Μετανάστης είσαι κι εσύ, ηλίθιε

Πίσω από τα κάγκελα της μισαλοδοξίας και του κομπλεξισμού σου, ταμπουρωμένος μέσα στο υπερεγώ σου, αποκλεισμένος από την ουσία της ζωής και του όποιου θεού σου, μιλάς για τη ζωή σα να τη ζεις, και για τους ανθρώπους της σα να τους ξέρεις. “Να φύγουν”, “είναι τρομοκράτες” και “να τους πάρετε σπίτια σας” ξέρεις να λες, και ας πάει να γαμηθεί ο πλανήτης ολόκληρος. Εσύ να είσαι καλα.

Εχεις ιδέα τι άντερα χρειάζεσαι για να αρπάξεις τη ζωή από τα μαλλιά και να την παλέψεις, όταν εκ των προτέρων ο υπόλοιπος κόσμος σε καταδικάζει;

Ένιωσες ποτέ την απόγνωση που φέρνει η συνειδητοποίηση πως δε χωράς πουθενά. Μια στιγμή θα αρκούσε για να δώσεις τέλος στη ζωή σου, ”φίλε”. Ή μήπως εάν σε κυνηγούσε το καθεστώς στη χώρα σου θα καθόσουν να σε φάνε. Και τέλος πάντων, όταν με τόση ευκολία καταδικάζεις ανθρώπινες ζωές, ξέρεις για τι μιλάς, υπάνθρωπε;

Η κράτηση κοστίζει και δεν επιλύει

Η είσοδος μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα έχει απασχολήσει με πολλούς τρόπους την ελληνική κοινωνία και την πολιτική διοίκηση, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, πλην, τις περισσότερες φορές, ατελέσφορα. Στις προσεγγίσεις συχνά περίσσευαν η προχειρότητα και οι βραχυπρόθεσμες διευθετήσεις, μαζί με συγκάλυψη των πραγματικών διαστάσεων του προβλήματος. Συχνά επίσης το μεταναστευτικό έγινε πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης και χειρισμού φοβιών. Ελλειψε η ολοκληρωμένη μελέτη και ένα σχέδιο διαχείρισης με συνοχή, διάρκεια και προσαρμοστικότητα.

Μόνο μετά το 2010, με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και τη δοαφοροποιημένη ροή, έχουμε μια πρώτη απόπειρα ολοκληρωμένης πολιτικής: αυστηρός έλεγχος των συνόρων, οργανωμένα κέντρα κράτησης και επαναπατρισμός, εθελούσιος και υποβοηθούμενος ή αναγκαστικός. Σε αυτή τη στροφή συνέβαλε η αύξηση της κοινοτικής χρηματοδότησης, για υποδομές και νέες λειτουργίες.

Μετανάστης είσαι κι εσύ, ηλίθιε

Πίσω από τα κάγκελα της μισαλοδοξίας και του κομπλεξισμού σου, ταμπουρωμένος μέσα στο υπερεγώ σου, αποκλεισμένος από την ουσία της ζωής και του όποιου θεού σου, μιλάς για τη ζωή σα να τη ζεις, και για τους ανθρώπους της σα να τους ξέρεις. “Να φύγουν”, “είναι τρομοκράτες” και “να τους πάρετε σπίτια σας” ξέρεις να λες, και ας πάει να γαμηθεί ο πλανήτης ολόκληρος. Εσύ να είσαι καλα.

Εχεις ιδέα τι άντερα χρειάζεσαι για να αρπάξεις τη ζωή από τα μαλλιά και να την παλέψεις, όταν εκ των προτέρων ο υπόλοιπος κόσμος σε καταδικάζει;