Διάσπαση στα 3 για το μονοπώλιο του Facebook

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Νέα ώθηση στη συζήτηση για το μέλλον του ίντερνετ έδωσε το μακροσκελές άρθρο του Κρις Χιούτζες, ενός εκ των ιδρυτών του Facebook στους New York Times, που ζητούσε να επιβληθεί στον δημοφιλέστερο τόπο κοινωνικής δικτύωσης η αυστηρότερη των αντιμονοπωλιακών ποινών, που προβλέπει η αμερικανική νομοθεσία: τη διάσπαση της εταιρείας. Εδώ το πλήρες άρθρο.

Ο δημόσιος διάλογος για τους μεγάλους του διαδικτύου έχει φουντώσει τα τελευταία λίγα χρόνια με πολλές και διάφορες αφορμές: από την απροθυμία τους να πληρώσουν φόρους και την επινοητικότητα που επιδεικνύουν στη φοροαποφυγή, θέμα που πρέπει να ομολογήσουμε απασχολεί όλο και λιγότερο τους πολιτικούς, (διάβασε εδώ) μέχρι τον έλεγχο που ασκούν στην ενημέρωση και την επικοινωνία που καταλήγει στην πολιτική χειραγώγηση των ψηφοφόρων (βλέπε σκάνδαλο Cambridge Analytica) ή τον εξοστρακισμό των εναλλακτικών απόψεων, μέχρι την μονοπωλιακή κυριαρχία τους στην αγορά σε σημείο να έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον ασφυκτικού ελέγχου. Παρότι μάλιστα η συζήτηση αφορά συνήθως τους τέσσερις του διαδικτύου (Facebook, Amazon, Google, Apple), όλο και περισσότερο εστιάζεται στο Facebook για τους προφανείς λόγους: επειδή η δύναμη του ξεπερνάει ακόμη και τη δύναμη πολλών κυβερνήσεων… Η κριτική μάλιστα δεν καταλάγιασε ούτε μετά την απόφαση της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου (FTC) για επιβολή προστίμου ύψους 5 δισ. δολ., που αναμένεται να ανακοινωθεί σύντομα κι επίσημα.

Η επιστροφή των μονοπωλίων

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η έγκριση από την αμερικανική δικαιοσύνη της εξαγοράς της Time Warner (που παρέχει υπηρεσίες ενημέρωσης, διασκέδασης, κ.α.) από την ΑΤ&Τ (υπηρεσίες ίντερνετ, κινητής, τηλεόραση, κ.α.) άνοιξε ξανά τη συζήτηση για την επάνοδο των μονοπωλίων.

Τα παραδείγματα συγκέντρωσης τεράστιας οικονομικής ισχύος, στην καρδιά μάλιστα του παγκόσμιου καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, είναι πάρα πολλά ώστε να συνεχίζονται αδιατάρακτα οι ύμνοι στον ελεύθερο ανταγωνισμό και η συνεχής επίκλησή του. Όταν μάλιστα όλα δείχνουν πώς η άρση των κάθε λογής εμποδίων αν κάπου τελικά οδηγεί δεν είναι στις ίσες ευκαιρίες για όλους, έστω στον …πλουτισμό, αλλά σε μια χούφτα μονοπώλια. Που ελέγχουν την παραγωγή, την απασχόληση, τις πωλήσεις και κρατούν τις τιμές στα ύψη!

Τα Μονοπώλια της Τεχνολογίας…

Η τεχνολογία όχι μόνο δεν είναι ουδέτερη, μα περικλείεται απόλυτα από εξουσιαστικά σχήματα τα οποία όπως κάθε τι εξουσιαστικό είναι προς όφελος αυτών για τους οποίους δημιουργείται. Το δε χαρακτηριστικό στον χώρο της τεχνολογίας είναι πως αν και ακολουθεί τους σάπιους νόμους του καπιταλισμού και φιλελευθερισμού, είναι ένας από τους τομείς που βασιλεύει το μονοπώλιο και το ολιγοπώλιο.

Τεχνολογικό μονοπώλιο είναι το μονοπώλιο που προκύπτει όταν μια ενιαία επιχείρηση ελέγχει τις μεθόδους παραγωγής οι οποίες είναι αναγκαίες για την παραγωγή ενός προϊόντος· ή όταν έχει αποκλειστικά δικαιώματα επί της τεχνολογίας η οποία χρησιμοποιείται για την κατασκευή του προϊόντος.

Τα τεχνολογικά μονοπώλια διαφέρουν από εκείνα που βασίζονται στην κάθετη ή στην οριζόντια ενοποίηση όπου η αποκλειστικότητα προέρχεται από την ίδια την παραγωγική διαδικασία.

Ξανά το …”Μονοπώλιο του Άλατος” στους δανειστές της Χώρας!

Δυστυχώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται!

Την πώληση ως και του συνόλου των μετοχών του Δημοσίου στην εταιρεία “Ελληνικές Αλυκές ΑΕ” αποφάσισε η κυβέρνηση, 115 χρόνια μετά την παραχώρηση στον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο των εσόδων του κρατικού μονοπωλίου στο αλάτι και 25 έτη έπειτα από την αποπληρωμή, του μετά τον Τρικούπη χρέους. Σύμφωνα με απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, ανατίθεται στο υπουργείο Οικονομικών να κάνει διαγωνισμό για να προσλάβει χρηματοοικονομικούς, τεχνικούς και νομικούς συμβούλους για τις ανάγκες “αξιοποίησης” του ποσοστού του Δημοσίου στην εταιρεία, που φτάνει το 55%.

Μονοπώλια και Φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται

Του Αναστάση Γκίκα*

Στις εκλογές του Μάη 1928 το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας άγγιξε το ναδίρ της εκλογικής του επιρροής, συγκεντρώνοντας μόλις το 2,6% των ψήφων και έχοντας χάσει πάνω από το μισό της δύναμής του από το 1924. Δύο χρόνια αργότερα και μεσούσης της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης οι Ναζί είδαν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται στο 18,3%. Το 1930 όμως δεν ήταν απλά η χρονιά της εκλογικής ανάκαμψης του φασισμού στη Γερμανία. Ήταν επίσης η χρονιά όπου το γερμανικό βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο, «γοητευμένο» από τις «λύσεις» που προσέφερε ο φασισμός στα αδιέξοδά του, άρχισε πλέον να στηρίζει ανοιχτά και αποφασιστικά το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Α. Χίτλερ.

Εταιρίες φυσικού αερίου χειραγωγούν τις τιμές

Πηγή : e-cynical

Μέσα στις υποχρεώσεις της κυβέρνησης για το 2013, όπως αναγράφεται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2013-2016, είναι και η σφαγή των εταιριών ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ και ΕΛΠΕ, αναμφίβολα εταιριών μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Η πώληση αυτή δεν υπαγορεύεται από λόγους ελάφρυνσης των δημοσίων οικονομικών λόγω συσσωρευμένων ζημιών των εν λόγω εταιριών, καθότι και οι τρεις είναι συστηματικά κερδοφόρες, αλλά ακριβώς εξ αιτίας του γεγονότος αυτού. Το ότι το δημόσιο θα χάσει τον έλεγχο κερδοφόρων και στρατηγικής σημασίας εταιριών για το 0.000001% του χρέους, και ότι στα επόμενα χρόνια και για όσο υπάρχει αυτή η χώρα θα πορεύεται ξεβράκωτη, δεν φαίνεται να συγκινεί κανένα.

Η μόνιμη επωδός των ιδιωτικοποιήσεων είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι καλύτερος, αποδοτικότερος, φτηνότερος, πηδάει μακρύτερα και ψηλότερα, και δίνει, (τρομάρα του) και παραπάνω δουλειές.