηκε «μπούμερανγκ».

Πώς ένα μνημόνιο έφερε τον Χίτλερ

Τέτοιες σκηνές, με βετεράνους του πολέμου να ζητιανεύουν, βοήθησαν τον Χίτλερ να ανεβεί στην εξουσία. «Το περήφανο γερμανικό έθνος, που οι ξένοι το υποτιμούν, θα πάρει την εκδίκησή του»

Ενα μνημόνιο, το Σχέδιο Γιανγκ -που προέβλεπε μείωση μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμό των κρατικών εξόδων, αύξηση του φόρου εισοδήματος, ελάττωση του φόρου περιουσίας- θα φέρει τον Αδόλφο Χίτλερ και τους ναζί κοντά στην εξουσία, το 1933, στη χρεοκοπημένη Γερμανία.

Η πρώτη εμφάνιση του Χίτλερ στο Βερολίνο σε ένα γήπεδο, στις 16 Νοεμβρίου του 1928, άρχισε νωρίτερα από την ώρα που είχε ανακοινωθεί. Ο χώρος ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτος. Η εφημερίδα «Φρανκφούρτερ Τσάιτουγκ» θα γράψει πως «ο λόγος του Χίτλερ ήταν εντυπωσιακά κακός, ο ενθουσιασμός εξατμίστηκε γρήγορα, η απογοήτευση άγγιξε τα όρια του οίκτου».

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΚΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Αν ο Δένδιας και η κυβέρνηση απεργάζονται σχέδιο για να θέσουν εκτός νόμου την Χρυσή Αυγή, θα έχουν κάνει ένα απίστευτο δώρο στην φασιστική συμμορία. Επίσης όσοι μπορεί να θέλουν την κήρυξή της ως παράνομη, κάνουν μεγάλο λάθος. Καταλαβαίνω την διάθεσή τους και τις προθέσεις, αλλά το momentum δεν είναι κατάλληλο. Θα έπρεπε χρόνια πριν, ο Άρειος Πάγος να μην είχε επιτρέψει την σύσταση των ναζί ως πολιτικό κόμμα.

Η κυβέρνηση εξάλλου επιμένει στην θεωρία των δύο άκρων, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τα κόμματα της Αριστεράς και συγκρίνοντας τα μαχαιρώματα και την…”προπόνηση” στα κορμιά των μεταναστών, με τις πορείες, τις καταλήψεις και τα στέκια αντίστασης. Η κυβέρνηση είναι στελεχωμένη με ουκ ολίγα αντιδημοκρατικά άτομα, με εμμονικούς έναντι του κομμουνισμού και ακροδεξιούς δορυφόρους τύπου Φαήλου. Κρατήστε στο μυαλό σας το παραπάνω, αλλά και τις επαρκείς ενδείξεις και αποδείξεις για να τιμωρηθεί η Χρυσή Αυγή με ουκ ολίγα καταγεγραμμένα περιστατικά εδώ και τόσο καιρό. Ας κάνουμε όμως και μια σύγκριση με την Ιστορία.

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

Κάποιοι χάιδευαν τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, αθωώνοντάς τους, ως απελπισμένους, ως γριούλες που φοβούνται να πάνε ως την τράπεζα, ως τιμωρητικούς\αγανακτισμένους απέναντι στα κόμματα εξουσίας. “Δεν ξέρουν τι πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή”, “δεν είναι όλοι ναζιστές”, “ψάχνουν εναλλακτική”, ήταν μερικές από τις δικαιολογίες που αναπαρήγαγαν κυρίως τα ΜΜΕ.

Πλέον οι δικαιολογίες στέρεψαν. Οποιοσδήποτε προσπαθήσει να φτιάξει άλλοθι, θα το κάνει εκ του πονηρού. Αν όσοι σκέφτονταν να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή δεν άλλαξαν γνώμη ούτε μετά το φονικό, πλέον έχασαν και την τελευταία τους ευκαιρία. Δεν υπάρχουν πια αθώοι, παραπληροφορημένοι, εν αγνοία, φοβισμένοι. Δεν δικαιούνται επιεική συμπεριφορά ούτε άφεση αμαρτιών.

Νεοναζισμός: η θυγατρική του Καπιταλισμού

Του Γιάννη Μακριδάκη

Οι ναζιστές του ντόπιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού αποκηρύττουν τώρα τους νεοναζί της Ελλάδας και κάνουν πως δεν θα τους ανεχτούν άλλο επειδή αυτοί δολοφονούν με όπλα συμβατικά, παλαιάς αντίληψης και τεχνολογίας, ντεμοντέ, ακόμα και χειροκίνητα όπλα, που αφήνουν ίχνη, που ξεσηκώνουν τα πάθη και τα πλήθη.

Ερείπια του παλαιού, αναδύσεις του νέου

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, το 2009, και πολύ περισσότερο από την αναγγελία εισόδου στο πρώτο μνημόνιο, ήταν σαφές ότι η πολιτική γεωγραφία, όπως λίγο πολύ παρέμενε σταθερή από τη δεκαετία ‘80, θα άλλαζε βαθιά και διαρκώς. Σε κανένα κράτος υπό τη δοκιμασία της χρεοκοπίας και των προγραμμάτων του ΔΝΤ το πολιτικό σύστημα δεν παρέμεινε αλώβητο· αντιθέτως, πρόσωπα και δυνάμεις που οδηγούν μια χώρα στην οδυνηρή επιτήρηση είναι καταδικασμένα να εξαφανιστούν από το προσκήνιο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αυτή η τεκτονική μετατόπιση συμβαίνει ήδη και στην Ελλάδα, παρότι δεν έχει ολοκληρωθεί. Το πολιτικό σκηνικό του φθινοπώρου 2009, μετά τις τελευταίες προμνημονιακές εκλογές, παρουσιάζει ελάχιστα κοινά τυπικά χαρακτηριστικά με το σημερινό. Εν τω μεταξύ, στη διαρρεύσασα τετραετία, έχουν συμβεί πρωτογανή γεγονότα: ο εκλεγμένος πρωθυπουργός του πρώτου μνημονίου απεπέμφθη και ο υπουργός του επί των Οικονομικών σύρεται κατηγορούμενος για κακούργημα. Ενας τραπεζίτης αναγορεύθηκε πρωθυπουργός και υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο. Το κεντροαριστερό κόμμα που σφράγισε τη μεταπολίτευση και έβαλε τη χώρα σε καθεστώς επιτήρησης κατέρρευσε. Ενα ακροδεξιό κόμμα συνήργησε στο μνημόνιο και εξαερώθηκε. Ενα άλλο ακροδεξιό μόρφωμα, με νεοναζιστικούς χαρακτήρες και αντισυστημική ρητορική, εκτοξεύθηκε από το πουθενά και διεκδικεί την τρίτη θέση. Ο ηγέτης της μείζονος αντιπολίτευσης, που αντιτάχθηκε στο πρώτο μνημόνιο, υπέγραψε το δεύτερο και το τρίτο και εφάρμοσε πολτική εκ διαμέτρου αντίθετη προς τις διακηρύξεις του, όταν έγινε πρωθυπουργός. Τέλος, ένα μικρό αριστερό κόμμα, κινούμενο ιστορικά μεταξύ 3%-5,5%, απογειώθηκε στη στρατόσφαιρα του 27% και του ουσιαστικού ρυθμιστή των εξελίξεων εφεξής.