Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Γίνεται μεγάλος αγώνας στον Βόλο και στο Πήλιο, για τα αυτονόητα, για τον αέρα και για το νερό»

«Γίνεται μεγάλος αγώνας στον Βόλο και στο Πήλιο, για τα αυτονόητα, για τον αέρα και για το νερό. Τα βασικότερα πράγματα για την ύπαρξη μας. Για τον αέρα, γιατί καίνε σκουπίδια μέσα στην πόλη, υπάρχει εργοστάσιο που καίει σκουπίδια, τα οποία εισάγει από την Ιταλία, για να καούν στον Βόλο και μυρίζει πλαστικό όλη η πόλη, με πολλές συνέπειες βέβαια πέρα της μυρωδιάς. Και για το νερό, που κάποιοι θέλουν να το δώσουν σε ιδιώτες, να το βάλουν σε μπουκαλάκια και να μας το πουλάν εμφιαλωμένο και μετά τα μπουκαλάκια να τα καίνε στο εργοστάσιο. Ετοιμάζουν και καινούριο εργοστάσιο, που θα πακετάρει σκουπίδια και θα τα καίει στο άλλο εργοστάσιο. Στον 21ο αιώνα…Έχουμε ευθύνη για όλο αυτό, ο καθένας μας, ο κάθε πολίτης, πρέπει να δει τι μπορεί να κάνει, για να κάνει αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο, ή τουλάχιστον να μην τον καταστρέψουμε, τόσο όσο μπορούμε» ανέφερε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.

Εύλογες (;) απορίες…

Καλά. Αυτός αριστερά είναι ο ρώσος εργάτης της καπνοβιομηχανίας, που με την αξία του έγινε υποδιευθυντής, και επειδή είχε προνοήσει να βάζει στην άκρη ρούβλι ρούβλι το περίσσευμά του, μόλις άλλαξαν τα κόζια (τότε, στις αρχές των ‘90s, που όποιος πυροβολούσε γρηγορότερα γινόταν boss) «αγόρασε» το εργοστάσιο. Συγκινητικό!!!! Μετά πήρε κι άλλο καπνεργοστάσιο, στο ελλαδιστάν, οπότε τα μαύρα τσιγαράδικα μπήκαν στην ελληνική νομοθεσία “προσέλκυσης επενδύσεων”! Κάτι σαν εκείνον τον λαρισαίο ντελιβερά σα να λέμε, τον κυρ Πηλαδάκη, που έβαζε τα τιπς στην άκρη, και έτσι κατάφερε να αγοράζει το ένα καζίνο μετά το άλλο…

Οργανωμένο έγκλημα

Πριν ακριβώς 10 χρόνια (18 Απρίλη του 2007) σαν οργανωμένη εργατική αυτονομία παρουσιάσαμε δημόσια την θέση μας περί κρατικοποίησης του (οργανωμένου) εγκλήματος. Όπως και σε κάθε άλλη αναλυτική / πολιτική δουλειά που κοιτάει τις κυρίαρχες τάσεις των καπιταλιστικών διαδικασιών και άρα το μέλλον (αντί να αναμασάει βαρετές κοινοτοπίες και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες) έτσι και στην θέση μας περί «κρατικοποίησης του εγκλήματος» αντιμετωπίσαμε την παγερή αδιαφορία· ή, ακόμα, και ειρωνικά σχόλια.

Never mind. Απ’ τις σελίδες του Sarajevo προχωρήσαμε την σχετική ανάλυση συστηματικά και προσεκτικά όλα αυτά τα χρόνια· μια ηλεκτρονική αναζήτηση το δείχνει. «Χρωστάμε», ακόμα, μια πλήρη, συνεκτική και επικαιροποιημένη πολιτική παρουσίαση του ζητήματος…

Ο asset 1

Δεν ήταν άραγε αυτός που για χάρη του υποψήφιου που προωθούσε (πιο σωστά: που προωθούσαν οι πίσω του) για την δημαρχία του Πειραιά, το 2014, η Κουμουνδούρου «έπνιξε» τον δικό της υποψήφιο; Ο Μώραλης εκλέχτηκε και κρύφτηκε όσο πιο καλά γινόταν για την όποια σχέση του με την «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση». Και ο κυρ Δρίτσας, που πήγε να βάλει τις φωνές για το deal και την μεταχείριση του κόμματος απέναντί του, ανταμοίφθηκε στη συνέχεια με υπουργική καρέκλα. Σωστά;

Δεν ήταν αυτός που έδωσε το χρίσμα (και τα κουκιά) στην υποψήφια της Κουμουνδούρου για την περιφέρεια Αττικής, σε ανταπόδοση για τις δημοτικές εκλογές στον Πειραιά; Αυτός ήταν· ή αυτός ήταν ο «μπροστινός»…

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική – 2. Λάκυ Λουτσιάνο

Όλα τα καλά παιδιά: Σιλβέστρο Αγκόλια, Λάκυ Λουτσιάνο, Μέγιερ Λάνσκυ, Τζων Σέννα (1932)

Πριν συνεχίσουμε την αφήγησή μας και με αφορμή ένα ενδιαφέρον σχόλιο που αναρτήθηκε στο χτεσινό κείμενο, ας ξεκαθαρίσουμε ότι εδώ αναφερόμαστε στο οργανωμένο έγκλημα. Βεβαίως και υπήρχαν εγκληματικές συμμορίες προ του 1920 και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (στην Σικελία, μάλιστα, από τον 18ο αιώνα) και βεβαίως υπάρχουν ιστορικά δεδομένα συνεργασίας τους με την πολιτική, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο σχολιογράφος. Εκείνο που αλλάζει στις ΗΠΑ από το 1920 είναι ότι αυτές οι συμμορίες μετατρέπονται σε κανονικές επιχειρήσεις, οι οποίες διαθέτουν πολυτελή γραφεία, αποκτούν και νόμιμες δραστηριότητες (κυρίως ως “πλυντήρια” του μαύρου χρήματος), απασχολούν νομικούς και οικονομικούς συμβούλους κλπ. Η μεγαλύτερη αλλαγή είναι ότι οι ηγέτες τους βγαίνουν από την αφάνεια, υποδύονται τους νομιμόφρονες πολίτες, εμφανίζονται ως πατριώτες και συχνά δεν διστάζουν να ασχοληθούν με τα κοινά. Κι επειδή θα πούμε περισσότερα στην συνέχεια, ας κλείσουμε εδώ τον σημερινό μας πρόλογο.

Τα λεφτά, τα μπικικίνια

Δεν έχει πλάκα; Να κάθεται κανείς στον Δ του Κενταύρου, με ένα πανίσχυρο τηλεσκόπιο, και να παρατηρεί το ελληνικό παρακράτος (που εμφανίζεται κόσμια, ακόμα και χωρίς γραβάτες, σαν “κράτος”) να προσπαθεί να δαγκώσει την ουρά του, με φόντο κάτι τόνους ηρωΐνης!

Δώσε κάτι… Δώσε ένα πεντακοσάρικο… Δώσε ένα κατοστάρικο…

Σαρανταπέντε κατασκευαστικές εταιρείες, μια τράπεζα και δύο λόμπυ εκπροσώπησης των κατασκευαστικών πιάστηκαν να έχουν συστήσει καρτέλ. Τι πάει να πει “καρτέλ” εν προκειμένω; Ότι αυτά τα μαγαζιά προσυμφωνούσαν πως θα μοιράζονται τα (δημόσια) έργα στους σχετικούς διαγωνισμούς, και πως θα φουσκώνουν, ύστερα, τα κόστη κατά βούληση: ως το σημείο, κατά τον αείμνηστο κυρ Γιάνη τον Πολιορκητή (ο πιο ένδοξος υπ.οικ. στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους) τα δημόσια έργα στην ελλάδα να πληρώνονται σε τριπλάσια (Χ3) τιμή απ’ όπου οπουδήποτε αλλού στην (τρισκατάρατη…) ευρώπη. Όπου επίσης (ειδικά στο νότο) παίζουν με τρέλα οι μαφίες στα δημόσια έργα… Με δυο λόγια αυτά τα αφεντικά των κατασκευών είχαν κανονίσει πως να τα χοντροκονομάνε σε βάρος του περιβόητου «δημοσίου».

Μέσα σ’ αυτό το σκυλολόι περιλαμβάνονται τα μεγαλύτερα μαγαζιά του λαού και του τόπου (ενδεικτικά: ελλάκτωρ, j&p άβαξ, γεκ τερνα, αεγεκ, intracom – μέσω της θυγατρικής της intrakat – κλπ…), καθώς και οι κατά καιρούς ξένοι συνεργάτες τους (ενδεικτικά: vinci, hochtief, siemens, alstrom, κλπ…). Το όνομα της ελληνικής τράπεζας το αγνοούμε. Δυστυχώς…

Γερμανική Αριστερά: Η μαφία των πιστωτών εξαθλιώνει την Ελλάδα

Σχόλιο blog

Η Σάρα Βαγκενκνεχτ ανήκει στο κομμάτι της γερμανικής αριστεράς ΠΟΥ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΕ τη συμφωνία. Ανήκει στο κομμάτι της αριστεράς που έχει καταλάβει το ρόλο των Τσίπρα, Δραγασάκη και χρησιμοποιεί συχνά καταγγελτικό λόγο

Με σκληρά λόγια σχολίασε τη στάση των πιστωτών απέναντι στην Ελλάδα η αναπληρώτρια πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς, «Die Linke». «Η μαφία των πιστωτών εξαθλιώνει την Ελλάδα!», έγραψε χαρακτηριστικά η Σάρα Βάγκενκνεχτ στον λογαριασμό της στο Facebook.

H «κόλασή» του πρώην Νο 1 του ΔΝΤ «είναι η δική μας ελπίδα»!

Του Γιώργου Μητραλιά

Η είδηση –δίκαια- εντυπωσιάζει: «Ο ισπανός πολιτικός Ροντρίγκο Ράτο, πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, συνελήφθη για απάτη και ξέπλυμα χρήματος, μεταδίδουν ισπανικά μέσα ενημέρωσης.». Η είδηση είναι όμως λειψή: ο κ. Ράτο δεν ήταν μόνο «πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ» (2004-2007), αλλά και πρώην «τσάρος» της ισπανικής οικονομίας (υπουργός Οικονομικών) στη κυβέρνηση Αθνάρ της οποίας ήταν και αντιπρόεδρος (1996-2004), καθώς και πρώην πρόεδρος της πολύπαθης και άκρως διεφθαρμένης τράπεζας Bankia (2010-2012). Κυρίως όμως, ο κ. Ράτο διετέλεσε επίσημος «δελφίνος» του Αθνάρ στην αρχηγία του –πάντα- κυβερνώντος Λαϊκού κόμματος (ΡΡ) και παραλίγο πρωθυπουργός της Ισπανίας στη θέση του… Ραχόι.

Τα αξιώματα του κ. Ράτο δεν είναι λοιπόν παίξε γέλασε. Προκαλούν το σεβασμό και αυτό ακριβώς δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει φωνάζοντας και χτυπώντας έξαλλη τα κουδούνια της, η πρόεδρος του Καταλανικού Κοινοβουλίου στον… ασεβούντα βουλευτή της CUP (Candidatura d’Unitat Popular)* Νταβίντ Φερνάντεθ όταν, στις 12 Νοεμβρίου 2013, αυτός τολμούσε να κατευοδώνει τον –εξεταζόμενο από τον ίδιο για την υπόθεση Bankia- μεγαλόσχημο τραπεζίτη, πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, πρώην εγκέφαλο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πρώην Νο 1 του ΔΝΤ, και πάντα ισχυρό άνδρα της ισπανικής «κάστας», με την ιερόσυλη φράση «Γεια χαρά γκάνγκστερ, Έξω η μάφια» (Hasta pronto gangster, Fuera la mafia)!…

Η Μαφία καλά κρατεί

by To Skouliki Tom

Συγκλονισμένη είναι η αποχαυνωμένη κοινωνία μας, αφού διαπιστώνει με έκπληξη ότι, εκτός από τις συμμορίες των μοχθηρών αναρχικών που δρουν στα Εξάρχεια, υπάρχουν συμμορίες της Μαφίας οι οποίες δρουν σε ολόκληρη τη χώρα αφήνοντας πίσω τους θύματα.

Αφορμή για αυτό, στάθηκε η επίθεση που έγινε σε καφέ-μπαρ στο Μικρολίμανο από έναν μανιακό, ο οποίος τα ξημερώματα του Σαββάτου γάζωσε το μαγαζί με ένα καλάσνικοφ τραυματίζοντας συνολικά 15 άτομα.

Σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., ο δράστης χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικά επικίνδυνος, κάνει χρήση κοκαΐνης και δε διστάζει να σκοτώσει όποιον βρεθεί στο δρόμο του αλλά για χάριν συντομίας τα ΜΜΕ τον αποκαλούν “Ο Αλβανός πιστολέρο”, αφού για τα ΜΜΕ η καταγωγή του από μόνη της είναι αρκετή. Θα μπορούσαν να τον αποκαλούν απλά “Ο Αλβανός”.

Η Μαφία θέλει τώρα τίμιο παιχνίδι

Οι πληροφορίες που θέλουν την κυβέρνηση να σκέπτεται να προτείνει την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα και απλή αναλογική για τις εκλογές –τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια το πρώτο κόμμα- προκαλούν αηδία για τους κυβερνώντες. Περισσότερη αηδία.

Η κυβέρνηση Σαμαρά εκμεταλλεύτηκε το μπόνους των 50 εδρών για να περάσει απίστευτα μέτρα, κυβέρνησε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, διέλυσε το Σύνταγμα, και τώρα ο Βενιζέλος –που βλέπει την φυλακή να πλησιάζει- προτείνει την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών.

Η Μαφία δεν υπάρχει

Πολλοί από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής δήλωναν πως ψήφισαν Χρυσή Αυγή για χαβαλέ. Δεν ξέρω πώς ακριβώς τον εννοούν τον χαβαλέ –και μέχρι πού φτάνει-, αλλά υποθέτω πως μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την χτεσινή εκτέλεση των δυο νεαρών μελών της Χρυσής Αυγής θα έχουν αλλάξει γνώμη.

Η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης Σαμαρά –γιατί επιλογή της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν- να χαρακτηριστεί η Χρυσή Αυγή «εγκληματική οργάνωση» ήταν …σοφή.

Η Ανοδος και η γιγάντωση της Ελληνικής Μαφίας (Ελληνικό κατεστημένο)

Στην σημερινή Ρωσία είναι η «οικονομική ολιγαρχία». Στις ΗΠΑ ήταν και είναι το «κατεστημένο», με τις αλλαγές που υφίσταται μέσα στο χρόνο. Στην Ελλάδα το εγχώριο κατεστημένο εδώ και εικοσι περίπου χρόνια ονομάζεται «διαπλοκή». Και απαντά μονολεκτικά στο διαχρονικό ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο».

Λίγους μήνες μετά την άνοδό του στην εξουσία ο Κώστας Καραμανλής, σε εκείνη την ιστορική συγκέντρωση κάποιων βουλευτών του κόμματός του, στο φημισμένο ψητοπωλείο του Μπαϊρακτάρη, είχε, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, πει την περίφημη φράση «δεν θα αφήσουμε 5-6 νταβατζήδες να κάνουν κουμάντο». Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν ο Καραμανλής είπε ποτέ αυτή τη φράση-άλλωστε ποτέ δεν το επιβεβαίωσε- αλλά ήταν σαφές,  πως το εννοούσε. Όλοι επίσης γνώριζαν ποιους πάνω κάτω συμπεριλάμβανε στον όρο «νταβατζήδες».

Το εξαγώγιμο βουλγαρικό μοντέλο διοίκησης

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Βουλγαρία είναι λίγο πολύ γνωστά. Με αφορμή  τις υπέρογκες αυξήσεις ρεύματος, αλλά κατ’ ουσίαν εξοντωμένοι από τη σκληρή λιτότητα, την ανέχεια, και την εκτεταμένη διαφθορά, δεκάδες χιλιάδες εξαγριωμένοι πολίτες, όλων των ηλικιών ξεχύνονται στους δρόμους 20 διαφορετικών πόλεων της χώρας, απαιτώντας ανάμεσα στα άλλα, παραίτηση της κυβέρνησης και επανεθνικοποίηση της ενέργειας. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν τρεις ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρικής ενέργειας, δυο τσέχικες και μια αυστριακή, στην πραγματικότητα δρουν ως μονοπώλια καθ’ ότι κάθε πάροχος δραστηριοποιείται και σε μια διαφορετική περιοχή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια μεγάλη ευκαιρία

Με αφορμή την άρνηση της διεύθυνσης του Mega να μεταδώσει την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που αναφερόταν στη λίστα Λαγκάρντ, τις ευθύνες του Ευάγγελου Βενιζέλου και τον τρόπο σχολιασμού της από τον σταθμό, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης ζητάει με επιστολή του παρέμβαση του ΕΣΡ και κατηγορεί το Mega για παραβίαση των αρχών της πλουραλιστικής ενημέρωσης και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Επιτέλους, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να αντιλαμβάνεται ποιοι κυβερνούν τη χώρα και ποιοι είναι οι πραγματικοί πολιτικοί του αντίπαλοι.

Η μαφία των φαρμακευτικών εταιριών

Αυτό που ο κάθε κοινός θνητός γνωρίζει για τη σχέση γιατρών και φαρμακευτικών εταιριών είναι ότι οι δεύτερες απασχολούν κάποιους ταλαίπωρους ιατρικούς επισκέπτες για να ενημερώνουν πόρτα-πόρτα τους πρώτους για τα καινούργια και τα  πλέον θαυματουργά φάρμακα, και για να τους κάνουν και κάποια δωράκια, τα οποία μπορεί να ξεκινούν από ένα κουτί σοκολατάκια, μέχρι πανάκριβες φωτογραφικές μηχανές, μέχρι ταξίδια σε συνέδρια, σε όλο και πιο εξωτικούς προορισμούς, κλπ. Ίσαμε δω. Επίσης, με τα χρόνια έχει γίνει εν γένει αποδεκτό, έως και αναγκαίο μιας και το κράτος ολοένα και αποχωρεί από έρευνα και εκπαίδευση, οι φαρμακευτικές εταιρίες να χώνονται πιο βαθιά στην ιατρική και φαρμακευτική έρευνα με δέλεαρ ένα και δυο και τρία πουγκιά γεμάτα χαρτονομίσματα. Το πόσο όμως βαθιά μπορεί να φτάνει αυτή η διείσδυση δεν γίνεται ευκόλως κατανοητό, μιας και όπως αποδεικνύεται, η φαντασία του κοινού θνητού έχει ένα κάποιο όριο στο να συλλαμβάνει το εύρος και το βάθος της διαφθοράς και της διαπλοκής.