
Η ηρωοποίηση του Παύλου Μπακογιάννη μετά τη δολοφονία του, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1989, από την οργάνωση 17 Νοέμβρη έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό στην ιστορική και δημοσιογραφική κάλυψη γεγονότων που σχετίζονται με την προσωπικότητα του θύματος και τις σχέσεις του με τον καταδικασθέντα Γιώργο Κοσκωτά.
Άνθρωποι που γεννήθηκαν μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μπορούν πλέον να βρουν στο ίντερνετ μόνο δυο στοιχεία: τα διθυραμβικά σχόλια για τον Μπακογιάννη από το σύνολο των ΜΜΕ και την προκήρυξη της 17Ν, με την οποία ανέλαβε την ευθύνη της δολοφονίας. Το γεγονός μάλιστα ότι στη συγκεκριμένη προκήρυξη η οργάνωση στρέφεται εναντίον του ενιαίου τότε Συνασπισμού, για τη συγκυβέρνηση με τη δεξιά, αλλά και εναντίον του ΚΚΕ, έχει ως αποτέλεσμα να περνά στο περιθώριο του πολιτικού διαλόγου και από μεγάλα τμήματα της αριστεράς.
Η δολοφονία Μπακογιάννη είναι προφανώς καταδικαστέα όπως και η τρομοκρατική δράση γενικότερα (η τελευταία, μεταξύ άλλων, λόγω της αναποτελεσματικότητάς της και των ευκαιριών που δίνει στον κρατικό μηχανισμό και τις αρχές ασφαλείας να στρέφονται εναντίον λαϊκών διεκδικήσεων και κινημάτων). Αν όμως η οικογένεια Μητσοτάκη θέλησε να σκαλίσει την ιστορική μνήμη, δίνοντας το όνομα του Μπακογιάννη σε έναν σταθμό του Μετρό, οφείλουμε να παρουσιάσουμε και τα στοιχεία της δράσης του θύματος που συνήθως δεν φτάνουν στα ΜΜΕ. More