Ο Μπάιντεν, η Μέρκελ και ο Μητσοτάκης

Toυ Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Πριν από 40 χρόνια, ο Ρόναλντ Ρίγκαν διακήρυξε, μετά την ορκωμοσία του ως πρόεδρος των ΗΠΑ, ότι «η κυβέρνηση δεν είναι η λύση στα προβλήματά μας, η κυβέρνηση είναι ΤΟ πρόβλημα». Την Τετάρτη, 31 Μαρτίου, ο Τζο Μπάιντεν βάλθηκε να ενταφιάσει τον Ριγκανισμό, τουλάχιστον ως προς αυτό το σκέλος του. Το πρόγραμμα- μαμούθ για την αναστύλωση των αμερικανικών υποδομών, ύψους 2,25 τρισ. δολαρίων (γύρω στο 10% του αμερικανικού ΑΕΠ) προκάλεσε συνειρμούς, στις σελίδες του αμερικανικού Τύπου, με το New Deal του Φράνκλιν Ντέλανο Ρούζβελτ και τη «Μεγάλη Κοινωνία» του Λίντον Τζόνσον.

Ελληνοτουρκικά: Για «διαφορές» στον «διαχωρισμό των οικονομικών ζωνών» μίλησε η Μέρκελ

Για «διαφορές» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία έκανε λόγο η καγκελάριος της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, σε μια περίοδο έντονης επιθετικότητας και προκλήσεων της Άγκυρας στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Ζήτησε να μην υπάρξει «περαιτέρω κλιμάκωση». 

Η Μέρκελ δεν επιθυμεί να της χαλάσει ο Ερντογάν τη γερμανική προεδρία

Tης Βασιλικής Σιούτη

Το εξάμηνο της γερμανικής προεδρίας στην ΕΕ, που ξεκίνησε την 1η Ιουλίου, δεν είναι η καταλληλότερη περίοδος για την ανάπτυξη των επιθετικών σχεδίων της Τουρκίας που σκοπεύει να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά δικαιώματά μας στο Αιγαίο.

ΤΟ ΕΞΑΜΗΝΟ ΤΗΣ γερμανικής προεδρίας στην ΕΕ, που ξεκίνησε την 1η Ιουλίου, δεν είναι η καταλληλότερη περίοδος για την ανάπτυξη των επιθετικών σχεδίων της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, μέσω των οποίων, όπως έχει δηλώσει ο ισλαμιστής Πρόεδρός της, σκοπεύει να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί η ασφάλεια της Ευρώπης είναι ένας από τους έξι βασικούς άξονες που έχει θέσει η γερμανική προεδρία για αυτό το εξάμηνο, αλλά και γιατί η καγκελάριος Μέρκελ, ειδικά αυτό το διάστημα, δεν θέλει μπελάδες.

Η Γερμανίδα καγκελάριος διανύει την τελευταία θητεία της και εργάζεται –σε μεγάλο βαθμό– και για την υστεροφημία της. Μία σοβαρή ελληνοτουρκική κρίση ή και σύγκρουση –καθώς εάν η Ελλάδα προκληθεί με παραβίαση, είναι υποχρεωμένη να απαντήσει– θα στιγμάτιζε τη γερμανική προεδρία και θα την εκτροχίαζε.

Όταν η Μέρκελ εκθειάζει το …Τείχος

Η Άνγκελα Μέρκελ μεγάλωσε στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Spiegel.

H καγκελάριος της Γερμανίας πιστή στο ρόλο της ως πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης φρόντισε από την αρχή της συνέντευξης της να αναφερθεί στην Ανατολική Γερμανία έτσι: “Δικτατορία”.  Ωστόσο αμέσως μετά άρχισε να περιγράφει την… “δικτατορία” και τότε τα πράγματα έγιναν πολύ ενδιαφέροντα.

Μητσοτάκης προς Μέρκελ: Εφαρμόζουμε μνημονιακές πολιτικές και χωρίς μνημόνια…

Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, δεσμεύτηκε μπροστά στην καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ, για 

«βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, που θα πάνε πιο γρήγορα και πιο βαθιά από τις μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες που είχαν αναληφθεί, είχαν επιβληθεί στη χώρα τις εποχές μνημονίων. Αυτές οι αλλαγές θα γίνουν από εμάς, γιατί αφορούν πρωτίστως εμάς. Και σε αυτές τις αλλαγές θέλουμε την Γερμανία ως σύμμαχο».

Με λίγα λόγια είπε ξεκάθαρα πως η κυβέρνηση θα συνεχίσει με μεγαλύτερη ένταση τις μνημονιακές πολιτικές, χωρίς την τυπική σφραγίδα των μνημονίων. Προφανώς, σε αυτή τη δέσμευση Μητσοτάκη, η Γερμανίδα καγκελάριος, ήταν απόλυτα θετική. 

Ο μικρός μαθαίνει γρήγορα” Οι δίαυλοι επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 με την γερμανική κυβέρνηση

…Η καγκελάριος δεν μεταπείστηκε ούτε από το τελευταίο χαρτί του Αντώνη Σαμαρά: την κινδυνολογία ότι η άνοδος του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα οδηγούσε στην έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Το φόβητρο της Αριστεράς δεν προκαλούσε σε κανέναν στο Βερολίνο ανατριχίλα – παρά τα δημόσια «Go Back Mrs. Merkel» του Αλέξη Τσίπρα.

Η καγκελάριος ήταν πολύ καλύτερα ενημερωμένη για την κατάσταση των πραγμάτων στην Ελλάδα και τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ απ’ ότι πιθανώς να υπέθετε ο κ. Σαμαράς. Μετά τις εκλογές του 2012 το Βερολίνο διατηρούσε μέσω της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα και του τότε πρέσβη Βόλφγκανγκ Ντόλντ ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αποτέλεσμα αυτών των σχέσεων ήταν η συνάντηση Τσίπρα-Σόιμπλε για τα οικονομικά τις Ελλάδας τον Ιανουάριο του 2013 στο Βερολίνο.

ΕΕ εναντίον ίντερνετ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ηλίθιος δεν ήταν. Για να καταφέρει να φτάσει στα προσωπικά στοιχεία (από ηλεκτρονική αλληλογραφία και μηνύματα στο facebook, μέχρι κινητά τηλέφωνα, φωτογραφίες, τραπεζικούς λογαριασμούς, διευθύνσεις σπιτιών και σκαναρισμένες ταυτότητες) 994 σημαινόντων προσώπων της Γερμανίας, ακόμη και της ίδιας της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ και να τα διακινήσει δημόσια, ο 20χρονος φοιτητής που τελικά συνελήφθη διέθετε μετά βεβαιότητας και γνώση και ευφυΐα.

Χρήσιμος ωστόσο αποδείχθηκε. Καθώς, μετά την βόμβα που έσκασε στο γερμανικό κυβερνοχώρο στα τέλη του 2018 και τις αρχές του 2019, το Βερολίνο ανακοίνωσε την επίσπευση της υλοποίησης μέτρων που είχαν ήδη αποφασιστεί και την υιοθέτηση νέων μέτρων για τον στενότερο έλεγχο του διαδικτύου, εν όψει των ευρωεκλογών.

Μεταξύ άλλων μέτρων ο υπουργός Εσωτερικών Χερστ Ζεεχόφερ, που μέχρι πρόσφατα πλειοδοτούσε σε φραστικές επιθέσεις εναντίον των μεταναστών επιχειρώντας να ξεπεράσει σε ξενοφοβία τη φιλοναζιστική Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), και τώρα στρέφει πλέον το ενδιαφέρον του στις «ζωές των άλλων» Γερμανών, ανακοίνωσε: Πρώτο, την επιτάχυνση της πρόσληψης 350 επιπλέον εργαζομένων μόνιμης απασχόλησης, κατ’ αντιστοιχία με τις μαζικές προσλήψεις δυνάμεων ασφαλείας που ακολουθούν κάθε τρομοκρατική ενέργεια. Δεύτερο, την επέκταση των αρμοδιοτήτων του ομοσπονδιακού Γραφείου Πληροφορικής Ασφάλειας (BSI), σε σημείο να περιλάβει την εκπαίδευση του πληθυσμού για κυβερνο-επιθέσεις κι επίσης, όπως ανακοίνωσε ο Ζεεχόφερ, ηγέτης της υπερσυντηρητικής ή ήπια ακροδεξιάς Χριστιανο-Κοινωνικής Ένωσης (CSU) την αναθεώρηση εντός του πρώτου εξαμήνου του 2019 του νόμου του 2015 για την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο ώστε να γίνει πιο αυστηρός. Τέλος, τη δημιουργία ενός συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης το οποίο θα ενημερώνει γρήγορα αρχές και ιδιώτες για την διακίνηση προσωπικών τους πληροφοριών στο διαδίκτυο.

Η χλιδάτη παρακμή του Νταβός

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το τέλος της παγκοσμιοποίησης που γνωρίσαμε! Αυτή έπρεπε να ήταν η κεντρική θεματική του φετινού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, αν φυσικά οι διοργανωτές του ήξεραν την τύχη που θα είχαν οι προσκλήσεις τις οποίες απηύθυναν όπως κάθε χρόνο στην παγκόσμια πολιτική ελίτ.

Η συμμετοχή πολιτικών ηγετών που καταγράφτηκε το 2019 ήταν από τις μικρότερες που έχουν παρατηρηθεί. Για ορισμένους ηγέτες, όπως η Τερέζα Μέι κι ο Εμμανουέλ Μακρόν η πρόσκληση κατέληξε στο καλάθι των αχρήστων ανεξαρτήτως της θέλησης τους, καθώς τυχόν επίσκεψή τους στο χιονισμένο θέρετρο των ελβετικών Άλπεων μόνο ως λάδι στη φωτιά των ανοιχτών μετώπων που έχουν στις χώρες τους με το Brexit και τα “κίτρινα γιλέκα” θα λειτουργούσαν. Άλλοι δε, με κορυφαίο παράδειγμα τον Ντόναλντ Τραμπ, όσο κι αν επικαλέστηκαν σοβαρούς λόγους για την απουσία τους, όπως το “κλείσιμο” της αμερικανικής κυβέρνησης για τον Αμερικανό πρόεδρο, είναι βέβαιο ότι τους χωρίζει ιδεολογική άβυσσος με τον χαρακτηριστικό επισκέπτη του Νταβός, που ομνύει στο άνοιγμα των αγορών, το φιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση, την πολυπολιτισμικότητα, κ.λπ. Προς επίρρωση το μήνυμα του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο που μεταδόθηκε ηλεκτρονικά κι έβριθε επιθέσεων κατά του Ιράν και της Κίνας, ενώ μάλιστα δήλωσε πώς ο αμερικανός πρόεδρος είναι έτοιμος να προχωρήσει την μεταρρύθμιση των διεθνών οργανισμών, αντίθετα με άλλους πολιτικούς ηγέτες.

Ο εφιάλτης του «γερμανικού ονείρου»

του Δημήτρη Κούλαλη

Η άκρα Δεξιά διοχετεύει τον θυμό των πολιτών σ’ ανώδυνες για το σύστημα κατευθύνσεις. Αυτή η στρατηγική, θα συνεχίσει να είναι επιτυχημένη έως ότου δούμε με καθαρότητα ότι η ανάπτυξη με βάση τις επιδιώξεις της Αγοράς είναι η ρίζα της κοινωνικής εξαθλίωσης όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά σ’ ολόκληρη την Ευρώπη

Ο τίτλος του σημερινού μας σημειώματος αποτελεί παραλλαγή του τίτλου ενός πρόσφατου άρθρου- συνέντευξη στο αμερικανικό περιοδικό “Jacobin’’,  του κοινωνιολόγου, δημοσιογράφου και ειδικευμένου στα κοινωνικά ζητήματα της Γερμανίας, Jerko Bakotin [28/12/2018, “Τhe Death of the German Dream”].

Αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε και να σχολιάσουμε τα όσα λέει ο Βakotin, έπειτα από την πρόσφατη επίσκεψη της Καγκελαρίου Μέρκελ στην Αθήνα (μακριά από τις κοκορομαχίες παλαιών και νέων «μερκελιστών»), αλλά και γιατί πιστεύουμε πως η επικρατούσα οικονομική και κοινωνική κατάσταση στο εσωτερικό της πρωτοπόρου δύναμης της ΕΕ έχει να μας πει πολλά. Όχι μόνο για το μέλλον της ίδιας της Ένωσης, αλλά και για όσα επιφυλάσσονται στους λαούς της Ευρώπης συνολικά.

Από το «go back Mrs. Merkel» στο …«welcome Angela»

Του Σταμάτη Κυριάκη

Στην προηγούμενη επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, σε ομιλία του στην συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στην οδό Όθωνος έλεγε:

«Η κυρία Μέρκελ έρχεται σήμερα στην Αθήνα για να στηρίξει τους Μερκελιστές της Ελλάδας. Έρχεται να τους στηρίξει, αλλά αυτό που θα καταφέρει είναι να δώσει στον ελληνικό λαό ένα μήνυμα ότι η Ευρώπη των λαών θα νικήσει την Ευρώπη των μνημονίων και της βαρβαρότητας».

Λίγα χρόνια αργότερα… Η Μέρκελ ξανάρχεται στην Ελλάδα με κύριο σκοπό να δώσει το χρίσμα στον Τσίπρα στις επερχόμενες εκλογές ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του αλλά και ως τον πιο ασφαλή συνεχιστή της πολιτικής του κεφαλαίου στην Ευρώπη.

Η «Αυγή»… (δια)δηλώνει «αριστερή»!

Του Γεράσιμου Χολέβα

Τα πράγματα είναι «απλά», «αγωνιστικά» και κυρίως …«αριστερά»!

Ας δούμε το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» (9 Οκτωβρίου 2012) όταν είχε επισκεφθεί τη χώρα μας η καγκελάριος, Άνγκ. Μέρκελ επί κυβέρνησης Σαμαρά. 

Η Μέρκελ, η «ορφανή» Ευρώπη και ο ζοφερός μετασχηματισμός της

Tου Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ένα «τέλος» σε… αργή κίνηση για την καγκελάριο πυροδοτεί τη διασταύρωση επικίνδυνων δυνάμεων στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.

Κατά την κρατούσα εκδοχή, το μεταναστευτικό ήταν ο καταλύτης της κρίσης που κλονίζει τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία, και η οποία οδήγησε τη Μέρκελ στην απόφασή της να προαναγγείλει «το τέλος της πολιτικής της σταδιοδρομίας». Επομένως η Μέρκελ, ως βασικός εισηγητής της μεταναστευτικής και προσφυγικής πολιτικής της Γερμανίας, τουλάχιστον μέχρι και το 2016, κατά κάποιο τρόπο χρεώνεται την εκλογική κατάρρευση της CDU και της CSU στη Βαυαρία και την Έσση. Αυτή η αφήγηση, όμως, αποκαλύπτεται ως πολιτική απάτη αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά στα πιο πρόσφατα στοιχεία για το πώς η γερμανική ηγεσία αποσπά υπεραξίες από την κρίση των άλλων χωρών της Ε.Ε., αλλά και τρίτων χωρών. Μεταξύ 2011 και 2016, δηλαδή στη διάρκεια της κρίσης χρέους, αλλά και της αιματηρής αναταραχής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής με επίκεντρο τη Συρία, η Γερμανία δέχθηκε πάνω από 6 εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες. Από αυτούς τουλάχιστον 5 εκατομμύρια ήταν μετανάστες από άλλες χώρες της ΕΕ, κυρίως από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Καθώς στην πλειοψηφία τους αυτοί ήταν νέοι και καλά καταρτισμένοι, σύμφωνα με έρευνα του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) και του Πανεπιστημίου του Πότσνταμ, προσέθεταν κάθε χρόνο από το 2011 στην ανάπτυξη 0,2%-0,3% του ΑΕΠ. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι περίπου το 1/3 της ετήσιας γερμανικής ανάπτυξης το εισέφεραν οι μετανάστες με την ενίσχυση της απασχόλησης, τους προφανώς χαμηλότερους μισθούς, αλλά και την αύξηση της κατανάλωσης. Κι αυτό χωρίς να έχει υπολογιστεί η ειδική επίδραση των 1,5 εκατ. προσφύγων που δέχθηκε η Γερμανία το 2015 και το 2016.

Η επιδείνωση στις ελληνορωσικές σχέσεις και οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα

Της Βασιλικής Σιούτη

«Ουδείς δικαιούται ή δύναται να παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας» ανέφερε στην απάντηση του προς την Ρωσία το υπουργείο Εξωτερικών και αυτή θα μπορούσε να είναι η δήλωση της εβδομάδας, αν όχι και της χρονιάς, καθώς προκάλεσε πλήθος σχολίων, κυρίως σκωπτικών.

Πολλοί αναρωτήθηκαν για την σκοπιμότητα της δήλωσης αυτής, καθώς είναι γνωστές οι εξαρτήσεις της χώρας, αλλά και της κυβέρνησης.

Ο ίδιος ο Νίκος Κοτζιάς, πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών, μιλούσε για τις παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας (αυτές που σήμερα αρνείται ότι υπάρχουν, παρότι έχουν ενταθεί) και ειδικά για τον ρόλο της Γερμανίας και των ΗΠΑ που τότε ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε.

Θολώνει κι άλλο η Μέρκελ

Του Ερρίκου Φινάλη

Μετά από μερικές δραματικές εβδομάδες, επήλθε μια προσωρινή εκεχειρία στον ταλαιπωρημένο «Μεγάλο Συνασπισμό» που κυβερνά τη Γερμανία. Η πάλαι ποτέ παντοδύναμη καγκελάριος Μέρκελ, σκιά του παλιότερου εαυτού της, αναγκάστηκε να συμβιβαστεί την Τετάρτη με τον Βαυαρό χριστιανοκοινωνιστή υπουργό Εσωτερικών της ομοσπονδιακής κυβέρνησης Ζεεχόφερ. Και έπειτα οι δυο τους βρήκαν μια καταπληκτική λύση με τον άλλο εταίρο τους, το σοσιαλδημοκρατικό SPD: απλά, ο καθένας τους θα ονομάζει διαφορετικά την πολιτική που από κοινού εφαρμόζουν. Στο ένα λεκτικό άκρο ο Ζεεχόφερ που, τρέμοντας την άνοδο της ακροδεξιάς AfD, διαβεβαιώνει τους Βαυαρούς ότι θα διώξει όλους τους παρείσακτους σε χρόνο μηδέν. Και στο άλλο (πάντα λεκτικό) άκρο οι σοσιαλδημοκράτες, που επιδίδονται σε ασκήσεις γλωσσοπλασίας και νίψης των χειρών τους… Στο μέσον βρίσκεται μια Μέρκελ πιο αδυνατισμένη παρά ποτέ, ανίκανη να επιβληθεί ακόμη και στο εσωτερικό της Γερμανίας – πόσο μάλλον να ανακτήσει τον ηγεμονικό της ρόλο εντός μιας Ε.Ε. με πολλαπλασιαζόμενες αποκλίσεις και απειθαρχίες.

Το βασικό επίδικο είναι, και σ’ αυτό συμφωνεί όλο το γερμανικό πολιτικό σύστημα, όσοι φτάνουν στην Ελλάδα να μην μπορούν να προχωρήσουν παραπέρα, οπότε να εκλείψει και το πρόβλημα της διαχείρισής τους επί… καθαρά ευρωπαϊκού –δηλαδή άριου– εδάφους

Η υποκρισία της Μέρκελ για τους πρόσφυγες και ο πρόθυμος Τσίπρας

Της Βασιλικής Σιούτη

Η Γερμανίδα καγκελάριος έχει καταφέρει, για την ώρα, να διαχειριστεί την κυβερνητική κρίση που ξέσπασε στη χώρα της για το προσφυγικό, μόνο που το κόστος αυτής της προσωρινής σωτηρίας της Μέρκελ αναμένεται να πληρώσει, σχεδόν αποκλειστικά, η Ελλάδα

Στη Γερμανία η καγκελάριος Μέρκελ έχει καταφέρει, για την ώρα, να διαχειριστεί την κυβερνητική κρίση που ξέσπασε πριν από μέρες για το προσφυγικό.

Μόνο που το κόστος της προσωρινής σωτηρίας της Άνγκελα Μέρκελ αναμένεται να πληρώσει, σχεδόν αποκλειστικά, η Ελλάδα, που δέχεται να γίνει αποθήκη ψυχών, όσων προσφύγων δεν θέλει να κρατήσει η Γερμανία, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται επί της ουσίας για το δράμα των προσφύγων.

«Μια απλή παρεξήγηση»

Του Γιώργου Αναστασίου

Τρίζει η καρέκλα της Μέρκελ, όλοι εναντίον όλων στην Ε.Ε.

Η απόπειρα να παρουσιαστεί η Ιταλία ως μαύρο πρόβατο της Ε.Ε. πέφτει στο κενό – κι όχι μόνο επειδή αρκετοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι επιτίθενται στην ιταλική «λαϊκίστικη» κυβέρνηση για τη στάση της στο μεταναστευτικό* ενώ διαχρονικά αφήνουν στο απυρόβλητο π.χ. την Πολωνία, που αρνείται πεισματικά να δεχθεί έστω και μια χούφτα πρόσφυγες και μετανάστες στο έδαφός της. Η βασική αιτία της αιφνιδιαστικής κατανόησης προς τη Ρώμη (μόλις προχθές η Μέρκελ έσπευσε να διαβεβαιώσει τον Κόντε ότι δεν υπάρχει προκάτ απόφαση για το μεταναστευτικό, κι ότι όλα ήταν «μια απλή παρεξήγηση») είναι άλλη: ότι στην πραγματικότητα η πίεση έχει μεταφερθεί στο εσωτερικό του γερμανικού πολιτικού συστήματος, που αλληλοσπαράσσεται και θέτει σε κίνδυνο ακόμη και την παραμονή της Μέρκελ στην καγκελαρία. Κι άρα οι υψηλοί τόνοι αντικαθίστανται από μάλλον συμβιβαστική διάθεση: ακόμη κι ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν αναγκάζεται γρήγορα να συμμαζέψει όσα λέει «αυθορμήτως»…

Οι Γερμανοί ξανάρχονται;

Του Γιώργου Αναστασίου

Ανακούφιση στις ελίτ από τη συμφωνία Μέρκελ-Σουλτς

Μετά από τέσσερις ολόκληρες μήνες, οι διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης κατέληξαν την Τετάρτη σε μια συμφωνία που φιλοδοξεί να τερματίσει μια πρωτοφανή, για τα γερμανικά δεδομένα, περίοδο πολιτικής αστάθειας. Η Άνγκελα Μέρκελ και οι Βαυαροί σύμμαχοί της έδωσαν γη και ύδωρ στους Σοσιαλδημοκράτες του Σουλτς ώστε να συνεχιστεί ο Μεγάλος Συνασπισμός. Και φυσικά οι υποχωρήσεις τους δεν αφορούσαν κυρίως αυτά που οι Σοσιαλδημοκράτες προέβαλαν ως «αξιακά ζητήματα», δηλαδή την επανένωση οικογενειών προσφύγων κ.λπ. Η Μέρκελ γνωρίζει ότι δεν είναι τέτοια ανθρωπιστικά θέματα που μπορούν πραγματικά να κάμψουν τις επιφυλάξεις του σοσιαλδημοκρατικού μηχανισμού…

Έτσι, αναγκάστηκε να προσφέρει στον Σουλτς όχι μόνο το ΥΠΕΞ (το οποίο θα αναλάβει ο ίδιος) αλλά και το υπουργείο-φόβητρο όλης της Ε.Ε.: το Οικονομικών – στο οποίο «διέπρεψε» ο Σόιμπλε και μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα οι Χριστιανοδημοκράτες το θεωρούσαν αυτοδικαίως δικό τους. Αυτό θα το αναλάβει ο Όλαφ Σολτς, εκ των αντιπροέδρων του SPD και δήμαρχος Αμβούργου, που φυσικά ανήκει στην ανοιχτά νεοφιλελεύθερη πτέρυγα των Σοσιαλδημοκρατών. Παρ’ όλα αυτά, η προοπτική χαιρετίζεται με ενθουσιασμό από τη Γαλλία και τις Βρυξέλλες, καθώς αναμένεται ότι με αυτόν στο Υπουργείο Οικονομικών η Γερμανία θα ασκήσει μια πολιτική λιγότερο αυστηρή από αυτήν του Σόιμπλε.

Ο «λαγός» Τουσκ, οι «λύκοι» Βίσεγκραντ και η υποκρισία της Ε.Ε.

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Πέρα από τις κορώνες και το αδιέξοδο στο προσφυγικό, εδραιώνεται η στρατιωτικοποίηση της Ένωσης με βασική συνιστώσα την απώθηση των μεταναστευτικών ρευμάτων

Αν και πολλά υποσχόμενη και με εξαιρετικά πυκνή και βαριά ατζέντα- προσφυγικό, Brexit, μεταρρύθμιση Ευρωζώνης, Τραπεζική Ένωση- η τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδος κορυφής εξελίχθηκε σε μια χριστουγεννιάτικη συνάντηση. Με τις εντάσεις και τις αντιπαραθέσεις της μεν, χωρίς διακύβευμα δε. Όλα τα δύσκολα θέματα- με εξαίρεση το Brexit, για το οποίο συμφωνήθηκε να προχωρήσει η δεύτερη φάση της διαπραγμάτευσης, και τα ζητήματα της αμυντικής ένωσης- παραπέμφθηκαν σε επόμενες συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μέχρι και τον Ιούνιο του 2018.

Η Γερμανία παραπατάει αλλά δεν υποκύπτει

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Η ήττα του κυβερνητικού δίδυμου Μέρκελ – Σουλτς είναι το δεύτερο ισχυρό χτύπημα στην ελίτ που κυβερνάει τον δυτικό κόσμο, μετά την πανωλεθρία της Χίλαρυ Κλίντον, εκλεκτής του συστήματος, από τον Τραμπ. Η ήττα είναι τριπλή: Ηττήθηκαν οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης ελίτ στις δυο πιο ανεπτυγμένες και ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, ΗΠΑ – Γερμανία. Δέχθηκαν πλήγμα η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός. Τρίτο και χειρότερο, είναι η αδυναμία των ηγετών τους (Ομπάμα, Κλίντον, Μέρκελ και Σουλτς) να διακρίνουν τα σημάδια της επερχόμενης ήττας. Τέτοια είναι η τύφλωση ώστε ο Ομπάμα στο αποχαιρετιστήριο ταξίδι του στην Ευρώπη ανέθεσε στη Μέρκελ την ηγεσία του δυτικού κόσμου, ανυποψίαστος ότι το βασίλειο ήταν ήδη σάπιο. Τυφλωμένοι από αλαζονεία, οι Άρχοντες θεωρούν τις χώρες και τα κράτη φέουδα που μπορούν να κληροδοτήσουν σε επιλεγμένους διαδόχους και όχι δημοκρατίες με καθοριστική τη λαϊκή ψήφο.

Η Γερμανία σε κλίμα… Νότου

Του Ερρίκου Φινάλη

Συνεχίζεται η πολιτική αστάθεια, με τη Μέρκελ να αγκομαχά

Όσοι εξεπλάγησαν με την «πρωτοφανή» πολιτική αστάθεια στο κράτος που φιλοδοξεί να παραμείνει Επικυρίαρχος μιας Ευρώπης αλληλοσπαρασσόμενης και σε βαθιά, διαρκή κρίση, μάλλον είχαν ξεχάσει μια λεπτομέρεια. Κι αυτή είναι η δίχως προηγούμενο εκλογική κατρακύλα των δύο πάλαι ποτέ κραταιών κομμάτων της Γερμανίας: οι Χριστιανοδημοκράτες δεν πήραν ούτε μία στις τρεις έγκυρες ψήφους, ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες «πέτυχαν» το χαμηλότερο ποσοστό τους εδώ κι έναν… αιώνα. Εξαιτίας αυτής της αποτυχίας, καταρχήν της ίδιας της παιδονόμου της Ε.Ε. Μέρκελ, φτάσαμε στο «πρωτοφανές» που στην πραγματικότητα ήταν πασιφανές αλλά ξορκιζόταν. Δηλαδή την επιβεβαίωση της δυσαρέσκειας και της αστάθειας ακόμη και στα κέντρα του ιμπεριαλισμού (η Γερμανία δεν είναι η μόνη περίπτωση) και την πιθανότητα επανάληψης των εκλογών στο κράτος που κουνούσε δασκαλίστικα το δάχτυλο στον «ανεύθυνο» Νότο.

Κι όλα αυτά σε μια Γερμανία που, υπό το στιβαρό δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε (και με την πλήρη στήριξη των Σοσιαλδημοκρατών), ήταν η μόνη κερδισμένη από την κρίση των τελευταίων χρόνων και την καταλήστευση του Νότου, με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και ελάχιστη ανεργία. Από εκεί ορμώμενη όλο και πιο ακομπλεξάριστα διεκδικεί το «ιστορικό δικαίωμα» του γερμανικού εθνικισμού να έχει το πάνω χέρι. Η εντυπωσιακή εισβολή της ακροδεξιάς AfD στην Μπούντεσταγκ δεν είναι, εξάλλου, η μοναδική έκφραση αυτής της πεποίθησης. Αυτή η… ειδυλλιακή εικόνα κρύβει, βέβαια, μια άλλη πραγματικότητα: τη διαρκή φτωχοποίηση των «κατώτερων» στρωμάτων και την πλήρη ανατίναξη του όποιου κοινωνικού συμβολαίου. Μια πλούσια χώρα που ταυτόχρονα έχει παράξει 1 εκατομμύριο άστεγους και 13 εκατομμύρια νεόπτωχους, ενώ δίνει σε κάθε δεύτερο συνταξιούχο μια σύνταξη κάτω των 800 ευρώ, δεν μπορεί να τη διαχειρίζεται απρόσκοπτα ούτε μια παιδονόμος της κλάσης της Μέρκελ. Εξ ου και ο τωρινός πανικός των ευρωπαϊκών ελίτ που θεωρούσαν ότι η Μέρκελ καταφέρνει να τακτοποιεί τα πάντα, εντός και εκτός συνόρων. Ενώ τώρα έφτασε να παλεύει για την πολιτική της επιβίωση…

Η Ευρώπη του κεφαλαίου τιμά τα δικά της παιδιά

Μοιάζει ειρωνία, αλλά είναι αληθινό. Ο πρωθυπουργός «μας», μπροστά στη δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα κόμματα της Γερμανίας να σχηματίσουν κυβέρνηση, έσπευσε να τους δώσει χείρα βοηθείας. Επικοινώνησε, έτσι, με τον επικεφαλής των σοσιαλδημοκρατών Σουλτς και του συνέστησε να ξεχάσει ό,τι έλεγε μέχρι προχθές και να συμμετάσχει σε μια νέα κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» με τη Μέρκελ και τους χριστιανοδημοκράτες — έστω κι αν αυτό ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία.

Στη φόρα η γερμανική απάτη με τα πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αλλεπάλληλες είναι οι επίσημες εκθέσεις και οι δημοσιεύσεις που αποδεικνύουν ότι τα πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα ρυπαίνουν περισσότερο την ατμόσφαιρα σε σχέση με τα βενζινοκίνητα.

Πιο πρόσφατη η έρευνα (εδώ η περίληψή της στα ελληνικά) της οργάνωσης Μεταφορές και Περιβάλλον (Transport & Environment), με έδρα τις Βρυξέλλες, που έδειξε ότι ένα μέσο πετρελαιοκίνητο αυτοκίνητο εκπέμπει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του 42,65 τόνους διοξειδίου του άνθρακα ή 3,65 τόνους περισσότερο από ένα αντίστοιχο βενζινοκίνητο. Η ίδια έρευνα έφερε επίσης στην επιφάνεια και την απάτη στη οποία καταφεύγουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες για να δείξουν ότι εκπέμπουν λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα: εστιάζουν μόνο στις εκπομπές της εξάτμισης! Η προαναφερθείσα οργάνωση ωστόσο ερεύνησε το περιβαλλοντικό αποτύπωμα κάθε αυτοκινήτου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του: από την παραγωγή του, περιλαμβανομένης της προέλευσης των πρώτων υλών και της ενέργειας που καταναλώθηκε στην κατασκευή, ως τη δυνατότητα ανακύκλωσης των επιμέρους υλικών του μετά την απόσυρση.

Γερμανία: στο τέλος της συναίνεσης κερδίζει πάντα ο φασισμός!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πολλαπλά μηνύματα έστειλαν οι γερμανοί ψηφοφόροι και προς διαφορετικές κατευθύνσεις με την ψήφο τους στις 24 Σεπτεμβρίου, έστω κι αν αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Εκ πρώτης όψης η Άνγκελα Μέρκελ ξεκινά μια τέταρτη θητεία στη γερμανική καγκελαρία, κατακτώντας μια θέση δίπλα στον Αντενάουερ που έχτισε την μεταπολεμική Γερμανία και τον Κολ, που έφερε σε πέρας την προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας. Το επίτευγμα της Μέρκελ αφορά την ενορχήστρωση της επίθεσης του γερμανικού κεφαλαίου στην ίδια της τη χώρα και όλη την Ευρώπη. Δεν είναι και λίγο…

Το τίμημα ωστόσο που πλήρωσε το γερμανικό κατεστημένο δεν είναι κι αμελητέο, καθώς ο πάλαι ποτέ κραταιός ως …θάνατος γερμανικός δικομματισμός ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν. Αιώνες φαίνεται να έχουν περάσει από τη δεκαετία του ’70, όταν η Δεξιά (CDU/CSU) και οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) κέρδιζαν ακόμη και το 90% των ψήφων. Την Κυριακή η Δεξιά συγκέντρωσε 33% (από 41%) χάνοντας 1 εκ. ψήφους και επιτυγχάνοντας το χειρότερο εκλογικό της ποσοστό από το 1949. Οι Σοσιαλδημοκράτες, που κουβάλησαν τον Ιανουάριο μέχρι και τον Σουλτς από το Ευρωκοινοβούλιο (όπου εξελέγη με το χρίσμα της Μέρκελ, για να μην ξεχνιόμαστε) διεκδικώντας έναν αέρα ανανέωσης, συγκέντρωσαν 20,5% των ψήφων, χάνοντας 5 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές και πετυχαίνοντας κι αυτοί το χειρότερο αποτέλεσμα τους από το 1933!

Η Μέρκελ είναι η «σοβαρή ακροδεξιά» της Γερμανίας

του Αρη Χατζηστεφάνου

Με υποσχέσεις να υιοθετήσουν ακόμη περισσότερα στοιχεία από την ακροδεξιά ρητορική του κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία AfD, απαντά το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο στην εκτίναξη της ακροδεξιάς στην τρίτη θέση (δεύτερη στις περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας).

Ήταν όμως ακριβώς αυτή η μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού φάσματος της Γερμανίας προς τα δεξιά που επέτρεψε στο AfD να σημειώσει τέτοια επιτυχία. Καθώς η ακροδεξιά παράταξη υποσχόταν να σταματήσει τις ροές προσφύγων και μεταναστών και να αυξήσει την αστυνομοκρατία, τα κυρίαρχα κόμματα του κέντρου και της δεξιάς προσπαθούσαν να πλειοδοτήσουν με ακόμη πιο αντιδραστικές προτάσεις. Με τον τρόπο αυτό χάρισαν την προεκλογική ατζέντα στους νεοφασίστες.

Η Ελλάδα στοιχειώνει ακόμη τη Γερμανική Αριστερά (Λίνκε)

του Λεωνίδα Βατικιώτη

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Μέχρι το καλοκαίρι του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε σχεδόν για όλη την ευρωπαϊκή Αριστερά την ελπίδα, δεδομένου ότι μια επιτυχής σύγκρουσή του με την ΕΕ και τη Γερμανία θα έβαζε φρένο στις πολιτικές της λιτότητας. Η συνέχεια είναι γνωστή…

Κι από τότε μέχρι σήμερα όμως το φάντασμα της Ελλάδας εξακολουθεί να υπερίπταται της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Τώρα ως απειλή. Παλιότερα ως ελπίδα.