Η απόλυτη κάρτα της FIFA

Του Περικλή Κοροβέση

O Oλεγκ Σέντοφ είναι ένας προικισμένος Ουκρανός σκηνοθέτης. Μόλις 41 χρόνων, και ήδη έχει αναγνώριση και εκτίμηση στη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα. Αλλά για κάποιο λόγο δεν άρεσε στους Ρώσους. Και θέλησαν να τον διορθώσουν και να τον βάλουν στον ίσιο δρόμο. Τον απήγαγαν λοιπόν από το σπίτι του, μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και των δυο παιδιών του.

Από το 2014, βρίσκεται σε στρατόπεδο εξαναγκαστικής εργασίας, όπου εκτίει ποινή είκοσι ετών. Κατηγορείται εν γένει για τρομοκρατία, χωρίς να υπάρχει καμία απόδειξη γι’ αυτό. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, το μόνο όπλο που έχει ο διωκόμενος είναι η απεργία πείνας. Ηδη κλείνει δύο μήνες και βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου.

Διάλεξε να κάνει την απεργία του στη διάρκεια του Μουντιάλ. Από τις εκατοντάδες χιλιάδες που συνέρρευσαν στα «νεόκοπα» πολυτελή στάδια, μην τυχόν και ενδιαφερθεί κανένας. Δεν έγινε τίποτα στη Ρωσία. Και αν έγινε, δεν το μάθαμε ποτέ. Και αν υπήρχαν κάποιοι που του συμπαραστάθηκαν, ίσως να βρίσκονται και αυτοί σε κάποιο διπλανό στρατόπεδο.

Οι σκλάβοι-εκατομμυριούχοι ποδοσφαιριστές

Toυ Περικλή Κοροβέση

Το Μουντιάλ, από άποψη επικοινωνίας, είναι το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς. Την περίοδο των αγώνων, ό,τι και να συμβεί, πόλεμοι, εθνοκαθάρσεις, λιμοκτονίες ή οποιαδήποτε άλλη συμφορά, μοιάζει ασήμαντο μπροστά σε ένα γκολ κάποιου αστέρα.

Στο Μουντιάλ του 1994, δύο δισ. άνθρωποι καρφώθηκαν μπροστά στις οθόνες τους και παρήγαγαν, τουλάχιστον οι πιο φανατικοί, τεστοστερόνη στο ίδιο επίπεδο με τους αθλητές του γηπέδου, χωρίς να κουνηθούν από τον καναπέ τους. Ετσι, η πλήρης αδράνεια βιώνεται σαν πρωταθλητισμός. Αλλά υπάρχουν και θεατές που είναι πιο ενεργητικοί.

Είναι αυτοί που καθοδηγούν τον τηλεοπτικό αγώνα, συμβουλεύοντας τους παίκτες πού να δώσουν την μπάλα, ποιον αντίπαλο πρέπει να αποφύγουν και ανάλογα επαινούν ή βρίζουν. Αλλά η αίσθηση της συμμετοχής είναι δεδομένη. Και εδώ ας βάλουμε ένα ερώτημα: Οι τηλεθεατές συμμετέχουν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή βλέπουν απλώς ένα τηλεοπτικό παιχνίδι;

Ο Αλσίδες Γκίτζια και η ριζοσπαστική διάσταση του ουρουγουανικού ποδοσφαίρου

Το γκολ του Αλσίδες Γκίτζια, στο 79^ο λεπτό, στο περίφημο Μαρακανάζο του 1950, ήταν αυτό που έδωσε το τρόπαιο στην ψυχωμένη Ουρουγουάη, με τεράστια νίκη 2-1 επί της οικοδέσποινας Βραζιλίας, χαρίζοντας στον ίδιο και στην ομάδα της Σελέστε την απόλυτη ποδοσφαιρική αθανασία. Μισό αιώνα και πλέον μετά, η σημερινή Ουρουγουάη του Όσκαρ Ταμπάρες, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι βαδίζει στα ίδια αγωνιστικά και πολιτισμικά επίπεδα.

Η Ουρουγουάη αποτελεί την εθνική ομάδα με τους περισσότερους ποδοσφαιρικούς τίτλους στον κόσμο

 Λίγες μέρες πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) διοργάνωσε μια ιδιότυπη ψηφοφορία σχετικά με τον κορυφαίο παίκτη στην ιστορία των Μουντιάλ. Το αποτέλεσμα έμοιαζε αρχικά ως ακόμα μια προδιαγεγραμμένη κόντρα ανάμεσα στους δύο γνωστούς άσπονδους φίλους Πελέ και Ντιέγκο, αν και τελικά το αποτέλεσμα εξέπληξε πολλούς.

Πάλι το δήθεν… «όπιο»;

Tου Διονύση Ελευθεράτου

 Η Ρωσία, το Μουντιάλ, οι συντάξεις και το παλιό «σλόγκαν»

 Μέρες Μουντιάλ, λοιπόν κι φάνηκε εσχάτως στον ορίζοντα μια γερασμένη γνώριμη: Η θεωρία για τις υποτιθέμενες… οπιούχες ιδιότητες του ποδοσφαίρου το οποίο, υπό ειδικές τουλάχιστον συνθήκες, καθηλώνει τις κοινωνίες και βοηθά τις πολιτικές εξουσίες να «αλωνίζουν» ανεμπόδιστα ή και να «θερίζουν» κοινωνικά δικαιώματα. Όπως στη Ρωσία.

Εκεί, για πρώτη φορά έπειτα από 90 χρόνια θεσπίστηκε αύξηση – οδυνηρότατη, μάλιστα- του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης. Η ανυπαρξία αντιδράσεων κατά τις επόμενες ημέρες ερμηνεύτηκε ως αποτέλεσμα της ποδοσφαιρικής ευφορίας: Όχι μόνο διεξάγεται στη Ρωσία το Μουντιάλ, αλλά η ομάδα της χώρας έως τώρα τα πηγαίνει καλύτερα απ’ όσο αναμενόταν. Έτσι εμφανίστηκαν (σε σχόλια, δημοσιεύματα, κλπ) ψήγματα της σκοροφαγωμένης θεωρίας για το «όπιο των λαών».

Κλήση Βενιζέλου στην Εθνική ομάδα, με ένα νόμο

Ανίκητος σε ακόμα μία μάχη με τον Αντώνη Σαμαρά εμφανίστηκε την Τρίτη ο Βαγγέλης Βενιζέλος, όπου με το μαγικό του ποσοστό διαπραγματεύτηκε με τον πρωθυπουργό τις αποφάσεις της κυβέρνησης για τη σωτηρία της χώρας. Μεταξύ άλλων, έθεσε όρο να κληθεί στην Εθνική ομάδα κάποιος ποδοσφαιριστής που να λέγεται Βενιζέλος, γιατί ο Σαμαράς ήδη έχει τον δικό του και αυτό είναι άδικο.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, είναι επίθεση και πρόκληση προς το ΠΑΣΟΚ και το πρόσωπο του ίδιου, το γεγονός πως στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου παίζει κάποιος Σαμαράς, με αποτέλεσμα το όνομα του πρωθυπουργού να γίνεται σύνθημα στα χείλη των Ελλήνων και να του στέλνουν θετική ενέργεια, έστω και καταλάθος, ενώ στον Βενιζέλο στέλνουν αναθέματα.

Ευτυχώς, αποκλειστήκαμε!

 

Τελικά, δεν έμελε να κάνουμε απόβαση στην Πλούσια Ακτή και το ταξίδι τής εθνικής μας στην Βραζιλία έλαβε τέλος κάπου εδώ. Κι όμως, λίγη τύχη παραπάνω θα αρκούσε για να μέναμε λίγο ακόμη στην χώρα τού καφέ εμείς οι λάτρεις τού καφέ. Ας μη στενοχωριόμαστε, όμως. Αν το καλοσκεφτείτε, ο αποκλεισμός μας έχει και τα θετικά του:

(1) Θα πάψει το ποδόσφαιρο να παίζει πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Σε μια περίοδο που η χώρα βγαίνει στο σφυρί με την διαδικασία τού κατεπείγοντος, τα δελτία ειδήσεων ξόδευαν την μισή τους διάρκεια για το ποδόσφαιρο. Ξαφνικά, γίνανε ειδικοί τής “στρογγυλής θεάς” οι πάντες, από Τρέμη και Στραβελάκη μέχρι τον Αυτιά, που έδινε συμβουλές στον Σάντος να αφήσει εκτός ομάδος τον Γκέκα και τον Κατσουράνη. Το τι ακούσαμε αυτές τις ημέρες, δεν λέγεται. Οι “έγκυροι” και “έγκαιροι” μέχρι και την μάνα τού Καραγκούνη ανακάλυψαν και την έβαλαν να ευχηθεί δημοσίως καλή τύχη στην ομάδα τού γυιού της. Τελικά, δεν βλέπω και μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην μέσω ποδοσφαίρου πλύση εγκεφάλου τής “δημοκρατίας” και σ’ εκείνη της δικτατορίας. Όσοι έζησαν το 1971 και τις “ημέρες τού Γουέμπλεϋ”, σίγουρα καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Ευτυχώς, που δεν προκρίθηκαν

Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου*

Η εμφάνιση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, στο mundial, ήταν διδακτική. Για τον γράφοντα, πρωτίστως.

Διδακτική σε ότι αφορά έννοιες και συμπεριφορές που συνδέονται με το ποδόσφαιρο αλλα δεν το αφορούν ευθέως. (ωχ! «ευθέως»…σαν Μπογδάνος ακούγεται…).

Πρώτα από όλα, είχα παρεξηγήσει τον χαρακτηρισμό «ήρωας». Δεν χρειάζεται να έχει σχέση με τον ηρωισμό. Είναι ένας τίτλος που στον απονέμουν τα media για να σερβίρουν υλικό που έχει χορηγούς. Εναν τυφλό που ψάχνει μία βιβλιοθήκη με βιβλία στην γλώσσα Braille, στην Ελλάδα, δεν τον λες ήρωα. Ποιός να του δώσει χορηγία για να διαφημιστεί μέσω αυτής; Οπως, επίσης, δεν λες ήρωα κάποιον που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο και πηγαίνει στο κτίριο του ΙΚΑ, στην οδό Πειραιώς, για να εξετασθεί από επιτροπή ΚΕΠΑ. Σιγά τον ηρωισμό, δηλαδή.

Δυο λογάκια για την Εθνική ομάδα

Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

Yπάρχει μία μεγάλη παρεξήγηση -ανάμεσα σε πολλές μικρές- που αφορά την Εθνική ομάδα

Οτι δηλαδή η Εθνική ομάδα αντιπροσωπεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μύθος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως το βιώνουμε παρακολουθώντας το ελληνικό πρωτάθλημα, δεν έχει καμία ομοιότητα με τα χαρακτηριστικά της Εθνικής ομάδας και με τις επιτυχίες της.

Η Εθνική ομάδα αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα της προσπάθειας των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε αυτήν, πολλοί από τους οποίους δεν αγωνίζονται καν στην Ελλάδα. Υπάρχει μία πραγματολογική διαφορά που δεν ευνοεί τη σύγκριση των Εθνικών ομάδων με τους συλλόγους. Πώς γίνεται η Εθνική ομάδα να αντιπροσωπεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο των συλλόγων όταν αυτοί έχουν μία 11άδα με 6 ή και περισσότερους ξένους ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή τους;

Ένας άλλος κόσμος (δεν) είναι εφικτός

by To Skouliki Tom

Σήμερα που το πατριωτικό ντελίριο έχει κοπάσει κάπως και δεν κινδυνεύω να λιντσαριστώ από οπαδοταλιμπάν που προσκυνούν σώβρακα και φανέλες, νομίζω ότι μπορώ να γράψω μερικά πράγματα, ξεκινώντας από τη προχθεσινή επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.

Μπορείς να πανηγυρίζεις για την πρόκριση της Εθνικής στους “16” του Μουντιάλ αλλά πρέπει να ξέρεις ότι τα γήπεδα μέσα στα οποία διαδραματίζεται αυτό το Μουντιάλ έχουν χτιστεί με το αίμα ανθρώπων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους ή δολοφονήθηκαν ακριβώς για να μπορείς εσύ να φουσκώνεις από εθνική περηφάνια.

Το νικηφόρο status του Πρωθυπουργού για την Εθνική μας

του The One Eyed Bert

Είχα απλώσει τους τζι άη τζο στο γραφειάκι μου παίζοντας την Κυβέρνηση όταν Tο Skouliki Tom άνοιξε την πόρτα ωσάν σίφουνας και μπήκε μέσα στο δωμάτιό μου.

-Χτύπα!, είπα οργισμένος καλύπτοντας τα παιχνιδάκια μου με ένα πορνοπεριοδικό.

-Bert σήκω, φεύγουμε.
-Πού πάμε; ρώτησα σαστισμένος βάζοντας με τρόπο τους τζιατζό μου στο συρτάρι.
-Καλά δεν ακούς τι γίνεται έξω;

ΜΟΥΝΤΙΑ(Β)ΛΙΤΟ

Κι εμένα μ’ αρέσει να βλέπω ποδόσφαιρο. Αν και δεν έκανα ποτέ ιδιαίτερη καριέρα σαν οπαδός, ΑΕΚ με αναστολή είμαι μέχρι να ξεμπερδέψει η ομάδα από τα λαμόγια που την προεδρεύουν. Εδώ και χρόνια έχω βολευτεί στις κερκίδες ενός δημοτικού σταδίου που παίζουν τοπικά. Ούτε ξέρω τις ομάδες, διαλέγω μια στην τύχη κάθε φορά και την υποστηρίζω μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Η ηλιθιότητα και το Μουντιάλ

Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

Επιβεβαιώνει τον Αϊνστάιν και την άποψη που διατύπωσε ο φυσικός για τα όρια της βλακείας του σύμπαντος.

«Διαβάζω όμως ότι κάποιοι ηλίθιοι στη Βραζιλία (διόλου τυχαία οι εν λόγω ηλίθιοι είναι και αριστεριστές…), που διαφωνούν με την ανάληψη εκ μέρους της χώρας τους του Μουντιάλ, οργανώνουν σε αντιπερισπασμό ένα «Μουντιάλ των φτωχών». Περιμένουν, άραγε, ότι κάποιοι (εκτός των ιδίων, ασφαλώς…) θα ενδιαφερθούν για ένα τέτοιο Μουντιάλ; Προφανώς. Διαφορετικά, γιατί να το κάνουν και να χάνουν τον χρόνο τους; Τους διαφεύγει, όμως, κάτι βασικό για την ανθρώπινη φύση: ότι ο άνθρωπος, ως άτομο, προτιμά να είναι με τους πλούσιους, έστω και ως θεατής στο Μουντιάλ, παρά με τους φτωχούς.

Γιατί; Διότι, απλούστατα, το Μουντιάλ των πλουσίων θα έχει απείρως περισσότερο ενδιαφέρον από το Μουντιάλ των φτωχών. “Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και ασθενής”, που λέει και το γνωμικό».

Στέφανος Κασιμάτης.

Αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.

Μπάλα η πολιτική

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ PLAY

Όπου σήμερα αποφασίσαμε να αφήσουμε την πολιτική και να πάμε γήπεδο – πιστεύοντας κατά βάθος ότι είναι – ένα και το αυτό.

Πώς να μποϊκοτάρεις πραγματικά το Μουντιάλ (χωρίς να χάσεις ματς)

Πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι δεν έχουν ιδέα για τις τραγικές συνέπειες που είχε η προετοιμασία και η διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου όχι μόνο για τους εργάτες και τους ιθαγενείς, αλλά και για ολόκληρη τη βραζιλιάνικη κοινωνία και οικονομία. Άλλοι ξέρουν πολύ καλά τί συμβαίνει, αλλά είτε θεωρούν ότι δεν μπορούν να αντιδράσουν με οποιονδήποτε τρόπο, είτε βάζουν τη μαγεία του ποδοσφαίρου πάνω από όλα.

Στο άλλο άκρο, κάποιοι έχουν βαλθεί να καλούν σε “μποϊκοτάζ” του Μουντιάλ – να μη δούμε, λένε, ούτε ένα ματς για να δείξουμε την αντίθεσή μας στις σκοτεινές πτυχές της διοργάνωσης.

Οδηγός επιβίωσης στην Βραζιλία

Το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας εξέδωσε οδηγίες για τους Έλληνες που θα βρεθούν στην Βραζιλία για να παρακολουθήσουν το Μουντιάλ, ώστε να επιστρέψουν σώοι και αβλαβείς στην Ελλάδα και να συνεχίσουν να πληρώνουν φόρους, δάνεια και λογαριασμούς, για να συνεχιστεί η ανάπτυξη.

Όσοι Έλληνες επισκεφτούν την Βραζιλία θα πρέπει να ξέρουν πως όλοι αυτοί οι μαύροι που θα βλέπουν παντού δεν είναι παράνομοι μετανάστες.

Υπάρχουν εκατομμύρια μαύροι και μελαμψοί Βραζιλιάνοι –που έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς-, οπότε μην αρχίσετε να τους κάνετε «ξουτ ξουτ» και να τους απειλείτε πως θα φωνάξετε τους βραζιλιάνους χρυσαυγίτες, γιατί μπορεί να παρεξηγηθούν και να σας πλακώσουν στο ξύλο.

Το σποτάκι της Εθνικής ομάδας για το μουντιάλ όπως θα έπρεπε να είναι

Βραζιλία: Μουντιάλ με φόντο τη φτώχεια και τις ανισότητες

Μια μέρα πριν την έναρξη του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου στην Βραζιλία και η ένταση στο κοινωνικό επίπεδο κορυφώνεται με την πρόσφατη μεγάλη απεργία των εργαζόμενων στο Μετρό του Σάο Πάολο. Η απόφαση της τοπικής κυβέρνησης του Σάο Πάολο να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση του Μετρό και την απόλυση μεγάλου αριθμού εργαζόμενων αποτέλεσε την σπίθα μιας πολυήμερης απεργίας που παρ’ ολίγο να τινάξει στον αέρα την έναρξη του Μουντιάλ. Οι εργαζόμενοι απάντησαν με πενταήμερη απεργία που παρέλυσε τη βραζιλιάνικη μεγαλούπολη ενώ η κυβέρνηση, σε μια κίνηση αυταρχισμού και επίδειξης δύναμης, προχώρησε στην απόλυση 42 ατόμων που εργαζόνταν στο μετρό. Έπειτα από διαπραγματεύσεις του σωματείου εργαζόμενων και της κυβέρνησης της Ντίλμα Ρούσσεφ, αποφασίστηκε η προσωρινή αναστολή της απεργίας (σ.σ.: σήμερα οι εργαζόμενοι ψηφίζουν για την συνέχιση ή μη της απεργίας σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν πάρει πίσω την απόφαση απόλυσης των 42 εργαζόμενων στο Μετρό).

Ο αναβρασμός στη Βραζιλία κι ο Μπίστης που δίνει νέα διάλεξη …

Του Διονύση Ελευθεράτου

Ο εναρκτήριος αγώνας κάθε ποδοσφαιρικού Μουντιάλ δεν χαρακτηρίζεται αναμέτρηση «ζωής ή θανάτου». Ούτως ή άλλως η μάχη για την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης θα συνεχιστεί. Ετσι, τα εκάστοτε ματς-πρεμιέρες δεν είναι από αυτά για τα οποία οι παίκτες καλούνται «να δώσουν την ψυχή τους», «να πεθάνουν αν χρειαστεί στο γήπεδο», όπως υπαγορεύουν τα υπερφίαλα κλισέ και τα «ψυχολογικά ντοπαρίσματα» που επιχειρούν ορισμένοι παλιομοδίτες προπονητές.

Έλα όμως που ενίοτε οι ψυχές παραδίδονται στο γήπεδο κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά – και μάλιστα μήνες ή και χρόνια πριν από την πρεμιέρα Και δεν είναι καν ψυχές ποδοσφαιριστών. Την Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014, όταν θα αρχίζει το ματς Βραζιλία – Κροατία στην Αρίνα Κορίνθιανς του Σάο Πάολο, πολλοί Βραζιλιάνοι θα θυμούνται (οι συνεχιζόμενες διαδηλώσεις δείχνουν όχι η λήθη δεν θα επικρατήσει εύκολα και σίγουρα όχι ολοκληρωτικά) τρεις εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στο συγκεκριμένο γήπεδο.

ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

Αντιγράφουμε την είδηση από αθλητικό site: Το “μαύρο διαμάντι” επιχείρησε να υποστηρίξει την οργανωτική επιτροπή του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014 χωρίς να διστάσει να πάρει ανοιχτά θέση υπέρ του τρόπου λειτουργίας της σε μία τέτοια τραγωδία, την Τρίτη στο συγκεκριμένο γήπεδο.