Χαμένη γενιά, ή γενιά που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει;

Της Λένα Τσιλιμίγκρα

Ζούμε μια τεράστια, παγκόσμια υγειονομική κρίση, μετρώντας ήδη δεκάδες χιλιάδες νεκρών σε πολλές χώρες. Η κρίση αυτή όμως, έχει κάτι το φαινομενικά αξιοπερίεργο. Στο επίκεντρο των συνεπειών της δεν βρίσκονται  οι χώρες της Ασίας, και ας ξεκίνησε από εκεί, ή της Αφρικής, αλλά οι χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ, η «προηγμένη» Δύση. Το ερώτημα πώς συνέβη αυτό, ταλανίζει ∙ πώς χώρες του δυτικού, προηγμένου καπιταλισμού απέτυχαν ή πιέστηκαν σε κάτι που θεωρούνταν αυτονόητο, την προστασία της υγείας και την παροχή περίθαλψης, πώς «ο βασιλιάς βρέθηκε γυμνός» για δεύτερη φορά σε μια δεκαετία, μετά την  οικονομία και στην υγεία;

Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά, αλλά αν αφήσουμε την  ευκολία ότι ήταν μια ατυχία ή  κάτι που μας έφερε η φύση ή τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, μεγάλο μέρος της απάντησης βρίσκεται στην ίδια τη φύση του συστήματος, στους στόχους και τις αξίες που καθοδηγούν την πολιτική του. Αφενός η τεράστια διασπορά  του ιού και  τα χιλιάδες θύματα εξ αιτίας του, οφείλονται είτε στην άρνηση είτε στην ολιγωρία των κυβερνήσεων να πάρουν μέτρα αποστασιοποίησης , να κλείσουν επιχειρήσεις, βιομηχανίες , καταστήματα με τη λογική ότι ‘δεν μπορεί να σταματάει η οικονομία για μια γρίπη’, δεν μπορεί να σταματάει η παραγωγή για μια ίωση.

Ζητούνται νέοι

Του Αλέξανδρου Ζαχαρόπουλου

Ο νέος οφείλει να πάρει εμπειρίες, να εμπνευστεί, να ωριμάσει υιοθετώντας τα δικά του πρότυπα και συμπεριφορές. Μα πάνω από όλα οφείλει να πειραματιστεί, να εξερευνήσει, να μάθει και εντέλει να πλάσει ένα δικό του ιδιόκτητο χαρακτήρα.

Είναι απαραίτητο ο νέος, κοιτώντας το συνονθύλευμα της ντροπής που δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές στον κόσμο των κοινωνικών αξιών να αντιταχθεί απέναντι στα πρότυπα του παρελθόντος και να σταθεί στα πόδια του. Σ ’αυτόν τον ανηφορικό και δύσκολο αγώνα να κερδίσει τη θέση του μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να τον χρειάζεται σήμερα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Πρέπει η σημερινή γενιά, να αποφύγει το πνευματικό καταποντισμό και να μείνει ακέραιη, αποκρούοντας κάθε προσπάθεια εκμαυλισμού της. Η ζωντανή φωνή, το ζωηρό σώμα, αυτή η αέναη αγνή ενέργεια του νέου είναι η ελπίδα που θα ανεξαρτητοποιήσει την κοινωνία από το υλιστικό πνεύμα και θα της δώσει τον αέρα και την εγρήγορση της πνευματικής δημιουργίας. Είναι οι καινοτόμες ιδέες, τα οράματα και πάνω απ’ όλα η όρεξη και η προσμονή της νεολαίας να δει αυτό το κόσμο να αλλάζει και να ξεφεύγει οριστικά από το λήθαργο.

Η σύγχρονη τάση μετανάστευσης των ελλήνων

Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολλή συζήτηση για κάτι που είπε ο Κώστας Καζάκος, για το αν έπρεπε να το πει και για το τι εννοούσε. Το ιστολόγιο δεν υποτιμάει την κρίση των αναγνωστών και γι’ αυτό δεν θα σχολιάσει το παραμικρό. Για να διευκολύνει, μάλιστα, την κριτική αλλά και την εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων, παραθέτει σήμερα ένα απόσπασμα από την έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα για το έτος 2015. Το απόσπασμα προέρχεται από το Πλαίσιο V.I “Φυγή ανθρωπίνου κεφαλαίου: Η σύγχρονη τάση μετανάστευσης των ελλήνων στα χρόνια της κρίσης” και παρατίθεται όχι απλώς ασχολίαστο αλλά χωρίς καν τις συνηθισμένες υπογραμμίσεις μου.]

Ο ρόλος του ανθρώπινου κεφαλαίου στην αναπτυξιακή διαδικασία αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της θεωρίας της “ενδογενούς ανάπτυξης”. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 επικράτησε ο όρος “οικονομία της γνώσης” (knowledge-driven ή knowledge-based economy, OECD 1996), καταδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο τη σχέση ανάμεσα στην οικονομία της αγοράς και στη γνώση. Βασικό επιχείρημα είναι ότι η οικονομία που συσσωρεύει υψηλής ποιότητας ανθρώπινο κεφάλαιο νέμεται τους καρπούς της τεχνολογικής προόδου, βελτιώνει την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητά της και επιδεικνύει υψηλό και διατηρήσιμο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης. Η γνώση συντελεί στη δημιουργία νέων προϊόντων και υπηρεσιών, στον αποτελεσματικότερο συνδυασμό εργασίας και φυσικού κεφαλαίου και στην καινοτομία. Φορέας γνώσης είναι το ανθρώπινο κεφάλαιο, δηλαδή το σύνολο των γνώσεων και των δεξιοτήτων που αποκτά ο άνθρωπος με σπουδές και επαγγελματική εμπειρία.

To 67% των νέων θα συμμετείχε σε εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης

Σχεδόν επτά στους 10 νέους στην Ελλάδα θα συμμετείχαν ενεργά σε μεγάλης κλίμακας εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης, τις επόμενες ημέρες ή μήνες, αποκαλύπτει έρευνα που χρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ελλάδα καταλαμβάνει την πρώτη θέση μεταξύ των χωρών στην οποία οι νέοι δηλώνουν ότι θα εξεγείρονταν εναντίον της γενιάς που βρίσκεται στην εξουσία ενώ ακολουθούν χώρες όπως η Ισπανία (65%) και η Ιταλία (63%)

Η νεκρική σιγή των νέων

«Μία κοινωνία προβάτων διοικείται νομοτελειακά, με την πάροδο του χρόνου, από μία κυβέρνηση λύκων» (Juvenal, Ρωμαίος σατυρικός).

Χωρίς καμία αμφιβολία, τα περισσότερα μέτρα που υπαγορεύονται στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς επίσης κάποια από τα «ισοδύναμα» που επιλέγει η κυβέρνηση, είναι εις βάρος των νέων – γεγονός που αποτελεί το άκρον άωτο του εγωισμού και της ιδιοτέλειας μίας γενιάς, η οποία θέλει να μεταφέρει τα προβλήματα που η ίδια δημιούργησε στα παιδιά της, καθώς επίσης στα δικά τους παιδιά.

Στο παράδειγμα του ασφαλιστικού, το οποίο μετά την «κλοπή» των αποθεματικών των ταμείων έχει μετατραπεί σε μία χρηματοπιστωτική πυραμίδα, αφού οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις παλαιότερες κρατήσεις των συνταξιούχων, αλλά από αυτούς που εργάζονται σήμερα (όλα όσα συζητούνται περί «μαθηματικών τύπων» είναι απλά ανοησίες), οι νέες προτάσεις επικεντρώνονται στην πώληση των παγίων περιουσιακών τους στοιχείων – για να μην υπάρξουν καινούργιες μειώσεις, παρά το ότι οι τιμές των ακινήτων ευρίσκονται σήμερα στο ναδίρ.

Περί θηβαίων και σπαλιάρων…

Του Παύλου Κιρκασίδη

Επιχειρώντας να εντοπίσουμε τους λόγους για τους οποίους, τόσο πολύ ο κόσμος ασχολήθηκε (με τον ένα ή άλλο τρόπο) με τις δηλώσεις Θηβαίου και Σπαλιάρα, διαπιστώνουμε πως, τόσο η μία όσο και η άλλη, αποκαλύπτουν μια απίστευτα βαθιά ρηγμάτωση στις σχέσεις ατόμου και κοινωνίας.

Μετά από μια εικοσαετία παραμύθας περί μιας ΙΧ ευτυχίας αποκομμένης από κάθε συλλογική συν-έργεια που ενδεχομένως θα περιέγραφε μια /πολιτεία/ αναγκαζόμαστε να «ξαναβρεθούμε» μόνο που πλέον έχουμε ξεχάσει πώς γίνεται αυτό.

Η ανεργία των νέων στο επίκεντρο

Του Γιάννη Γεράσιμου

Η ανεργία των νέων αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα πιο εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας και ένα από τα κομμάτια που συνθέτουν το πάζλ της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης στη σύγχρονη Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό νότο. Η νέα γενιά, μολονότι μία από τις πλέον μορφωμένες μεταπολεμικά γενιές, αντί να βρίσκεται στο επίκεντρο μιας οικονομικής και πολιτικής διεξόδου αποτελώντας φορέα δημιουργίας, ανάπτυξης, καινοτομίας και κοινωνικής προοπτικής οδηγήθηκε στο περιθώριο βιώνοντας τον εφιάλτη της ανεργίας, της εργασιακής επισφάλειας και σε πολλές περιπτώσεις της μετανάστευσης σε αναζήτηση καλύτερων επαγγελματικών προοπτικών.

Οι Έλληνες εξαφανίζονται (ευτυχώς)

Καλά μαντάτα μέσα στη μαυρίλα των αριθμών για την ανεργία, τη φτώχεια, τις ανύπαρκτες συντάξεις και γενικά τα πάντα γύρω μας, είχε η τελευταία μελέτη του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, καθώς σύμφωνα με τους υπολογισμούς και «με βάση τη σημερινή τάση στην αναλογία γεννήσεων/θανάτων, αναμένεται να σταματήσει η φυσική εξέλιξη του ελληνικού πληθυσμού» από το 2044 και μετά.

Είναι ιδιαιτέρως ευχάριστο ότι οι νέες γενιές των Ελλήνων δεν αναπαράγονται πλέον, καθώς με αυτόν τον τρόπο αποφάσισαν να μην κάνουν εγγονάκια σε όσους γάμησαν τα τελευταία 40 χρόνια τη χώρα.

Τα καλά παιδιά

Κάθε φορά που διαπράττεται μια εγκληματική ενέργεια από νεαρούς ανθρώπους, οι κατηγορούμενοι, οι δικηγόροι τους και το περιβάλλον τους επικαλούνται το καθαρό ποινικό μητρώο και τον πρότερο έντιμο βίο , λες και είναι κάνα κατόρθωμα να μην έχεις σκοτώσει κάποιον μέχρι τα 18 σου.

Επίσης, οι κατηγορούμενοι και οι δικηγόροι τους επικαλούνται τους καλούς βαθμούς στο σχολείο, την αγάπη για την πατρίδα και το έθνος, τις συχνές επισκέψεις στην εκκλησία, μετάλλια σε κολυμβητικούς αγώνες και άλλα τέτοια.

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ…

Δεν γράφω πλέον ,  παρά ελάχιστα, αλλά είπα σήμερα να αφήσω ένα μικρό σχόλιο για το νέο που άκουσα. Για τους νέους.  Εκείνους που περιμένουν με αγωνία να βρουν μια δουλειά.  Η λύση δόθηκε.  Η κοινωνία του τσάμπα , η τσάμπα κοινωνία τους καλεί στις αγκαλιές της να δουλέψουν ..τσάμπα.

Δεν ξέρω τι είναι πιο φοβερό για ένα νέο άνθρωπο που του έχουν πάρει τα όνειρά του, και του τα ροκανίζουν βίαια, μέχρι να του κόψουν κάθε ελπίδα, κάθε επιθυμία, κάθε ζωντάνια, να καθίσει σπίτι και να κοπανάει το κεφάλι στους τοίχους, να περιφέρεται ασκόπως, ή  να χωθεί σ΄ενα γραφείο και να δουλεύει 15 ώρες  την ημέρα..τσάμπα.

Μεγάλο άλμα προς τα εμπρός

Τεράστιο ενδιαφέρον για την ασύλληπτα υψηλή ανεργία στους νέους ανθρώπους δείχνουν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και οι δημοφιλείς δημοσιογράφοι γνώμης.

Από 60% – 70% είναι, κατά περιοχές, οι νέοι μέχρι 25 ετών που δεν εργάζονται στην Ελλάδα, γεγονός που ανησυχεί ιδιαιτέρως τους διευθυντές ειδήσεων και τους ρεπόρτερ που αναζητούν τρόπους για να βρουν στα παιδιά δουλειά.

Τους τελευταίους μήνες κάνουν την εμφάνισή του ανά τακτά χρονικά διαστήματα ρεπορτάζ για τους τεμπέληδες νεαρούς, που προτιμούν να τα ξύνουν στις καφετέριες παρά να δουλεύουν στα χωράφια.

Η γενιά των … ευρώ

Η τρίχρονη οικονομική κρίση και τα μνημόνια δημιούργησαν μία νέα τάση σε μεγάλα κομμάτια ανενεργού, πολιτικά, πληθυσμού. Κόσμος που χαρακτηριζόταν από την απάθεια των ‘90s και 00’s ασχολήθηκε με τα κοινά· και συνέβαλε στη δημιουργία της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας.

Ωχαδερφισμός και άκρατος παρτακισμός συμβάδισαν με τα οικονομικά θαύματα μιας απολιτικίκ κοινωνίας με πρότυπα το Κλικ, το Νίτρο και τα χαζοχαρούμενα free press των Αθηνών.Στυγνοί επαγγελματίες και μεταπτυχιακοί απόφοιτοι που ονειρεύονταν να γαμήσουν ξέκωλα στα στέκια του Κωστόπουλου, στέλνουν γράμματα ανεκπλήρωτης σεξουαλικής επιθυμίας στις εβδομαδιαίες στήλες του “Σε είδα”.

…Η πόλις θα σε ακολουθεί…

 

Η μεγάλη φυγή των νέων… στη Γερμανία

Το δισάκι τους στον ώμο… και στη Γερμανία κατευθύνονται όλο και περισσότεροι Έλληνες…

Μέσα σε ένα χρόνο οι Έλληνες που αναζήτησαν δουλειά στη Γερμανία αυξήθηκαν κατά 10%, σύμφωνα με στοιχεία του Ομοσπονδιακού Πρακτορείου Εργασίας της Γερμανίας, που δείχνουν ότι η ανεργία και η οικονομική κρίση ωθούν τους νέους της χώρας μας, όπως και τους λοιπούς Νοτιοευρωπαίους, στη μετανάστευση.

Όπως σημειώνουν Τα Νεα, στα τέλη Μαϊου 2012 εργάζονταν στη Γερμανία 117.744 Έλληνες έναντι 107.245 το περασμένο έτος.

Τα σκήπτρα, βέβαια, στη μετανάστευση προς τη Γερμανία κρατούν οι Ισπανοί και ακολουθούν οι Έλληνες, οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι. Έτσι, οι εργαζόμενοι από το Νότο στη Γερμανία αγγίζουν πλέον το μισό εκατομμύριο.