COVID-19: η βιοπολιτική της νέας ιογενούς απειλής

Του Σπύρου Μανουσέλη

Στην εποχή των ψευδών ειδήσεων (fake news), η έγκυρη επιστημονική ενημέρωση για την καινοφανή και, εν πολλοίς, άγνωστη δυναμική της επιδημίας του κορονοϊού αποτελεί ίσως την πιο αποτελεσματική στρατηγική για την αντιμετώπισή του. Παρακάμπτοντας την παραπληροφόρηση και τα συνωμοτικά σενάρια, οφείλουμε πάση θυσία να αναζητήσουμε μια τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση για τη νέα ιογενή επιδημία, η οποία, όπως όλα δείχνουν, έχει ήδη αναβαθμιστεί σε πανδημία… πανικού

Οπως όλοι οι ιοί, ο COVID-19 οφείλει να αλλάζει, να μεταλλάσσεται και να προσαρμόζει διαρκώς την επιθετική στρατηγική του για να παρακάμπτει τα εμπόδια που του υψώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα, οι φαρμακευτικές αγωγές και τα (μελλοντικά) εμβόλια των ανθρώπων. Στο σημερινό άρθρο θα εξετάσουμε ό,τι μέχρι στιγμής γνωρίζουμε σχετικά με την προέλευση, τους μηχανισμούς αναπαραγωγής και την επιδημία στους ανθρώπινους πληθυσμούς του κορονοϊού COVID-19.

Χιλή: 23 νεκροί, 2.500 τραυματίες, 9.000 υπό κράτηση …αλλά ο λαός παραμένει στους δρόμους

Τα άμεσα αιτήματα του κινήματος

Συνεχίζονται οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη Χιλή, με τη νεολαία, την εργατική τάξη και τους συνταξιούχους να απορρίπτουν τα «ψίχουλα» που πετά στο τραπέζι η αντιδραστική κυβέρνηση του Σεμπάστιαν Πινιέρα.

Τη Δευτέρα και την Τρίτη η συσπείρωση 115 συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων, με την επωνυμία «Κοινωνική Ενότητα» (Unidad Social), πραγματοποίησε νέες συγκεντρώσεις και συζητήσεις σε όλη τη χώρα, και την Τρίτη συγκέντρωση έξω από το Κοινοβούλιο στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο, καταδικάζοντας τη λεγόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης.

Μετά την καταστροφή, τι;

Του Τάσου Τσακίρογλου

Η ιστορία μας διδάσκει ότι η πρόοδος μπορεί να επιτευχθεί πολύ πιο γρήγορα σε στιγμές κρίσης, όταν οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί σε ριζοσπαστικές ιδέες, γι’ αυτό οι όποιες αποφάσεις σε σχέση με την καταστροφή στο Μάτι πρέπει να ληφθούν εν θερμώ: τις επόμενες μέρες.

Τώρα που η κοινή γνώμη είναι δεκτική στη λήψη μέτρων και μάλιστα τα απαιτεί. Και φυσικά είναι δεδομένο ότι αυτές οι αποφάσεις θα πρέπει «να σπάσουν αβγά», θα πρέπει να έχουν ριζικό χαρακτήρα σύγκρουσης με μεγάλα και μικρά συμφέροντα, που καταχρώνται τον δημόσιο χώρο.

Παράλληλα, πρέπει να αξιοποιηθεί μια κοινωνική τάση, που παρατηρείται πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια διεθνώς: οι άνθρωποι αποδεικνύουν την αλληλεγγύη τους και τη διάθεση για προσφορά που στη σημερινή ανταγωνιστική κοινωνία παραμένει αναξιοποίητη.

Σκυτάλη οι «αμαρτίες» – Παλιά εγκλήματα και νέα λάθη συντηρούν τον πολιτικό καυγά στα αποκαΐδια

Του Δημήτρη Μηλάκα

Στη δυτικού τύπου αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία οι «αμαρτίες» στις οποίες υπέπεσαν οι προηγούμενοι κυβερνώντες τη χώρα παραδίδονται μαζί με τη σκυτάλη της εξουσίας στους επόμενους. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στις πρώτες δηλώσεις των εκάστοτε νικητών στις εκλογές – μετά τις ευχαριστίες στον σοφό λαό – επισημαίνουν ότι «παραλαμβάνουμε καμένη γη».

Κάποιες φορές ωστόσο – όπως στην περίπτωση της συμφοράς στο Μάτι – οι συνέπειες των αμαρτιών του παρελθόντος εμφανίζονται τραγικά τεράστιες και απαιτούν την άμεση καταβολή του πολιτικού κόστους, το οποίο ο μόνος αρμόδιος και υπεύθυνος για να το καταβάλει είναι αυτός που κυβερνά. Είναι – θα μπορούσε να πει κάποιος – οι «κίνδυνοι του επαγγέλματος» που μαζί με τα προνόμια της εξουσίας αναλαμβάνουν, θέλοντας και μη, αυτοί που εμφανίζονται ως υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος και άοκνοι εργάτες για το καλό και την ευημερία του τόπου.

Είναι αναίσθητοι; Ή κάνουν απλώς τη δουλειά τους;

Tου Στάθη Τσαγκαρουσιάνου

Πώς στην προσπάθειά σου να κρατήσεις την εξουσία χάνεις πρώτα την επαφή με την πραγματικότητα κι έπειτα χάνεις την επαφή με την ανθρωπιά.

Δεν το ῾λπιζα να ῾ν᾿ η ζωή μέγα καλό και πρώτο !
Διονύσιος Σολωμός

Aυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στην τραγωδία που βιώνουμε, είναι η όψη της κυβέρνησης. Ο τόνος της φωνής τους, οι δηλώσεις τους, οι λέξεις τους, το βλέμμα τους― ακόμη και η γλώσσα του σώματός τους.

Έχουν κάτι αφόρητα άνετο. Αφόρητα αεράτο. Είναι σα να τους λείπει ένα βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: η συμπόνια. Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι που κυβερνούν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν. Δεν είναι η δουλειά τους να θρηνούν- ειδικά την ώρα που πρέπει να δράσουν.

Όμως εδώ ούτε δράση έχουμε ούτε ανθρωπιά. Μόνο ένα πυκνό ιστό από χειριστικές πονηριές που θα τους βγάλουν λάδι στο κοινό αίσθημα.

Ανέλαβε την (αυτονόητη) πολιτική ευθύνη. Και λοιπόν;

Της Βασιλικής Σιούτη

Οι επικοινωνιακοί τακτικισμοί του Τσίπρα και η λογική του «Μαζί τα κάψαμε» που ενστερνίζεται.

Από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η καταστροφική πυρκαγιά, η κυβέρνηση έδειξε να κάνει κυρίως επικοινωνιακή διαχείριση παρά διαχείριση κρίσης και αντιμετώπιση της καταστροφής. Και αυτό ακριβώς ήταν που προκάλεσε την οργή και την κατακραυγή.

Τόσες μέρες μετά κι ακόμα δυσκολεύονται να το καταλάβουν. Τα ΜΜΕ που ανέδειξαν εγκαίρως την κρισιμότητα της κατάστασης στοχοποιήθηκαν από τα κυβερνητικά στελέχη, που τα κατηγόρησαν ότι ψεύδονται και τρομοκρατούν τον κόσμο για να πλήξουν την κυβέρνηση. Αυτό ήταν αρκετά ενδεικτικό για το πόσο πολύ είχαν υποτιμήσει τον κίνδυνο.

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Πυροσβεστική λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Δευτέρας και ο τρόπος που μιλούσε για το θέμα με τον αρμόδιο υπουργό καταδεικνύει ότι δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής. Δεκάδες παραθεριστές εκείνη την ώρα είχαν καεί και είχαν πνιγεί, ενώ κάποιοι εξακολουθούσαν να βρίσκονται στη θάλασσα αβοήθητοι για τέσσερις και πέντε ώρες.

Οργή, όχι σιωπή

Του Θέμη Τζήμα\

Δεν ταιριάζει η σιωπή στα θύματα του εγκλήματος όπως το ένοχο κυβερνητικό επιτελείο θέλει να μας πείσει, από κοινού με τα συνένοχα επιτελεία των μνημονιακών κομμάτων.

Ταιριάζει μόνο η οργή που πρέπει να εκφραστεί δυναμικά και για το συγκεκριμένο και για το γενικό. Και για το τωρινό και για το διαχρονικό.

Τα ερωτήματα για τις συγκεκριμένες πυρκαγιές είναι αμείλικτα:

«Μην ανησυχείς: οι Μεξικανοί σκοτώνουν μόνο τους φίλους τους»

infowar

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Οταν κάνεις ρεπορτάζ για το εμπόριο ναρκωτικών, τις συγκρούσεις αντίπαλων καρτέλ και τις γεωπολιτικές επιπτώσεις τους, συνήθως συναντάς εγκληματολόγους και –αν τα καταφέρεις– όσους συμμετέχουν σε αυτή την αλυσίδα του θανάτου.

Στο Μεξικό αρκεί να μιλήσεις με τον κορυφαίο εν ζωή συγγραφέα διηγημάτων της χώρας: τον Χουάν Βιγιόρο.

Βέβαια, στο (πανέξυπνο) βιβλίο του «Οι ένοχοι», που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κουκκίδα, ο Βιγιόρο μιλά ελάχιστα για το εμπόριο ναρκωτικών.

Οι άνθρωποι από την Ελλάδα

Ιούλιος 1995. Ελληνες εθελοντές, ο ένας τουλάχιστον απ’ αυτούς χρυσαυγίτης (αριστερά), ποζάρουν ως εθνικόφρονες «Ράμπο» στην κατειλημμένη Σρεμπρένιτσα | ΙΟΣ

Ο ΙΟΣ

Των Τάσου Κωστόπουλου, Αντας Ψαρρά, Δημήτρη Ψαρρά

Ηταν το μαζικότερο έγκλημα που διαπράχθηκε μεταπολεμικά στην Ευρώπη: η ομαδική εκτέλεση περίπου 7.000 Βόσνιων μουσουλμάνων από τον σερβοβοσνιακό στρατό μέσα στο πρώτο δεκαήμερο από την άλωση της πολιορκημένης Σρεμπρένιτσα (11 Ιουλίου 1995).

Θύματά της υπήρξαν όλοι σχεδόν οι άντρες και έφηβοι άνω των 12 ετών που βρέθηκαν στην πόλη ή πιάστηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν. Μέχρι σήμερα έχουν εκταφεί από ομαδικούς τάφους και ταυτοποιηθεί 6.838 πτώματα, από έναν επίσημο αριθμό 7.783 αγνοουμένων. Μέγεθος που ισοδυναμεί με το ένα δωδέκατο όλων των επιβεβαιωμένων θυμάτων του τρίχρονου βοσνιακού πολέμου και το ένα πέμπτο όλων των αμάχων που χάθηκαν στη διάρκειά του.

Μεξικό: το ISIS των ναρκωτικών

ΙNFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Αποστολή στο Μεξικό

«Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών είναι μια κουρτίνα που κρύβει τον κοινωνικό πόλεμο»,  Εντουάρντο Γκαλεάνο

«Μακελειό» ήταν ο πηχυαίος τίτλος αρκετών μεξικανικών εφημερίδων μετά την πολύνεκρη συμπλοκή της αστυνομίας με μέλη του καρτέλ Νέα Γενιά του Τζαλίσκο (JNG) κοντά στην πόλη Γκουανταλαχάρα του Μεξικού.

Σε μια χώρα, που έχει θρηνήσει περίπου 100.000 ζωές στον λεγόμενο πόλεμο κατά των ναρκωτικών, οι 42 άνθρωποι που σκοτώθηκαν σε μια συμπλοκή ίσως να μην προκαλούν τόσο έντονα συναισθήματα στη μεξικανική κοινωνία.

Finis Europae

Η κρίση αξιών, πολιτικής και οικονομίας που ζούμε αποτελεί την κορύφωση και ολοκλήρωση τριών ομόκεντρων κύκλων θριάμβου και ξεπεσμού, κεφαλαιοποίησης και περιθωριοποίησης της Ευρώπης | AP Photo/Alessandra Tarantino

Του Κώστα Δουζίνα

«Body No 132» γράφει το φέρετρο του πνιγμένου μετανάστη. Το σηκώνουν δύο Ιταλοί στρατιώτες. Στην επόμενη φωτογραφία, είκοσι τέσσερα φέρετρα με αριθμούς και γύρω τους επίσημοι με μαύρα κοστούμια. Ηταν οι Ευρωπαίοι επίσημοι που πέρσι τον Οκτώβριο σταμάτησαν την επιχείρηση διάσωσης «Mare Nostrum», η οποία ξεκίνησε μετά την τραγωδία στη Λαμπεντούζα τον Οκτώβριο του 2013, όταν 500 μετανάστες πνίγηκαν.

Η επιχείρηση είχε διασώσει 150.000 ανθρώπους τους προηγούμενους δώδεκα μήνες ενώ γύρω στους 5.000 είχαν πνιγεί. Σ’ αυτούς τους αριθμούς βρίσκονται τα όρια του «ανθρωπισμού» και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, για τα οποία τόσα υποκριτικά ακούσαμε τις τελευταίες μέρες. Υποκρισία: ο φόρος που η κακία πληρώνει στην αρετή.

Η «γενοκτονία» της εργατικής τάξης

Κάθε 15 λεπτά πεθαίνει ένας εργαζόμενος λόγω ατυχήματος στη δουλειά του ή αρρώστιας η οποία οφείλεται στις συνθήκες εργασίας

Του Μπάμπη Μιχάλη

Κάθε χρόνο συμβαίνουν παγκοσμίως περί τα 270 εκατομμύρια εργατικά ατυχήματα, ενώ ακόμη 160 εκατομμύρια εργαζόμενοι πέφτουν θύματα ασθενειών οι οποίες οφείλονται στις συνθήκες εργασίας τους. Κάθε χρόνο περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν σε όλο τον πλανήτη εξαιτίας των ατυχημάτων στους χώρους εργασίας ή ασθενειών οι οποίες σχετίζονται με την εργασία τους.

Κάθε 15 λεπτά πεθαίνει ένας εργάτης, κάθε ημέρα πεθαίνουν συνολικά 6.000 εργαζόμενοι. Ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν εξαιτίας της εργασίας τους ξεπερνά τον αντίστοιχο αυτών που σκοτώνονται στους πολέμους, και η βασική αιτία γι’ αυτό δεν είναι βέβαια κάποιες «μυστηριώδεις» νόσοι ή τα τραγικά «ατυχήματα», όπως αρκετοί θέλουν να πιστεύουμε, αλλά η εγκληματική αδιαφορία των εργοδοτών για την ασφάλεια των υπαλλήλων τους.

Ποιος θυμάται τους νεκρούς;

Θανάσης, Μαρία, Σάββας, Νίκος, Αλέξης. Μερικά μόνο ονόματα ανθρώπων που δεν είναι πια εδώ. Έφυγαν, ο καθένας δολοφονημένος με διαφορετικό τρόπο. Και δεν είναι οι μόνοι. Είναι πολλοί ακόμη που δεν τους ξέρουμε ή που πολύ σύντομα θα τους μάθουμε.

Ποιος θυμάται τους νεκρούς; Το μαγκάλι της Λάρισας που σκότωσε δύο παιδιά, επειδή δεν είχαν χρήματα για να ζεσταθούν. Σε έναν χειμώνα που όλοι περίμεναν το χειρότερο, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να το σταματήσει. Που ολόκληρες πόλεις έζησαν μέσα σε ένα νέφος φτώχειας και δύο παιδιά πέθαναν από τις αναθυμιάσεις της.

Ποιος θυμάται την Μαρία; Ένα ακόμη θύμα του λυσσαλέου διωγμού των οροθετικών. Που για ένα κλεμμένο παντελόνι βρέθηκε στην φυλακή κι από κει κρεμασμένη από το σεντόνι μέσα στο κελί της. “Μία φυλακισμένη οροθετική λιγότερη” όπως πολύ σωστά γράφτηκε εκείνες τις μέρες.