Μπαξίσια και υγειονομικός διαχωρισμός

Του Θέμη Τζήμα

Το μητσοτακικό μπαξίσι προς νεότερες ηλικίες για να εμβολιαστούν είναι παντελώς αντισυνταγματικό στη βάση της παραβίασης της αρχής της ισότητας.

Ούτε το 0,95% των νέων δεν “τσίμπησε”, αλλά αυτοί… πανηγυρίζουν!

Η «σοβαρή» κυβέρνηση, η «υπεύθυνη» κυβέρνηση, η «άριστη» κυβέρνηση κατάφερε μέσα λιγότερες από 24 ώρες να αυτογελοιοποιηθεί.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάζεψε κάμποσους υπουργούς για «γλάστρες» για να ανακοινώσει πως δίνει ένα 150άρι στους νέους από 18 έως 25 ετών που θα εμβολιαστούν. Τόσο «ψηλά» τους έχει τους νέους, αυτούς δηλαδή που μέχρι προχθές η κυβέρνηση τους έλεγε ανεύθυνους, κουνώντας τους το δάχτυλο πως δεν τηρούν τα μέτρα για τον κορωνοϊό.

«Γαλέρα» τα ΜΜΕ για φοιτητές εργαζόμενους

Του Μιχάλη Ρόθου

Πολύ συνηθισμένη, η πρακτική εργασία σε κάποιο ΜΜΕ χωρίς ουδεμία πληρωμή

Αυτήν την περίοδο εγκρίνονται οι πρακτικές, μέσω ΕΣΠΑ, για όλο το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ). Έτσι, πολλοί φοιτητές επιχειρούν να «πάρουν μία γεύση» του πώς θα είναι οι συνθήκες εργασίας, μετά το πτυχίο, ή προσπαθούν να διατηρήσουν τη θέση τους στη δουλειά μετά την πρακτική, για να βγάζουν τα προς το ζην.

Το καθεστώς της πρακτικής; Η γνωστή τακτική της ΕΕ, που αποκαλείται «μαθητεία». Είναι απίστευτο το τι σκαρφίζεται το κράτος για να σε κάνει να δουλεύεις τσάμπα. Θεωρητικά, επειδή δεν έχεις πτυχίο, πρέπει να δουλέψεις με λιγοστά χρήματα, γιατί «πώς θα μάθεις τη δουλειά;». Ειδικά στον χώρο των ΜΜΕ, το επιχείρημα αυτό είναι αστείο από μόνο του, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι των δημοσιογράφων δεν έχει πτυχίο, ή, αν έχει, δεν είναι απαραίτητα πτυχίο από σχολή ΜΜΕ.

Σε δεκάδες χώρες νεολαιίστικος ξεσηκωμός ενάντια στη κλιματική καταστροφή!

Του Γιώργου Μητραλιά

Ίσως το πιο ιστορικό και συνάμα το πιο σωτήριο γεγονός για ολάκερη την ανθρωπότητα συμβαίνει αυτό το καιρό, αυτές τις βδομάδες και αυτές τις μέρες, μπροστά στα μάτια μας, που παραμένουν όμως ερμητικά κλειστά στην ίδια μας τη χώρα! Και αυτό το «ιστορικό και συνάμα σωτήριο γεγονός» δεν είναι παρά η όλο και μαζικότερη εξέγερση των νέων σε όλο και περισσότερες χώρες των περισσότερων ηπείρων, ενάντια στο υπ’ αριθμό ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο είδος: Tην κλιματική καταστροφή που επελαύνει!

Επειδή λοιπόν οι «από πάνω» και οι κυβερνήσεις τους δεν κάνουν ουσιαστικά τίποτα ή μάλλον χειροτερεύουν και επιταχύνουν την κλιματική καταστροφή ακόμα και τώρα που απέχουμε μόλις 12 χρόνια από το «σημείο που δεν έχει γυρισμό»… Και κυρίως, επειδή είναι οι σημερινοί νέοι και τα παιδιά τους που θα πληρώσουν αύριο τον πανάκριβο λογαριασμό που τους αφήνει κληρονομιά ο παλιός κόσμος… Για αυτούς και για μερικούς άλλους λόγους, όλα δείχνουν πως οι νέοι και οι νέες αποφάσισαν να πάρουν στα χέρια τις τύχες τους και να κατέβουν στους δρόμους και στις πλατείες απαιτώντας δραστικά συνολικά μέτρα και λύσεις. Εδώ και τώρα!

Εφηβεία και «εφηβεία» στους καιρούς της κρίσης

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η παγκοσμιοποίηση, με την μια ή την άλλη μορφή, υπήρξε σε αρκετές περιόδους της ιστορίας της ανθρωπότητας, όμως για πρώτη φορά εμφανίζεται με τέτοια ένταση και έκταση επιδώκοντας και την οικουμενική πολιτισμική κυριαρχία. Είναι εύλογο ότι αυτή η τάση πολιτισμικής ομογενοποίησης συναντά αντιστάσεις από τις τοπικές πολιτισμικές παραδόσεις. Οι νέοι και ιδιαίτερα οι έφηβοι, βρίσκονται συχνά, ως μήλο της έριδας, ανάμεσα στη σύγκρουση αυτή.

Στον βαθμό που η ταυτότητα στους εφήβους συναρτάται με τις αξίες που θα υιοθετήσουν και τις επιλογές που θα κάνουν όσον αφορά στο πεδίο της εργασίας και το πεδίο των σχέσεων –πεδία στα οποία η ισχύς της παγκοσμιοποιητικής κουλτούρας είναι έντονη και συχνότατα σε αντίθεση με τις τοπικές παραδόσεις– η ταυτοτική σύγχυση είναι το πιο πιθανόν να συμβεί. Έτσι κι αλλιώς, οι έφηβοι δεν είναι ούτε παιδιά, ούτε ενήλικες και άρα βρίσκονται σε ένα «μετέωρο», το οποίο η διαπολιτισμική σύγκρουση φαίνεται και να επιτείνει και να προεκτείνει, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς οι έφηβοι είναι ο κινητήριος μοχλός της παγκοσμιοποίησης.

Ένας χρόνος (και κάτι) σε ένα call center

Πριν μερικά χρόνια…

…είχα και εγώ την «ευκαιρία» να εργαστώ σε μια εταιρεία προώθησης μέσω τηλεφωνικών κλήσεων. Αναφέρομαι στα σε όλους μας πια γνωστά call center. Το συγκεκριμένο που εργαζόμουν εγώ είχε τα γραφεία του στην περιοχή του Κεραμεικού.

Χωρίς να έχω καμία ιδέα για το τι πρόκειται να συναντήσω σε αυτόν το χώρο δουλειάς, έπειτα από  μια αποστολή του βιογραφικού μου, ήρθε και η συνέντευξη.

Βαδίζοντας εντελώς σε άγνωστα λημέρια (με μόνο σκοπό και κίνητρο το οικονομικό σε αυτή την δύσκολη περίοδο ,όπως το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αυτής της χώρας), έφτασε η ώρα για την συνέντευξη.

Πως θα ξεριζώσουμε τον φασισμό από τη νεολαία

Του Χρήστου Κρανάκη

Οι πραγματικές νίκες απέναντι στο τέρας του φασισμού επιτυγχάνονται μέσα στους ίδιους τους κόλπους της νεολαίας

Αν ο αντιφασιστικός αγώνας θα πρέπει να αποτελεί χρέος κάθε δημοκρατικού ανθρώπου, στους κόλπους της νεολαίας αυτό το χρέος ανάγεται σε επιτακτική ανάγκη. Αν η ακροδεξιά ανέκαθεν είχε τη δυνατότητα να κολυμπάει σε θολά νερά, να εκμεταλλεύεται καταστάσεις και ως εκ τούτου να διαχέει το δηλητήριο της στους κόλπους της κοινωνίας, η νεολαία σίγουρα αποτελεί μία από τις πιο θελκτικές κατηγορίες για διασπορά των φασιστικών ιδεών. Τα ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακά της χαρακτηριστικά όπως ο αυθορμητισμός, η μικρή της εμπειρία και η σχετικά εύπλαστη συνείδησή της, αναδεικνύουν τη νέα γενιά, ίσως και τον πρώτο «στόχο» παρέμβασης της ακροδεξιάς προπαγάνδας. Χωρίς να υπάρχει ανάγκη να ανατρέξουμε σε ιστορικές αναλύσεις, ας σημειώσουμε πως –σύμφωνα με έρευνες– στις τοπικές εκλογές του 2014 το ηλιακό στρώμα 18-24 στήριξε τη Χρυσή Αυγή σε ποσοστό 11,3 %, χαρίζοντάς της το μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε άλλη άλλη ηλιακή κατηγορία. Επιπλέον, η διείσδυση των οργανωμένων φασιστικών δυνάμεων σε μαζικούς χώρους της νεολαίας –γήπεδα, γυμναστήρια, πολυσύχναστες πλατείες– ειδικότερα στην επαρχία, αποτελεί κοινή παραδοχή.

Χαραμίζεται η νεότητα; (ΙΙΙ)

Ο πολιτισμός έχει με κάποιο τρόπο επιστρέψει. Χιλιάδες άνθρωποι δημιουργούν και δεκάδες ομάδες στήνονται για να παράξουν μουσική, θέατρο, κινηματογράφο. Νέοι συγγραφείς και ποιητές συγκινούν, νέα περιοδικά ξεφυτρώνουν. Παρέες δημιουργικές ως μήτρα ενδιαφέροντων εγχειρημάτων. Η έμφαση στο «παρέες». Αν αυτό είναι ένδειξη ίσως και κύτταρο μιας νέας ενεργητικότητας, συλλογικότητας και σκιρτημάτων ή μια καταπραϋντική και ακίνδυνη διέξοδος σε συνθήκες ΤΙΝΑ («δημιουργήσετε ελεύθερα!» ή και «καταναλώστε ελεύθερα!») είναι ένα ακόμα επίδικο. Πάντως, ο πολιτισμός είχε πάντα τον δικό του τρόπο να «γράφει» στα πράγματα και τους ανθρώπους, διαφορετικό από αυτόν της πολιτικής. Ίσως να προϋποθέτει και μια θετικότητα που λείπει απ’ αυτήν. Ίσως πάλι να αναμετριέται με «μεγαλύτερα πράγματα» την ώρα που η πολιτική κατάντησε διαχείριση του υπάρχοντος και μάλιστα με έμφαση στο άτομο. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι μικρές, συνεργατικές επιχειρήσεις. Δεν είναι τόσο η κλίμακά τους ή το όποιο προϊόν τους που συγκριτικά είναι ελάχιστο. Είναι ότι επαναφέρουν ενός τύπου «εμείς» και «μαζί».

Χαραμίζεται η νεότητα; (ΙΙ)

Συνηθισμένο ακόμα το παράπονο των μεγαλύτερων ότι οι νέοι σήμερα προτιμούν την ευκολία τους. Ότι αποφεύγουν τις δύσκολες δουλειές και ψάχνουν να βολευτούν σε κάτι λιγότερο κουραστικό. «Ποιος θα κάτσει σήμερα να ασχοληθεί με την αγροτική παραγωγή ή την κτηνοτροφία. Ποιος θα μείνει στο χωριό ή το νησί;». Η σχεδόν αντανακλαστική, στερεοτυπική, αριστερή απάντηση είναι ότι το ζήτημα είναι γενικότερο. Σωστό. Παρομοίως δίκαιες είναι οι ενστάσεις ότι η εικόνα με αργόσχολους νέους είναι μερικώς επίπλαστη ή ότι τα δεκάωρα μπροστά στον υπολογιστή, στο μαγαζί, στην εταιρεία, στο εργαστήριο είναι εξίσου εξοντωτικά. Το ζήτημα όμως εδώ τίθεται διαφορετικά. Αφορά στο εάν υπάρχουν σήμερα –εν μέσω ανεργίας και κρίσης– αναξιοποίητες δυνατότητες. Αν υπάρχουν πεδία ενασχόλησης και εργασίας που θα ανακτήσουν το κύρος τους μέσα στην ίδια την κοινωνία. Αν και χωρίς να αρνηθούμε ότι νέες στρατηγικές επιβίωσης θα εμφανίζονται, ότι το παραμικρό εισόδημα είναι σήμερα ζωτικό, ότι οι δουλειές δεν επιλέγονται κατά βούληση, μπορούμε ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε για το χαρακτήρα και την ποιότητα αυτού που κάνουμε.

Χαραμίζεται η νεότητα; (Ι)

Το να μη χαραμιστεί η νεότητα δεν είναι μικρό ζήτημα. Ούτε για έναν τόπο ούτε για τη μοναδική ζωή του καθενός. Η αίσθηση ότι αυτό συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία χρόνια είναι πνιγηρή. Και είναι πολλοί οι τρόποι που αυτό το συνονθύλευμα αναγκών και δυνατοτήτων, δοκιμών και ονείρων τραυματίζεται, ακυρώνεται, διαστρέφεται. Μισό εκατομμύριο νέοι ξενιτεύτηκαν για να βρουν την τύχη τους, πολλοί περισσότεροι την αναζητούν εδώ. Συνθήκες δύσκολες, κυρίως χωρίς την προσδοκία για καλύτερες ημέρες. Η τελευταία καλομαθημένη γενιά μεγάλωσε, η τωρινή δεν πρόλαβε τις «καλές εποχές» για να συγκρίνει και να «πέσει από τα σύννεφα», τα «έτοιμα» λιγοστεύουν. Τα όρια των ηλικιών και τα περάσματα σε μετέπειτα φάσεις ανακατεύτηκαν. Σχολεία, σπουδές, δουλειά, ταξίδια και λιμάνια, οικογένειες παλιές και νέες, σαν να έχασαν την παλιά τους σειρά και τα προηγούμενα κάδρα. Ενίοτε καμιά σειρά δεν είναι εφικτή. Απλά κάπως επιβιώνεις. Η αλλαγή είναι συντριπτική, θα γράψουν κάποτε οι ιστορικοί. Μα ο καθένας σήμερα τη ζει με το δικό του τρόπο. Κι αυτό δεν είναι λεπτομέρεια.

Έχουν καταστρέψει τα smartphones μια γενιά;

Jasu Hu για το Atlantic

Μετάφραση : Afterwords

Νιώθοντας πιο άνετα σερφάροντας στο διαδίκτυο παρά διασκεδάζοντας έξω, η γενιά των post-Millennials είναι πιο ασφαλής ως προς τη σωματική τους ακεραιότητα απ’ όσο υπήρξαν ποτέ οι έφηβοι. Αλλά βρίσκονται στα πρόθυρα ψυχικής κατάρρευσης.

Μια μέρα πέρυσι το καλοκαίρι, γύρω στο μεσημέρι, τηλεφώνησα στην Αθηνά, 13 χρονών, που ζει στο Χιούστον, Τέξας. Σήκωσε το τηλέφωνο –έχει ένα iPhone  από τότε που ήταν 11 – κι ακουγόταν σαν να είχε μόλις ξυπνήσει. Συνομιλήσαμε για τα αγαπημένα της τραγούδια και σειρές και τη ρώτησα τι της αρέσει να κάνει με τους φίλους της. «Πάμε στο εμπορικό», είπε. «Σε πηγαίνουν οι γονείς σου με το αυτοκίνητο;», τη ρώτησα, ενθυμούμενος τα σχολικά μου χρόνια τη δεκαετία του ’80, όταν απολάμβανα μερικές ώρες μακριά από τους γονείς ψωνίζοντας με τους φίλους μου. «Όχι, πηγαίνω με την οικογένειά μου», απάντησε. «Πηγαίνουμε με τη μαμά μου και τα αδέρφια μου και περπατάμε λίγο πιο πίσω από αυτούς. Απλώς πρέπει να λέω στη μαμά μου πού πηγαίνουμε. Πρέπει να ελέγχω κάθε μία ή μισή ώρα».

Αυτές οι εκδρομές στο εμπορικό δεν είναι συχνές- περίπου μία φορά το μήνα. Τις περισσότερες φορές, η Αθηνά και οι φίλοι της περνούν την ώρα τους στα κινητά τους, χωρίς επίβλεψη. Σε αντίθεση με τους εφήβους της γενιάς μου, οι οποίοι θα περνούσαν το απόγευμά τους κουτσομπολεύοντας από το σταθερό του σπιτιού, αυτοί μιλούν στο Snapchat, μια εφαρμογή για smartphone που επιτρέπει στους χρήστες να στέλνουν φωτογραφίες και βίντεο που εξαφανίζονται γρήγορα. Φροντίζουν να παρακολουθούν τα Snapstreak τους, τα οποία δείχνουν πόσες ημέρες στη σειρά έχουν ανταλλάξει μηνύματα στο Snapchat μεταξύ τους. Μερικές φορές αποθηκεύουν screenshot από αρκετά γελοίες φωτογραφίες φίλων τους. «Είναι ένας καλός εκβιασμός», είπε η Αθηνά. (καθώς είναι ανήλικη, δεν χρησιμοποιώ το πραγματικό της όνομα.) Μου είπε ότι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού μόνη στο δωμάτιο της με το τηλέφωνό της. Έτσι κάνει η γενιά της, είπε. «Δεν είχαμε την επιλογή να γνωρίσουμε πώς ζει κανείς χωρίς iPad ή iPhone. Νομίζω ότι μας αρέσουν τα τηλέφωνα μας περισσότερο από ό,τι μας αρέσουν οι πραγματικοί άνθρωποι».

Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ τιμά… τον αντικομμουνισμό της Ένωσης Κέντρου

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Δεν θα σχολιάσουμε το περιεχόμενο του μηνύματος που ανέβασε στο twitter η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο των δυο χρόνων από το δημοψήφισμα που πρόδωσε ο αρχηγός τους (δείτε στο τέλος του κειμένου). Οι εκατοντάδες απαντήσεις που λαμβάνουν στο twitter είναι υπέρ αρκετές για αυτό.

Μου κάνει εντύπωση όμως ότι αποφάσισαν να ξεκινήσουν με ένα σύνθημα του ακραίου αντικομμουνιστή Γεωργίου Παπανδρέου: «Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες».

Ενώ, δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του προσπαθώντας να «ισορροπήσει» την καθημερινή ταπείνωση μιμούμενος τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου, η νεολαία πηγαίνει ένα βήμα πιο πίσω και τσιτάρει Ένωση Κέντρου.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, μερικές ιστορίες από το έργο του Γεωργίου Παπανδρέου.

«Τα ρουσφέτια δεν τα εκτιμήσαμε ποτέ». Κατάλαβες, Ιάσονα Σχινά;

του Δημήτρη Μηλάκα

Ο γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει – προφανώς – αντιληφθεί ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» και πως, σε κάθε περίπτωση, οι αγώνες και το αίμα των προγόνων του – ακόμη κι αν είναι ποταμοί – δεν φτάνουν για να καθαρίσουν κάποιους «λεκέδες» του παρόντος…

Αν το είχε αντιληφθεί στην οργισμένη του απάντηση με τίτλο «Τους Ρουφιάνους δεν τους φοβηθήκαμε ποτέ. Κατάλαβες Πρώτο Φλέμα;» θα μιλούσε για την ταμπακέρα του ρεπορτάζ της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» και δεν θα επιχειρούσε «ξέπλυμα» με τους αγώνες και το αίμα άλλων, έστω κι αν αυτοί είναι προγονοί του.

Τα θύματα της κρίσης στην Ε.Ε.

του Γιώργου Τοζίδη

Μία νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο bruegel.org (The Growing Intergenerational Divide in Europe) καταγράφει τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης στους νέους και τις νέες ηλικίας 15-24 ετών της Ε.Ε.

Η ανεργία των νέων 15-24 ετών αυξήθηκε κατά 7,8 εκατοστιαίες μονάδες μεταξύ 2007 και 2013, με αποτέλεσμα ένας στους τέσσερις νέους να είναι άνεργος το 2013. Ακόμη πιο ανησυχητικά είναι τα στοιχεία για τους νέους και τις νέες που βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας, εκπαίδευσης και κατάρτισης. Στις χώρες που βρίσκονται σε κρίση (Κύπρος, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία και Ισπανία) ο σχετικός δείκτης αυξήθηκε περισσότερο από 7 εκατοστιαίες μονάδες μεταξύ 2007 και 2013, με τον υψηλότερο δείκτη (υψηλότερο του 20%) να καταγράφεται στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης, στη Γερμανία, το σχετικό ποσοστό μειώθηκε από 8,9% σε 6,3%.

Τα καλά παιδιά

Κάθε φορά που διαπράττεται μια εγκληματική ενέργεια από νεαρούς ανθρώπους, οι κατηγορούμενοι, οι δικηγόροι τους και το περιβάλλον τους επικαλούνται το καθαρό ποινικό μητρώο και τον πρότερο έντιμο βίο , λες και είναι κάνα κατόρθωμα να μην έχεις σκοτώσει κάποιον μέχρι τα 18 σου.

Επίσης, οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους επικαλούνται τους καλούς βαθμούς στο σχολείο, την αγάπη για την πατρίδα και το έθνος, τις συχνές επισκέψεις στην εκκλησία, μετάλλια σε κολυμβητικούς αγώνες και άλλα τέτοια.

Γιατί να διαβάσω, δάσκαλε;

Του Χρήστου Κάτσικα

Πληθαίνουν τα παιδιά που εγκαταλείπουν νωρίς κάθε προσπάθεια και οι μαθητές που δεν πασχίζουν για καλό βαθμό. Γυρίζουν την πλάτη στο σχολείο, γιατί δεν έχει πλέον να τους προσφέρει αυτό που ως επαγγελματική προοπτική πρόσφερε στο παρελθόν

 Οι επιτελείς του υπουργείου Παιδείας, στο πλαίσιο του επιχειρούμενου «ρεκτιφιέ» της μεταγυμνασιακής δημόσιας εκπαίδευσης, αντιμετωπίζουν χιλιάδες μαθητές ως «πλεονάζον προσωπικό» σε επιχείρηση που «εξυγιαίνεται»

«Σε βάθος μελέτη για μεγάλη παρέμβαση στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση» ετοιμάζει το υπουργείο Παιδείας, σύμφωνα με ανακοινώσεις του Ανδρέα Λοβέρδου στην προ ημερών συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. «Εκεί που πρέπει το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας να σκύψει με όλη του την προσοχή είναι στο Δημοτικό σχολείο και σε ό,τι συγκροτεί την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Και γι’ αυτό ετοιμαζόμαστε», τόνισε στη συνέχεια της ομιλίας του ο υπουργός Παιδείας και παράλληλα ανακοίνωσε ότι στα τέλη Σεπτεμβρίου θα κατατεθεί στην εθνική αντιπροσωπεία το σχέδιο του υπουργείου.

Οι νέοι Έλληνες δεν “βλέπουν” μέλλον

Το μέλλον δεν έχει προοπτική για τους νέους έλληνες. Ένας στους τρεις έλληνες μεταξύ 15 και 24 ετών, λέει πως βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας ενώ ένας στους δύο, δηλώνει ότι ζει μέσα στο άγχος και σκέπτεται τη μετανάστευση.

Σχεδόν οι μισοί νέοι θεωρούν ότι οι στόχοι τους ειναι μάλλον δύσκολο να επιτευχθούν ενώ η πλειονότητα έχει την οικογένεια ως μοναδική πηγή εισοδηματικής στήριξης.

“LA JEUNESSE EST DANS LA RUE”*

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ**

Το νεολαιίστικο κίνημα , το κίνημα αμφισβήτησης της νέας γενιάς είναι ένα κίνημα το οποίο μπορεί με σημείο αφετηρίας του την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες που βιώνουν την ίδια βίαιη φτωχοποίηση και απαξίωση να γίνει ένα μεγάλο προοδευτικό ριζοσπαστικό ποτάμι που θα οδηγήσει σε ένα ντόμινο ανατροπών σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο και το οποίο μπορεί έτσι να έχει και μια σαφή διεθνιστική προοπτική.

Τα Σχολεία της Γκράβας Δίνουν Ηχηρό Μήνυμα (We don’t need no education)

Με μια ανακοίνωση – φωτιά και με ταυτόχρονη  πορεία, ώστε να στείλουν το δικό τους ηχηρό μήνυμα σ’ όλη την κοινωνία σχετικά με τους αδικοχαμένους φοιτητές στη Λάρισα, αποφάσισαν οι μαθητές των Λυκείων του κτιριακού συγκροτήματος της Γκράβας (40 και 21), παρά την σθεναρή αντίρρηση των διευθυντών τους (στα όρια του φασισμού)  και την απαξίωση της κίνησης αυτής από μεγάλη μερίδα των καθηγητών τους (κλασική λογική προβάτου, μιας υποταγμένης φυλής και γενιάς ανθρώπων).

Μια κίνηση που αποδίδει πραγματικό φόρο τιμής σ’ αυτά τα παιδιά που χάθηκαν νωρίς, μια βαθύτατα πολιτική και μεστή ανακοίνωση και κίνηση που αντικατοπτρίζει τη θλίψη, την αγωνία, την αγανάκτηση, τον προβληματισμό, αλλά κυρίως τον ορθό στοχασμό μια σημαντικής μερίδας της νεολαίας, που έρχεται για να τ’ αλλάξει ΟΛΑ…

ΨΗΦΙΣΜΑ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 21^ου και 40^ου ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΑΣ

 Συμμαθητές, Φίλοι, Γονείς, Καθηγητές και «κύριοι» πολιτικοί-εξουσιαστές

Τα τελευταία δυσάρεστα και συνάμα τραγικά γεγονότα στη Λάρισα, δε θα μπορούσαν να μας αφήσουν αδιάφορους ως νέους ανθρώπους, μελλοντικούς φοιτητές και μελλοντικούς ενεργούς πολίτες αυτής της χώρας.  Νέοι άνθρωποι σαν και εμάς, έχασαν τις ζωές τους επειδή η ανέχεια και η φτώχεια, αποτέλεσμα των σκληρών οικονομικών μέτρων, τους οδήγησαν να χρησιμοποιήσουν ανορθόδοξες πρακτικές για να ζεσταθούν.