Του Νίκου Μπογιόπουλου
«Το δηµόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούληµα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγµατικό ή δηµοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το µοναδικόκοµµάτι του λεγόµενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγµατικά στο σύνολο του λαού είναι το δηµόσιο χρέος τους (…). Το δηµόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγµή που εµφανίζεται η χρέωση του δηµοσίου, τη θέση του αµαρτήµατος ενάντια στο άγιο πνεύµα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δηµόσιο χρέος. Το δηµόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς µοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν σε µαγικό ραβδί προικίζει το µη παραγωγικό χρήµα µε παραγωγική δύναµη και το µετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νά ναι υποχρεωµένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιοµηχανική µα ακόµα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δηµοσίου στην πραγµατικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν µετατρέπεται σε κρατικά ευκολοµεταβιβάσιµα χρεώγραφα που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο µετρητό χρήµα (…)». ([1])
Αυτά τα λόγια γράφτηκαν πολύ πριν οι «σωτήρες» της Ελλάδας φορτώσουν – με πρόσχημα το χρέος – τον λαό της χώρας στα αμπάρια του Τιτανικού. Πολύ πριν το ξεπούλημα της Ελλάδας πάρει την κωδική ονομασία «Μνημόνιο». More
Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση 