….Αφέθηκα να παρασυρθώ*

Tου Κώστα Λουλουδάκη

Η Γερμανία του μεσοπολέμου ήταν το κύριο κέντρο υποδοχής αμερικανικών κεφαλαίων και πεδίο δραστηριοποίησης πλήθους αμερικανικών θυγατρικών, οι οποίες είχαν θησαυρίσει από τη γερμανική οικονομία, ήδη από τον Μεγάλο Πόλεμο. Όμως, το λεγόμενο «κραχ», δηλαδή, η χρηματιστηριακή κατάρρευση των ΗΠΑ το 1929, προκάλεσε στην Γερμανία τεράστια οικονομική ζημιά τέτοιου μεγέθους, ώστε βρίσκεται με 6 εκατομμύρια ανέργους, πτώχευση των μεσοαστών και με έναν πληθυσμό στα όρια της εξαθλίωσης. Επικράτησε κοινωνικό χάος, πλήρης αταξία και απουσία κοινωνικής ισορροπίας. Σε τέτοιες καταστάσεις ευδοκιμεί ο φόβος. Αυτός αντιμετωπίζεται με την ιδεολογοποίηση της ανελευθερίας και του απολυταρχισμού.

Τότε, εμφανίστηκε ο δημεγέρτης Χίτλερ, ο οποίος, λένε, διοχέτευσε στις μάζες αφενός τα αρχέτυπα της άριας φυλής, της τιμής, του αίματος, της Γης, αφετέρου του τεύτονα υπερανθρώπου ξανθού Γερμανού που θα συντρίψει όλους τους κακούς δράκους, κυρίως τους εβραιομπολσεβίκους και όλες τις άλλες σατανικές δυνάμεις που επιβουλεύονται το ανώτερο γερμανικό έθνος.

(Ενάντια στην) μυθοποίηση του ναζισμού

Του Χρήστου Σκυλλάκου

Με αφορμή την ταινία “The Man with the iron heart” για την εκτέλεση του αρχιναζιστή Ράινχαρντ Χάιντριχ

Η ταινία βγήκε μέσα στις γιορτές στις ελληνικές αίθουσες. Και κάθε ταινία αξιώνει θεατές. Και κάθε θεατής δικαιούται να κρίνει. Και κάθε κρίση πρέπει να τοποθετείται μέσα σε ένα πλαίσιο ιστορικό, κοινωνικό και όπως και πλαίσιο αναγκαιότητας προβολής του στο σήμερα. Οι ταινίες δεν είναι αθώα παιχνίδια. Είναι προώθηση γνώμης. Είτε ορατά είτε υπαινικτικά εισβάλλουν στο μυαλό μας και προφανώς καλά κάνουν. Η ταινία για την οποία θα μιλήσουμε δημιουργεί ένα πορτρέτο (θα δούμε παρακάτω τι τύπου) του επονομαζόμενου «Χασάπη της Πράγας» ή του «Δήμιου», ή του «Ξανθού κτήνους» και κυρίως του «Άνδρα με την σιδερένια καρδιά» όπως τον μνημόνευε ο Χίτλερ και αληθεύει πως με πλάγιους τρόπους μνημονεύει και η προαναφερθείσα ταινία. Μιλάμε για τον αρχιναζιστή των SS Ράινχαρντ Χάιντριχ.

Κάποια ιστορικά στοιχεία: Δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Χίμλερ. Ο υπεύθυνος της ιδέας της «Τελικής λύσης» του εβραϊκού προβλήματος. Δηλαδή ο οργανωτής του τρόπου που οι ναζί θα ξεμπερδέψουν μια και καλή με τους Εβραίους μην αφήνοντας κανέναν ζωντανό στα στρατόπεδα εξόντωσης -εφόσον πρώτα διαθέσουν τα χέρια τους για την προσφορά τσάμπα εργασίας στα στρατόπεδα «συγκέντρωσης»-. Μια κτηνώδης προσωπικότητα που πάλι καλά και πρόλαβε η τσεχοσλοβάκικη αντίσταση και τον εκτέλεσε στην μέση του δρόμου και μέρα μεσημέρι. Πράξη αξιοθαύμαστη. Πρώτη φορά ως τότε που είχε εκτελεστεί τέτοιας κλίμακας στέλεχος των ναζί και σε δημόσια θέα –ως απόρροια και του τσεχοσλοβάκικου λαϊκού μίσους εναντίον του- κατοχυρώνοντάς τη αμέσως στην μνήμη της ιστορίας ως μια δυναμική αντιναζιστική παρέμβαση. Για τους τσεχοσλοβάκους ο Χάιντριχ δεν ήταν μύθος. Δεν πολυνοιαζόταν αν παίζει ή όχι καλό βιολί, αν αγαπά την γυναίκα του και το παιδί του ή αν ανελισσόταν λόγω της φασιστικά ακλόνητης προσωπικότητας του στην ιεραρχία των ναζί. Ήξεραν πως αντιπροσώπευε κατοχική δύναμη, πως ήταν ναζιστής και πως εκτελούσε κατά συρροή τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους, τους γονείς τους και τους ίδιους. Έτσι λοιπόν, μια σφαίρα, μια χειροβομβίδα και ο Χάιντριχ τέλος. Το 2018 γιατί όμως επανερχόμαστε; Τι ακριβώς μπορεί να μας διδάξει μια ιστορία για αυτόν; Γιατί ενημερωνόμαστε για τις παραπάνω πληροφορίες της προσωπικής του ζωής; Και πόσο σίγουροι μπορεί να είμαστε για το αν αυτές οι πληροφορίες είναι αληθινές και όχι ύποπτα μεθοδευμένες αφηγήσεις μέσα στα χρόνια που αποσκοπούν να αθωώσουν ή να εξήρουν στο πρόσωπο του ολόκληρο τον ναζισμό;

Βολικοί συμψηφισμοί και ιστορικές ρεβάνς

Του Κωστή Παπαϊωάννου*

Η καταδίκη των σταλινικών εγκλημάτων και ο διαρκής στοχασμός για τη μήτρα τους είναι καθήκον κάθε δημοκράτη και κατά μείζονα λόγο κάθε αριστερού δημοκράτη. Αυτός ο στοχασμός και η διαπάλη των ιδεών στη βαριά σκιά του «υπαρκτού σοσιαλισμού» γέννησαν λαμπρές στιγμές της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στιγμές δύσκολες, με διασπάσεις, με συγκρούσεις, με στιγματισμούς, με προσωπικές και συλλογικές δοκιμασίες. Είναι σε μεγάλο βαθμό επίτευγμα επώδυνο του ευρωκομμουνισμού, αλλά και ποικιλώνυμων άλλων εκφάνσεων της Αριστεράς, η μελέτη των αποτρόπαιων όψεων του σταλινισμού: προσωπολατρία, απόλυτος συγκεντρωτισμός, κρατική και κομματική γραφειοκρατία, προνόμια της νομενκλατούρας, εξευτελισμός κάθε δημοκρατικής αρχής, πολιτικά εγκλήματα, εκτοπίσεις, εξοντώσεις.

Η Αριστερά αυτή, η «καθ’ ημάς Αριστερά», έκανε δική της υπόθεση να καταδείξει το απεχθές πρόσωπο του «υπαρκτού», το καθεστώς των διώξεων και του φόβου, τις δίκες της Μόσχας, τον θρίαμβο της αστυνομίας και της καταστολής. Δεν φοβήθηκε να μιλήσει για την ασφυκτική λογοκρισία, την πανοπτική επιτήρηση, τον χαφιεδισμό, τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις, τη βίαιη κολεκτιβοποίηση με τα εκατομμύρια θύματα. Η δημοκρατική Αριστερά στάθηκε απέναντι στην καταστολή κάθε ελευθερίας στις ανατολικές χώρες. Ταυτοτικό, τραυματικό βίωμά της είναι η απόλυτη αντίθεση σε όσα επιβλήθηκαν στη Βουδαπέστη και την Πράγα με τα τανκς.

Έτος 2017 μ. Χ. ή 75 μ. Α. (μετά Άουσβιτς)

Tου Αριστομένη Συγγελάκη

«Όσος καιρός κι αν πέρασε από τότε (…) το τερατώδες στίγμα που ακούει στο όνομα Άουσβιτς, επειδή δεν παρομοιάζεται, επειδή δεν μπορεί με τίποτα να στηριχθεί ιστορικά, επειδή δεν γίνεται αντιληπτό μέσα από καμιά ομολογία ενοχής, παραμένει κάτι το ασύλληπτο και κάτι που αποτελεί τέτοια τομή, ώστε να είναι σχεδόν αυτονόητο να χρονολογούμε την ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς και τη δική μας έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης, με γεγονότα που συνέβησαν προ και μετά το Άουσβιτς.». Gunter Grass, «Γράφοντας μετά το Άουσβιτς».

Αναμφισβήτητα, το Ολοκαύτωμα αποτέλεσε το συστηματικό, προγραμματικό διωγμό και εξολόθρευση 9-11 εκατομμυρίων ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους Εβραίων αλλά και άλλων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων από το Γ’ Ράιχ  και τους συνεργάτες του. Πριν ακόμη από την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία, στο διαβόητο πόνημα του Χίτλερ «ο Αγών μου» (1925), οι Εβραίοι χαρακτηρίζονται «φυλετικά κατώτεροι» και «υπάνθρωποι». Με την ανάληψη της καγκελαρίας από τον Χίτλερ το 1933 οι Εβραίοι στοχοποιούνται από το ναζιστικό καθεστώς ως υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της χειμαζόμενης από την οικονομική κρίση Γερμανίας και διώκονται ανηλεώς.

Είναι ο ναζισμός το Yπέρτατο Kακό όλων των εποχών;

“Ήταν ένας πόλεμος εναντίον ενός απερίγραπτα σατανικού εχθρού. Η Γερμανία του Χίτλερ εξάπλωνε τον απολυταρχισμό, το ρατσισμό, το μιλιταρισμό και την απροκάλυπτα επιθετική πολεμική σύγκρουση, σε κλίμακα που ο -ήδη κυνικός- κόσμος δεν είχε ξαναδεί.

Παρ’ όλα αυτά, αντιπροσώπευαν άραγε οι κυβερνήσεις που διεξήγαν αυτό τον πόλεμο -της Αγγλίας, της Σοβιετικής Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών- κάποιες ιδέες τόσο διαφορετικές ώστε η νίκη τους να αποτελέσει πλήγμα κατά του ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού, του απολυταρχισμού και του μιλιταρισμού;”

Χάουαρντ Ζιν, Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών

Καρλ Πόπερ: Πρέπει να ανεχόμαστε όσους δεν ανέχονται την ελευθερία;

Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μας απέναντι στα μισαλλόδοξα μέλη μιας κοινωνίας; Στο βιβλίο του «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της», ο φιλόσοφος Καρλ Πόπερ το 1945 περιέγραψε για πρώτη φορά το παράδοξο της ανοχής, σύμφωνα με το οποίο, η απεριόριστη ανοχή οδηγεί στην καταστροφή της.

Το παράδοξο της ανοχής – από το φιλόσοφο Καρλ Πόπερ:

ΙΒΜ: Ο επιστάτης του Άουσβιτς…

Το ημερολόγιο έγραφε 27 Ιανουαρίου του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Άουσβιτς και απελευθέρωνε τους τελευταίους 7.500 επιζήσαντες. Το στρατόπεδο εξόντωσης του Γ’ Ράιχ έγινε σύμβολο της φρίκης του Ολοκαυτώματος, στη διάρκεια του οποίου εκτελέστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Όμως διάφορες πτυχές του όλου “project” της ναζιστική θηριωδίας, έχουν μείνει επιμελώς στο σκοτάδι.

Η IBM έδινε όλες τις λύσεις στους Ναζί. Ως και την Τελική.

Τα άκρα και οι ίσες αποστάσεις

Γερμανία, 1932: Προεκλογικές αφίσσες του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, με σαφείς “ίσες αποστάσεις” από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ και το κομμουνιστικό του Τέλμαν

Η πρωινή κουβέντα στο γραφείο ξεκίνησε με αφορμή την χτεσινή αποστροφή τού “επίτιμου” περί νεκρών, επεκτάθηκε στο θέμα της -κρατικής ή μη- βίας και, μέσω Συρίας και Άσαντ-Isis, κατέληξε στην θεωρία των άκρων και στις ίσες αποστάσεις που πρέπει ή δεν πρέπει να τηρούνται κατά περίπτωση. Με δυο λόγια, έγινε άλλη μια κουβέντα καφενειακού επιπέδου, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, μόνο και μόνο επειδή σήμερα κανείς δεν είχε όρεξη για δουλειά. Άφεριμ! Το μόνο καλό είναι πως όλο αυτό μου έδωσε θέμα για σήμερα.

Πολλοί νομίζουν ότι η θεωρία περί άκρων είναι εφεύρημα του καιρού μας. Μέγα λάθος! Μπορεί στην εποχή μας η εν λόγω θεωρία να έχει την τιμητική της, ορίζοντας ως άκρα τον φασισμό και τον κομμουνισμό, αλλά έχει μακρά ιστορία στον δυτικό πολιτικό λόγο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα από το παρελθόν είναι η κατά την ταραγμένη δεκαετία τού 1930 στάση των σοσιαλδημοκρατών της Γερμανίας, οι οποίοι υποστήριζαν την πολιτική των ίσων αποστάσεων από τα εξ ίσου καταδικαστέα άκρα, δηλαδή τους ναζί και τους κομμουνιστές.

Ναζισμός: Ο άσσος στο μανίκι της κυβέρνησης

Του  Ξενοφώντα Ερμείδη

Αστυνομοκρατία εναντίον των Ελλήνων και υπέρ της Ε.Ε – Η ακροδεξιά και ο ναζισμός δίδυμα αδέλφια της ελληνικής κυβέρνησης.

Από τρία διαφορετικά μέτωπα αρχίζει το σφυροκόπημα των Ελλήνων μέχρις ότου να γίνει τελικά η ολοκληρωτική ισοπέδωση που απαιτεί η Ε.Ε τόσο στο ασφαλιστικό-φορολογικό, όσο και στο προσφυγικό. Το πρώτο μέτωπο είναι οι δανειστές εναντίον των Ελλήνων, το δεύτερο είναι η Ε.Ε εναντίον των Ελλήνων και το τρίτο είναι η ελληνική κυβέρνηση εναντίον των Ελλήνων.

Ασφαλιστικό-φορολογικό και ακροδεξιά

Η στάση που κρατάει το κοινό μέτωπο δανειστών-κυβέρνησης απέναντι στους Έλληνες για τα μνημονιακά μέτρα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο με υπουργούς να βρίζουν τους Έλληνες ως κλέφτες, φοροφυγάδες και τεμπέληδες των επιδοτήσεων, πράγμα που είχαμε να δούμε από το 2010 με την προπαγάνδα που έκαναν κυβερνήσεις της Ε.Ε μέσω πληρωμένων ΜΜΕ όπως το Spiegel, Focus, Die Welt, Financial Times κ.α.

(Ξε)μείναμε Ευρώπη

by To Skouliki Tom

Άνεμος Διαφωτισμού πνέει πάνω από την αλληλέγγυα ήπειρό μας μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, σύμφωνα με το οποίο, οι άνθρωποι που εισέρχονται στη Δανία με σκοπό να ζητήσουν άσυλο, θα είναι υποχρεωμένοι να παραδίδουν στο κράτος μετρητά και τιμαλφή των οποίων η αξία ξεπερνά το συνολικό ποσόν των 1.340 ευρώ, εξαιρουμένων των προσωπικών αντικειμένων με συναισθηματική αξία ή και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης όπως κινητά τηλέφωνα.

Με λίγα λόγια, οι πρόσφυγες θα είναι αναγκασμένοι να επιβιώσουν στη Δανία με 1.340 ευρώ. Όλα τα υπόλοιπα θα κατάσχονται. Κι αυτό λέγεται αυτοχρηματοδότηση. Θα τους τα παίρνουν, λέει, για να τους τα επιστρέψουν με τη μορφή παροχών.

Πώς είναι το ελληνικό κράτος που σε λεηλατεί με φόρους, δήθεν για να στα ανταποδώσει, αλλά τελικά όλα καταλήγουν στη μαύρη τρύπα του χρέους κι εσύ ψοφάς της πείνας; Ε, κάτι τέτοιο.

Πρώτη ώρα: Χίτλερ

Όταν πρωτοείδα την ειδησούλα, ομολογώ ότι την θεώρησα ως ένα ακόμη από τα αμέτρητα δικτυακά τρολλαρίσματα και δεν της έδωσα σημασία. Όμως, άλλαξα γνώμη όταν την είδα να δημοσιεύεται σε μια σειρά ιστοτόπων, οι οποίοι διαθέτουν κάποια ψήγματα σοβαρότητος και αξιοπιστίας. Και τότε ήρθε η ανατριχίλα:

– Η ομοσπονδιακή υπουργός παιδείας της Γερμανίας πρότεινε την διδασκαλία τού βιβλίου τού Αδόλφου Χίτλερ “Ο αγών μου” στα σχολεία όλης της χώρας. Η απόφαση αυτή έρχεται λίγο πριν ανατυπωθεί μια κριτική έκδοση του βιβλίου για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Χίτλερ, προκαλώντας έντονες αντιπαραθέσεις (RT – Question more).

– Η ομοσπονδία των καθηγητών τής Γερμανίας λέει ότι το “Ο αγών μου” πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία ώστε να δημιουργεί “αντισώματα” στην μόλυνση των εφήβων από το φυλετικό μίσος (Metro).

Μαθήματα… ευρωπαϊκής ιστορίας!

Της Μαριάννας Αξιοπούλου

 Ένα γήπεδο που κάποτε αποθέωσε το Ναζισμό, ετοιμάζεται να υποδεχτεί μια γιορτή! Η σκιά, όμως, δεν φεύγει και το (s)dna δεν αλλάζει εύκολα. Αυτή η προσέγγιση του τελικού δεν προσφέρεται για ένα ευχάριστο διάλειμμα.

Μια απόφαση στη Βαρκελώνη το 1931. Μια άνοδος στην εξουσία το 1933. Μια εντολή του Φίρερ το 1934. Ένα αμαρτωλό στάδιο. Ο «καλός Ναζί». Μια καταραμένη οικογένεια. Μια αυτοβιομηχανία που στήριξε τον φασισμό. Ένας σύνδεσμος οπαδών που τον νοστάλγησε. Ένας «γαμημένος Εβραίος» που ήθελε να γίνει πρόεδρος. Ένα κληρονόμος που το κατάφερε. Μια ιστορία που όσες φορές κι αν ειπωθεί πάντα θα προκαλεί φρίκη και ανατριχίλα… Γιατί το παζλ καταφέρνει να βρίσκει κομμάτια να συμπληρωθεί.

Ο ναζισμός κάνει καλό (σε κάποιους)

Ο μηχανικός της IG Farben Μαξ Φάουστ με τον αρχηγό των SS Χάινριχ Χίμμλερ

 

Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Βεσπασιανός (69-79 μ.Χ.), ψάχνοντας τρόπο να αυξήσει τα κρατικά έσοδα σκέφτηκε να φτιάξει στις μεγάλες πόλεις δημόσια αποχωρητήρια, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν οι πολίτες έναντι ενός μικρού αντιτίμου (μέχρι σήμερα, τα δημόσια αποχωρητήρια λέγονται βεσπασιανές). Όμως, ο γυιος του Τίτος (ο οποίος και τον διαδέχθηκε στον θρόνο) θύμωσε με την ιδέα τού πατέρα του και του είπε:”Πατέρα, θα έπρεπε να ντρέπεσαι που φορολογείς τα σκατά των ανθρώπων”. Τότε, ο Βεσπασιανός πήρε μια χούφτα νομίσματα και τα έβαλε κάτω από την μύτη τού γυιού του. “Μύρισε, γυιε μου”, του είπε, “να δεις ότι τα λεφτά δεν βρομάνε”.

Αν αυτά λέει το ιστορικό ανέκδοτο, ο λαός λέει ότι το χρήμα δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία. Απόδειξη αυτού του επιβεβαιωμένου ιστορικά αφορισμού συνιστούν οι πολλές παγκοσμίως γνωστές εταιρείες, οι οποίες πλούτισαν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου χάρη στην αγαστή συνεργασία τους με τους Ναζί. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου στα εργοστάσια τέτοιων εταιρειών δούλευαν (τζάμπα, φυσικά) κρατούμενοι των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Μετά τον πόλεμο, για να αποφύγουν την κατακραυγή, αρκετές απ’ αυτές τις εταιρείες παραδέχτηκαν την αλήθεια και συνεισέφεραν πολλά εκατομμύρια δολάρια στο ταμείο για τους επιζώντες του ολοκαυτώματος.

«Μα είμαι απλά ένας εκδότης (καταδότης)»

Μια παλιά ιστορία από τη Δίκη της Νυρεμβέργης με γνώριμους, σύγχρονους πρωταγωνιστές

Αυτή είναι μια παλιά ιστορία, γραμμένη σχετικά πρόσφατα με διαφορετική αφορμή αλλά ολόιδια αιτία, ολόιδιους πρωταγωνιστές και ολόιδια συναισθήματα σιχαμάρας για τη δράση συγκεκριμένων εκδοτών…

Εκδότες – υμνητές των δολοφόνων: Για τη δράση αυτών που δεν δίστασαν με ψεύτικα ρεπορτάζ να επιχειρούν να εξανθρωπίσουν τους μαχαιροβγάλτες δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, αυτών που δεν δίστασαν να προσπαθήσουν να μας κάνουν να συμπαθήσουμε μέσα από talk show ακόμη και τον Καιάδα και τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες.

Εκδότες – προπαγανδιστές του ρατσισμού και του μίσους: Για τη δράση αυτών που με εμετικά ρεπορτάζ, με ψεύδη και διαστρεβλώσεις δημιουργούν το πεδίο για τη διενέργεια πογκρόμ, οπλίζουν τα μαχαίρια, δημιουργούν φόβο και ανασφάλεια.

Εκδότες – καταδότες: Για τη δράση αυτών που δεν δίστασαν έχοντας κάνει τα παραπάνω για να πουλήσουν δυο φύλλα παραπάνω να κάνουν εξώφυλλο τα θύματα των δολοφόνων που έχουν κατ” εξακολούθηση αβαντάρει. Για τη δράση αυτών που σήμερα την πρώτη μέρα της δίκης της Χρυσής Αυγής δεν δίστασαν να δημοσιεύσουν όλα τα ονόματα των μαρτύρων κατηγορίας με διευθύνσεις, τηλέφωνα και ιδιότητες (πλην των 5 προστατευμένων)…

Αντιφασιστικό διήγημα: “Η μπογιά”

.

Το αντιφασιστικό διήγημα που ακολουθεί διακρίθηκε στον διαγωνισμό “Λόγω Τέχνης” το 2012 και εκδόθηκε στο βιβλίο “11 Λέξεις” από τις εκδόσεις Καλέντης.

Ευχαριστω θερμά τον εκδότη για την άδεια που μου έδωσε να το αναρτήσω εδώ.

.

.

Η Γη της Επαγγελίας

by To Skouliki Tom

Ολοκληρώθηκε χθες στο λιμάνι της Ιεράπετρας η ασφαλής αποβίβαση των 595 μεταναστών από το φορτηγό πλοίο “BARIS” που έχει αγκυροβολήσει περίπου ένα μίλι ανοικτά του κόλπου της Ιεράπετρας.

Ανάμεσά τους βρίσκονται 100 παιδιά και 99 γυναίκες, ορισμένες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη.

Οι Αρχές υποστηρίζουν ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη επιχείρηση διάδωσης μεταναστών που έχει γίνει ποτέ στη Μεσόγειο. Καταρχάς, συγχαρητήρια στους άντρες του Λιμενικού και των ΟΥΚ που έσωσαν με επιτυχία τους ανθρώπους αλλά δεν είναι να το περηφανευόμαστε κιόλας. Δε χρειάζεται τα πάντα να διαφημίζονται σαν θρίαμβοι σε αυτή τη χώρα.

Ο λόγος που η Ελλάδα απείχε από την απόφαση του ΟΗΕ ενάντια στον εγκωμιασμό του Χίτλερ

Πριν λίγες ημέρες, με πρωτοβουλία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, διεξήχθη ψήφισμα στον ΟΗΕ κατά των εκδηλώσεων εγκωμιασμού του Νεοναζισμού και των Χιτλερικών συμβόλων και πράξεων. Σε σύνολο 163 χωρών, οι 115 ψήφισαν υπέρ, 55 απείχαν και 3 ψήφισαν κατά. Η χώρα μας θεώρησε πως δεν πρέπει να ψηφίσει και ο λόγος είναι απλός.

Ο επίσημος τίτλος του ψηφίσματος ήταν «Ο αγώνας ενάντια στην εξύμνηση του ναζισμού, νεοναζισμού και άλλων πρακτικών που συμβάλλουν στις σύγχρονες μορφές ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της συναφούς μισαλλοδοξίας».

ΑΠ’ ΑΚΡΟ Σ’ ΑΚΡΟ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αυτό που στη χώρα μας έχει παρουσιαστεί ως «θεωρία των δύο άκρων» από το περιβάλλον της κυβέρνησης Σαμαρά και από τους διανοουμένους του ακραίου Κέντρου είναι ένα συνονθύλευμα δύο συγγενών αλλά διακριτών πολιτικών αναλύσεων: Η μία είναι η παράλληλη εξέταση των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ολοκληρωτικών κρατών του 20ού αιώνα, του χιτλερικού και του σταλινικού. Η άλλη είναι η λεγόμενη «θεωρία του πετάλου», που θέλει την ακροδεξιά και την ακροαριστερά να αποτελούν όχι τους δύο αντίθετους πόλους ενός ευθύγραμμου πολιτικού φάσματος αλλά τα δύο ακραία σημεία που αγγίζουν σχεδόν το ένα το άλλο σε ένα πολιτικό φάσμα που έχει το σχήμα ενός πετάλου αλόγου.

Πώς ο ναζισμός χρησιμοποίησε τη δημοκρατία για να την καταλύσει

 Richard J. Evans, Η έλευση του Γ’ Ράιχ, μετάφραση από τα αγγλικά: Κώστας Αντύπας, επιμέλεια Κώστας Λιβιεράτος, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013, 672 σελ.

Νυρεμβέργη, 1929. Ο ηγέτης του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, Αδόλφ Χίτλερ συναντάται με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ. Χωρίς την ανοχή της δημοκρατίας, η Γερμανία, η Ευρώπη και η ανθρωπότητα πιθανόν θα είχαν αποφύγει τον ναζιστικό όλεθρο.

Δέκα χρόνια αφ’ ότου κυκλοφόρησε το αγγλικό πρωτότυπο από τις εκδόσεις Penguin[1], κρατούμε επιτέλους στα χέρια μας τη θαυμάσια ελληνική μετάφραση του πρώτου τόμου του μνημειώδους τρίτομου έργου του καθηγητή Ρίτσαρντ Έβανς για την έλευση, την εγκληματική θητεία του στην εξουσία και την κατάρρευση του ναζισμού στην εκατόμβη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ενός πολέμου τον οποίο  ο ίδιος προκάλεσε.

 

Οι ρίζες του Ναζισμού στον ευρωπαϊκό πολιτισμό

του EnzoTraverso*

Μετάφραση: Γιάννης Κ.

Γραμμή παραγωγής φόνων

Το Άουσβιτς-Μπίρκεναου κατέληξε να συμβολίζει τη θηριωδία των ναζί, και τον περασμένο μήνα έγιναν επιμνημόσυνες εκδηλώσεις σε διεθνές επίπεδο για την 60ή επέτειο της απελευθέρωσής του. Ωστόσο, οι ιστορικοί είναι ακόμα διχασμένοι σχετικά με το μήνυμα του Ολοκαυτώματος, στο πλαίσιο της εξέλιξης του δυτικού πολιτισμού.

Ηεξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης αποτέλεσε την επιτομή του απόλυτου Κακού κατά την άποψή μας σχετικά με την ιστορία του 20ού αιώνα. Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι η μνήμη του Ολοκαυτώματος έγινε μια νέα πολιτική θρησκεία του δυτικού κόσμου, εκ του αντιθέτου μέτρο αξιολόγησης της νομιμότητας των δημοκρατικών θεσμών μας.

Ο δρόμος για τον φασισμό στρώνεται από χρήσιμους ηλίθιους

Τις τελευταίες δύο τουλάχιστον δεκαετίες είχαμε την τύχη να ζήσουμε σε έναν πλανήτη όπου οι ισχυρότεροι ηγέτες του θα μπορούσαν να περιγραφούν με τις λέξεις «χρήσιμοι ηλίθιοι».Κοιτάζοντας τα στοιχεία που ανά διαστήματα βγαίνουν στη δημοσιότητα σχετικά με τον πλούτο που συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων, διαπιστώνουμε πως η μάχη για την περίφημη ισότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν πήγε απλά στράφι. Απέτυχε παταγωδώς.

Όταν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει σχεδόν τον μισό πλούτο ολόκληρου του πλανήτη, τότε η λέξη «ήττα» δεν φτάνει για να περιγράψει το μέγεθος της καταστροφής.

Αφαίρεση ναζιστικού τατουάζ χωρίς λέιζερ από τα δελτία ειδήσεων

Η είδηση ότι δύο ναζί εκτελέστηκαν από δύο επίσης ναζί στη Μάνη, απασχολεί την κοινή γνώμη και δίνει τροφή για σκέψη στα κανάλια και τα ειδησεογραφικά τους sites.

Σε ένα από τα ρεπορτάζ της υπόθεσης στο Star Channel, οι τηλεθεατές διαπίστωσαν ότι ο ένας φονιάς ήταν ένα πολύ καλό και μορφωμένους παιδί (δεν τον ξέρω, οπότε δεν έχω λόγο να πω κάτι γι’αυτό), το οποίο είχε χτυπήσει μια μικρή σβάστικα στο δεξί του χέρι.

Ξάφνου, εκεί που βλέπαμε τη σβάστικα κι όχι το πρόσωπο του φονιά, εκείνη θόλωσε σαν το κεφάλι του, οπότε δεν υπήρχε πλέον κανένα ναζιστικό σύμβολο στην τηλεοπτική μας εικόνα.

Αποκάλυψη: Οι ναζί δεν είναι ναζί

Τεράστια κουβέντα έχει ξεκινήσει στο διαδίκτυο με αφορμή τη δολοφονία δύο νέων στη Μάνη, οι οποίοι είχαν ζωγραφισμένη στα σώματά τους τη σβάστικα.

Σύμφωνα με αρκετούς φίλους της ειρήνης, της ελευθερίας και του χρήματος, όποιος ζωγραφίζει πάνω του ή στα ρούχα του ή στο σπίτι του σβάστικες, τότε δεν είναι ναζί αλλά «εθνικόφρων».

Το ίδιο συμβαίνει και με όσους αναρτούν τα τραγούδια και τα σύμβολα της χούντας των συνταγματαρχών και γράφουν ύμνους για τον Παπαδόπουλο, τον Παττακό και τον Ιωαννίδη. Αυτοί δεν είναι χουντικοί, αλλά ιστοριολάτρεις.

Ορκος στην προδοσία! Τα αποκαλυπτήρια μιας ναζιστικής σέχτας

Του Δημήτρη Ψαρρά

Μαθήματα ελληνικής ιστορίας

Η «Εφ.Συν.» φέρνει στη δημοσιότητα μια σειρά φωτογραφικών ντοκουμέντων, τα οποία πιστοποιούν τη σχέση των χρυσαυγιτών με τον ναζισμό.

Βαρεθήκαμε τον τελευταίο καιρό να ακούμε τους χρυσαυγίτες να διαψεύδουν μετά βδελυγμίας κάθε σχέση τους με τον ναζισμό και να διαβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι δεν είναι παρά μόνο γνήσιοι Ελληνες πατριώτες και απλοί εθνικιστές.

Τον ίδιο ισχυρισμό πρόβαλαν μετά τις συλλήψεις τους τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Μιχαλολιάκος και οι συνεργάτες του, ενώ και σε κάθε ευκαιρία οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής επαναλαμβάνουν ότι όλες οι αναφορές στον ναζισμό είναι κομμάτι της σκευωρίας του «συστήματος» εναντίον τους.

Τι είναι κίνημα;

του Τζόρτζιο Αγκάμπεν

Οι σκέψεις που ακολουθούν πηγάζουν από μια δυσφορία και προέκυψαν από μια σειρά ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν πρόσφατα όταν βρέθηκα σε μία συνάντηση στη Βενετία με τον Tόνι [Νέγκρι], τον Καζαρίνι κ.λπ. Μια λέξη επανερχόταν διαρκώς σε αυτή τη συνάντηση: κίνημα. Πρόκειται για μια λέξη με μακρά ιστορία στην παράδοσή μας. Στο βιβλίο του Tόνι για παράδειγμα αυτή η λέξη ξεπηδά στρατηγικά κάθε φορά που το πλήθος χρειάζεται έναν ορισμό, για παράδειγμα όταν η έννοια του πλήθους πρέπει να αποσυνδεθεί από το ψευδοδίλημμα μεταξύ κυριαρχίας και αναρχίας.

Η δυσφορία μου οφειλόταν στο ότι πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως, όσοι χρησιμοποιούν αυτή η λέξη, δεν την ορίζουν ποτέ.

Θα μπορούσα να μην την ορίσω ούτε εγώ. Στο παρελθόν χρησιμοποίησα ως άρρητο κανόνα της πρακτικής σκέψης μου τη φόρμουλα: «όταν το κίνημα υπάρχει, κάνε σαν να μην υπάρχει, και όταν δεν υπάρχει κάνε σαν να υπάρχει». Δεν ήξερα όμως τι σήμαινε αυτή η λέξη. Όλοι μοιάζουν να την κατανοούν, αλλά κανένας δεν την ορίζει.