Κι αν έχει δίκιο ο Λαπαβίτσας;

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

Είναι παροιμιώδης η αδυναμία που αναδεικνύεται στο να διεξαχθεί σοβαρός κι ενδελεχής δημόσιος διάλογος στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας για όλα σχεδόν τα σοβαρά ζητήματα που μπορεί να την απασχολούν. Από το θέμα της μετανάστευσης μέχρι το Κυπριακό κι από το χωρισμό κράτους-εκκλησίας μέχρι την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, παρατηρούμε πολλές φορές παράλληλους μονόλογους, οι οποίοι συνοδεύονται συνήθως από εκατέρωθεν υστερικά αναθέματα με πάσης φύσεως αποχρώσεις. Το θέμα όμως του νομίσματος(«της επιστροφής στη δραχμή» κατά το κοινώς λεγόμενο) είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία: γιατί πολύ απλά πρόκειται για ένα διάλογο, ο οποίος ουσιαστικά δεν ξεκίνησε ποτέ.

Με πολλά διόδια δρόμος…

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Οι εθνικοί μας εργολάβοι θα εισπράξουν περισσότερα χρήματα από τα διόδια αλλά θα παραδώσουν 30% λιγότερο έργο. Η πολυχρονεμένη μας κυβέρνηση δεν ενεργοποίησε ποτέ τις ρήτρες των καθυστερήσεων για τα οδικά έργα που δεν είχαν προχωρήσει από το 2011, αλλά φρόντισε, πριν εκπνεύσει το 2013, να ψηφίσει τον Ν. 4219, με τον οποίο η συμμετοχή του Δημοσίου στην κατασκευή των αυτοκινητόδρομων αυξήθηκε στα 3,9 δισ. ευρώ – με το επιπλέον 1,2 δισ. ευρώ να αφαιρούνται από το ΕΣΠΑ. Επιπλέον επέβαλε στο Δημόσιο να πληρώσει ποινικές ρήτρες, εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, έδωσε το δικαίωμα στους εργολάβους να προχωρήσουν σε αυξήσεις στα διόδια από 1/1/2014 και αύξησε την περίοδο εκμετάλλευσης των αυτοκινητόδρομων από τους ιδιώτες…