Η Κεντροαριστερά ως επιλογή διάσωσης

Του Σπύρου Παναγιώτου

Η παρέμβαση Τσίπρα στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη βδομάδα χάθηκε μέσα στα δίνη της θυελλώδους συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου και, κυρίως, από την μονοπώληση του ενδιαφέροντος από την παραίτηση Κοτζιά.

Το βέβαιο είναι ότι η πρωθυπουργική παρέμβαση, για όποιον επιχειρήσει να δει τα όσα κρύβονται πίσω από τα προφανή και τα ανούσια, δεν είναι καθόλου άσχετη με τα όσα ακολούθησαν.

Και σε αυτά, τα προφανή και ανούσια για τους απλούς πολίτες, συγκαταλέγονται πρώτον η επιτυχημένη προσπάθεια του πρωθυπουργού να ελέγξει πλήρως τη νέα Πολιτική Γραμματεία, περιορίζοντας την επιρροή της εσωκομματικής «αντιπολίτευσης», και δεύτερον να παρουσιάσει πέντε πυλώνες δράσεων στην λεγόμενη «μεταμνημονιακή» περίοδο που δήθεν δικαιώνουν τις κυβερνητικές προσπάθειες.

Μετά την απομάκρυνση από τις Πρέσπες ουδέν λάθος αναγνωρίζεται

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η Συμφωνία των Πρεσπών έχει αρχίσει να παράγει αποτελέσματα αμέσως μετά την υπογραφή της. Αυτήν την επισήμανση έχει κάνει, μεταξύ άλλων, και ο ΓΓ του ΝΑΤΟ ο οποίος μάλιστα απείλησε με «ποινές» όποιο από τα δύο μέρη για όποιους λόγους υπαναχωρήσει.

Το βασικό παραγόμενο αποτέλεσμα της Συμφωνίας είναι η έναρξη των διαδικασιών ένταξης της ΠΓΔΜ στη συμμαχία. Ήδη, από την υπογραφή της Συμφωνίας δεκάδες επιτροπές και υποεπιτροπές της συμμαχίας συνεδριάζουν και αποφασίζουν πρακτικούς τρόπους εναρμόνισης και ενσωμάτωσης του νέου μέλους. Σ’ αυτές τις συζητήσεις οι οποίες μπορούν να αφορούν από την αλλαγή των στρατιωτικών στολών και των αρβύλων μέχρι την προμήθεια συμβατού με τις ανάγκες τις συμμαχίας στρατιωτικού υλικού από την ΠΓΔΜ, οι Ελληνες αντιπρόσωποι αποδέχονται και συμφωνούν με τις αποφάσεις οι οποίες και υλοποιούνται χωρίς να περιμένουν την οριστική κύρωση της Συμφωνίας από τα δύο κράτη.

Όταν η κότα θεωρεί ότι δεν είναι κότα…

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Από τη ώρα που ο κύριος Κοτζιάς –εφαρμόζοντας την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ–, παρέδωσε ποικιλότροπα την χώρα στην ευμενή διάθεση των μεγάλων υπερατλαντικών φίλων, συμμάχων και εταίρων,  η πολιτική προσωπικότητά του δείχνει να υπέστη ένα είδος μετάλλαξης.

Η εποχή που θεωρούνταν διπλωματία το να κάνεις την κότα πέρασε. Αυτή είναι μια διπλωματία για κοτέτσι και όχι για εξωτερική πολιτική».

Υπουργός εναντίον εαυτού του -με έξοδα άλλων

του Περικλή Κοροβέση

O κλασικός θεωρητικός του πολέμου, Καρλ φον Κλάουζεβιτς, είχε αναλύσει τον πόλεμο ως πολιτική με άλλα μέσα. Νεότεροι στοχαστές συνέχισαν τη σκέψη του εξελίσσοντάς την. Αν και κανείς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να ανατρέψει τη θεωρία του, εντούτοις η ερμηνεία της, στο πεδίο της μάχης, εξαρτάται από την ιδιοφυΐα του εκάστοτε στρατηγού.

Και, πράγματι, δεν υπάρχει θεωρία, όσο σωστή κι αν είναι, που να μπορεί να εφαρμοστεί αυτούσια στην πραγματικότητα. Στις περιπτώσεις που υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι για διάφορους λόγους έχουν κατασκευάσει κάποια θεωρία και προσπαθούν να την εφαρμόσουν στην πραγματικότητα, τότε ξεκόβονται από αυτήν και ζουν στον κόσμο τους και μέσα στη σέχτα τους, θρησκευτική ή πολιτική. Ως γνωστόν, ανήκουμε στη Δύση, δηλαδή στη γερμανική Ε.Ε.

Αυτό σημαίνει πως η χώρα μας οικειοθελώς υπέγραψε μια σειρά από συμφωνίες που τη μετέτρεψαν σε αποικία μέσω του χρέους. Η υποταγή μας δεν έγινε ύστερα από έναν πόλεμο και μια κατοχή, αλλά ύστερα από επιλογή των κυβερνήσεων που πίστευαν πως αν μπούμε στην Ευρώπη, αυτομάτως θα γίνουμε Ευρώπη με όλα τα καλά της (επίπεδο ζωής, υποδομές, Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμός).

Αυτό το κράτος, αυτή η αγορά είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν τους

του Νίκου Κοτζιά, από τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» που κυκλοφορούν

Η επίθεση από την ελληνική ολιγαρχία ενάντια σε αυτούς που δεν φταίνε γίνεται για δύο λόγους. Ο ένας είναι προκειμένου να συγκαλυφθούν οι πραγματικοί υπαίτιοι˙ ο άλλος προκειμένου να δοθεί ένας εχθρός στην κοινωνία μέσα από τα σπλάχνα της.

Ο καπιταλισμός στη χώρα είναι κου­τσός και ευνουχισμένος. Δεν είναι ούτε καν καπιταλισμός «της προκο­πής». Το κράτος είναι αντικείμενο άμεσης λεη­λασίας από ιδιώτες κρατικοδίαιτους επιχειρη­ματίες, εργολάβους και τραπεζίτες. Το κράτος δεν λειτουργεί απλά υπέρ της λογικής των προσωπικών συμφερόντων και των ιδιωτών, αλλά είναι εργαλείο στα χέρια μιας μικρής ομάδας οικογενειών που το έχουν ιδιοποιηθεί. Η ομάδα αυτή, προκειμένου να σωθεί από την κρίση, για την οποία ευθύνεται πριν απ’ όλα η ίδια, δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνδράμει στην παράδοση της κυριαρχίας της χώρας. Να τη μετατρέψει σε αποικία χρέους.