Πέθανε ο Τόλης Βοσκόπουλος

Πέθανε ο Τόλης Βοσκόπουλος, μια από τις σημαντικότερες φωνές στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, σε ηλικία 81 ετών. Έφυγε από ανακοπή καρδιάς στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η κηδεία του Τόλη Βοσκόπουλου θα τελεστεί την Τετάρτη 21 Ιουλίου στις 15.00 από το Α’ Νεκροταφείο.

Με τη μουσική κολλάει;

Στην σημερινή ενημέρωση για τα μέτρα, μεταξύ άλλων, η κυβέρνηση ενημέρωσε ότι από τη Δευτέρα 3 Μαΐου που επαναλειτουργούν τα καταστήματα εστίασης και καφέ, για τη μετακίνηση σε αυτά θα χρησιμοποιείται ο κωδικός 6.  Επίσης, μας είπαν ότι από τις 3 Μαΐου επιτρέπεται για όλα τα καταστήματα εστίασης και καφέ η χρήση υπαίθριων και μόνο χώρων, υπό τους όρους που έχουν τεθεί, και μόνο για καθήμενους.

Έφυγε σαν σήμερα, 6 Δεκέμβρη του ’90, ο πρίγκηπας του ελληνικού ροκ (20/7/1948-6/12/1990)

«Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Ο μόνος τρόπος συννενόησης. Είναι μια αδερφοσύνη. Να το θυμάσαι, φίλε μου. Κάποτε δε θα χρειάζεται να μιλάμε». Θα στο αποδείξω αμέσως τώρα.

Ηταν μια βραδυά που μπήκα σ” ένα κέντρο, έτσι για να ακούσω πάλι λίγη μουσική. Επαιζε εκεί ένας φλαουτίστας, που αργότερα έμαθα ότι ήταν ο καλύτερος της Γιουγκοσλαβίας. Δεν έχει καμία σημασία.

Εκείνο το βράδυ η μουσική και ειδικά η έκφραση αυτουνού του ανθρώπου με είχαν μαγνητίσει. Ηταν ένα ξέχειλο παράπονο, μια αισιόδοξη μελαγχολία κι ένας ξέφρενος ενθουσιασμός συνάμα. Χωρίς να πολυσκεφτώ σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος του.

Ενας πιστός, άγνωστος φίλος

του Περικλή Κοροβέση

Την είδηση την άκουσα στο ραδιόφωνο. Ο Γιάννης Σπανός μάς άφησε. Τον άνθρωπο δεν τον ήξερα, ούτε ποτέ τον είχα συναντήσει. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου ήταν κάτι νεανικές φωτογραφίες του με την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη ή την Αρλέτα. Θαυμαστής και των τριών κυριών, καθότι «μπουατόβιος» καθ’ έξιν. Τα τραγούδια του Σπανού τα ήξερα και τα αγαπούσα πολύ. Ο Σπανός δεν ήξερα τι έχει απογίνει, καθότι, από ό,τι φαίνεται, δεν πολυενδιαφερόταν για τη δημοσιότητα ή την προσωπική του προβολή. Ηξερα μέσες-άκρες για τη ζωή του. Και είχα εντυπωσιαστεί από την απόφασή του να αφήσει μια καριέρα στο Παρίσι, όταν ήδη τον έχει τραγουδήσει η Ζιλιέτ Γκρεκό, και να γυρίσει πίσω στη χώρα που τον είχε διώξει.

Εντούτοις, με το άκουσμα του θανάτου του, ξέσπασα σε αναφιλητά. Σαν να έχασα έναν πανάκριβο και μοναδικό φίλο. Κλείνω το ραδιόφωνο, κάθε ήχος με ενοχλούσε, ήθελα σιωπή. Κατευθύνομαι στην μπερζέρα μου, το πιο αγαπητό έπιπλο του σπιτιού. Με έχει πάντα πρόθυμα στην αγκαλιά της για ώρες με τα ατελείωτα διαβάσματά μου, που πάντα ενοχλούν το περιβάλλον μου. Θεωρείται σνομπ. Παρέα μου, δύο έμπιστοι και αχώριστοι φίλοι μου, το τσίπουρό μου και το τσιγάρο μου, που δεν με αφήνουν ποτέ μόνο. Ηθελα να μάθω. Γιατί αυτός ο θρήνος για έναν άνθρωπο που ποτέ μου δεν συνάντησα. Και έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στον χρόνο, για να βρω κάποιες απαντήσεις. Να πάω στην προϊστορία. Πριν έρθει η εποχή που λέγεται πολιτισμός που, πέρα από τα καλά που μας έφερε, μας έμαθε και την αυτολογοκρισία.

Έφυγε για μακρύ ταξίδι ο Λαυρέντης

Ό,τι κι αν πεις

Μεγάλος δρόμος η ζωή

Μα πιο μεγάλος η στιγμή

Η στιγμή

Απεβίωσε στις έξι και μισή τα ξημερώματα από καρδιακή ανακοπή και σε ηλικία 63 ετών ο τραγουδοποιός Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

Έπειτα από επικοινωνία που είχε η «Κ» με τη διοίκηση του Νοσοκομείου Βόλου, έγινε γνωστό ότι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μεταφέρθηκε νεκρός στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε ιστορικό καρδιοπάθειας και είχε υποβληθεί στο παρελθόν σε επέμβαση bypass.

Γούντστοκ: 50 χρόνια από το θρυλικό φεστιβάλ

Τo Φεστιβάλ του Γούντστοκ είναι ίσως το πιο διάσημο ροκ φεστιβάλ, που έχει αναχθεί στις μέρες μας στα όρια του θρύλου. Έμεινε στην ιστορία επειδή έγινε το σύμβολο μιας γενιάς, του αντιπολεμικού κινήματος, της αμφισβήτησης της δεκαετίας του εξήντα. Πραγματοποιήθηκε σε ένα αγρόκτημα στο Μπέθελ (70 χλμ νοτιοδυτικά του Γούντστοκ) της πολιτείας της Νέας Υόρκης από το απόγευμα της Παρασκευής 15 Αυγούστου έως τις πρωϊνές ώρες της 18ης Αυγούστου του 1969. Συμμετείχαν μεγάλα ονόματα της ροκ και φολκ μουσικής, αλλά εξίσου χτυπητές ήταν και οι απουσίες για διαφόρους λόγους σπουδαίων μουσικών.

Η ιδέα για την διοργάνωση ενός καλοκαιρινού μουσικού φεστιβάλ ανήκε σε τέσσερις νεαρούς, τον 25χρονο Μάικλ Λανγκ, τον 27χρονο Άρτι Κόρνφελντ, τον συνομήλικό του Τζόελ Ρόζενμαν και τον 24χρονο Τζον Ρόμπερτς.  Ως τόπο του φεστιβάλ επέλεξαν το Γούντστοκ, ένα θέρετρο για όλες τις εποχές στα νοτιοανατολικά της πολιτείας της Νέας Υόρκης, το οποίο είχε εξελιχθεί σε καλλιτεχνική παροικία από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ήταν γνωστό και στην ροκ κοινότητα, καθώς μουσικοί όπως ο Μπομπ Ντίλαν και ο Τζίμι Χέντριξ περνούσαν μεγάλα διαστήματα εκεί για δημιουργία και αναψυχή. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν οι εμπνευστές του. Οι πόλεις του Γούντστοκ και του γειτονικού Γουόλκιλ αρνήθηκαν να το φιλοξενήσουν.

Δεκαεννιά ώρες με τον David Bowie

Μία playlist διάρκειας 19 ωρών μας ταξιδέυει στα τραγούδια-σταθμούς της καλλιτεχνικής πορείας του David Bowie, με χρονολογική σειρά.

Η αρχή του μουσικού ταξιδιού γίνεται με το Uncle Arthur, δηλαδή το πρώτο τραγούδι του πρώτου δίσκου του Bowie, που έφερε το όνομα του και κυκλοφόρησε την 1η Ιουνίου 1967, και φτάνει μέχρι το 2016.

Όταν σπάνε τα αναχώματα…

του Νίκου Καψάλη

Ο Μισισιπής είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Βόρειας Αμερικής, με μήκος που ξεπερνά τα 3,5 χιλιάδες χιλιόμετρα και διατρέχει 10 πολιτείες των ΗΠΑ. Ιστορικά οι περιοχές δίπλα στη θάλασσα ή σε μεγάλους ποταμούς ανέπτυξαν ιδιαίτερο πολιτισμό, κυρίως λόγω της δυνατότητας για μετακίνηση, ανταλλαγή ιδεών και αγαθών.

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1926-27 σημειώθηκε η μεγαλύτερη υπερχείλιση του ποταμού μέσα στον 20^ο αιώνα, με τραγικές συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές αλλά και σε περιουσίες. Οι πληγέντες, κυρίως φτωχοί αφροαμερικανοί, χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να ξεπεράσουν την καταστροφή, που ενισχύθηκε περαιτέρω από την οικονομική κρίση του ‘29. Εκτιμάται ότι εκείνο το χειμώνα περίπου 500 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ περισσότεροι από 700.000 έμειναν άστεγοι.

Hip hop μάχες στα στενά του Καράκας

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μια «ιστοριογράφος» της rap διηγείται την πορεία της μουσικής σκηνής από τα γκέτο του Μπρονξ μέχρι τις παραγκουπόλεις του Καράκας. Μια ιστορία με αρχή, μέση και αβέβαιο τέλος

Αποστολή, Καράκας  

«Δεν εισαγάγαμε τη hip hop από το Μπρονξ, εμείς τη δημιουργήσαμε», μου λέει πριν καλά καλά ξεκινήσουμε τη συνέντευξη η Apolonia. Σαν να θέλει να ξεκαθαρίσει τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού, πριν κάνω κάποια «λάθος» ερώτηση. Το «εμείς», στη συγκεκριμένη περίπτωση, αναφέρεται στους Πορτορικανούς, τους Δομινικανούς, τους Μεξικανούς και τους Βενεζουελάνους που βρέθηκαν στα αμερικανικά γκέτο μαζί με τον μαύρο πληθυσμό των ΗΠΑ. Η ιστορία που θέλει να μου διηγηθεί αφορά τους «ανέγγιχτους» των μεγάλων πόλεων, που έζησαν τις λαμπρές ημέρες ενός μουσικού ρεύματος πριν γίνει εμπορεύσιμο προϊόν ή εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας.

Άμστερνταμ

Παρασκευή σήμερα. Καθώς άλλη μια δύσκολη και βαρυφορτωμένη εργάσιμη βδομάδα φτάνει στο τέλος της, δεν έχω καμμιά διάθεση να συνεχίσω στο μοτίβο των προηγούμενων ημερών. Μετά την έκθεση της Ε.Ε. για τις συντάξεις και την έκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία, είχα κατά νου να σας παρουσιάσω μια άλλη έκθεση της Ε.Ε. σχετικά με την απασχόληση. Όμως, από την μια η κούραση των προηγούμενων ημερών κι από την άλλη οι ζοχάδες που με πιάνουν όποτε βλέπω την λέξη “απασχόληση” να αντικαθιστά την λέξη “εργασία” (αλήθεια, πόσο μακρυά νομίζετε πως είναι η μέρα που η λέξη “εργαζόμενος” θα αντικατασταθεί πλήρως από την λέξη “απασχολήσιμος”;), θα αφήσω αυτή την παρουσίαση για την άλλη βδομάδα.

Σήμερα, λοιπόν, λέω να το πάμε χαλαρά και να μιλήσουμε για ένα τραγούδι που έχει μια απρόσμενη ιδιαιτερότητα: έγινε παγκόσμια επιτυχία παρ’ ότι δεν ηχογραφήθηκε ποτέ σε οποιοδήποτε στούντιο! Το τραγούδι είναι γραμμένο στα γαλλικά αλλά έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Στα αγγλικά το έχουν πει ο David Bowie, ο John Denver, ο Marc Almond και άλλοι. Στην Γερμανία ξεχωρίζει η ερμηνεία τής “κουρτβαϊλικής” Ute Lemper, στην Φινλανδία το έκανε επιτυχία ο Hector και στην Ελλάδα το έχουν ερμηνεύσει ο Γιώργος Αραπάκης, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Μάνος Ξυδούς (όλοι σε μετάφραση του πρώτου). Και για να τελειώνουμε με τους γρίφους, σήμερα μιλάμε για το θρυλικό “Amsterdam” του μεγάλου Jacques Brel.

Τί είπα;

Δεκέμβριος 1958. Στο Μπράουνσβιλ της Πεννσυλβανίας, ο Ray Charles δίνει ένα ακόμη κοντσέρτο με την μπάντα του. Φυσικά, μαζί τους είναι και οι Raelettes, το γυναικείο γκρουπ που, όπως λέει και το όνομά του, φτιάχτηκε για να κάνει βοηθητικά φωνητικά στον Ray Charles. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, οι Raelettes “έζησαν” πάνω από μισό αιώνα (1950-2003), με μεταβαλλόμενη σύνθεση βέβαια, αφού απ’ αυτό το γκρουπάκι πέρασαν κατά περιόδους συνολικά 69 κορίτσια!

Η συμφωνία που έχει κάνει ο Charles με τον επιχειρηματία, είναι για ένα τυπικό κοντσέρτο διαρκείας τεσσάρων ωρών (με μισή ώρα διάλειμμα ανάμεσα), το οποίο έπρεπε να τελειώσει γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα. Συνήθως, οι καλλιτέχνες παρουσιάζουν μέσα από τις συναυλίες τους και καινούργια κομμάτια τους, τα οποία είτε έχουν μόλις κυκλοφορήσει είτε πρόκειται να κυκλοφορήσουν σύντομα. Όλοι εκτός του Ray Charles. Ο Charles ποτέ δεν παρουσιάζει δημοσίως τα τραγούδια του πριν τα ηχογραφήσει. Όμως, εκείνο το βράδυ θα γινόταν μια αναγκαστική εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα…

Πες μου τι μουσική ακούς, να σου πω ποιος είσαι

«Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος, μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος.»
Τζίμης Πανούσης

~~~~~~~~~~~~~

Ήταν ο Αβεσαλώμ, ένας γέρος σαραντατριών χρονών, ραδιοφωνικός παραγωγός και γκουρού της ροκ στο Κιάτο, που μας είχε προειδοποιήσει εξ αρχής:
«Στη ροκ δεν έχει κορίτσια. Αν θέλετε γκόμενα πηγαίντε στα ελληνάδικα.»

Σε μια κωμόπολη 10.000 κατοίκων τα κορίτσια που ακούγανε ροκ και σύχναζαν στο μοναδικό ροκ μπαρ, μετριόντουσαν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έτσι οι πιθανότητες να μείνεις τη νύχτα συντροφιά με το χέρι σου και μόνο, αν ήσουν ροκάς, ήταν πολύ περισσότερες απ’ τα χρόνια μας.

Κι όμως. Παρότι δεκαεφτάχρονοι, με τις ορμόνες να βγαίνουν απ’ τ’ αυτιά, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θ’ ακούσουμε άλλη μουσική.

Η μουσική που μας άρεσε ήταν πιο σημαντική κι απ’ το σεξ. Μάλλον ο Φρόυντ κάπου έκανε λάθος.

Η χαμένη ποίηση του Λου Ριντ σε βιβλίο

 

Άγνωστα ποιήματα του Λου Ριντ, του εμβληματικού τραγουδιστή και συνθέτη της ροκ πρόκειται να δημοσιευθούν σε ένα νέο βιβλίο. Με τίτλο «Do Angels Need Haircuts?» το βιβλίο, που θα εκδοθεί τον Απρίλιο, θα περιλαμβάνει και παλιότερα άγνωστα ποιήματα του θρύλου των Velvet Underground.

Σύμφωνα με τον «Guardian» μόνο τρία από τα 12 ποιήματα και τις μικρές ιστορίες της συλλογής έχουν δημοσιευθεί στο παρελθόν.

Bruce Dickinson: «Ο χαιρετισμός των Ναζί δεν έχει καμία θέση στη μουσική»

Καμία θέση στην μουσική μας οι Ναζί

Ένα περιστατικό στις 8 Δεκέμβρη, το οποίο ήρθε στο φως κάποιες μέρες αργότερα, έκανε τη metal σκηνή να αντιδράσει σύσσωμη.

Σε συναυλία των Death Preacher στο Βανκούβερ, κάποιος από το κοινό έκανε τον χαιρετισμό των Ναζί κατά τη διάρκεια του live. Η ταυτότητά του παραμένει ακόμη άγνωστη. Το σίγουρο είναι ότι δεν έμεινε ατιμώρητος, αφού αμέσως διώχτηκε από τη συναυλία.

Η Α και η Β όψη του Έλβις – 40 χρόνια από τον θάνατό του

του Στέλιου Ελληνιάδη

Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1960 που άρχισε να σχηματίζεται η παρέα μας, ήμασταν όλοι είτε στην τελευταία τάξη του δημοτικού είτε στις πρώτες του γυμνασίου. Χωρίς καν να το σκεφτούμε, χωρίς να έχουμε ιδέα τι γινόταν αλλού, είχαμε γίνει μια παρέα από αγόρια και κορίτσια που μαζευόμασταν στην πλατεία και πολύ γρήγορα μπαινοβγαίναμε στα σπίτια των περισσότερων παιδιών. Ο πιο βασικός λόγος που μας έφερνε κοντά ήταν το παιχνίδι, η ζωτική μας ανάγκη να τρέξουμε, να φωνάξουμε, να κλωτσήσουμε, να σκαρφαλώσουμε, να πηδήξουμε, να μαλώσουμε, να γελάσουμε, να συναγωνιστούμε, να μονιάσουμε, να συγκινηθούμε και να ευχαριστηθούμε, ψάχνοντας, ανακαλύπτοντας και μαθαίνοντας. Από κλέφτες κι αστυνόμους και γκαζάκια μέχρι ποδόσφαιρο με σπρωξίματα και ξύλο και πολέμους «συμμοριών» με σπαθιά, ασπίδες, αλυσίδες, πέτρες και σφεντόνες με δίπροκα. Ο δεύτερος λόγος, που αναδυόταν ύπουλα μέσα από την συνύπαρξη, ήταν το σκίρτημα, το ερωτικό. Και ο τρίτος λόγος ήταν η τάση μας να ξεφύγουμε από τα ασφυκτικά οικογενειακά και κοινωνικά πλαίσια, που ήταν πολύ πιο ασφυκτικά για τα κορίτσια, αλλά και για τα αγόρια που οι γονείς τους απέτρεπαν από το να μπλεχτούν μαζί μας που ήμασταν ή φαινόμασταν υπερκινητικοί, αθυρόστομοι και ανυπότακτοι. Οι δύο τελευταίοι λόγοι, όσο μεγαλώναμε, μήνα με το μήνα, ούτε καν χρόνο με το χρόνο, επηρέαζαν όλο και πιο έντονα τις συμπεριφορές, τις κλίσεις και τις επιλογές μας. Και σ’ αυτή την κρίσιμη διαδικασία, η μουσική και ο χορός εμφιλοχώρησαν σαν καταλύτες. Μας συνδέανε με τον έξω κόσμο, που φαινόταν πιο ελεύθερος και χρωματιστός και μας έδιναν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να σμίγουμε πιο πολύ, να έχουμε ένα δικό μας κώδικα επικοινωνίας και σύγκλισης, να αμβλύνουμε τις διαφορές, να διασκεδάζουμε πιο τολμηρά και να εντάσσουμε την ύπαρξή μας σε ένα μεγαλύτερο ρεύμα που μας έσπρωχνε προς τα έξω και προς τα πάνω ταυτόχρονα∙ σε απόσταση από την οικογένεια και σε αντιπαράθεση με το σχολείο που τα χρόνια εκείνα λειτουργούσε πολύ καταπιεστικά. Γενικά στα παιδιά, τα μοντέλα ήταν οι ηθοποιοί του κινηματογράφου και, στα αγόρια, επιπροσθέτως, οι καλοί ποδοσφαιριστές, που τότε πήγαιναν στα γήπεδα με το λεωφορείο της γραμμής. Μέχρι που προκύψανε οι ποπ τραγουδιστές.

Τζον Λένον:«Το Imagine είναι το δικό μου Κομμουνιστικό Μανιφέστο»!

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1971 κυκλοφόρησε στη Βρετανία, από την εταιρεία Apple, το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Τζον Λένον μετά τη διάλυση των Beatles, με τίτλο Imagine. Είναι το πιο δημοφιλές άλμπουμ του Λένον, με πωλήσεις έως και τις μέρες μας.

Ιράν: Το σύγχρονο soundtrack της Ανατολής! (Μέρος γ)

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Μέρος α’   Μέρος β’

Στο Μουσείο Μουσικής του Ισφαχάν, λίγο πριν τελειώσει η ξενάγησή μας, η κοπέλα που είχε αναλάβει να μας ενημερώσει και να μας λύσει όλες τις απορίες σχετικά με τα μουσικά όργανα και τις μουσικές του Ιράν, μας ανακοίνωσε ότι ο διευθυντής του μουσείου Mehrdad Jeihouni και οι συνεργάτες του ήθελαν να κάνουν μια μικρή συναυλία για μας. Κι έτσι, βρεθήκαμε σε μια μικρή, αλλά πολύ ατμοσφαιρική αίθουσα με καθίσματα, για να ακούσουμε πώς παίζονται μερικά από τα όργανα που ήταν εκτεθειμένα στις βιτρίνες των δύο ορόφων του μουσείου. Τέσσερις μουσικοί, μεταξύ των οποίων και ο διευθυντής, έπαιξαν δύο μουσικά κομμάτια διάρκειας περίπου μισής ώρας ενώ στην αίθουσα έμπαιναν διακριτικά και μερικοί άλλοι νιόφερτοι επισκέπτες του μουσείου που χάρη σε μας ευεργετήθηκαν κι αυτοί από την εκτός προγράμματος παράσταση.

Σαράντα χρόνια Clash

INFOWAR

Tου Άρη Χατζηστεφάνου

«Με ρωτάτε ποια είναι η γνώμη μου για το Brexit; Η εργατική τάξη μίλησε, κι εγώ που ανήκω σ’ αυτήν είμαι μαζί της».

Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο βρετανικό ITV, o Τζόνι Λίντον των Sex Pistols μιλούσε όπως θα ήθελαν να τον ακούσουν εκατομμύρια οπαδοί του σε όλο τον κόσμο.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή που το θρυλικό συγκρότημα έσπαγε τα ταμπού της βρετανικής σεμνοτυφίας εξοργίζοντας την αστυνομία, το Μπάκιγχαμ αλλά και τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όμως, ο ίδιος έφερνε την καταστροφή συμπληρώνοντας ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ρατσιστής, όπως τον παρουσιάζουν τα «αριστερά μέσα ενημέρωσης» των ΗΠΑ, και πως «κάτι καλό θα μπορούσε να βγει από αυτή την ιστορία».

Όταν οι «Γάμοι του Φίγκαρο» παίζονταν στον Trump Tower…

του Michael Cooper

Μετάφραση  Αναστασία Κότσαλη

Το σενάριο έμοιαζε απρόσμενα οικείο: ο στυγνός πλουτοκράτης στον πιο ψηλό όροφο του Τrump Tower κατέχει τεράστια πολιτική δύναμη ενώ η υπάλληλός του ανησυχεί πως μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει λόγω της περιουσίας και της θέσης του. Όχι, δεν είναι η σύνοψη καινούριου βιβλίου για τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ, αλλά το περιεχόμενο μιας από τις πιο επιδραστικές οπερατικές παραγωγές των τελευταίων 50 ετών: Οι «Γάμοι του Φίγκαρο» του Μότσαρτ σε σκηνοθεσία Πίτερ Σέλαρς παρουσιάστηκαν το 1988 στον 52ο όροφο του Trump Tower. Αυτό το κατεξοχήν σύμβολο ισχύος, σπατάλης και πλούτου, επιλέχθηκε ως το ιδανικό σκηνικό για μια όπερα που ιχνηλατεί την ταξική ανισότητα.

Ο Τrump Tower έχει αποκτήσει, φυσικά , πολύ διαφορετικό νόημα το τελευταίο διάστημα: Από εκεί το 2015 ο Ντόναλντ Τραμπ καβάλησε το ασανσέρ που τον εκτόξευσε στην ανορθόδοξη προεδρική του νίκη. Απέξω έγιναν οι συγκεντρώσεις εναντία στην υποψηφιότητα του. Στα σαλόνια του εσχάτως συνωστίζονται πολιτικοί που ζητάνε μια θέση.

Πίτερ Σέλαρς

Στη συνέντευξή του στους Νew York Times και τον δημοσιογράφο Μάικλ Κούπερ, ο Πίτερ Σέλαρς μιλάει για την απόφασή του να τοποθετήσει τους «Γάμους» στον Trump Τower, μια κίνηση που σήμερα φαίνεται παράδοξα προφητική. Το λιμπρέτο των «Γάμων», βασισμένο σε θεατρικό έργο του Μπωμαρσέ, έχει ως αφετηρία  την επιθυμία του Κόμη Αλμαβίβα να διεκδικήσει το φεουδαρχικό του δικαίωμα και να αναγκάσει την υπηρέτριά του να κάνουν έρωτα την πρώτη νύχτα του γάμου της. Παρακολουθώντας σε μαγνητοσκόπηση την παράσταση του ’88 μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του 2016, είναι δύσκολο να μην σκεφτεί κανείς τα ηχητικά ντοκουμέντα του φετινού Οκτωβρίου, όπου ο Ντόναλντ Τραμπ κόμπαζε για τον χυδαίο τρόπο που προσεγγίζει ερωτικά τις γυναίκες και τις εξαναγκάζει να έχουν σεξουαλικές σχέσεις  εξαιτίας της διασημότητας του — αλλά και για τις περιπτώσεις που έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση. (Ο ίδιος αργότερα αρνήθηκε τις κατηγορίες και απολογήθηκε για τα σχόλια του).

Μιλήστε μας για την απόφαση σας να τοποθετήσετε τους « Γάμους του Φίγκαρο» στον Trump Tower

Ο Trump Tower αποτελούσε και τότε, στα χρόνια του Ρήγκαν, το σύμβολο του νέου φεουδαλισμού. Ο Μότσαρτ θεωρεί πως ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία αυτής της όπερας—που προμηνύει τη Γαλλική επανάσταση— είναι η πίστη στη δημοκρατία και στην ισονομία και η διεκδίκησή τους στην καθημερινή ζωή. Ο σύνθετης κάνει την γενναία και συγκλονιστική χειρονομία να χρησιμοποιήσει ως ίσους ανθρώπους όλων των τάξεων στα φωνητικά σύνολα του έργου (τρίο, κουαρτέτι, σεξτέτι κτλ), όπου η μουσική μοιράζεται ισότιμα σε άτομα διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης. Η ανθρωπιά  και η ποιότητά τους εκπροσωπείται ακριβοδίκαια – και, φυσικά, οι λάθος επιλογές δεν αποτελούν «προνόμιο» των πληβείων.

Το σκηνικό του Τrump Tower επιλέχθηκε προκειμένου να εστιαστεί το ενδιαφέρον στην οικονομική ανισότητα.  Αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε η καμπάνια του Τραμπ, με τη δημοσιοποίηση της κασέτας,  ήταν σχεδόν σα να επανήλθε στη συζήτηση το φεουδαρχικό δικαίωμα για την πρώτη γαμήλια νύχτα.

Τι «σχεδόν», κανονικότατα επανήλθε στη συζήτηση. Αυτά που λέει ο Τραμπ και καταγράφηκαν στην κασέτα ήταν 100 % πάνω σε αυτή τη λογική. Αυτά τα πράγματα δεν είναι καινούρια. Γι’ αυτό μας συγκλονίζει όταν καθρεφτιζόμαστε σε μια μαγική στιγμή του 18ου αιώνα,  όπου  μεγαλοφυείς καλλιτέχνες είχαν τις υψηλότερες προσδοκίες από την κοινωνία και την ανθρωπότητα.

Στην εποχή του Μότσαρτ, ο πλούτος της αριστοκρατίας σήμαινε και τεράστια πολιτική δύναμη. Φανταζόσαστε ποτέ ότι ο Trump Tower θα γινόταν σύμβολο πολιτικής ισχύος;

Αν θέλει κανείς να δει το μέλλον, αρκεί να κοιτάξει το παρόν. Το μέλλον είναι οι σπόροι που φυτεύουμε αυτή τη στιγμή. Κι εκείνοι θα γίνουν δέντρα, με το κατάλληλο πότισμα και πολύ φως. Το θέμα είναι τί επιλέγουμε να ποτίσουμε,  και η πραγματικότητα που ζούμε είναι οι σπόροι της περιόδου Ρηγκαν, κι αυτούς εξακολουθούμε να φροντίζουμε.

Η συγκεκριμένη όπερα δεν τελειώνει, παραδόξως, με μια μεγάλη ταξική σύγκρουση αλλά με μια απίστευτη χειρονομία συγχώρεσης.  Το ίδιο το τέρας —στην περίπτωση των «Γάμων» ο Κόμης, που νιώθει ότι μπορεί να εκμεταλλεύεται τους πάντες  και να παρενοχλεί τις γυναίκες χωρίς καμμιά αιδώ— όχι μόνο αλλάζει και συνειδητοποιεί τα λάθη του, αλλά εν τέλει συγχωρείται.  Όλοι μεταμορφώνονται και ωριμάζουν, ξεπερνώντας την κοινωνική παράλυση που έφερε η πτώση του παλαιού καθεστώτος.

Ο Μότσαρτ ανοίγει το δρόμο του ουμανισμού, της ανοχής,  της συγχώρεσης, μακριά από τη ρητορική της βίας, που παραμένει ακόμα κυρίαρχη για πολλές κοινωνικές ομάδες. Το  έργο αποτελεί ένα απίστευτο τεκμήριο της ιστορίας της ανθρωπότητας. Μεσούσης της περιόδου Ρήγκαν, όταν η κοινωνική ανισότητα είχε πάρει δραματικές διαστάσεις, ήταν εξαιρετικά επείγον να χρησιμοποιήσουμε το διεισδυτικό βλέμμα και το όραμα του Μότσαρτ για να καταδείξουμε σε τι μπορεί να μεταλλαχθεί το άτομο και η κοινωνία.

Ελπίζετε σε συνειδητοποίηση, αλλαγή, συγχώρεση στην πραγματική ζωή;

Πιστεύω πως, όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα, δεν μπορείς να τα εξωθείς άλλο σε αυτή την κατεύθυνση. Και ο Ντόναλντ Τραμπ δεν κέρδισε τα πάντα: η χώρα παραμένει βαθύτατα διασπασμένη. Πως ξεπερνάμε λοιπόν τη διάσπαση, χωρίς να δαιμονοποιούμε την άλλη πλευρά; Πόσο καθαρά ακούμε ότι τραγουδάμε σε ανσάμπλ και όχι σόλο; Αυτή την πανέμορφη και γενναιόδωρη σκέψη προσπάθησε να φωτίσει ο Μότσαρτ, σε μια στιγμή της ιστορίας που δεν υπήρχαν παραδείγματα δημοκρατικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη.  Προσπάθησε λοιπόν να τα κατασκευάσει σκηνικά, χρησιμοποιώντας μια μουσική γλώσσα που θα επέτρεπε στους ανθρώπους να ακούν ο ένας τον άλλον αλλά και να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να τραγουδούν μαζί, σε αρμονία. Η αρμονία δεν επιτυγχάνεται παπαγαλίζοντας, διακόπτοντας η επαναλαμβάνοντας τις νότες του άλλου . Αντιθέτως, η μίξη διαφορετικών μουσικών φθόγγων δημιουργεί τη συγχορδία.  Οπότε δεν χρειάζεται να τραγουδάμε όλοι το ίδιο, αλλά σε αρμονία, με τη διαφορετικότητα του καθενός ορατή και ανέπαφη.

Oι πρόσφατες εκλογές σας έδωσαν ιδέες για νέα έργα;

Θα τα δείτε όλα στη νέα όπερα του Τζον Ανταμς!

Πηγή: The New York Times

dimartblog

«Άσε τον ήλιο να μπει απ’ τις ραγισματιές…» (Στον Θάνο Ανεστόπουλο)

Του Οικοδόμου

Η πρόοδος της ιατρικής επιστήμης τού επέφερε καίρια πλήγματα τα τελευταία χρόνια, κάνοντας πολλές από τις μορφές του να είναι δυνατόν να ελεγχθούν και κάποιες ακόμα και να θεραπευτούν, ειδικά αν διαγνωστούν σε πρώιμο στάδιο. Παρ’ όλ’ αυτά, ακόμα και σήμερα, πολλοί φοβούνται και να προφέρουν τη λέξη «καρκίνος».

Η διάγνωση του καρκίνου προκαλεί στον ασθενή έντονα και, κάποια από αυτά, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Οι ειδικοί καταγράφουν πως στις περισσότερες των περιπτώσεων τα συναισθήματα αυτά έχουν αρνητικό πρόσημο (άρνηση για κάθε τι θετικό και αισιόδοξο, μοναξιά, κλείσιμο στον εαυτό του, ενοχές, θλίψη, φόβο για το θάνατο κ.ά.) και τα χαρακτηρίζουν ως φυσιολογικές αντιδράσεις σε μια τόσο σημαντική αλλαγή στην ανθρώπινη ζωή.

Όσοι βίωσαν τον Γολγοθά του καρκίνου ως πάσχοντες αλλά και ως πρόσωπα που στάθηκαν δίπλα σε ασθενείς, μπορούν να βεβαιώσουν πόσο επηρεάζονται οι οικογενειακές σχέσεις και οι σχέσεις με τους φίλους και τον κοινωνικό περίγυρο· πόσο οι άνθρωποι, ένθεν κακείθεν, αλλάζουν ταυτόχρονα με την ψυχολογία τους και δείχνουν κάτω από τις νέες συνθήκες το αληθινό τους πρόσωπο, που συχνά μπορεί να ξαφνιάζει ακόμα και τους ίδιους, δυσάρεστα ή και ευχάριστα.

Μην πυροβολείτε τον πιανίστα

Ο εικαστικός και ακτιβιστής Άι Γουέι Γουέι μετέφερε ένα λευκό πιάνο στον καταυλισμό της Ειδομένης και η 24χρονη πρόσφυγας από την Συρία, Νουρ Αλ Χιζάμ, έπαιξε πιάνο μέσα στην βροχή.

Επειδή στην Ελλάδα η ηλιθιότητα έχει φτάσει στον ουρανό, ο Άι Γουέι Γουέι κατηγορείται επειδή πήγε ένα πιάνο στην Ειδομένη και όχι φασολάδα.

Προσωπικά, ξερνάω με την «κουλτούρα» αλλά ο Άι Γουέι Γουέι προσπαθεί εδώ και πολλούς μήνες να βοηθήσει τους πρόσφυγες.

Τα λαϊκά παιδιά αγαπάνε με πάθος

Ο άδικος και τραγικός χαμός του νεαρού τραγουδιστή Παντελή Παντελίδη συγκίνησε τις μεγάλες λαϊκές μάζες που αγαπούν παράφορα τα παιδιά που έχουν βγει μέσα από αυτές.

Για τα παιδιά της εργατικής τάξης, σε όλο τον κόσμο, ο δρόμος για να ξεφύγουν από τη μιζέρια -και την μοίρα της τάξης τους- περνάει, κυρίως, μέσα από το τραγούδι και το ποδόσφαιρο.

Έναν ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού ερωτεύεται η λαϊκή τραγουδίστρια Στέλλα (Μελίνα Μερκούρη) στην ομώνυμη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, και αφίσες ποδοσφαιριστών από λαϊκά περιοδικά έχει κολλήσει στους τοίχους του ταπεινού δωματίου της.

O Παντελίδης και η βαριά κουλτούρα

Του Δημήτρη Μηλακα

Με τον Παντελή Παντελίδη δεν ήμουν φίλος, δεν εκτιμούσα την μουσική του, αλλά μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζε ποδόσφαιρο. Και έπαιζε καλά!

Εκεί στα γήπεδα που πριν καμιά δεκαριά χρόνια  μαζευόμασταν «επαγγελματίες» ερασιτέχνες εραστές της στρογγυλής θεάς για να παίξουμε και να ξεδώσουμε είχα γνωρίσει τον Παντελή. Και παίζοντας ποδόσφαιρο με κάποιον, μπορείς να τον γνωρίσεις χωρίς  πολλές κουβέντες αφού ο τρόπος που παίζεις δείχνει κατά κάποιον τρόπο ποιος και τι είσαι. Υπερόπτης; Εγωιστής; Απατεώνας; Φιλότιμος; Έντιμος; Δίκαιος;…

Ο Ντ.Μπόουι της αέναης “περιήγησης”…

του Διονύση Ελευθεράτου

«Χαμαιλέοντας»; Μπορεί, αλλά με καθαρή, δική του «σφραγίδα»…

Δεν είναι πολλοί, παγκοσμί­ως, οι καλλιτέχνες που σε 11 χρόνια έχουν δημιουργήσει 12 «LongPlay» δίσκους, εκ των οποίων οι μισοί -κατά γε­νική ομολογία- προσεγγίζουν ή και «πιάνουν» τα χαρακτηριστικά του αριστουργήματος και οι υπό­λοιποι διατηρούν υψηλά «στά­νταρντ». Και μόνο αυτό το επί­τευγμα του Ντέιβιντ Μπόουι της περιόδου 1970-1980 θα ήταν αρ­κετό για του χαρίσει μια περίοπτη θέση στην ιστορία της ποπ και ροκ μουσικής. Πολλώ δε μάλλον που η διαρκής ανησυχία του πρόσφε­ρε κι άλλες, καλές στιγμές-και δη­μιουργίες.

Από εκεί και πέρα, βεβαίως, καθένας μπορεί να κρίνει όπως νομίζει πράγματα και καταστά­σεις. Εκεί που κάποια «ξινισμέ­να μούτρα» έβλεπαν μόνον εκκε­ντρικές σκηνικές εμφανίσεις (άλ­λη υπόθεση κάποιες εγωκεντρι­κές δηλώσεις), η ροκ κουλτούρα αφομοίωνε ιδέες για τη σχέση της μουσικής με τη θεατρικότητα, χω­ρίς η πρώτη να κάνει το παραμι­κρό «σκόντο».

David Bowie, the man who sold the world…

Του Θανάση Κρεκούκια

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από τον Θανάση στις 8 Ιανουαρίου του 2014, με αφορμή τα γενέθλια του Bowie. Είναι ένας μικρός ύμνος στον καλλιτέχνη και τον άνθρωπο Bowie, για όλα όσα προσέφερε στην μουσική. Το δημοσιεύουμε ξανά σήμερα, με αφορμή την είδηση του θανάτου του, ως έναν μικρό φόρο τιμής στην κληρονομιά που αφήνει. Ας μην αναλωθούμε για άλλη μια ημέρα στο να χωριστούμε σε εκείνους που θρηνούν online και εκείνους που είναι αντίθετοι σε αυτό. Ας τιμήσουμε απλά τον Thin White Duke της ζωής μας.

Ο Ντέιβιντ Μπάουι είναι αναπόσπαστο μέρος της κορυφής της μυθολογίας του ροκ, ένας υπέροχος χαμαιλέοντας της σύγχρονης μουσικής, μοναδικός διαμορφωτής κινημάτων και τάσεων, μοναχικός οδοιπόρος αλλαγών και κρίσεων, κορυφαίος συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής, διαχρονικά ριζοσπαστικός και εφευρετικός. Με συνεχείς δημιουργίες και απορρίψεις του ίδιου του εαυτού του, πότε ως Major Tom, πότε ως Ziggy Stardust και πότε ως Aladdin Sane, καθόρισε τα 70s χωρίς παραχωρήσεις, «υποτάσσοντας» το ροκ στις δικές του επιθυμίες.