Με τον Τάκη και τον Πάσχο, με την Σώτη και τ’ άλλα παιδιά

Σπάνιες είναι οι φορές που ασχολούμαι με κάποιον “αρθρογράφο γνώμης” σε αυτό το μπλογκ για κάτι που έχει πει ή γράψει και δεν έχει σχέση με επιτηδευμένη παραπληροφόρηση, όπως εδώ.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων οι οποίοι μέχρι πρότινος δρούσαν σε ένα θολό περιθώριο, ώσπου τα πράγματα στράβωσαν και αναγκάστηκαν να βγουν με φόρα προς τα μπρος για να καλύψουν το χαμένο έδαφος.

Άνθρωποι σαν τον Τάκη Μίχα ή τον Πάσχο Μανδραβέλη ή την Σώτη Τριανταφύλλου -και πολλούς ακόμη που δηλώνουν ένα κράμα “μη-δημοσιογράφου”/αρθρογράφου γνώμης- βρίσκονται καθημερινά στα στόματα πολλών. Τις περισσότερες φορές για κακό σκοπό, με στόχο να τους βρίσουν ή να τους χλευάσουν.

«O πόλεμος ενός άλλοθι»

O Mao Tse Tung σχολιάζει το κείμενο του Τάκη Μίχα Γιατί η Ν.Δ. διόριζε Αριστερούς που δημοσιεύθηκε στο protagon.gr

Ο φανταστικός (ίσως και κυριολεκτικά, διότι προσπαθεί με πάθος να κατοικήσει μέσα στο δεξιό φαντασιακό) Τάκης Μίχας προσπάθησε πάλι χθες να απελευθερώσει από τα δεσμά της λογικής το τόσο απαραίτητο, για κάθε είδους πολιτική και ιδεολογική αυθαιρεσία, συστατικό: την ηθική νομιμοποίηση, τη χειραφέτησή της, το άλλοθι.

Γράφοντας με όρους κάποιου είδους μπακαλόγατου πολιτικού ψυχαναλυτή, επιτέθηκε στην αριστερά ως τη φαντασίωση του κάθε δεξιού που σέβεται τον εαυτό του, ονοματίζοντας τη διαδικασία προσλήψεων αριστερών από δεξιούς (ενδιαφέρον εδώ πολιτικά είναι ο άρρητος υπαινιγμός του ότι οι δεξιοί εν προκειμένω είναι και οι πασόκοι) ως ένα απαραίτητο για τα κοινά άλλοθι, ένα άλλοθι προόδου και προοδευτικότητας, όχι το αποτέλεσμα κάποιου τύπου πολιτικού πολιτισμού, όχι μιας αξιοκρατικής διαδικασίας, αλλά ως εξαγορά σήματος, branding με τα μάτια και στα μάτια του Άλλου.