Ο στρατός…

Κι ενώ αυτά και άλλα συμβαίνουν στη νοτιοδυτική άκρη του project europe, κάπου στο κέντρο του μια καλή μάζα τσέχων (ψηφοφόρων) , μετά τους αυστριακούς, κατατάχτηκε στον μεγάλο στρατό των μεταμοντέρνων αντιδραστικών / παρακμιακών. Οι τσέχοι «αγανακτισμένοι» διάλεξαν για πρωθυπουργό τους έναν που τον είδαν για «αντισυστημικό»: τον εκατομμυριούχο Andrej Babiš, που πέρα απ’ τις υπόλοιπες μπίζνες τους τους «πηδάει» τα μυαλά σαν ιδιοκτήτης των περισσότερων τσεχικών μήντια.

Μικροαστοί στα κάρβουνα

η φωτογραφία είναι απ’ την πορτογαλία…

Ο «νοικοκύρης» που ωρύεται ότι «δεν θα αφήσει το σπίτι του» και ότι «καλύτερα να καεί μαζί του παρά να το αφήσει», ενώ πλησιάζει η δασική φωτιά, είναι μια απ’ τις πολλές επιτομές της μικροαστικής παράνοιας. Προφανώς δεν θα έκανε το ίδιο αν το σπίτι του έπιανε φωτιά από μέσα· αν γινόταν σεισμός· ή να του ανήγγειλαν κάποια χοντρή κατολίσθηση.

Can’t you smell that smell? The smell of death surrounds you!

Οι στάβλοι βρωμάνε. Τι άλλο θα έκαναν; Αλλά οι στάβλοι και οι βόθροι της εξουσίας είναι αφόρητοι. Can’t you smell that smell? Η διανοητική, ηθική και αισθητική σαπίλα είναι η εκπνοή της εξουσίας, των βαθμοφόρων της, των μικροαστών λακέδων της.

Απ΄ τα τέλη των ‘80s κι ακόμα εντονότερα στα ελληνικά ‘90s, η θρυλική «απελευθέρωση των μήντια», σε μια κοινωνία συγκροτημένη (και) πάνω στην ανεπίσημη αλλά μαζική πραγματικότητα του κουτσομπολιού, έκανε τους δημοσιογράφους και τους media παραγωγούς γενικά τα αφεντικά της διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». Και τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτής της «κοινής γνώμης» τους μετέτρεψε σε καλλιεργούμενα ζώα, μέσα στους στάβλους των media.

Ο Παντελής

Ο Παντελής είναι νοικοκύρης. Ένας ήσυχος, καθημερινός άνθρωπος που κοιτάζει το σπίτι του και την δουλειά του. Δεν δημιουργεί προβλήματα και δεν θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό αποφεύγει τις πολιτικές συζητήσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι αν ποτέ μπερδευτεί σε καμμία, προσπαθεί να ξεφύγει με κάθε τρόπο. Συνήθως καταφεύγει στα παλιά αλλά δοκιμασμένα τσιτάτα είτε τύπου τσουβαλιάσματος (“όλοι ίδιοι είναι”, “βρες εσύ τον καλύτερο”, “όλοι την τσέπη τους κοιτάνε, ποιος νοιάστηκε για τον τόπο;” κλπ) είτε τύπου ζαμανφουτισμού (“εγώ θα σώσω τον κόσμο;”, “εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα” κλπ). Δεν του αρέσουν, άλλωστε, ούτε τα άκρα ούτε η βία (απ’ όπου κι αν προέρχεται), γι’ αυτό θεωρεί καμάρι του να ανήκει στον μεσαίο χώρο, χωρίς να ενοχλείται που κάποιοι άσχετοι μπερδεύουν τον μεσαίο χώρο με τον μικροαστισμό.

Ο Παντελής είναι ένας άνθρωπος πιστός στις παραδόσεις, θεματοφύλακας των ιερών και των οσίων τής φυλής. Γι’ αυτό παντρεύτηκε στην ώρα του κι έκανε δυο παιδιά. Για την ακρίβεια, έκανε ένα παιδί κι ένα κορίτσι. Κι ανάθρεψε το παιδί σαν άντρα και το κορίτσι σαν κορίτσι που θα φοβόταν τον άντρα όταν θα γινόταν γυναίκα, καθ’ ότι τα φεμινιστικά ποτέ δεν του άρεσαν. Άλλωστε, ξέρει ότι μόνο με τέτοια ανατροφή θα γυρίσει το κορίτσι του να τον κοιτάξει όταν γεράσει και καταπέσει. Το παιδί είναι άντρας, θα κοιτάει την δικιά του οικογένεια.

Από το σχολείο, στην αστυνομία και στο στρατό

Του Χρήστου Σύλλα

Έχουν περάσει 81 χρόνια από τότε ο Βίλχελμ Ράιχ στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» (1933) εξηγούσε τη συμπεριφορά των μικροαστικών στρωμάτων (υπαλλήλων, μικροεπιχειρηματιών) τα οποία προτιμούσαν την ψυχολογική και υλική ασφάλεια που παρείχε η πατριαρχική οικογένεια και η «κοινωνία του έθνους».

Η αναπαραγωγή εξουσιαστικών στερεοτύπων και η αδυναμία αντίδρασης σε ηγέτες, εργοδότες και καθοδηγητές διατηρεί το σημερινό ανάλογό της στον ελληνικό χώρο, σε άλλα κατά περίπτωση συγκείμενα, όμως πάνω στον ίδιο πυρήνα της μικροαστικής νοοτροπίας: από μικρή ηλικία τα παιδιά μαθαίνουν να μιμούνται και να βιώνουν το ρόλο του στρατιώτη, του μπάτσου, του υπηρέτη-υπαλλήλου του έθνους και της πατρίδας. Μέσα από το σχολικό περιβάλλον, επιλέγουν την ασφάλεια της επαγγελματικής αποκατάστασης στον στενό πυρήνα του κράτους.

Το πορτρέτο ενός εγκλωβισμένου μικροαστού

Ο Μπουνιουέλ γύρισε τον «Εξολοθρευτή Άγγελο» το 1962.

Σε αυτή την ταινία βλέπουμε μια παρέα αστών που συγκεντρώνεται στο σπίτι του ζεύγους Nobile για να δειπνήσουν. Μετά το τέλος του δείπνου όμως, αντί να αναχωρήσουν, όλοι βρίσκουν μια δικαιολογία, εγκαθίστανται και κοιμούνται στο σαλόνι.

Το επόμενο πρωινό, μετά τον καφέ τους, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να βγούνε από το δωμάτιο. Είναι εγκλωβισμένοι στο σαλόνι, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, κάποιο εμπόδιο. Απλά δεν μπορούν να φύγουν!

Καταστρέφοντας το χριστουγεννιάτικο πνεύμα

Αυτοί οι τύποι που ασχολούνται με την, εσχάτως δυστυχώς διάσημη μόδα του yarn bombing, είναι επιεικώς για πέταμα.

Δεν υπάρχει επιχείρημα υπέρ μιας ομάδας ανθρώπων που ενώ

α) τους αρέσει το πλέξιμο και

β) θέλουν να φτιάξουν διάφορα ωραία πράγματα, επιλέγουν αντί να φτιάξουν πουλόβερ για τους αστέγους, να ντύσουν δέντρα. Άνθρωποι οι οποίοι, έστω και σε επίπεδο φιλανθρωπίας, έστω και χωρίς καμία πολιτική σκέψη, έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν κάποιους λίγους να κρυώνουν λιγότερο, επιλέγουν να ντύσουν δέντρα.  Η πραγματικότητα μας τρολλάρει κανονικά τελευταία. Θα ήταν χαλαρά για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα.

Petit-Bourgeois adieu (Μικροαστοί αντίο)

 

 

• «Πολιτική αστάθεια. Ιδεολογική αστάθεια. Οικονομική αρρυθμία. Επένδυσε στο αυθόρμητο χαμόγελο . Ψάξε να το βρεις διαφορετικά ζήσε στις σκιές ως μικροαστός».
• Όσο απομακρύνεσαι από την αρχική σου σκέψη τόσο μικραίνεις και γίνεσαι αόρατος και αδύναμος.Κι ας μη φταις εσύ…μ’ αυτό που βλέπεις να γίνεται… με το πέρα δώθε των προσώπων και των ιδεών.
• Τι και εάν εισαι εκατομμυριούχος, εφοπλιστής…Ένας τόσο δά μικρός είσαι που χάνεσαι στις σκιές. Εκεί που χάνονται και τα χαμόγελα.

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ

2 Votes

 

Νέος άνθρωπος έχασε την ζωή του στο Κερατσίνι. Το αίμα του χύθηκε από μαχαίρι χρυσαυγίτη φονιά. Το μαχαίρι οπλίστηκε από ηθικούς αυτουργούς. Δεν είναι μόνο οι ναζιστές εγκληματίες, ούτε τ’ αφεντικά τους, η μαφία που λυμαίνεται για χρόνια τον τόπο. Είναι και ο νοικοκυραίος. Αυτός που δεν διάλεξε πλευρά γιατί δεν τον αφορά (νομίζει ο ναζισμός) ή που επέλεξε να πάει με τα “λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες”.

Ο δρόμος μέχρι να έχουμε νεκρό, ήταν σύντομος αλλά φάνηκε ως αιώνας, από την στιγμή που ο νοικοκυραίος έβαλε στην βουλή τους νοσταλγούς του Χίτλερ. “Εγέρθουτου” έλεγε γορίλας στους δημοσιογράφους στην πρώτη συνέντευξη του αρχηγού τους μετά τις εκλογές. Άρεσε η στρατιωτική πειθαρχία απέναντι στους “ρουφιάνους-δημοσιογράφους”.

ΚΟΜΨΟΙ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΕΣ

Όταν ο μικροαστός έχει συνηθίσει ως μέτρο αισθητικής τον Σφακιανάκη και την Πάολα, οποιαδήποτε διαφοροποίηση από το ύφος μεταξύ μπουζουκιών και λούμπεν θεωρείται “εναλλακτικό” και σε περιπτώσεις στυλ ανώτερης τάξης. Γενιές νεοελλήνων μεγάλωσαν αναπτύσσοντας κριτήριο σύμφωνα με τα σλόγκαν των διαφημίσεων και τις σελίδες του Nitro.

Συγγραφείς του συρμού, ψευτοδιανοούμενοι, κριτικοί τέχνης, κήρυκες του savoir vivre, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ερπετά που αντιλαμβάνονται την στοιχειώδη νοητική τους υπεροχή έναντι του λαουτζίκου (sic) ως ευκαιρία ανέλιξης. Γι’ αυτό δεν ντρέπονται καθόλου να σαλιαρίζουν με χάρη και να πέφτουν γονυπετής με κομψότητα, μπροστά στα σκαλοπάτια μεγαλοεργολάβων, τραπεζιτών και επιφανών μελών του think tank του αναρχοκαπιταλισμού.