Συμφωνία ΗΑΕ – Ισραήλ: Ειρήνη ή περισσότερη αιματοχυσία;

Το 1979 η Αίγυπτος ήταν η πρώτη χώρα που υπέγραψε ειρηνευτική συνθήκη με το Ισραήλ, έναν χρόνο μετά τη σύνοδο κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ του Προέδρου Ανουάρ Σαντάτ και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μεναχέμ Μπέγκιν. Ακολούθησε μετά από 15 χρόνια η Ιορδανία, ενώ το 2020, μετά από διάστημα 26 χρόνων, θα λάμβανε χώρα και η ειρηνευτική συμφωνία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ) με το Ισραήλ. Από εκείνη τη στιγμή χρειάστηκαν λιγότερες από 30 ημέρες για την τέταρτη συμφωνία, μεταξύ Μπαχρέιν και Ισραήλ, που ανακοινώθηκε την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Υπάρχουν εικασίες ότι περισσότερες αραβικές χώρες, από το Μαρόκο έως το Σουδάν και το Ομάν, ενδέχεται να ακολουθήσουν τα βήματα των ΗΑΕ και του Μπαχρέιν. Οι εν λόγω συμφωνίες προ-οικονομούν ριζικές αλλαγές στις επί δεκαετίες μαινόμενες πολεμικές συγκρούσεις στη σύγχρονη Δυτική Ασία. Ή μήπως όχι;

Μέχρι να ανακοινωθεί η συμφωνία ΗΑΕ-Ισραήλ στις 13 Αυγούστου, η επίσημη αραβική θέση σχετικά με το ζήτημα της Παλαιστίνης βασιζόταν στην Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία, που προτάθηκε από τη Σαουδική Αραβία το 2002 και εγκρίθηκε από τον Αραβικό Σύνδεσμο τον ίδιο χρόνο. Η πρόταση αφορούσε την ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ του αραβικού κόσμου και του Ισραήλ, με αντάλλαγμα την πλήρη απόσυρση του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε στον πόλεμο του 1967, συμπεριλαμβανομένων της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και των υψωμάτων του Γκολάν, μιας «δίκαιης διευθέτησης» δηλαδή του Παλαιστινιακού, και την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Αυτά για τα οποία (δεν) μιλάμε όταν μιλάμε για «Τρομοκρατία»

Άρθρο του Ρέμι Μπρουλιν*, που δημοσιεύτηκε στο Mondoweiss

μετάφραση / παρουσίαση της Λαμπρινής Θωμά

Τι είναι «τρομοκρατία» και ποιός ο «τρομοκράτης»; Γιατί το Ισραήλ κατασκεύασε δικές του «τρομοκρατικές» ομάδες στο Λίβανο τη δεκαετία του ’80; Ποιός ο ρόλος του Αριέλ Σαρόν; Άρθρο του Ρεμι Μπρουλίν, πανεπιστημιακού δασκάλου, ειδικευμένου στην ιστορική ανάλυση της χρήσης του όρου «τρομοκρατία» από τις ΗΠΑ.

«Με τις πλάτες του Σαρόν, έχουν γίνει φρικτά πράγματα. Δεν είμαι χορτοφάγος κι έχω υποστηρίξει και μετάσχει σε μερικές από τις επιχειρήσεις δολοφονίας που έχει κάνει το Ισραήλ. Αλλά εδώ μιλάμε για μαζικές δολοφονίες γιατί έτσι, για να σπείρουμε χάος και πανικό μεταξύ και των αμάχων. Από πότε στέλνουμε γαϊδούρια που κουβαλάνε βόμβες να ανατινάζουν λαϊκές αγορές;». Αξιωματικός της Μοσάντ, δήλωση στο Ρόνεν Μπέργκμαν

Ο Πόλεμος των 6 ημερών — 53 χρόνια Ισραηλινής κατοχής

Στις 5 Ιούνη 1967, το Ισραήλ επιτίθεται αιφνιδιαστικά  κατά της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας και μέσα σε λίγες ώρες έθεσε εκτός μάχης το μεγαλύτερο τμήμα των πολεμικών αεροπλάνων και αεροδρομίων της Αιγύπτου. Οι πολεμικές επιχειρήσεις κράτησαν έξι ημέρες, στην διάρκεια των οποίων οι ισραηλινές δυνάμεις κατέλαβαν τη χερσόνησο του Σινά μέχρι την ανατολική όχθη της Διώρυγας του Σουέζ, τη Λωρίδα της Γάζας, τη δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού, τον ανατολικό τομέα της Ιερουσαλήμ και τα Υψώματα του Γκολάν.

Η ναυσιπλοΐα από τη διώρυγα διακόπηκε για άλλη μια φορά και η ίδια η διώρυγα μετατράπηκε σε γραμμή του μετώπου που χώριζε τα αιγυπτιακά από τα ισραηλινά στρατεύματα. Μετά την ανακοπή της προέλασης των στρατευμάτων του Ισραήλ άρχισε η ολόπλευρη εκμετάλλευση των καταληφθέντων αραβικών εδαφών, ενώ κατασκευάστηκαν στρατιωτικοποιημένοι οικισμοί στη χερσόνησο του Σινά, στη δυτική όχθη του Ιορδάνη και στα Υψώματα του Γκολάν. Η κυβέρνηση του  Ισραήλ αρνήθηκε να εφαρμόσει την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της 22ης Νοέμβρη 1967 και να αποχωρήσει από τα κατεχόμενα αραβικά εδάφη, ως τις γραμμές κατάπαυσης του πυρός που υπήρχαν μέχρι τις 5 Ιούνη του 1967.

Παλαιστίνη: Διακοπή «όλων των σχέσεων» με Ισραήλ και ΗΠΑ

Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος, Μαχμούντ Αμπάς, ανακοίνωσε σήμερα, κατά τη διάρκεια της έκτακτης συνόδου του Αραβικού Συνδέσμου, τη διακοπή «όλων των σχέσεων» της Παλαιστινιακής Αρχής με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. «Ενημερώνουμε πως δεν θα υπάρξει καμία είδους σχέση με εσάς (τους Ισραηλινούς) ούτε και με τις Ηνωμένες Πολιτείες, περιλαμβανομένου του τομέα της ασφάλειας, υπό το φως» του αμερικανικού σχεδίου που αποτελεί «παραβίαση των συμφωνιών του Όσλο», οι οποίες υπογράφτηκαν με το Ισραήλ το 1993, δήλωσε.

Ο Αμπάς τόνισε ότι διαβίβασε το μήνυμα στον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, και ζήτησε από το Ισραήλ να «αναλάβει τις ευθύνες του ως κατοχική δύναμη» των παλαιστινιακών εδαφών. Οι Παλαιστίνιοι «έχουν το δικαίωμα να συνεχίσουν τη νόμιμη μάχη τους με ειρηνικά μέσα για να τερματιστεί η κατοχή», πρόσθεσε.

Η «Συμφωνία του Αιώνα» του Τραμπ είναι το Απαρτχάιντ

Μετάφραση/Επιμέλεια: Ανδρέας Κοσιάρης

Με μεγάλη τυμπανοκρουσία, ο πρόεδρος Τραμπ αποκάλυψε επιτέλους την πολυαναμενόμενη πρότασή του για ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Η πρόταση είχε πάρει τον τίτλο «Η Συμφωνία του Αιώνα», διότι υποτίθεται ότι θα προσέφερε μια ισότιμη και δίκαιη λύση σε μία από τις πιο δυσεπίλυτες συγκρούσεις του πλανήτη. Αντίθετα, κάνει κάτι πολύ διαφορετικό. Η «Συμφωνία του Αιώνα» ανασταίνει και επαναφέρει το μεγάλο απαρτχάιντ, ένα ρατσιστικό πολιτικό σύστημα που θα έπρεπε να έχει αφεθεί στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Υπό το νέο ειρηνευτικό σχέδιο του προέδρου Τραμπ, θα δοθεί περιορισμένη αυτονομία στους Παλαιστίνιους σε μία Παλαιστινιακή πατρίδα που αποτελείται από πολλαπλούς μη-όμορους θύλακες διασκορπισμένους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Η κυβέρνηση του Ισραήλ θα διατηρήσει τον έλεγχο ασφαλείας επί των Παλαιστινιακών θυλάκων και θα συνεχίσει να ελέγχει τα Παλαιστινιακά σύνορα, τον εναέριο χώρο, τους υπόγειους υδροφορείς, τα θαλάσσια ύδατα, και το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Θα επιτραπεί στο Ισραήλ να προσαρτήσει την Κοιλάδα του Ιορδάνη και τις Εβραϊκές κοινότητες στη Δυτική Όχθη. Στους Παλαιστίνιους θα επιτραπεί να επιλέξουν τους ηγέτες της νέας τους πατρίδας, αλλά δεν θα έχουν πολιτικά δικαιώματα στο Ισραήλ, το κράτος που στην πραγματικότητα θα τους εξουσιάζει.

Μπούμερανγκ η επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου ο καθένας θα μπορεί επικαλούμενος μια απειλή που δέχθηκε ή θα δεχθεί για την οποία δε χρειάζεται μάλιστα να προσκομίσει αποδείξεις, ούτε καν να επιχειρήσει να πείσει για την ειλικρίνεια των ισχυρισμών του κι επικαλούμενος επίσης το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα να σκοτώνει όποιον, όποτε και όπως θέλει. Ο ίδιος να γίνεται δικαστής κι εκτελεστής. Αυτό τον κόσμο χτίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό την ηγεσία του Ντόναλντ Τραμπ, όπως φάνηκε με την εκτέλεση στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης του ιρανού στρατηγού Κασίμ Σουλεϊμανί κι άλλων στρατιωτικών από το Ιράν και το Ιράκ.

Η δολοφονία από μη επανδρωμένο αεροσκάφος του ιρανού στρατηγού που μεταξύ άλλων συνοδευόταν κι από τον ιρακινό επικεφαλής των Ιρακινών Δυνάμεων Λαϊκής Κινητοποίησης, Αμπού Μαχντί αλ Μουχάντις, έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που εμφανίστηκε να επιζητά ο Λευκός Οίκος: ενίσχυσε το καθεστώς του Ιράν, έκανε τον κόσμο πιο ασταθή, απομόνωσε τις ΗΠΑ κι αύξησε την αβεβαιότητα στις αγορές. Στα …παράλληλα κέρδη αύξησε τα κέρδη της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας…

Φωτιές, ρουκέτες και πολιτικό χάος – Μια παγκόσμια κρίση με πολλές εκφάνσεις ανοίγει τη νέα δεκαετία

του Γιώργου Αλοίμονου

Αποφεύγοντας τα κλισέ, αυτό που χαρακτηρίζει το νέο έτος είναι μια οργανωμένη αναταραχή. Φωτιές στην Αυστραλία και τη Βραζιλία, ασταθής σταθερότητα στην Ευρώπη και την Ε.Ε. (εν όψει και της νέας συμφωνίας με τη Βρετανία), η νέα «ελεγχόμενη» κρίση στο γεωπολιτικό εργαστήριο της Μέσης Ανατολής και ο «ειδικός» ρόλος της Τουρκίας ως ταραχοποιού, ο οποίος δημιουργεί τα δεδομένα που θα οδηγήσουν στις λύσεις που θέλει. Το κλειδί, λοιπόν, είναι ποιος οργανώνει αυτή την αναταραχή, ποιος κερδίζει και ποιος είναι ο τελικός στόχος.

Παιχνίδια πολέμου

Του Θανάση Σκαμνάκη

Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος, …ευτυχισμένος ο καινούργιος κόσμος!.. Ο γενναίος νέος κόσμος, που δεν προλάβαμε να πούμε δυο λόγια γι’ αυτόν κι ήρθε να ξεπεράσει τις προβλέψεις.

Η δολοφονία του Σουλεϊμανί στη Βαγδάτη, εκτέλεση την ονόμασαν τα ελληνικά κανάλια, είναι η εκκωφαντική έναρξη και όχι η λήξη, της νέας περιόδου. Ο Ιρανός υποστράτηγος είναι ο βασικός συντελεστής μιας μεγάλης ήττας της αμερικάνικης πολιτικής, δηλ. τη συγκρότηση αντιαμερικανικής κυβέρνησης στο Ιράκ, καθώς και άλλων λιγότερο εκκωφαντικών, αλλά εξ ίσου σοβαρών. Και οι ΗΠΑ αυτά δεν τα συγχωρούν.

Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι μελλοθάνατος!

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Το μήνυμα που έστειλαν οι Αμερικανοί προς το Ιράν –και όχι μόνο– με τη δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί, ενός στρατιωτικού που αποτελούσε σύμβολο για τη χώρα και τους συμμάχους της στη Μέση Ανατολή, είναι σαφές: Έχουμε τη δυνατότητα και θα χτυπάμε όπου, όποτε και όποιους θέλουμε, όσο ψηλά και αν βρίσκονται, όσο καλά κι αν φυλάγονται. Γι’ αυτό καλά θα κάνετε να συνταχθείτε μαζί μας και να υπογράψετε τις συμφωνίες που θέλουμε, διότι, σε διαφορετική περίπτωση, μπορεί και να έχετε την τύχη του επικεφαλής της επίλεκτης ομάδας αλ-Κουντς, ο οποίος φέρεται να συντόνιζε τις κινήσεις όλων των φιλοϊρανικών δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή και, κυρίως, στη Συρία, το Ιράκ και τον Λίβανο.

Ο Πρόεδρος, ένα Πορτοκαλί Σκάνδαλο κι ένας Πόλεμος… με το Ιράν

του Juan Cole

Μετάφραση/Επιμέλεια: Ανδρέας Κοσιάρης

Ο τρελός στον Λευκό Οίκο βρίσκεται εδώ και εβδομάδες σε κατάσταση μιζέριας και οργής για τη διαδικασία αποπομπής του, γράφοντας μανιωδώς στο Twitter, σε κάποιες μέρες και πάνω από 100 φορές. Με τη διαρροή από το JustSecurity.org ολοκληρωμένων e-mail για το σκάνδαλο της Ουκρανίας που δείχνουν ότι ο ίδιος ο Τραμπ προσωπικά (και παράνομα) παρακράτησε εγκεκριμένη από το Κογκρέσο στρατιωτική βοήθεια σε σύμμαχο, η Ρεπουμπλικανική άμυνα του προέδρου καταρρέει. Κάποιοι γερουσιαστές των Ρεπουμπλικανών όπως η Susan Collins και η Lisa Murkowski δείχνουν να υποχωρούν στο ζήτημα της κλήσης μαρτύρων και της κλήτευσης εγγράφων για τη δίκη στη Γερουσία, και οι Δημοκρατικοί χρειάζονται μονάχα τέσσερις Ρεπουμπλικανούς για να σιγουρευτούν ότι θα υπάρξει μια ορθή διαδικασία, κάτι που σίγουρα θα έθετε την προεδρία του Τραμπ σε κίνδυνο.

Είναι εξαιρετικά ύποπτο ότι ο Τραμπ έχει ξαφνικά ξεκινήσει να πουλά τα ματωμένα προϊόντα του ολοκληρωτικού πολέμου, ακριβώς τη στιγμή που ο θρόνος του είναι πρόθυρα της πτώσης.

Τραμπ και ΗΠΑ – Larger than Life Murderers

Toυ Βαγγέλη Μαρινάκη

Εδώ πού είμαστε κρύβουν μαχαίρια των ανθρώπων τα χαμόγελα.

Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Μάκβεθ)

Διαβάζοντας πως ο Τζο Μπάιντεν κριτικάρει την προεδρική εντολή για τον θάνατο του Κ. Σολεϊμανί επειδή μπορεί να φέρει τις ΗΠΑ στο χείλος μιας μεγάλης σύγκρουσης στη Μ. Ανατολή¹ ή πως η Ν. Πελόζι βρίσκει την επίθεση «προκλητική» και ζητάει τα ρέστα από τον Τραμπ επειδή δεν συμβουλεύτηκε το Κογκρέσο² με πιάνουν γέλια.

Δολοφονία Σολεϊμανί: Σκοτώνοντας τον στρατηγό χωρίς στρατηγική

Του Γιώργου Ρήγα

Όταν ο Αμερικανός Πρόεδρος ενέκρινε την εξουδετέρωση του στρατηγού Κασέμ Σολεϊμάνι στη Βαγδάτη, σε μια χωρίς αιδώ παραβίαση της ιρακινής κυριαρχίας, άλλαξε ριζικά τα δεδομένα. Και αυτό γιατί από τη γεωπολιτική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής αφαιρέθηκε απροσδόκητα το πρόσωπο και το μυαλό του Ιράν σε μια σειρά από χώρες κλειδιά. Η δολοφονία Σολεϊμάνι, καίτοι συσπειρώνει την εκλογική βάση του Τραμπ, παραμένει ακατανόητη από στρατηγικής απόψεως καθώς η άσκοπη διατάραξη ισορροπιών κάνει πιθανότερη μια σύγκρουση που κανείς δεν επιθυμεί ή χρειάζεται.

Ο Γαβριήλ Πρίντσιπ ήταν άλλος ένας νέος με μεγάλα όνειρα που γεννήθηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα. Όπως και τα εκατομμύρια των συνομηλίκων του, προϊόντα μιας μοναδικής εποχής αλλαγών, είχε επηρεαστεί από τις αποχρώσεις του εθνικισμού που κυριαρχούσαν στα Βαλκάνια και αλλού. Ο Πρίντσιπ είχε πολλούς λόγους να μισεί τα σύμβολα της ξένης εξουσίας και έτσι στα όταν στα 19 του χρόνια του δόθηκε η ευκαιρία να σκοτώσει μέλη του αυστρό-ουγγρικού στέμματος δεν δίστασε καθόλου. Πιθανότατα ανέλαβε το εγχείρημα πλημμυρισμένος με χαρά. Και προφανώς δεν είχε την παραμικρή υποψία ότι η σφαίρα από το όπλο του δεν θα σκότωνε απλά τον αρχιδούκα Φερδινάνδο, αλλά ότι θα πυροδοτούσε ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μακελειό που είχε γνωρίσει έως τότε η Ευρώπη. Ο Πρίντσιπ πέθανε τον Απρίλιο του 1918 στην φυλακή αρνούμενος να πιστέψει ότι έφερε την ευθύνη του Μεγάλου Πολέμου. Λαμβάνοντας υπόψη την αδυναμία ενός 19χρονου να αντιληφθεί τις επιπτώσεις μιας πολιτικής δολοφονίας μέσα σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε το νεαρό Γαβριήλ ως τραγικό πρόσωπο και συνακόλουθα να τον συγχωρέσουμε για την αφέλεια του. Πάλι για τους ίδιους λόγους οφείλουμε να είμαστε αμείλικτοι απέναντι σε εκείνους τους ώριμους πολιτικούς άνδρες που επιλέγουν, από αδικαιολόγητη παρόρμηση, να κάνουν χρήση της δύναμης που κατέχουν χωρίς να λογαριάζουν τις επιπτώσεις των πράξεων τους.

Πρόωρη Άνοιξη στο Ιράκ

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα είχε το ποτάμι αίματος που προκάλεσε η κυβέρνηση του Ιράκ και οι φιλικές προς το Ιράν ομάδες ενόπλων στις αρχές Οκτωβρίου προκειμένου να ανακόψουν τις ογκώδεις λαϊκές διαδηλώσεις. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι… οι διαδηλωτές επανήλθαν και μάλιστα δριμύτεροι!

Το νέο κύμα διαδηλώσεων ξεκίνησε την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου, οδηγώντας για μια ακόμη φορά το κράτος να κάνει επίδειξη βίας. Στην ιερή πόλη των Σιιτών Καρμπάλα οι νεκροί από την κρατική τρομοκρατία έφτασαν τους 14, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των νεκρών (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) στους 230. Μάλιστα, από έρευνα που διεξήχθη για το πρώτο κύμα των διαδηλώσεων και κρατικής βίας αποκαλύφθηκε ότι το 70% των νεκρών προκλήθηκε από πυροβολισμούς στο κεφάλι ή το στήθος. Με άλλα λόγια προσχεδιασμένες εκτελέσεις, που εκθέτουν ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση του Ιράκ όχι μόνο για τα έργα και τις ημέρες των δικών της δυνάμεων ασφαλείας, αλλά και για το ελεύθερο που έχει δώσει σε ομάδες ενόπλων, που ζήλωσαν δόξα ταγμάτων θανάτου, να εκτελούν ανεμπόδιστα!

O μύθος του φιλειρηνιστή Τραμπ

Του Ανδρέα Κοσιάρη

Η υποτιθέμενη αντιπολεμική στάση του Ντόναλντ Τραμπ ήταν ένα από τα κύρια επιχειρήματα της προεκλογικής του εκστρατείας και συνεχίζει να επαναλαμβάνεται από υποστηρικτές και αντιπάλους του ως μία διαρκής και συνεπής στάση κατά τη διάρκεια της προεδρίας του.

Η πρόσφατη απόφασή του να αποσύρει τη μικρή στρατιωτική δύναμη που δρούσε υποστηρικτικά στις Κουρδικές δυνάμεις στη βόρεια Συρία, ερμηνεύτηκε ως ακόμα ένα επεισόδιο στη «σύγκρουση του Ντόναλντ Τραμπ με το στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ».

Είναι αλήθεια πως αν κρίνει κανείς τον Τραμπ μονάχα από τα tweets του ή από τις δημόσιες ομιλίες του, είναι εύλογο να αποκομίσει την εντύπωση προς πρόκειται για έναν άνθρωπο με έντονα αντιπολεμικά συναισθήματα, ίσως όχι από ανθρωπιστικές ανησυχίες, αλλά τουλάχιστον βλέποντας τους αμερικανικούς πολέμους ως την οικονομική αιμορραγία, που όντως είναι.

Κρίσιμες ώρες για το Αφρίν

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σε σημείο καμπής βρίσκεται η πολιορκία του Αφρίν στη Συρία, μετά την ενίσχυση των τουρκικών δυνάμεων εισβολής με ειδικές δυνάμεις της στρατοχωροφυλακής, εκπαιδευμένες να επιχειρούν σε κατοικημένες περιοχές και αστικά κέντρα.

Σύμφωνα με ειδικούς, η άφιξη των 600 ανδρών της τουρκικής στρατοχωροφυλακής σηματοδότησε την αλλαγή του χαρακτήρα του πολέμου, φέρνοντας πιο κοντά το ενδεχόμενο να ξεκινήσει η πολιορκία του Αφρίν, που θα επιτρέψει στην Τουρκία να εξοντώσει του Κούρδους αντάρτες του YPG, όπως είναι ο διακηρυγμένος στόχος της.

Δεν είναι λίγοι ωστόσο κι όσοι διατυπώνουν επιφυλάξεις για τα σχέδια της Τουρκίας, αφήνοντας ανοιχτό τον τελικό στόχο της επιχείρησης Κλάδος Ελιάς, που ξεκίνησε στις 20 Ιανουαρίου. Τα ερωτηματικά προκαλούνται από το αξιόμαχο των Κούρδων που πολεμούν επί χρόνια εναντίον του Ισλαμικού Κράτους.

Μήνυμα Συρίας προς Ισραήλ η κατάρριψη του F16

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Την έναρξη μιας νέας περιόδου μετά την ήττα του Ισλαμικού κράτους στη Συρία, που θα είναι εξ ίσου θερμή με την προηγούμενη, παραμένοντας ωστόσο άγνωστο πόσο θα διαρκέσει, σηματοδότησε η κατάρριψη του ισραηλινού αεροσκάφους F-16I το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου.

Η σοβαρότητα του περιστατικού υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι η τελευταία φορά που καταρρίφθηκε ισραηλινό πολεμικό αεροσκάφος ήταν το 1982, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Λίβανο, με την πολιορκία της Βηρυτού και τη σφαγή των Παλαιστινίων στη Σάμπρα και τη Σατίλα.

Με βάση την ερμηνεία του Τελ Αβίβ η κατάρριψη του μαχητικού του ήταν απάντηση στον βομβαρδισμό μιας ιρανικής βάσης πλοήγησης επί συριακού εδάφους που είχε την ευθύνη για την αποστολή μη επανδρωμένων κατασκοπευτικών αεροσκαφών εντός των ισραηλινών συνόρων. Συνεπάγεται έτσι ότι η αποστολή του F-16I δεν ήταν επιθετική κι αφορούσε άμεσα την προστασία των ισραηλινών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αν ακολουθήσουμε φυσικά την ισραηλινή εξήγηση.

ΗΠΑ – Ισραήλ δημιουργούν συνθήκες γενικευμένου πολέμου στη Μ.Ανατολή

Αλυσιδωτές αντιδράσεις με επιπτώσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή απειλούν να προκαλέσουν οι συντονισμένες επιθετικές κινήσεις της Ουάσινγκτον και του Τελ Αβίβ στη Συρία εναντίον ιρανικών και ρωσικών στόχων.

Ο νέος κύκλος έντασης ξεκίνησε με τις αεροπορικές επιδρομές του Ισραήλ εναντίον της Συρίας που ακολούθησαν την κατάρριψη ιπτάμενου αντικειμένου, που σύμφωνα με τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις αποτελούσε ιρανικό drone. Ακολούθησε ανηλεής βομβαρδισμός ιρανικών στόχων στο εσωτερικό της Συρίας κατά τη διάρκεια του οποίου η συριακή αεράμυνα κατέρριψε ένα ισραηλινό F-16.

Την ίδια ώρα αδιευκρίνιστος παραμένει ο αριθμός των Ρώσων συμβούλων και στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια αμερικανικών αεροπορικών βομβαρδισμών στη Συρία στις 7 Φεβρουαρίου. Το Πεντάγωνο ανακοίνωσε αρχικά ότι σκότωσε περίπου 100 μαχητές που κινούνταν εναντίον της οργάνωσης Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας.

Ιερουσαλήμ: Σαράντα χρόνια διαπραγμάτευση

Του Σωτήρη Ρούσσου

Πέρασαν σαράντα χρόνια από την επίσκεψη του τότε Προέδρου της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ στη Δυτική Ιερουσαλήμ, οπότε ξεκίνησε η πρώτη διμερής διαπραγμάτευση του Ισραήλ με μια αραβική χώρα. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που το Ισραήλ ή το σιωνιστικό κίνημα διαπραγματευόταν με μια αραβική χώρα. Η Ιορδανία ήταν κατεξοχήν συνομιλητής του σιωνιστικού κινήματος ήδη πριν τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Ήταν όμως η πρώτη φορά που αυτές οι συνομιλίες διακρίνονταν από τρία στοιχεία.

Πρώτον, ήταν οι πρώτες επίσημες διμερείς διαπραγματεύσεις ειρήνης. Μέχρι τότε οι πόλεμοι και οι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ διεξάγονταν σε μια συνολική βάση για τους Άραβες: από τη μια το Ισραήλ, και από την άλλη τα αραβικά κράτη. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε κατά κάποιον τρόπο να εξισορροπηθεί η διαφορά ισχύος μεταξύ του Ισραήλ και καθενός από τα αραβικά κράτη. Η Αίγυπτος, για μια σειρά από λόγους που αφορούν την καταρρέουσα οικονομία της και την άνοδο της αμερικανικής επιρροής στην περιοχή, αποφασίζει να αποσπαστεί από τη συνολική προσέγγιση και να ακολουθήσει μια διμερή διαπραγμάτευση με διαμεσολαβητή και εγγυητή τις ΗΠΑ.

Να δούμε κάποια στιγμή και το δάσος

Του Κώστα Βλαχόπουλου

Έχουμε μια κακή συνήθεια στην Ελλάδα. Η δημόσια συζήτηση αναλώνεται συνήθως σε ζητήματα στενά εσωτερικά, αφήνοντας πολλές φορές εκτός ενδιαφέροντος ευρύτερες εξελίξεις που πιθανόν να έχουν την ίδια ή και μεγαλύτερη σημασία για την πορεία της χώρας. Ειδικά από το ξέσπασμα της κρίσης το 2009, ασχολούμαστε σχεδόν αποκλειστικά με τα του μνημονίου. Η θεματολογία των ΜΜΕ κινείται αυστηρά στον άξονα Αθήνας-Βρυξελλών-Ουάσινγκτον καλύπτοντας εξαντλητικά δήλωσεις, υποσημειώσεις και διαρροές του κάθε ανθυποαξιωματούχου στα κέντρα των αποφάσεων. Μοιραία λοιπόν, μέσα σ’αυτόν τον χαρτοπόλεμο δηλώσεων και διαρροών χάνουμε τα μεγάλα θέματα που συμβαίνουν στην γειτονιά μας και μας αφορούν.

Τα χημικά, από τον Ρίγκαν ως τον Τραμπ

του Διονύση Ελευθεράτου

Η Χαλαμπζά του 1988, ο φαρισαϊσμός, οι δυο περιπτώσεις-τραγωδίες

Οι γεωγραφικές αποστάσεις συρρικνώνονται ή και εκμηδενίζονται στην εποχή μας κι όχι μόνον επειδή επενεργούν οι μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας. Ένας επιπρόσθετος λόγος είναι η καθεστωτική …αρλουμπολογία. Παράδειγμα: Διαπιστώνεις ότι ισοδυναμεί με παραμονή σε οικονομική-κοινωνική κινούμενη άμμο ο εγκλωβισμός μας στον «ζουρλομανδύα» της Ευρωζώνης;  Ε, μοιραία φέρνεις τη χώρα σε απόσταση «μισού τσιγάρου» από τη Β. Κορέα, ή τη Βενεζουέλα ή και αμφότερες. Λες και αυτές εγκατέλειψαν κάποια νομισματική ένωση, στην οποία μέχρι πρότινος ανήκαν…

Τα κενά αέρος ευνοούν τις αναταράξεις των αεροσκαφών. Τα κενά λογικής εντείνουν τις αναπαραγωγές των αερολογιών. Και κάπως έτσι, φούσκα τη φούσκα, μπούρδα τη μπούρδα, ασυναρτησία την ασυναρτησία, «χτίζονται» οι επιθυμητές «αερογέφυρες». Όπου και όπως κάθε φορά «βολεύει».

Αν, όμως, η καθεστωτική κινδυνολογία απαιτεί εικονικό γεφύρωμα πραγματικών αποστάσεων, η «ηθικολογία» των διεθνών σχέσεων και των γεωπολιτικών διελκυστίνδων κατορθώνει το -περίπου- αντίθετο. Αλλά όχι στο χώρο. Στο χρόνο: Σου δίνει την εντύπωση η εν λόγω «ηθικολογία» πως βλέπει τα χρονικά διαστήματα τόσο μεγάλα, ώστε τη διέπει η σιγουριά ότι έχουν πια ξεχαστεί, όσα θα τη συνέφερε να έχουν όντως παραδοθεί στη συλλογική λήθη.

Πολιορκίες, α λα καρτ ανθρωπισμός, κορμοράνοι και ιμπεριαλιστική προπαγάνδα

Π. Παπ. για το avantgarde

«Είμαστε μια αυτοκρατορία, δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα»

«Είμαστε μια αυτοκρατορία τώρα, και όταν δρούμε δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα. Και καθώς μελετάτε την πραγματικότητα αυτή – σχολαστικά, όπως και οφείλετε – θα δράσουμε ξανά, δημιουργώντας άλλες πραγματικότητες τις οποίες μπορείτε επίσης να μελετήσετε. Έτσι θα πηγαίνουν τα πράγματα. Είμαστε υποκείμενα της ιστορίας… και εσείς, όλοι εσείς, μπορείτε απλώς να μελετάτε αυτά που κάνουμε.»

Το παραπάνω απόφθεγμα [1], που αποδίδεται στο σύμβουλο του George Bush και εγκληματία πολέμου Carl Rove, βρίσκει πλήρη εφαρμογή στο συριακό, όπου η πραγματικότητα – μαζί με τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Σύρων – έχει θαφτεί κάτω από τόνους ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας. Πράγματι, η Αυτοκρατορία έχει δημιουργήσει τη δική της πραγματικότητα σχετικά με το τι συμβαίνει στη Συρία, ντύνοντας την τεράστια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος που διεξάγει εδώ και 5.5 χρόνια με διάφορες μυθικές αφηγήσεις.

Ο βρώμικος πόλεμος ενάντια στη Συρία, Ουάσινγκτον, αλλαγή καθεστώτος και αντίσταση

Το παρακάτω κείμενο  είναι μετάφραση αποσπάσματος από την εισαγωγή του καθηγητή Tim Anderson στο σημαντικό και επίκαιρο βιβλίο του “The Dirty War on Syria, Washington, Regime change and Resistance”, ‘όπως παρατίθεται στον ιστότοπο http://www.globalresearch.ca. Σε μετάφραση Β. Π. για το avantgarde.

«Παρά το γεγονός ότι κάθε πόλεμος κάνει ευρεία χρήση των ψεμάτων και της εξαπάτησης, o βρώμικος πόλεμος κατά της Συρίας έχει βασιστεί σε ένα επίπεδο μαζικής παραπληροφόρησης που δεν έχουμε ξαναδεί, όσο τουλάχιστον μπορούμε να θυμηθούμε». Ο Βρετανο-Αυστραλός  δημοσιογράφος Philip Knightley επισημαίνει  ότι ο πόλεμος της προπαγάνδας τυπικά περιλαμβάνει «ένα καταθλιπτικά προβλέψιμο μοτίβο», αυτό της δαιμονοποίησης του ηγέτη του εχθρού, στη συνέχεια της  δαιμονοποίησης  των  «ανθρώπων του εχθρού» μέσα από  ιστορίες θηριωδίας, πραγματικές ή φανταστικές (Knightley 2001). Έτσι λοιπόν,  ένας ήπιου χαρακτήρα οφθαλμίατρος που ονομάζεται  Bashar al Assad, έγινε το νέο «κακό» στον κόσμο και, σύμφωνα με συνεχείς αναφορές στα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο Συριακός στρατός δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να  σκοτώνει αμάχους για περισσότερα από τέσσερα χρόνια. Μέχρι σήμερα, πολλοί φαντάζονται ότι η  σύγκρουση στη Συρία είναι «εμφύλιος πόλεμος», μια «λαϊκή εξέγερση» ή κάποιου είδους εσωτερική θρησκευτική σύγκρουση. Αυτοί οι μύθοι, είναι από πολλές απόψεις, ένα σημαντικό επίτευγμα για τις μεγάλες δυνάμεις, που έχουν επιτύχει μια σειρά από επιχειρήσεις «αλλαγής καθεστώτος» στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όλες με ψευδή προσχήματα, κατά τα τελευταία 15 χρόνια.

Κορμοράνοι στα πετρέλαια, σατανικοί δικτάτορες και η πόλη της Μαντάγια

Του Π.Παπ.

Ιμπεριαλιστικά παραμύθια της Χαλιμάς…

Στο Ιράκ, κορμοράνοι που ψυχορραγούν μέσα σε πετρέλαια, όπλα μαζικής καταστροφής και χημικά, με ευθύνη του πάλαι ποτέ δικτάτορα Σαντάμ. Στη Λιβύη του πάλαι ποτέ δικτάτορα Καντάφι, σφαγή αμάχων από αιμοσταγείς μισθοφόρους από την Αφρική και χώρες της ανατολικής Ευρώπης με ασύλληπτα μεροκάματα της τάξης των 2000 ευρώ τη μέρα, η δράση των οποίων οδηγεί σε 2,100 νεκρούς και αγνοούμενους τη μία μέρα, ένας αριθμός που την αμέσως επόμενη μέρα μειώνεται στους 1,000 (προφανώς αναστήθηκαν 1,100 νεκροί και αγνοούμενοι). Την ίδια στιγμή, ο τρελός δικτάτορας βομβαρδίζει με το ναυτικό και την αεροπορία του τις ίδιες τις περιοχές που ελέγχει. Μερικές ημέρες αργότερα, ο Καντάφι σφάζει ανελέητα άλλους 2,000 ανθρώπους στη Βεγγάζη, σε μια περιοχή που ελέγχουν απόλυτα οι εξεγερμένοι, χωρίς να έχει στείλει στρατό εκεί και χωρίς να γίνει κάποια μάχη (εδώ το χρονικό της επικοινωνιακής απάτης που προετοίμασε την ιμπεριαλιστική επέμβαση του 2011 στη Λιβύη). Στη ΛΔ Κορέας, ο σατανικός δικτάτορας που απειλεί την ασφάλεια του ελεύθερου δυτικού κόσμου εκτελεί τη μνηστή του επειδή έπαιξε σε κάποιο πορνό βίντεο που δεν είδε ποτέ κανείς και πετάει το θείο του να τον φάνε τα σκυλιά. Τρομοκράτες Ρώσοι αυτονομιστές του δικτάτορα Πούτιν στο Ντονμπάς ανατινάζουν μόνοι τους τα εργοστάσια σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους, βιάζουν κορίτσια στα κτήρια διοίκησης της ΛΔ, νομοθετούν αντι-γκέι νόμους και επιβάλουν στους Εβραίους καταγραφή ή απέλαση (παρά το γεγονός ότι έχουν Εβραίους σε ηγετικές θέσεις).

Σεράγεβο 1914

Φίλε Πιτσιρίκο,
Το επεισόδιο στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας με προβληματίζει πολύ. Δεν ήταν μια απόφαση της Τουρκίας να καταρρίψει το ρωσικό βομβαρδιστικό πάνω σχεδόν στην γραμμή των συνόρων. Δεν μπορεί μια χώρα που απέφυγε την εμπλοκή της στον Β-ΠΠ -με τον τρόπο που το έκανε- να αντιδρά έτσι και να εμπλέκεται σε επεισόδιο με την Ρωσία, χωρίς να υπάρχει από πίσω ένας σχεδιασμός περαιτέρω κλιμάκωσης.

Δεν μπορεί μια χώρα που στέλνει σχηματισμούς πολεμικών της αεροσκαφών να κόβουν βόλτες πάνω από την Σκύρο και να εμπλέκονται σε αερομαχίες με τα ελληνικά από το 1974 και μετά, να ανακοινώνει πως είναι δικαίωμα της να καταρρίπτει κάθε αεροσκάφος που παραβιάζει τον εναέριο της χώρο.

Τις επόμενες βδομάδες που τα Τουρκικά F-16 θα πετάξουν πάνω από τις Σποράδες ή τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, η κυβέρνηση της Άγκυρας θα αναγνωρίζει το δικαίωμα της Αθήνας να καταρρίψει κάθε εισβολέα, και, αν η τελευταία δεν το κάνει, θα είναι σαν να απεμπολεί –σύμφωνα με την λογική των Τούρκων φυσικά– το δικαίωμα της να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα ως ανεξάρτητο κράτος.

Σε σένα μιλάω που φοβάσαι..

Της Δέσποινας Κουτσούμπα

Δες αυτή τη φωτογραφία. Δεν είναι και τόσο παλιά.

Το 2011 στην πλατεία Ταχρίρ τραβήχτηκε: χριστιανοί προστατεύουν μουσουλμάνους που προσεύχονται. Κοίτα την καλά και θυμήσου: δεν έχει περάσει και τόσος πολύς καιρός από τότε.

Σε έχουν πείσει ότι οι θρησκείες πολεμάνε μεταξύ τους. Και φοβάσαι. Κοίτα πάνω και σκέψου την πλατεία Ταχρίρ. Το δίκιο του αγώνα. Δεν πολεμάνε οι θρησκείες. Αυτοί που πολεμάνε, πολεμάνε εναντίον αυτών των χριστιανών κι αυτών των μουσουλμάνων που βλέπεις στη φωτογραφία. Τους πολεμάνε γιατί ζήτησαν να ζουν όπως θέλουν κι όπως τους αξίζει. Εσένα κι εμένα πολεμάνε.

Σε σένα μιλάω που φοβάσαι. Κι εγώ σαν κι εσένα φοβάμαι. Δεν ξέρω λεπτομέρειες για το ποιος πολεμάει ποιον στη Συρία, μπερδεύω τα ονόματα των πόλεων της Ουκρανίας, δεν ξέρω να σου δείξω στο χάρτη το Κομπάνι. Νιώθω, όμως, ότι μας τριγυρίζει ο πόλεμος.