«…πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω…»

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.
         (Κι ἤθελε ἀκόμη…- Μανόλης Αναγνωστάκης) 

Για τους… “αντιφασίστες” με την “καταλερωμένη φωλιά”

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η δίκη και η καταδίκη των ναζι της Χρυσής Αυγής είναι πολύτιμη και για τούτο: Απέδειξε πόσο σάπιο και παρηκμασμένο είναι το αστικό πολιτικό σύστημα, αυτό που σήμερα οι νεοδικομματικές συνιστώσες του, εμβληματικής σαπίλας φυσιογνωμίες του και σεσημασμένα μιντιακά του περιτρίμματα τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιός υπήρξε περισσότερο ή λιγότερο… “αντιφασίστας”.

Σε αυτά τα… “αντιφασιστικά” καλλιστεία του ποντιοπιλατισμού, του φαρισαισμού και της αηδίας, ανάμεσα στους πρωταγωνιστές τους, θα βρείτε κι εκείνους που υπέθαλψαν, που πρόβαλλαν, που διαφήμισαν, που εναγκαλίστηκαν, που συνυπήρξαν, που ανέχτηκαν όλα αυτά τα χρόνια τον εσμό των ναζιστών.

Μανόλης Αναγνωστάκης: «Υπάρχει πάντα μια αναχώρηση» έτσι είχα κάποτε πει…

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ποιητές και δοκιμιογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ενώ χαρακτηρίστηκε ο «ποιητής της ήττας» αφού οι στίχοι του αποτύπωσαν τη διάψευση των οραμάτων της Αριστεράς. «Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή», έλεγε ο ίδιος.

«Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα.

Και….

Σαν τα μικρά παιδιά σε μεγάλο ταξίδι. Πεινάμε, κλαίμε, κατουριόμαστε, χεζόμαστε, φωνάζουμε «πότε θα φτάσουμε;». Και οι μεγάλοι, στην αρχή να λένε «μετά το βουνό, φτάνουμε», «μόλις τελειώσουν τα δέντρα, φτάνουμε», «μετά τη στροφή, φτάνουμε», «μετά τη στροφή», «μετά τη στροφή»… Και μετά την τελευταία στροφή είναι ο γκρεμός. Και πέφτουμε… και πέφτουμε… και πέφτουμε…. Και δεν είναι εφιάλτης. Δεν ξυπνάμε. Δεν πεταγόμαστε ιδρωμένοι. Δε λέμε «ουφ, όνειρο ήταν».

Μόνο πέφτουμε.

ΛΕΞΕΙΣ

Με ρώτησε η Αγάπη «κάθε πότε ανατρέχεις στον Αναγνωστάκη;».
Αυτός ο δάσκαλος, μου έμαθε να συνεχίζω όντας απογοητευμένος. Να δίνω μάχες που κάποιοι φώναζαν πως ήταν εκ των προτέρων χαμένες. Αλίμονο αν δεχτείς την ήττα πριν παλέψεις. Θα σε φάει ο φόβος και η ακινησία.

Μου έμαθε να αναπολώ τη μυρωδιά των SANTE παλεύοντας να κρατήσω ανοιχτή στα χέρια την παλιά «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» – γίγας, δίχως να θεωρώ τα τότε μακριά μαλλιά και τ’ άρβυλα απαραίτητα για να συνεχίσω.

Μου έμαθε να μη μετανιώνω που μοιράζομαι κι ούτε να μοιράζομαι περιμένοντας την ώρα που ο άλλος θα έχει να μοιραστεί.

Μου έμαθε να υπερασπίζομαι τη θλίψη μου και να διεκδικώ τις μέρες που μου κλέβουν σαν εντελώς δικές μου μέρες.

Μου έμαθε να σιχαίνομαι την υποκρισία, τους δήθεν, τους όψιμους.

Μου έμαθε να μη ζηλεύω τα νιάτα και να μη θυμώνω με τα γηρατειά.

Ν’ αγαπάω τα λασπόνερα μου έμαθε και να μπορώ να τρέχω στη μαύρη άσφαλτο αφέγγαρες νύχτες.

Σπανίως ανατρέχω στον Μανώλη Αναγνωστάκη.

Όποτε θέλω να σιγουρευτώ ότι δεν παρέλειψα να μάθω κάτι σπουδαίο, όπως ότι μπορείς να είσαι απογοητευμένος και να συνεχίζεις για να φτάσεις στον επόμενο μακρινό φάρο.

Μακριά από την κινούμενο άμμο της επιβεβλημένης δυστυχίας και της αυτολύπησης…

* Φωτο

Πηγή – καρτέσιος