Χίλιες «νίκες», δεν αξίζουν όσο μια ήττα…

«Είναι κακή επιλογή να αφεθείς να αποκλειστείς σε περικυκλωμένο στρατόπεδο […] Για να είναι έντιμη η παράδοση ενός φρουρίου οφείλει να προβλέπει δυσμενείς όρους για την φρουρά. Υπάρχει πάντα προκατάληψη σε βάρος της φρουράς, που εξέρχεται από μια θέση πάνω σε μια χρυσή βέργα»,

Εγχειρίδιο Πολέμου, Ναπολέων

Πολλοί θεωρούν λανθασμένα ότι η καταστολή είναι μια επίπεδη διαδικασία, που μοιάζει κάπως με την εκτέλεση της ίδιας και της ίδιας συνταγής, που πάνω κάτω θα επιφέρει και το ίδιο αποτέλεσμα.

Ας εστιάσουμε σε ορισμένα χαρακτηριστικά της, που όπως φαίνεται είτε σκοπίμως υποτιμούνται ή ακόμη χειρότερα αγνοούνται πανηγυρικά την περίοδο που διανύουμε.

Το «έδαφος», στο οποίο επιλέγουμε οι αναρχικοί να συγκρουστούμε με κάθε μέσο ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία πρώτα απ’ όλα, όπως όλοι γνωρίζουν, οφείλουμε, όχι απλά να το γνωρίσουμε, αλλά να το μελετήσουμε βαθιά.

Το φρόνημα θα βρεθεί σε Ναυαρίνο και Μεσολόγγι

Eugène Delacroix, La Grèce sur les ruines de Missolonghi. 1826. Musée des Beaux-Arts de Bordeaux

Σε αλλεπάλληλες συνομιλίες άκουσα αλλόκοτα τον εαυτό μου να αυτοσχεδιάζει γύρω από δύο μοτίβα: το φρόνημα στο παρόν, και ορόσημα του παρελθόντος.

Πρώτα, το φρόνημα. Η μακρά κρίση βιώνεται σαν χαμένος πόλεμος· αν εντοπίσουμε την πρώτη ρήξη στο 2010, από τότε ώς σήμερα το ρήγμα διαρκώς διευρύνεται, το σκάφος βουλιάζει όλο και πιο βαθιά, σε νερά ανεξερεύνητα, τέτοια που ουδέποτε είχαμε φανταστεί. Και για πολλούς είναι ήδη σαφές ότι δεν θα γυρίσουμε ποτέ στην προ ρήξης εποχή, δεν θα την πλησιάσουμε καν· απλούστατα, διότι έχει συντελεστεί ήδη μια ποιοτική μεταβολή. Ακόμη και αν ανακτηθούν εν μέρει οι ποσοτικές απώλειες ζωτικών δεικτών του κοινωνικού βίου, λ.χ. η τοξική ανεργία, η κοπιαστικά αποκτημένη νέα ισορροπία θα βρίσκεται σε εντελώς άλλη ιστορική πίστα, ο κοινωνικός σχηματισμός θα είναι διαφορετικός, είναι ήδη διαφορετικός.

Γιατί αγωνιζόμαστε

“Γιατί να αγωνιζόμαστε;“, ρώτησε ο Αθηνάδης.

“Γιατί κοπιάζουμε και προσπαθούμε τόσο επίμονα; Γιατί δεν απολαμβάνουμε την καθημερινότητα και τις μικρές χαρές της ζωής, όπως οι υπόλοιποι Έλληνες; Ποιος είναι ο σκοπός; Σ’ έχει απασχολήσει ποτέ αυτό το ερώτημα, Αγησίλαε;”

-“Με απασχολεί κάθε μέρα. Κάθε μέρα, όμως, δίνω την ίδια απάντηση. Είναι απλό. Υπερασπιζόμαστε έναν μάταιο σκοπό. Έναν πόλεμο χαμένο πριν καν διεξαχθεί. Υπερασπιζόμαστε έναν τρόπο ζωής μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Έναν τρόπο ζωής αυστηρό, λιτό και στερημένο, έναν τρόπο ζωής που αργά η γρήγορα θα εκλείψει… Δεν μπορούμε να κερδίσουμε!”

-“Άρα;”