Ο σκοτεινός 21ος αιώνας

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ζούμε τις επιλογές του παρελθόντος, αλλά μπορούμε να επιλέξουμε το μέλλον

Οι επιλογές του παρόντος διαμορφώνουν το μέλλον. Για να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε τι μας συμβαίνει σήμερα θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά πίσω. Μόνο έτσι ίσως αποκτήσουμε και μια εικόνα για την πιθανή πορεία που θα ακολουθήσει το μέλλον (μας).

Το παρόν (μας) είναι αδιανόητο. Κανείς (μας) δεν θα μπορούσε να φανταστεί μόλις πριν από δυο – τρεις μήνες αυτό που ζούμε σήμερα. Ακόμη κι όταν έφτασαν στις οθόνες των τηλεοράσεών μας οι εικόνες από την άλλη άκρη του κόσμου, την Ουχάν, κανείς δεν ήταν σε θέση να προβλέψει όλα αυτά που σήμερα ζούμε εδώ, στην πλούσια και εύρωστη Δύση.

η ένοπλη παρέλαση : ρομπότ, εργασία, ιδεολογία

…Το 1774 ο ιδιοφυής ελβετός ωρολογοποιός-μηχανοποιός Πιέρ Ζακέ Ντροζ (Jaquet Droz) παρουσίασε τρία εντυπωσιακά αυτόματα με ανθρώπινη μορφή (ανδροειδή αυτόματα): μία μουσικό, ένα παιδί σχεδιαστή και ένα παιδί γραφέα.
Τα τρία εντυπωσιακά αυτόματα ήταν το προϊόν και συνάμα το αποκορύφωμα μιας μακράς παράδοσης μηχανοποιίας. Η μουσικός μπορούσε να εκτελεί σε πληκτροφόρο όργανο πέντε δημοφιλή τότε μουσικά κομμάτια, αλλά και να αναπνέει, να κουνά το κεφάλι της και να υποκλίνεται με χάρη. Ο γραφιάς ήταν ακόμη πιο περίπλοκος, από μηχανολογική άποψη: βουτούσε τη φτερωτή πένα στο μελανοδοχείο, άπλωνε με το αριστερό χέρι το χαρτί και έγραφε καλλιγραφικά μικρές προτάσεις, αφήνοντας τα αναγκαία κενά ανάμεσα στις λέξεις…
(Σπύρος Μανουσέλης, άψυχα σώματα και ασώματες νοήσεις, “εφημερίδα των συντακτών”, 11 – 12 Φλεβάρη 2017)
Τα κουρδιστά (ανθρωποειδή) αυτόματα του Droz το 1774, όπως άλλωστε και τα υδραυλικά αυτόματα του Ήρωνα του Αλεξανδρέα (έζησε στην Αλεξάνδρεια λίγο πριν ή λίγο μετά την “γέννηση του Χριστού” – εφηύρε και μια ατμομηχανή…) δείχνουν πως είναι ένα πράγμα οι τεχνολογικές γνώσεις και εφευρέσεις και εντελώς διαφορετικό η παραγωγική αξιοποίησή τους, και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα. Τεχνολογικές γνώσεις και κατασκευές, σε πολλές περιπτώσεις εντυπωσιακά προχωρημένες, υπήρχαν σε διάφορες εποχές και σε διάφορους πολιτισμούς. Ήταν, όμως, μόνο ο καπιταλισμός που στηρίχτηκε στις μηχανές εξελίσσοντας τον έλεγχο της εργασίας και της δημιουργικότητας μέσα απ’ αυτές…

Στα μέρη μας το θέμα δεν είναι φλέγον. Μεγάλη ανεργία αλλά περιορισμένη (σε σχέση με άλλα μέρη) χρήση της πληροφορικής και των παραγώγων της στον δευτερογενή. Διεθνώς όμως είναι ένα απ’ τα αγαπημένα της δημαγωγίας. Η τεχνολογική ανεργία. Πολλά δημοσιεύματα και επιστημονικά πορίσματα, που εμφανίζονται με αξιοσημείωτη και αυξανόμενη ένταση τα τελευταία χρόνια κουνάνε προειδοποιητικά (δηλαδή απειλητικά) το δάκτυλο: “Τα ρομπότ απειλούν την εργασία”! Αν και τέτοιου είδους αγωνίες δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται στην ιστορία γενικά – και στην ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής ειδικότερα – δημοσιογράφοι και ειδικοί (οικονομολόγοι, ιστορικοί, επιχειρηματίες…)  επιμένουν: “Αυτή την φορά ίσως τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά”: Η ολοένα και πιο ραγδαία ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και των αυτοματισμών – λένε – κάνει υπολογίσιμη (κυριολεκτικά!) την πιθανότητα αυτοματοποίησης και αντικατάστασης από πληροφοριακές μηχανές ολοένα και περισσότερων μορφών εργασίας και ειδικοτήτων, που πιθανόν να είναι αδύνατον να αναπληρωθούν αρκετά γρήγορα με κάποιες νέες.

Σισύφειο μαρτύριο

H πιθανότερη εξέλιξη στη διαπραγμάτευση με την τρόικα είναι η ψήφιση των προτεινόμενων μέτρων, μαζί με τον προϋπολογισμό τροποποιημένο. Στα μέτρα περιλαμβάνονται δυσβάστακτα βάρη 2,5-3 δισ. ευρώ επί ενός πληθυσμού κατάκοπου και μιας οικονομίας αφυδατωμένης. Περιλαμβάνονται αύξηση του ΦΠΑ σε φάρμακα, βιβλία, τύπο, τουριστικές υπηρεσίες, παραμεθόριες περιοχές, νησιά, αναστολή συνταξιοδότησης προ των 62 ετών, κατάργηση της προσφάτως ψηφισμένης ρύθμισης για τις 100/72 δόσεις σε ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Το αμάρτημα του παρελθόντος

Ειδήσεις στο αυτοκίνητο. Ουκρανία, Ρωσία, Ευρώπη, ΗΠΑ, μνήμες Ψυχρού Πολέμου μηδέποτε εξαφανισθέντος, μνήμες σχεδίων Βίσμαρκ και δογμάτων γεωπολιτικής στην Ευρασία. Το παρελθόν αναδύεται στο παρόν μεταμορφωμένο. Ειδήσεις από την Ελλάδα: η τρόικα σαν μέρα της μαρμότας, μικροκινήσεις ενόψει ευρωεκλογών, και μια κουβέντα με τεράστιο συμβολικό βάρος από νεόκοπο πολιτικό ηγέτη: «Δεν έχουμε το αμάρτημα του παρελθόντος…». Εδώ ας σταθώ.

Πιθανόν να ήθελε να πει «δεν κουβαλάμε αμαρτίες του παρελθόντος», δηλαδή, είμαστε καθαροί, άσπιλοι. Αυτό που έχει βαρύνουσα σημασία όμως είναι η κυριολεξία της σόλοικης διατύπωσης: Το αμάρτημα του παρελθόντος. Δηλαδή: Το παρελθόν ως αμάρτημα. Γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει.

Αναζητώντας τη νέα πίστα

Fra Angelico, Ευαγγελισμός, 1442-43

Συναντάς έναν γνωστό, ανταλλάσσετε χαιρετισμούς, μεσολαβεί μικρή σιωπή, κενός χρόνος· αισθάνεσαι τον δισταγμό, το μετέωρο βήμα, προτού ακουστεί το «πώς τα βλέπεις τα πράγματα;» Ακούγεται ίδιο με παλιά, τετριμμένο, κοινότοπο, αλλά στον τωρινό καιρό έχει πια άλλο βάρος. Περιέχει αγωνία. Μια αγωνία που σωρεύεται χωρίς να εκτονώνεται, απεναντίας μεταλλάσσεται και πολλαπλασιάζεται. Μια αγωνία που αφορά το μέλλον, μάλιστα το απολύτως κοντινό.

Αρκετούς συμπολίτες η τέτοια αγωνία τους έχει οδηγήσει σε μια παραδοχή: η κρίση δεν είναι περαστική, έχει εγκατασταθεί μόνιμα και έχει αλλάξει ήδη τις υποκείμενες δομές του βίου. Εχουμε αλλάξει ιστορική πίστα και η πιθανότητα επανόδου στην προ κρίσης κατάσταση είναι μηδαμινή, ανύπαρκτη. Η παραδοχή αυτή, παρότι πραγματιστική, δεν παρηγορεί και βέβαια δεν φωτίζει το άδηλο μέλλον. Βοηθά όμως να μετουσιωθεί ο φόβος, να μεταμορφωθεί δυνητικά σε πιο δημιουργικές συμπεριφορές. Ορισμένως διαλύει τις αυταπάτες και αποδυναμώνει την ποικιλόμορφη προπαγάνδα. Δεν παρηγορεί.

Οι νέοι Έλληνες δεν “βλέπουν” μέλλον

Το μέλλον δεν έχει προοπτική για τους νέους έλληνες. Ένας στους τρεις έλληνες μεταξύ 15 και 24 ετών, λέει πως βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας ενώ ένας στους δύο, δηλώνει ότι ζει μέσα στο άγχος και σκέπτεται τη μετανάστευση.

Σχεδόν οι μισοί νέοι θεωρούν ότι οι στόχοι τους ειναι μάλλον δύσκολο να επιτευχθούν ενώ η πλειονότητα έχει την οικογένεια ως μοναδική πηγή εισοδηματικής στήριξης.

Ξεγελάστηκες, έρμε

Φίλε τρομαγμένε ΠΑΣΟΚτζή και ΝεοΔημοκράτη,

Σας – σε βάζω μαζί στην προσφώνηση, γιατί θεωρώ ότι στην κρίσιμη τούτη ώρα είσαι ένα και το αυτό με το πάλαι ποτέ αντίπαλό σου στρατόπεδο. (Εσένα, ΔΗ.ΜΑ.Ρ.ίτικο απολειφάδι, δεν ξέρω καν πώς να σε προσφωνήσω, υποθέτω ότι  – εκτός από τις υπόλοιπες ύαινες -, σε κανέναν δε μιλάς, κανείς δε σου απευθύνει το λόγο, κανείς δε σε υπολήπτεται, κανέναν δεν αφορά η περίπτωσή σου, εκτός από τη στιγμή των δικαστηρίων. Σε αγνοώ λοιπόν).

Δε θα έπρεπε να σε προσφωνώ “φίλο” ίσως, γιατί υπό το κράτος του φόβου δεν ανδρώνονται φιλίες, μόνο που ο σκιαγμένος βρίσκει καταφύγιο.

Αλλά από την άλλη πάλι, κι εγώ σκιαγμένος είμαι, με όλα αυτά τα ταχύτατα συμβαίνοντα και σημαίνοντα πολλά για το μέλλον όλων μας.

Επείγουσα Ανακοίνωση: Πολίτη, δεν έχεις χρήμα αρά δεν έχεις δικαιώματα

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Η ενημέρωση αυτή έρχεται από το  μέλλον μας. Σε λίγους μήνες ή χρόνια ο κόσμος μας θα είναι εντελώς διαφορετικός από ότι σήμερα, και μάλλον  αυτό το μέλλον θα το έχουμε επιλέξει ως κοινωνία…

Σε ένα τέτοιο μέλλον οι πολυεθνικές θα έχουν το πρώτο ρόλο στην διακυβέρνηση της χώρας μας . Η Ελλάδα δεν θα υπάρχει ως οντότητα ανεξάρτητη αλλά ως τμήμα παραγωγής και κατανάλωσης σε ένα παγκόσμιο  δίκτυο που θα καθοδηγείται από μια παγκοσμία επιτροπή που θα αποτελείται από διευθυντικά μέλη εταιριών.

Ο πληθυσμός  θα έχει  χωριστεί  σε τρείς κατηγορίες. Αυτούς που θα έχουν την διαχείριση του πλούτου και θα ζουν στην πολυτέλεια, αυτοί που θα έχουν  πρόσβαση  κοντά στα απαραίτητα δουλεύοντας με λίγες ή ελάχιστες απολαβές και αυτούς  που απλά δεν θα έχουν τίποτα και θα  υπάρχουν στο περιθώριο. Μαντέψτε, η τελευταία κατηγορία θα είναι η μεγαλύτερη κατηγορία από τις άλλες, και  άρα  αναφερόμαστε σε κοινωνία του ενός τρίτου…

Το μέλλον είναι παρόν

του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗ

 

αναδημοσίευση από : yiannismakridakis.gr

 

Κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο που νιώθω είναι μια θλίψη ακαθόριστη. Σε λίγα δευτερόλεπτα και καθώς περνώ από τον ύπνο στη ζωή, το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί και “σκανάρει” το είναι μου για να εντοπίσει την αιτία της θλίψης. Σηκώνομαι από το κρεβάτι με την καρδιά μαύρη σαν τη Χίο.

Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω όλο αυτό. Δεν είμαι αστός που θα πάει να κλειστεί στο κλουβάκι του στην πόλη και δεν θα βλέπει, θα ξεχάσει. Ζω στη φύση και έχω καθημερινή επαφή μαζί της.