Μια παγκόσμια θεά

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η ουσία της ύπαρξης και τα αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα πιθανότατα θα παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα «βασανίζοντας» τον σημερινό άνθρωπο, όπως ίσως τυραννούσαν τους αρχαίους προγόνους του. Ο «κόσμος» ωστόσο αλλάζει και μαζί του αλλάζουν όλα τα σπουδαία από τα ασήμαντα που τον συνθέτουν.

Το ποδόσφαιρο – όπως μπορούν να αποδείξουν οι τηλεθεάσεις και οι τζίροι δισεκατομμυρίων που εξασφαλίζει – δικαίως διεκδικεί τον τίτλο του «σημαντικότερου από τα ασήμαντα» αυτά πράγματα που διεγείρουν εδώ και έναν αιώνα με πολλούς και διάφορους τρόπους την ανθρώπινη ύπαρξη. Ίσως επειδή έχει βρει τον τρόπο να αλλάζει ακολουθώντας κατά πόδας έναν κόσμο που αλλάζει με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα.

Παγκόσμιο Κύπελλο 2018

Του Νίκου Ταυρή

Συγκινήσεις, μαγικές στιγμές, χαρές, απογοητεύσεις αλλά και εμπορευματοποίηση, χειραγώγηση, διαφθορά, «nopolitica»

Το ποδόσφαιρο. Η στρογγυλή θεά. Η στιγμή του γκολ. Η νίκη, η ήττα, η ισοπαλία, οι τακτικές, τα συστήματα, οι απόψεις, οι διχογνωμίες, οι απογοητεύσεις, οι αδικίες και τόσα άλλα που κάνουν τη «μπάλα» ένα ξεχωριστό άθλημα, κάτι παραπάνω από άθλημα στις καρδιές του κόσμου. Και βέβαια υπάρχουν και οι μεγάλοι μάγοι της μπάλας. Που αυτά που κάνουν θυμίζουν βιρτουόζους, χορευτές μπαλέτου, ζωγράφους, ποιητές. Γιατί υπάρχουν στιγμές σε έναν αγώνα που μπορούν να θεωρηθούν έργα τέχνης. Αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου. Η καλύτερη στιγμή του; Το Μουντιάλ.

Και μετά υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα. Η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, η χρησιμοποίησή του σαν μέσο χειραγώγησης, η πολιτικοποίησή του μέσα από την απολιτικοποίησή του, το ντόπινγκ, η διαφθορά, η μαφιοποίηση, το ξέπλυμα χρημάτων, η εξαγορά προσωπικής προβολής και πάρα πολλά άλλα. Όλα αυτά που το αμαυρώνουν και πολλές φορές κάνουν τους λάτρεις της μπάλας να σιχτιρίζουν.

Η μπάλα στον εικοστό πρώτο αιώνα…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Δεν είμαι ειδικός αλλά έχω παίξει μπάλα πολλά χρόνια … και έχω δει πολλά (13) μουντιάλ, δηλαδή περισσότερα απ όσα προλαβαίνω να δω από εδώ και πέρα με βάση το προσδόκιμο… Δεδομένης αυτής της οδυνηρής διαπίστωσης (τα έχω φάει τα μουντιάλ μου…) πιθανώς η κρίση μου να είναι φορτισμένη συναισθηματικά όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους που όσο μεγαλώνουν αντιλαμβάνονται όχι χωρίς κάποιο θυμό ότι ο κόσμος αλλάζει- προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο δεν έχει καμία σημασία- ερήμην τους.

Καθώς ο χρόνος μας αφήνει πίσω του, όσο κι αν προσπαθούμε να τον ακολουθήσουμε, χρειάζεται μια ιδιαίτερη προσπάθεια για να ξεφύγουμε από την μυθολογία και τους ήρωες της νεότητάς μας. Μάλιστα όσο πιο παθητικοί παρατηρητές των κοινωνικών δραστηριοτήτων (το ποδόσφαιρο είναι μια από αυτές) έχουμε υπάρξει με τόσο μεγαλύτερη δυσπιστία προσεγγίζουμε το μέλλον και πέφτουμε στην παγίδα της εξιδανίκευσης αυτού που έχουμε βιώσει. Στο ποδόσφαιρο όλα αυτά αποτυπώνονται με πιο γλαφυρό και ξεκάθαρο τρόπο.

Μουντιάλ και Λένιν!

Όσο κι αν δεν αρέσουν οι εικόνες σε ορισμένους είναι μια πραγματικότητα. Οι φίλαθλοι που παρακολουθούν το Μουντιάλ τη Ρωσίας δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον να επισκεφθούν το Μαυσωλείο του Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία και σχηματίζουν τεράστιες ουρές, περιμένοντας τουλάχιστον μιάμιση ώρα.