Η χώρα του μακρονικού ολοκληρωτισμού

Του Ερρίκου Φινάλη

Αδιαφορία της μεγάλης πλειοψηφίας για τις επερχόμενες ευρωεκλογές

Το κόμμα LaREM του Γάλλου προέδρου Μακρόν και το MoDem του συμμάχου του Μπαϊρού έδωσαν στη δημοσιότητα αυτήν την εβδομάδα τα πρώτα 30 ονόματα της κοινής λίστας με την οποία θα συμμετέχουν στις επικείμενες ευρωεκλογές: «Με αυτές τις αξιόπιστες προσωπικότητες θα φέρουμε εις πέρας το σχέδιο ανασύστασης και αλλαγής της Ευρώπης», δήλωσε εκπρόσωπος του Γάλλου προέδρου. Από συλλογή προσωπικοτήτων όντως πάει καλά: ακόμη να συνέλθουν οι Γάλλοι Πράσινοι, που ξαφνικά είδαν τον ευρωβουλευτή τους Πασκάλ Ντιράν στο ευρωψηφοδέλτιο του Μακρόν. Από πρόγραμμα, όμως, τίποτα – πέρα από τις γενικολογίες περί νέας πνοής για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός είναι ο «σύγχρονος» τρόπος άσκησης πολιτικής, με ονόματα-φίρμες και συνθήματα, δίχως έστω βασικές συγκεκριμένες προτάσεις. Και δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του Μακρόν: τον εφαρμόζουν άπαντες. Ή σχεδόν: παραδόξως, σε αυτές τις ευρωεκλογές οι μοναδικές δυνάμεις που παρουσιάζουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα για την Ευρώπη που θέλουν είναι οι λεγόμενες ευρωσκεπτικιστικές, από τον Εθνικό Συναγερμό της Λεπέν ως την Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν.

Μακρόν… ηγόραζον

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ο τρόπος με τον οποίο ο Πρόεδρος της Γαλλίας αντιμετωπίζει τον κόσμο – ο οποίος έχει βγει εδώ και μήνες στους δρόμους διότι, αν και έχει εργασία, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα – είναι το γνωστό οπλοστάσιο της (κάθε) εξουσίας: ξύλο, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, στρατός στους δρόμους. Ο «τρόπος» του Μακρόν και οι βαθύτερες αντιλήψεις του Γάλλου Προέδρου για την αντιμετώπιση της οργής που προκαλεί η διακυβέρνησή του συνοψίστηκαν από την ίδιο σε μια δήλωσή του για τον σοβαρό τραυματισμό μιας ηλικιωμένης διαδηλώτριας, στην οποία ευχήθηκε «να βγει σοφότερη»!

Είναι σπάνια – και γι’ αυτό ενδιαφέρουσα – μια τόσο απροκάλυπτη επίδειξη υπεροψίας από κάποιον κορυφαίο φορέα εξουσίας. Ωστόσο η υπεροψία, η αμετροέπεια και το θράσος που αποτυπώνονται στη δήλωση Μακρόν απλώς περιγράφουν την (α)πολιτική καταγωγή του, την αγοραία λογική του και την κυβερνητική του πρόταση. Με άλλα λόγια περιγράφουν τον τεχνοκράτη, τον άνθρωπο της αγοράς, τον ορθολογιστή που πλασαρίστηκε ως πολιτικό «προϊόν» κατάλληλο να βάλει τάξη, να δημιουργήσει ανάχωμα στον φασισμό και να πυροδοτήσει το όραμα για ένα καλύτερο ευρωπαϊκό μέλλον…

Πέφτουν οι μάσκες στο Ορμπανιστάν της ΕΕ

Σχέδιο Μακρόν για περαιτέρω περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών και κοινωνικών κατακτήσεων, ένταση της καταστολής και στρατιωτικοποίηση, ενόψει και των κρίσιμων ευρωεκλογών του Μαΐου.

Ο Μακρόν ντύθηκε χωροφύλακας της ΕΕ

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Οι θέσεις του βρίσκουν σύμφωνη την πολιτική ελίτ της Ευρώπης – από τον Τσίπρα ως τον Μητσοτάκη και τον… Όρμπαν

Είναι ο Μακρόν της άγριας αστυνομικής καταστολήςη οποία έχει προκαλέσει θανάτους, τον σοβαρότατο τραυματισμό περισσότερων από 100 ανθρώπων και τη μόνιμη αναπηρία τουλάχιστον 14. Είναι αυτός που έφερε στη βουλή διάταγμα το οποίο νομιμοποιεί την αντιμετώπιση των διαδηλωτών ως χούλιγκαν, ενώ ενσωμάτωσε στο συνταγματικό πλαίσιο της Γαλλίας τις βασικές διατάξεις της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που είχε θεσπιστεί με αφορμή τις ρομοκρατικές επιθέσεις. Είναι ο πρόεδρος ο οποίος έχει υποσχεθεί στους εργοδότες ότι θα φέρει τα πάνω-κάτω στην αγορά εργασίας, επιβάλλοντας την πλήρη ευελιξία και προσφέροντάς τους γενναίες φοροαπαλλαγές. Είναι ο ίδιος που δεν χάνει ευκαιρία να στείλει αεροπλάνα να βομβαρδίσουν και στρατιώτες να επέμβουν στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή – αλλά και αυτός ο οποίος ασκεί έντονες πιέσεις στην ΕΕ να μην θέσει περιορισμούς στις πωλήσεις όπλων προς το εγκληματικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, γιατί είναι πολλά τα λεφτά για τις πολεμικές βιομηχανίες και δεν πρέπει να χαθούν.

O Μακρόν χτίζει ένα απολυταχικό κράτος στο όνομα του «αντισημιτισμού»

Μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο σαφές ότι οι εκστρατείες της γαλλικής κυβέρνησης κατά του αντισημιτισμού είναι μόνο μια βιτρίνα μιας κατά τα άλλα ακραία συντηρητικής ατζέντας, σε συνεργασία με ακροδεξιές δυνάμεις, που θα αναπτύξει την ισχύ της αστυνομίας και θα καταστείλει την αριστερή αντιπολίτευση στο εσωτερικό της εργατικής τάξης.

Το βράδυ της Τετάρτης ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μίλησε στο 34ο ετήσιο δείπνο  Συμβουλίου των εβραϊκών οργανώσεων στο Παρίσι.

Αντανακλώντας απόψεις της άκρας δεξιάς, ο λόγος του Μακρόν συνέδεσε τον αντισημιτισμό κατά κύριο λόγο με τους μουσουλμάνους, καθώς και με τα αριστερά και αντικαπιταλιστικά τμήματα της εργατικής τάξης.

Το αντιδραστικό συνεχές της αστικής εξουσίας, από τον Τραμπ ως τη Μέρκελ και τον Μακρόν

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Όσο κι αν οι «κοσμοπολίτες» της Ευρώπης κατηγορούν τον Τραμπ και τους συνοδοιπόρους του για προστατευτισμό, επιθετικότητα στην εξωτερική πολιτική και αυταρχισμό στο εσωτερικό, στην πράξη ακολουθούν την ίδια πολιτική, υπηρετώντας την –ζωτικής σημασίας για το κεφάλαιο– προσπάθεια για την εδραίωση της αστικής εξουσίας και της βάρβαρης εκμετάλλευσης των λαών.

Ο Κακός Λύκος και η Κοκκινοσκουφίτσα

Ο Τραμπ παρουσιάζεται ως ο κακός λύκος του καπιταλισμού. Είναι αυτός που δεν σέβεται συμφωνίες και συμμαχίες, δεν τηρεί το σαβουάρ βιβρ στις επαφές του με τους υπόλοιπους, τα λέει χύμα και τσουβαλάτα ως γνήσιος «λαϊκιστής», προτάσσει το «εγώ» της Αμερικής έναντι του «εμείς» της Δύσης. Με βάση όλα τα παραπάνω, απειλεί να κατεδαφίσει την παραδοσιακή τάξη πραγμάτων και γι’ αυτό έχει χαρακτηριστεί ως κίνδυνος-θάνατος από πολλούς εταίρους του.

Προληπτική καταστολή επί Μακρόν, οι ελευθερίες στο γύψο της ΕΕ

Του Θέμη Λιανού

Βαριά αντιδημοκρατικός ο νόμος για την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων που ψήφισε η γαλλική βουλή

Χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους εδώ και μήνες, σκληρή καταστολή με εκατοντάδες τραυματίες διαδηλωτές, η δημοτικότητα ενός προέδρου στα τάρταρα. Τα γεγονότα αυτά δεν αναφέρονται ωστόσο στη «δικτατορία» της Βενεζουέλας, αλλά στην Γαλλία, την δεύτερη ισχυρότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου αυτή την εβδομάδα πέρασε με ευρεία πλειοψηφία από την γαλλική Εθνοσυνέλευση, νομοσχέδιο με στόχο την καταστολή του κινήματος των «κίτρινων γιλέκων». Η αντοχή που δείχνει το εν λόγω κίνημα φαίνεται πώς ενοχλεί πολύ την γαλλική αστική τάξη και το «πουλέν» της, καθώς δεν υποχωρεί ούτε με την μέχρι τώρα σκληρή καταστολή από την εκεί αστυνομία, ούτε και από την προσπάθεια ενσωμάτωσης που προσπάθησε ο Μακρόν με την ικανοποίηση αιτημάτων των «κίτρινων γιλέκων».

Το τείχος γέμισε ρωγμές,ώρα να το γκρεμίσουμε!

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Πληθαίνουν και οξύνονται τα κρισιακά φαινόμενα στην καπιταλιστική οικονομία και το οικοδόμημα της αστικής πολιτική

Η αντιδραστική στροφή των «πάνω» δεν βρίσκει απέναντί της το αντίπαλο δέος

Θα ήταν, αναμφίβολα, το καλύτερο δώρο εάν το βράδυ της Πρωτοχρονιάς οι ήχοι που προκαλουν οι τριγμοί στην πυραμίδα του παγκόσμιου καπιταλισμού και οι ιαχές των εξεγερμένων κάλυπταν το ευκαιριακό πανηγύρι, τις τυπικές ευχές, τους κρότους και τη φευγαλέα λάμψη των πυροτεχνημάτων – όπως, με μία έννοια, συνέβη πριν από 60 χρόνια, με την θριαμβευτική είσοδο των επαναστατών στην Αβάνα. Κάτι τέτοιο, βεβαίως, είναι απίθανο να συμβεί φέτος. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως οι τριγμοί δεν υπάρχουν και δεν δυναμώνουν, καθώς οι ρωγμές διευρύνονται και οι αντοχές του συστήματος δοκιμάζονται.

Πόσο νεοφιλελεύθερος είναι τελικά ο Μακρόν;

Του Διονύση Ελευθεράτου

Εσχάτως ασχολείται συστηματικά – και σχεδόν υστερικά – με τον μέγα «κίνδυνο» που απορρέει από τη μετανάστευση. Πάντα όμως βρίσκει χρόνο και αφορμές ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος (στο εξής Α.Α.) να επιστρέφει σε θεματολογία, που θυμίζει κάπως περισσότερο τον «κλασσικό», παλιότερο εαυτό του.

Στις 10 Δεκεμβρίου ερέθισμα του έδωσαν η Γαλλία, τα «κίτρινα γιλέκα» και ο Μακρόν. Κι έγραψε στο Twitter:

«Ανόητοι ισχυρίζονται πως ο Μακρόν απέτυχε επειδή είναι νεοφιλελεύθερος. Ξεχνούν όμως πως υπήρξε ο darling των εχθρών του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο εξέφραζε ο Φιγιόν. Εξ άλλου αποδομήθηκε επειδή η κυβέρνησή του έβαλε κι άλλους φόρους. Ν/Φ και φόροι;».

Μαζεμένα… μαργαριτάρια, μα ενδιαφέροντα. Διότι πιστοποιούν πως οι «φιλελέδες», όταν αμύνονται, πανεύκολα απαρνούνται τους «δικούς τους», αλλά και τη φορολογική – φορομπηχτική διάσταση των «πρακτικών εφαρμογών» που βρίσκουν οι ιδέες τους.

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το τέλος του ειδυλλίου των Γάλλων με τον Μακρόν

Του Κώστα Ράπτη

Περισσότερο καθυστερημένη από όσο έπρεπε, λιγότερο συγκεκριμένη από όσο έπρεπε και, κυρίως, αμετανόητα τεχνοκρατική, αντί για πολιτική. Η απάντηση του Εμανουέλ Μακρόν στο κίνημα των “κίτρινων γιλέκων”, το οποίο συνταράζει την προεδρία του, δεν συνάρπασε τους Γάλλους πολίτες, με αποτέλεσμα το κλίμα να παραμένει βεβαρυμένο.

Μιλώντας την Τρίτη στο εθνικό συμβούλιο για την κλιματική μεταβολή, ο Γάλλος πρόεδρος επέλεξε να παρουσιάσει μια νέα ενεργειακή πολιτική, που όμως είναι λιγότερο φιλόδοξη από αυτήν, λ.χ., του προκατόχου του, Φρανσουά Ολάντ, αλλά ούτε ικανοποιεί το αίτημα των “κίτρινων γιλέκων” για κατάργηση του “πράσινου φόρου” στα καύσιμα, ο οποίος αποτέλεσε και τον πυροδότη της οργής τους.

Ο Μακρόν ετοιμάζεται να τιμήσει τον Τσολάκογλου της Γαλλίας!

Φόρο τιμής στον Φιλίπ Πετέν και στους 7 άλλους στρατάρχες που συμμετείχαν στον  Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα αποδώσει το γαλλικό κράτος το ερχόμενο Σάββατο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την υπογραφή της ανακωχής.  Στην τελετή, που θα γίνει στο στρατιωτικό μουσείο των Invalides (όπου και ο τάφος του Ναπολέοντα), θα παραστούν οι υψηλόβαθμοι Γάλλοι στρατιωτικοί.

Η αναφορά όμως του ονόματος του Φιλίπ Πετέν έφερε αντιδράσεις και λογικά, αφού ο γαλλικός λαός στην πλειονότητά του δεν έχει συνδέσει το όνομα του Πετέν με ανδραγαθήματα αλλά με το ρόλο του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.  Αποκτώντας την πλήρη εξουσία, μετέφερε τον Ιούλιο του 1940 τη γαλλική κυβέρνηση στην πόλη Βισύ (Vichy ) νότια του Παρισίου, στην κατεχόμενη ζώνη από τους ναζί, με τους οποίους συνεργάσθηκε και συνέβαλε στις μαζικές μεταφορές Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Με το τέλος του πολέμου καταδικάσθηκε σε θάνατο το 1945 για «indignite nationale» (εθνική προσβολή) ποινή που στη συνέχεια μετατράπηκε σε ισόβια από τον Ντε Γκωλ.

Το Μακρόν χέρι της Γαλλίας στο Κυπριακό

Του Κώστα Μπουγιούκου

Γράμμα από Γαλλία

Ο τζουπιτεριανός πρόεδρος της Γαλλικής δημοκρατίας Ε. Μακρόν ετοιμάζεται να επισκεφτεί την Κύπρο τον Νοέμβριο, ανταποδίδοντας την επίσκεψη του προέδρου Αναστασιάδη πέρσι στο Παρίσι. Αφορμή είναι τα εγκαίνια ενός κτηρίου του πανεπιστημίου σχεδιασμένου από έναν φίλο αρχιτέκτονα του Μακρόν, αλλά οι λόγοι είναι η επικύρωση πολλών διμερών συμφωνιών στο πολιτικό, ενεργειακό και στρατιωτικό επίπεδο.

Σε πρώτο πλάνο, αυτό που επιδιώκει η κυπριακή δημοκρατία είναι στήριξη της Γαλλίας στο μονομερές άνοιγμα των διακοινοτικών διαπραγματεύσεων που επιχειρεί, έτσι ώστε να έχει το πάνω χέρι στην όποια μελλοντική λύση του Κυπριακού. Το γεωπολιτικό ενδιαφέρον των Γάλλων στην περιοχή, από την εποχή των σταυροφοριών μέχρι σήμερα, είναι συνεχές και στην τρέχουσα ιστορική καμπή η γαλλική αστική τάξη επιθυμεί μια ποιοτική αναβάθμιση του ρόλου της.

Οι παράδοξες «ανταλλαγές» συμμαχιών

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το καθεστώς της ενισχυμένης εποπτείας και οι ευρωπαϊκές εξελίξεις προκαλούν αναδιάταξη εγχώριων και διεθνών δυνάμεων στην πόλωση κυβέρνησης-Ν.Δ.

Με το που θα πέσουν τα φώτα της κυβερνητικής παρουσίας στη Θεσσαλονίκη, θα ανάψουν τα φώτα της Αθήνας. Όπου από Δευτέρα προσγειώνονται τα κλιμάκια του κουαρτέτου, στην πρεμιέρα της ενισχυμένης εποπτείας. Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον όχι τόσο των τεχνικών κλιμακίων, όσο των επικεφαλής των θεσμών που θα έχουν συναντήσεις σε επίπεδο υπουργών Τετάρτη με Παρασκευή. Η αποτίμηση των πρωθυπουργικών εξαγγελιών από τους εκπροσώπους των δανειστών δεν θα είναι κυρίως λογιστική, δηλαδή με κριτήριο τα νούμερα του προϋπολογισμού του 2019, αλλά κυρίως πολιτική. Τους ενδιαφέρει να μην αποπνέουν έναν αέρα αντιστροφής και ριζικής αμφισβήτησης των «μεταρρυθμίσεων» που περιλαμβάνονται στις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις.

Πώς ξεδίνει το δεξί χέρι του Μακρόν

Ο 27χρονος Αλεξάντρ Μπεναλά (στην επάνω φωτογραφία με τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν) ξεκίνησε την καριέρα του ως μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Άρχισε να εργάζεται ως σωματοφύλακας και, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη γαλλική Δεξιά, έγινε φανατικός υποστηρικτής του Μακρόν – τελικά αναδείχτηκε έτσι σε αναπληρωτή προσωπάρχη της γαλλικής προεδρίας. Αλλά αυτήν την εβδομάδα κατέληξε προφυλακισμένος για βιαιοπραγίες και αντιποίηση αρχής.

“Ça va Manu?” ή η κομπλεξική σοβαροφάνεια των ανύπαρκτων

Από το Πρόβατο όχι Αρνί

–Ça va Manu? Δεν είναι Απρίλης τώρα, ε; Τον Ιούνη σηκώνεις κεφάλι. Τον Ιούνη δεν ανέχεσαι να σε χτυπάν στα αφτιά. Θες και τα κύριε και τα Πρόεδρε και όλα. Τον Ιούνη βγάζεις τις σέλφι που εσύ θες κι επιβάλλεις τις τυπολατρείες στους εθνικούς εορτασμούς που εσύ παραβρίσκεσαι. Ο Ιούνης είναι για να ξανασηκώσεις το ανάστημα που έχασες τους προηγούμενους μήνες. Είναι για να αντιγυρίσεις κόμπλεξ και φόβο μιας κατωτερότητας που καλά την κρύβει η γραμμή Πρόεδρος της Δημοκρατίας-ανύπαρκτος πολιτικός.

Ο Ιούνης δεν είναι ένα τηλέφωνο του Τραμπ. Δεν είναι «απόψε βομβαρδίζουμε». Δεν είναι «φτιάχνουμε ένα ψέμα για τη Συρία, το στηρίζετε, δεν το περνάτε από κοινοβούλια, βομβαρδίζουμε». Ο Ιούνης είναι ακίνδυνος. Δεν περιμένεις να κάνει το διάγγελμα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, μετά η πρωθυπουργός της Αγγλίας και στο τέλος εσύ. Όχι. Τον Ιούνη είσαι σκληρός, ψυχρός, σχεδόν ατσάλι. Παίρνεις τον αφελή παρορμητισμό ενός έφηβου και τον λιώνεις!

Παίζουν ρώσικη ρουλέτα στα πολυτελή σαλόνια της G7

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Η σύνοδος κορυφής του Καναδά επιβεβαίωσε την επικίνδυνη όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών

Σε ΗΠΑ και Ευρώπη κυριαρχεί το σύνθημα «Πρώτα η χώρα μου», ενώ οι δασμοί πολλαπλασιάζονται και ο προστατευτισμός ενισχύεται

Το 1997, στον απόηχο της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, οι θριαμβευτές του Ψυχρού Πολέμου αποφάσισαν να εντάξουν την Ρωσία του Γέλτσιν στο κλαμπ στο οποίος συμμετείχε η ελίτ των παραδοσιακών καπιταλιστικών κέντρων του πλανήτη – ΗΠΑ, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία Καναδάς και Ιαπωνία. Επρόκειτο, φυσικά, για μια κατεξοχήν πολιτική κλινηση, μιας και τότε η οικονομία της Ρωσίας ήταν υπό κατάρρευση, ενώ ο πλούτος της είχε παραδοθεί στους ολιγάρχες και το πολύ πιο ισχυρό δυτικό κεφάλαιο ετοιμαζόταν να την κατασπαράξει.

Γαλλική επίσκεψη στην Ουάσιγκτον

Του Γιώργου Αναστασίου

Ο Μακρόν θέλει να… συγκυβερνήσει τον πλανήτη με τις ΗΠΑ

Με ύφος… ναπολεόντειο, εντελώς αναντίστοιχο με τη μειοψηφική αποδοχή του στη χώρα του, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν πραγματοποίησε εντυπωσιακή επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ. Εντυπωσιακή όχι μόνο από την άποψη της ενθουσιώδους υποδοχής του από το Κογκρέσο και των «θερμών» συνομιλιών του με τον Τραμπ, αλλά και για όσα είπε με κλασική γαλλική μεγαλοστομία – αν και τα είπε στα… αγγλικά, με αμερικάνικη προφορά. Το πιο εμβληματικό (και χαρακτηριστικό της διαχρονικής και ουτοπικής εμμονής κάθε Γάλλου προέδρου να μείνει στην ιστορία ως αυτός που θα ξαναζωντανέψει την παλιά δόξα και ισχύ της Γαλλικής Αυτοκρατορίας) ήταν η δήλωση ότι «η Γαλλία και οι ΗΠΑ θα πρέπει να δημιουργήσουν τη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων του 21ου αιώνα»…

Ο γάλλος πρόεδρος… Μικρόν στον Τραμπ και οι σιδηροδρομικοί σε απεργία

του Rémy Herrera,

ερευνητή στο CNRS ( Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών-Κέντρο Οικονομικών Ερευνών, Πανεπιστήμιο της Σορβόνης)

Σαν να μην έφτανε η καταστροφή που χτύπησε τον αμερικανικό λαό στις 8 Νοεμβρίου 2016 – με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία, ο αμερικανικός λαός πρέπει τώρα να υπομείνει και την κρατική επίσκεψη του μικρού Ναπολέοντα: του Μακρόν Α’. «Και της γυναίκας του Brigitte», όπως αρέσκονται να μουρμουρίζουν οι άνθρωποι του τύπου. Αυτοί δεν μας είπαν αν, ανάμεσα στο γλυκό Goat Cheese και στο παγωτό κρέμα φράουλα του δείπνου που διοργάνωσε η Πρώτη Κυρία Μελάνια, οι δύο πρόεδροι μπόρεσαν να συζητήσουν για τις «τρύπες» του γαλλικού στρατού κατά την πρόσφατη κοινή επιχείρηση στην Συρία.

Στον πάγο οι μεταρρυθμίσεις του Μακρόν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Επί της ουσίας, το σχέδιο του γάλλου προέδρου για την μεταρρύθμιση της Ευρώπης και δη της ευρωζώνης είχε απορριφθεί πολλές μέρες πριν την επίσκεψή του στο Βερολίνο, ακόμη και πριν την ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, την Τρίτη 17 Απριλίου.

Πανάκριβες φρεγάτες για τα συμφέροντα της TOTAL

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Την ασφάλεια των γαλλικών επενδύσεων φροντίζει ο Μακρόν

Η προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησε με τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, για να καταλήξει σε απόφαση της Βουλής για επίσπευση εξοπλιστικών προγραμμάτων. Αυτή η εβδομάδα με σημαίες στο Αιγαίο και νέες προκλητικές δηλώσεις από τον τούρκο πρωθυπουργό Γιλντιρίμ, για να καταλήξει σε συμφωνία Ελλάδα και Γαλλίας για την πώληση 4 πολεμικών πλοίων. Τυχαίο; Προφανώς όχι, αντίθετα άκρως αποκαλυπτικό.

Η παραχώρηση με χρονομίσθωση των δύο γαλλικών φρεγατών προβλήθηκε από την κυβέρνηση ως προσωπική επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα και σχεδόν ως… χαριστική ρύθμιση από τη γαλλική πλευρά. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση φυσικά θεωρούν θετική τη συμφωνία με τα δικά τους κριτήρια, και ας επιβαρύνουν τους επόμενους προϋπολογισμούς των υποχρεωτικών πλεονασμάτων. Ιδίως από τη στιγμή που είναι προπομπός δύο ακόμη αγορών γαλλικών πολεμικών πλοίων, συγκεκριμένα τύπου Bellhoraπου είναι ακριβά και δαπανηρά στη λειτουργία και τη συντήρησή τους.

Ο…φίλος Μακρόν και οι γαλλικές φρεγάτες

του Δημήτρη Μηλάκα

Ο Μακρόν, κατάφερε τελικά, αυτό που οι δύο προκάτοχοί του δεν μπόρεσαν: Να συνεχίσουν το ρούφηγμα πόρων από την χρεωκοπημένη ελληνική οικονομία για λογαριασμό της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας του.

Πράγματι, ούτε ο Σαρκοζί το 2009 ούτε ο Ολάντ το 2013 μπόρεσαν να αποσπάσουν την υπογραφή από τους πρωθυπουργούς Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, την οποία εξασφάλισε από τον  Αλέξη Τσίπρα ο Ε. Μακρόν.

Βέβαια σήμερα, με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα ελληνοτουρκικά η  πενταετής ενοικίαση δυο γαλλικών φρεγατών την οποία φαίνεται να έχει αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται δικαιολογημένη και επιβεβλημένη από τις περιστάσεις. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτή η απόφαση περιγράφει τον μηδενικό ελληνικό σχεδιασμό που έχει οδηγήσει στην απογύμνωση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων τη δύσκολη θέση της χώρας η οποία με μπαλώματα προσπαθεί να αντιμετωπίσει έναν επιθετικό γείτονα και την πρακτική των Εταίρων και φίλων οι οποίοι αφού πρώτα με την επιβολή περικοπών (και) στις αμυντικές δαπάνες υπονόμευσαν τις επιχειρησιακές δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων επιστρέφουν για να κερδοσκοπήσουν. 

Γαλλία: Ασκήσεις (μη) δημοκρατίας

Του Γιώργου Πατέλη

Ταυτόχρονη επίθεση του Μακρόν σε πολλά μέτωπα

Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν πολιτεύεται σαν κακέκτυπο του Ντε Γκολ – με μια αλαζονεία που δεν ταιριάζει στο… 16% του εκλογικού σώματος που τον ψήφισε, κι ας είναι κοινοβουλευτικά παντοδύναμος χάρη στον εκτρωματικό εκλογικό νόμο. Mε την ενεργητική στήριξη όλων των συστημικών κέντρων και εν απουσία πραγματικής αντιπολίτευσης, ξεδιπλώνει διαρκώς νέες αυτοκρατορικές φιλοδοξίες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο (από την αναμόρφωση της Ε.Ε. ως τα σχέδια για «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς στη Συρία και αλλού). Ταυτόχρονα, ανοίγει πολλαπλά μέτωπα στο εσωτερικό της Γαλλίας, που όλα βαφτίζονται «μεταρρύθμιση»: των θεσμών, της εκπαίδευσης, της αγοράς εργασίας, των δημόσιων επιχειρήσεων… Για όλα έχει μια μεταρρύθμιση ή, ορθότερα, αντιμεταρρύθμιση. Έτσι, σχεδιάζει μεταξύ άλλων τη μείωση του αριθμού των βουλευτών και την απαγόρευση υποψηφιότητας μετά από 3 διαδοχικές θητείες, αλλά και τη μείωση της δυνατότητας των αντιπολιτευόμενων να ασκούν κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Αντιμέτωπος με την κοινωνία ο Μακρόν

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, τουλάχιστον εντός της Γαλλίας, τα αλλεπάλληλα ταξίδια του γάλλου προέδρου στο εξωτερικό και η αναβάθμιση του ρόλου του Παρισιού στις διεθνείς συρράξεις, όπως φάνηκε από τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας τις προηγούμενες εβδομάδες.

Όλες οι δημοσκοπήσεις, παρά τις διαφορές που εντοπίζονται στα ποσοστά αποδοχής του Εμμανουέλ Μακρόν δείχνουν μια σοβαρή μείωση στα ποσοστά δημοτικότητάς του. Ενδεικτικά, δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από την εταιρεία αναλύσεων Ifop για το εβδομαδιαίο περιοδικό Le Journal Du Dimanche έδειξε τη δημοτικότητά του να υποχωρεί από 52% τον Δεκέμβριο του 2017 (όταν πραγματοποίησε μια συγκυριακή όπως αποδεικνύεται άνοδο) στο 50%, ενώ άλλη δημοσκόπηση από την BVA έδειξε ότι μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 47% έχουν καλή άποψη για τον Μακρόν, έναντι 52% πριν λίγες εβδομάδες και 62% τον Μάιο του 2017, όταν ο Μακρόν κέρδισε τις εκλογές έναντι της Λε Πεν.

Η Γερμανία παραπατάει αλλά δεν υποκύπτει

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Η ήττα του κυβερνητικού δίδυμου Μέρκελ – Σουλτς είναι το δεύτερο ισχυρό χτύπημα στην ελίτ που κυβερνάει τον δυτικό κόσμο, μετά την πανωλεθρία της Χίλαρυ Κλίντον, εκλεκτής του συστήματος, από τον Τραμπ. Η ήττα είναι τριπλή: Ηττήθηκαν οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης ελίτ στις δυο πιο ανεπτυγμένες και ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, ΗΠΑ – Γερμανία. Δέχθηκαν πλήγμα η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός. Τρίτο και χειρότερο, είναι η αδυναμία των ηγετών τους (Ομπάμα, Κλίντον, Μέρκελ και Σουλτς) να διακρίνουν τα σημάδια της επερχόμενης ήττας. Τέτοια είναι η τύφλωση ώστε ο Ομπάμα στο αποχαιρετιστήριο ταξίδι του στην Ευρώπη ανέθεσε στη Μέρκελ την ηγεσία του δυτικού κόσμου, ανυποψίαστος ότι το βασίλειο ήταν ήδη σάπιο. Τυφλωμένοι από αλαζονεία, οι Άρχοντες θεωρούν τις χώρες και τα κράτη φέουδα που μπορούν να κληροδοτήσουν σε επιλεγμένους διαδόχους και όχι δημοκρατίες με καθοριστική τη λαϊκή ψήφο.

Πήραν οι κομμουνιστές την κυβέρνηση στην Γαλλία;

Η είδηση έρχεται από την Γαλλία. Όταν την διάβασα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Στην αρχή νόμισα ότι κάτι δεν κατάλαβα καλά, λόγω της περιορισμένης ευχέρειας που έχω με τα γαλλικά. Κατόπιν αναρωτήθηκα μήπως πρόκειται για σατιρικό δημοσίευμα ή για αυτό που λέμε κοινώς «τρολλάρισμα». Τελικά, ύστερα από μερικές διασταυρώσεις με αγγλόγλωσσους ιστοτόπους, σιγουρεύτηκα πως η είδηση είναι πραγματική. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ως γνωστόν, οι συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας έχουν ορίσει ως οροφή δημόσιου χρέους το 60% του ΑΕΠ κάθε χώρας, ένα όριο που μόνο με αλχημείες ή με γενικευμένη λαϊκή εξαθλίωση πιάνεται σήμερα. Η Γαλλία, λοιπόν, έχει ένα δημόσιο χρέος που σχεδόν ισούται με ολόκληρο το ΑΕΠ της. Έτσι, η κυβέρνηση ανέθεσε στην France Stratégie, μια ομάδα σοφών συμβουλατόρων, να εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μείωσης του δημόσιου χρέους της χώρας. Στις 11 Οκτωβρίου, λοιπόν, η France Stratégie υπέβαλε στην κυβέρνηση μια πρόταση, η οποία έκανε πολλούς να αναρωτηθούν μήπως στο μέγαρο Ματινιόν (αντίστοιχο του δικού μας μεγάρου Μαξίμου) μπήκαν κομμουνιστές (!). Αν θέλαμε να αποδώσουμε με μια λέξη το περιεχόμενο αυτής της πρότασης, η λέξη αυτή θα ήταν δήμευση.