Μάγδα Φύσσα: «Έχασα το παιδί μου από τους φασίστες, από τους νεοναζί αυτής της χώρας»

Χθες ήταν η γιορτή της Μητέρας όμως η Μάγδα Φύσσα, όπως και πολλές ακόμα, δεν μπορούσε να ακούσει «χρόνια πολλά». Έχει χαρακτηριστεί ως η μητέρα όλων, ενώ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή στη μάχη ενάντια στον φασισμό και τη Χρυσή Αυγή. Με αφορμή την 9η Μαΐου μίλησε για τον Παύλο, τον Ζακ αλλά και πολλές ακόμα μητέρες εκεί έξω που πονούν και έχουν χάσει τα παιδιά τους. «Ας μην ξεχνάμε και την μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, ο οποίος δολοφονήθηκε σε δημόσια θέα και πόσες άλλες» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Σε αποκλειστική συνέντευξη στο Debater.gr, η Μάγδα Φύσσα με αφορμή την γιορτή της μητέρας μίλησε για τον Παύλο, τον αγώνα για δικαίωση στη δίκη της Χρυσής Αυγής αλλά και για πολλές ακόμα μητέρες που ζουν χωρίς τα παιδιά τους.

Οι άγριες μέρες μας δεν τέλειωσαν ακόμα…

Του Δημήτρη Τερζή

Την πρώτη πενταετία της κρίσης διαδέχεται η πενταετία με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ώς τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου: η κάμερα παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές στο άδυτο των Βρυξελλών, στα παρασκήνια του θυελλώδους πρώτου εξαμήνου, εστιάζει στο πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα παρά στην ίδια τη δίκη των ναζιστών, ακολουθεί πρόσφυγες που βλέπουν το όνειρό τους να τελειώνει στην Ειδομένη, πλανάρει τον Ζακ πρώτα ζωντανό κι ανέμελο και ύστερα στο πεζοδρόμιο να τον χτυπούν βάναυσα πολίτες και αστυνομικοί… Δυνατές σκηνές, έντονα συναισθήματα και μια πίκρα σαν του μετανάστη που μονολογεί «στα μέρη μας οι άνθρωποι πεθαίνουν μια φορά. Εδώ πεθαίνουν κάθε μέρα».

«Κρείσσον γαρ εισάπαξ θανείν ή τας απάσας ημέρας πάσχειν κακώς»

μτφρ. «Καλύτερα να πεθάνουμε μια φορά παρά να υποφέρουμε άσχημα όλες τις μέρες».

Αισχύλος, «Προμηθέας Δεσμώτης»

Τα «όχι» που μας κάνουν καλύτερους

του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη

Στέκομαι στην άρνηση της Μάγδας Φύσσα. Δεν με ενδιαφέρουν εδώ οι πολιτικές αναλύσεις. Δεν θα σχολιάσω το εύστοχο ή το άστοχο της επιλογής του ΜΕΡΑ 25. Δεν θα αναφερθώ στο αν υπήρχε ή δεν υπήρχε διάθεση καπηλείας. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχουν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική φλυαρία που πανταχόθεν μας κυκλώνει.

Ατράνταχτα τα πειστήρια ενοχής των ναζιστών

Της Γιώτας Τέσση

Εν μέσω χειροκροτημάτων από το ακροατήριο ολοκληρώθηκε η αγόρευση της δικηγόρου της οικογένειας Φύσσα, Χρύσας Παπαδοπούλου, που έδωσε τη σκυτάλη της πολιτικής αγωγής στον συνήγορο των Αιγύπτιων αλιεργατών Κώστα Σκαρμέα ● Σχεδόν πέντε χρόνια από την έναρξη της δίκης η πολιτική αγωγή είναι αποφασισμένη να μην πάει χαμένη καμία μέρα της εξαντλητικής ακροαματικής διαδικασίας και παραθέτει ένα προς ένα τα στοιχεία που αναδείχθηκαν, κόντρα στους αδύναμους ισχυρισμούς της υπερασπιστικής γραμμής και στα έωλα επιχειρήματα της εισαγγελικής πρότασης.

«Η πολιτική αγωγή ζητάει την καταδίκη των κατηγορουμένων, όχι γιατί αυτό απαιτεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ούτε γιατί η αθώωσή τους θα σημάνει την επανεμφάνιση των ταγμάτων εφόδου στους δρόμους, ανοίγοντας έναν νέο κύκλο βίας και ναζιστικής τρομοκρατίας, νομιμοποιημένα πλέον και με τη βούλα της ελληνικής Δικαιοσύνης. Ζητάμε την καταδίκη των κατηγορουμένων γιατί με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν ενώπιόν σας τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια έχετε στα χέρια ό,τι χρειάζεται και πολλά περισσότερα για να αποφανθείτε ότι έχει αποδειχθεί η κατηγορία της ένταξης και διεύθυνσης οργάνωσης από το τελευταίο μέλος μέχρι τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής. Μην αποστρέψετε το βλέμμα σας από τα στοιχεία. Οπως ανέφερε και ο κ. Αλιβιζάτος, τώρα είναι η ώρα των δικαστών και όχι γενικά και απρόσωπα των δικαστών, τώρα είναι η ώρα της σύνθεσης του Α’ Τριμελούς Εφετείου Αθηνών για Κακουργήματα να απονείμει δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη όχι μόνο για λογαριασμό των θυμάτων και των οικογενειών τους, αλλά και για λογαριασμό ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας και εν ονόματι της Δημοκρατίας».

Είσαι μικρός και δε χωράς τον αναστεναγμό της

Της Μαρίας Παρέντη

Οκτώβριος του 2015, στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού η Μάγδα Φύσσα καταθέτει ως βασικός μάρτυρας στην εν ψυχρώ δολοφονία του γιου της, Παύλου.

Πάνε δυο χρόνια και κάτι που λείπει ο Παύλος από το σπίτι. Δεν έφυγε, της τον πήρανε. Πάνε δυο χρόνια και κάτι,που ξεχνιέται και τον περιμένει να φανεί, ακούει το γέλιο του,τη φωνή του. Δε μένει άπραγη αυτό τον καιρό, καμιά άλλη δεν πρέπει να έρθει στη θέση της ποτέ ξανά. Μη νιώσει άνθρωπος αυτό τον πόνο. Έτσι έμαθε τα παιδιά της από μικρά, να στέκονται πλάι στους ανθρώπους, να μάχονται και να κερδίζουν τη ζωή. Έτσι, έκανε κι εκείνος εκείνο το βράδυ.

Δυο χρόνια και κάτι έχει ακούσει τα πάντα, είπε ο καθένας το δικό του. Καθόλου δεν τη νοιάζει. Εκείνη την αλήθεια την ξέρει, το δίκιο είναι ζόρικο, μα είναι όλο στα μάτια και στη φωνή της.