O «ανθρωπισμός» ως ευκαιρία για business: Το παράδειγμα της Λιβύης

της Δήμητρας Μπέη

Η Ευθύνη για Προστασία, γνωστή ως R2P, είναι ένας διεθνής κανόνας που επιδιώκει να διασφαλίσει ότι η διεθνής κοινότητα δεν θα αποτύχει ποτέ ξανά να σταματήσει τα μαζικά εγκλήματα γενοκτονίας, εγκλημάτων πολέμου, εθνοκάθαρσης και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Η ευθύνη για την προστασία εγκρίθηκε ομόφωνα το 2005 στην παγκόσμια διάσκεψη κορυφής του ΟΗΕ.

Ο Φερνάντο Τέσον είναι ακαδημαϊκός υποστηρικτής του φιλελεύθερου παρεμβατισμού. Υποστηρίζει ότι «εάν μια κατάσταση είναι ηθικά αποτρόπαια, τότε ούτε η ιερότητα των εθνικών συνόρων ούτε η γενική απαγόρευση κατά του πολέμου δεν πρέπει από μόνα τους να αποκλείουν την ανθρωπιστική παρέμβαση».

Με “ιταλική συνταγή” η συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου

του Κώστα Ράπτη

Η συνυπογραφή συμφωνίας (μερικής) οριοθέτησης των θαλάσσιων δικαιοδοσιών Ελλάδας και Αιγύπτου, η οποία προέκυψε από την αιφνιδιαστική επίσκεψη του Νίκου Δένδια στο Κάιρο, μετά από αρκετές εβδομάδες επίπονων διαπραγματεύσεων, συνεχίζει, όπως είχε προαναγγείλει ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας την προσπάθεια που είχε αναληφθεί με την συνυπογραφή αντίστοιχης συμφωνίας με την Ιταλία – αλλά ο πραγματικός αποδέκτης του μηνύματος βρίσκεται πολύ ανατολικότερα.

Η συμφωνία με το Κάιρο είναι μερική, διότι η αιγυπτιακή πλευρά αποδέχθηκε την οριοθέτηση μόνο στα σημεία που την αφορούν αποκλειστικά, αποφεύγοντας την επέκτασή της προς περιοχές όπου η διαπραγμάτευση θα πρέπει να είναι τριμερής: δηλαδή τόσο προς τα δυτικά, όπου εκκρεμούν διαφορές με τη Λιβύη, όσο και προς τα ανατολικά, όπου και οι τουρκικές αμφισβητήσεις ως προς την επήρεια του Καστελόριζου στη διαμόρφωση θαλάσσιων δικαιοδοσιών.

Αίμα για τη Μεσόγειο

του Δημήτρη Μηλάκα

Για αιώνες η Μεσόγειος υπήρξε το «κέντρο του κόσμου». Ο έλεγχός της ήταν το θεμέλιο των αυτοκρατοριών. Στον έλεγχο της Μεσογείου οικοδομήθηκε στη νεότερη ιστορία η βρετανική αυτοκρατορία. Υπήρξε επίσης ένα από τα κλειδιά ελέγχου του κόσμου για τη μεταπολεμική αμερικανική αυτοκρατορία.

Η Μεσόγειος αποτελεί ακόμη τον βασικό δρόμο μεταφοράς, μέσα από τη διώρυγα του Σουέζ, των απαραίτητων ορυκτών καυσίμων για τη δυτική ευημερία. Αυτό, σε γενικές γραμμές, εξηγεί τα βάσανα της περιοχής: πόλεμοι, πραξικοπήματα, προτεκτοράτα, εισβολές, κατοχή… Μια διαρκής επανάληψη ενός ολέθρου για εκατομμύρια ανθρώπους στη βόρεια και ανατολική Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στην Αραβική χερσόνησο.

Στην έρημο της Λιβύης χώνεται η κυβέρνηση

Του Γιάννη Ελαφρού

▸ Για ΑΟΖ με την κυβέρνηση της μισής Λιβύης συζητά η ΝΔ!

Δεν έβγαλε συμπεράσματα από το φιάσκο της υποστήριξης Χαφτάρ η κυβέρνηση της ΝΔ και χώνεται ξανά στην καυτή από ανταγωνισμούς έρημο της Λιβύης. Ο Ν. Δένδιας συναντήθηκε την Τετάρτη στο Τομπρούκ της Ανατολικής Λιβύης με τον πρόεδρο της βουλής, Αγκίλα Σάλεχ. Ο Σάλεχ είναι στο ίδιο στρατόπεδο με τον Χαφτάρ και προβάλλεται ως αντικαταστάτης του «πολέμαρχου», που έχει πέσει σε δυσμένεια. Στις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών σημείωσε πως συμφώνησε με τον Σάλεχ «στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αντιμετωπισθεί η λιβυκή κρίση», αναφερόμενος στη Διαδικασία του Βερολίνου, στην πρωτοβουλία του Αιγύπτιου προέδρου αλ Σίσι και στην αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων. Ο Ν. Δένδιας δεν παρέλειψε να σημειώσει πως «η Τουρκία έχει ιστορικές ευθύνες, όπως πολύ σωστά είπε ο Πρόεδρος Μακρόν», αποδίδοντας τα εύσημα στο Παρίσι, τον στενότερο αυτή τη στιγμή σύμμαχο της κυβέρνησης (φυσικά με το αζημίωτο, καθώς επίκειται η παραγγελία γαλλικών φρεγατών).

Η παραδοχή του Ντόκου και η Ελλάδα ως… διπλή μαζορέτα (των ΗΠΑ και του Ισραήλ)

Του Διονύση Ελευθεράτου

Εάν η «απορία ψάλτου» είναι… ο βήχας, κάθε αμηχανία και «παγωμάρα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη εύκολα επισύρει κάτι βολικότερο: «Καταχώνιασμα» των θεμάτων που προκάλεσαν την ενόχληση. Με τόση ισχύ που διαθέτει στα ΜΜΕ η κυβέρνηση, γιατί να μην αποφεύγει ακόμη και τον βήχα; Προτιμότερη είναι η τάχιστη παράδοση του ακανθώδους ζητήματος στη λήθη. Όπως ακριβώς συνέβη με τις δηλώσεις που έκανε για τη Λιβύη, πριν από λίγες ημέρες, ο αναπληρωτής σύμβουλος του πρωθυπουργού για θέματα εθνικής ασφάλειας, Θάνος Ντόκος.

Σύμφωνα με τον κ. Ντόκο, η ελληνική εξωτερική πολιτική έκανε λανθασμένη «επένδυση» στον Χαφτάρ. Επί λέξει: «Έχει αλλάξει το momentum της σύγκρουσης. Από εκεί που είχαμε “επενδύσει” και εμείς, όταν φαινόταν ότι έχει το πάνω χέρι, πλέον φαίνεται ότι χάνει στο πεδίο των μαχών και ίσως οι πολιτικές του μέρες να είναι μετρημένες».

Τι «παίζει» νότια της Κρήτης (με απλά λόγια)

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η Αθήνα κάποια στιγμή ξύπνησε (;) βλέποντας μονάδες του τουρκικού στόλου να ελέγχουν την περιοχή νότια της Κρήτης. Λίγο πριν, η Τουρκία είχε διακηρύξει το ενδιαφέρον της για την περιοχή με την υπογραφή του «τουρκολυβικού» μνημονίου στο οποίο εμφανίζονται τα τουρκολυβικα θαλάσσια σύνορα νοτιοανατολικά της Κρήτης.

Προκειμένου να «πιστοποιηθεί» η ύπαρξη αυτής της θαλάσσιας τουρκολυβικής επαφής η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι παραχωρεί θαλάσσια οικόπεδα προς έρευνα και εκμετάλλευση τα οποία εφάπτονται των ελληνικών χωρικών υδάτων (6 μίλια) στα νησιά της Ρόδου, Καρπάθου, και Κρήτης. Με αυτόν τον τρόπο (αγνοώντας τα δικαιώματα των ελληνικών νησιών σε ΑΟΖ) η Αγκυρα δημιούργησε τον θαλάσσιο διάδρομο που τη συνδέει με το Eldorado του Λιβυκού πελάγους.

Λιβύη: Σπάει το εμπάργκο όπλων, πλοίο που συνοδεύεται από τουρκικές φρεγάτες -Ελληνική υποχώρηση

Κανονικά την πορεία του προς τις ακτές της Δυτικής Λιβύης συνεχίζει το τουρκικό πλοίο «Cirkin», το οποίο μεταφέρει όπλα για τις δυνάμεις του δοτού πρωθυπουργού της Λιβύης Φαγέντ Ας Σάραντζ και το οποίο συνοδεύεται από τρεις τουρκικές φρεγάτες.

Ο Ιταλός διοικητής της ναυτικής επιχείρησης «IRINI» της ΕΕ διέταξε την υποχώρηση της ελληνικής φρεγάτας και του ελικοπτέρου της από την περιοχή, μετά τη δήλωση των τουρκικών φρεγατών ότι το «Cirkin», είναι «υπό την προστασία της Τουρκικής Δημοκρατίας».

Επίδειξη δύναμης του Χαφτάρ στη Λιβύη

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Δε χρειάστηκε παρά ένα 24ωρο για να καταλάβουν και οι πλέον ανυποψίαστοι τους λόγους που οδήγησαν την Τουρκία να απορρίψει την απόφαση των υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αποστολή πολεμικών σκαφών στα ανοιχτά της Λιβύης με σκοπό τον έλεγχο του εμπάργκο όπλων προς τη βορειοαφρικανική χώρα. Ο σφοδρός βομβαρδισμός εκ μέρους των δυνάμεων του Χαφτάρ την επομένη ακριβώς ημέρα, την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου, εναντίον τουρκικού πλοίου που μετέφερε όπλα στην κυβέρνηση της Τρίπολης έδειξε ποια χώρα παραβιάζει συστηματικά το εμπάργκο όπλων που αποφάσισε ο ΟΗΕ ως ένα πρώτο και στοιχειώδες μέτρο για την ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης που διχάζει την Λιβύη.

Ελλάδα: Ο «καλός στρατιώτης Σβέικ» σε νέες περιπέτειες

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να διακρίνεις έναν στρατηγό ή έναν μεγάλο διπλωμάτη από έναν φαντάρο: Οι πρώτοι συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων ενώ ο τελευταίος βλέπει μόνο το πεδίο της μάχης, στο οποίο συνήθως αφήνει την τελευταία του πνοή.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν προσκλήθηκε καν στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Λιβύης, στη θέση του στρατηγού. Από τη στιγμή, όμως, που υποσχέθηκε την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή, μπορεί εύκολα να την φανταστεί κανείς στη θέση του στρατιώτη.

Τι συμβαίνει με τη Λιβύη;

Της Βασιλικής Σιούτη

Όλα όσα ζήσαμε στην πολιτική την περασμένη εβδομάδα

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Λιβύη αποτελεί πρώτη είδηση καιρό τώρα στη χώρα μας και έχουμε μάθει σχεδόν τα πάντα για τον μέχρι πρότινος άγνωστο στην ελληνική κοινή γνώμη στρατηγό Χαλίφα Χαφτάρ και τον αντίπαλό του Φαγέζ αλ Σαράτζ. Οι δύο Λίβυοι πολέμαρχοι θα παρέμεναν κατά πάσα πιθανότητα άγνωστοι στην Ελλάδα, όπως και όλα όσα συγκλόνισαν τη χώρα τους στη μετά Καντάφι εποχή, εάν ο ένας από τους δύο δεν υπέγραφε με τον Ταγίπ Ερντογάν την παράλογη συμφωνία για καθορισμό θαλάσσιων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών τους που δεν συνορεύουν, απειλώντας τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Έωλη συμφωνία στη Διάσκεψη για τη Λιβύη

Συμφωνία αναγγέλλουν το Βερολίνο και ο ΟΗΕ. Τι είδους συμφωνία μπορεί να είναι αυτή χωρίς τους άμεσα ενδιαφερόμενους Σάρατζ και Χάφταρ είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Τα «Συμπεράσματα της Διάσκεψης» περιλαμβάνουν συγκεκριμένα μέτρα για την επίτευξη πολιτικής λύσης. Αποχή από Αλ Σάρατζ και Χάφταρ. Προσωρινή διακοπή της προμήθειας όπλων στις αντιμαχόμενες δυνάμεις.

Το βράδυ της Κυριακή έληξε, μετά από τεσσερισήμισι ώρες, η Διάσκεψη για τη Λιβύη στο Βερολίνο στην οποία συμμετείχαν 12 κράτη, ο ΟΗΕ, η ΕΕ, η Αφρικανική Ένωση και ο Αραβικός Σύνδεσμος. Πρόωρα αναχώρησαν από τη συνεδρίαση ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον και αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο. Στη συνεδρίαση δεν συμμετείχαν τελικά ούτε ο πρωθυπουργός της Λιβύης Φαγέζ αλ-Σάρατζ, ούτε ο στρατάρχης Χαλίφα Χάφταρ. Σύμφωνα με την καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ οι διαφορές ανάμεσα στους δύο ήταν τόσο μεγάλες που δεν στάθηκε δυνατό να «είναι μέρος της διάσκεψης».

Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται περί… Λιβύης!

Του Γιώργου Παυλόπουλου

▸ Προαναγγελία αποστολής ελληνικών στρατιωτικών μονάδων με τον μανδύα της ΕΕ, εκεί όπου επιχειρούν ήδη Τούρκοι και μισθοφόροι τους

Οσοι εξακολουθούν να διατηρούν αμφιβολίες για το εάν και κατά πόσο η αστική τάξη της Ελλάδας και η κυβέρνησή της είναι έτοιμες να εμπλακούν ενεργά σε ένα πολεμικό μέτωπο στην γειτονιά μας, καλά θα κάνουν να διαβάσουν πολύ προσεκτικά τη δήλωση την οποία έκανε ο Νίκος Δένδιας, μετά τη συνάντηση που είχε με τον πολέμαρχο Χαλίφα Χάφταρ, ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά στην Αθήνα το βράδυ της Πέμπτης: «Η Ελλάδα είναι έτοιμη να βοηθήσει για την επόμενη ημέρα στη Λιβύη, είτε με τη συμμετοχή στις δυνάμεις εκείνες οι οποίες χρειάζονται για να υπάρξει η ανακωχή είτε με τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων στην ευρωπαϊκή επιχείρηση επιβολής του εμπάργκο των όπλων και της μεταφοράς των μισθοφόρων στη Λιβύη», είπε ο υπουργός Εξωτερικών.

Ο Πούτιν άλλαξε το παιχνίδι στη Λιβύη

Του Κώστα Ράπτη

Το ρόλο του τελικού εγγυητή της σταθεροποίησης και του συνομιλητή όλων των αντιμαχόμενων πλευρών αποδεικνύεται ότι κατοχυρώνει ο Βλαντίμιρ Πούτιν και στη Λιβύη, αντιγράφοντας, χωρίς αυτή τη φορά να χρειαστεί καν (εμφανής) ρωσική στρατιωτική εμπλοκή, το προηγούμενο της Συρίας.

Το επιβεβαιώνει αυτό η παρουσία από χθες στη Μόσχα αντιπροσωπειών υπό τον Φαγέζ ελ Σαράτζ και τον στρατηγό Χαλίφα Χάφταρ αντιστοίχως για τη συνυπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός ανάμεσα στην διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας που εδρεύει στην Τρίπολη και τον Λιβυκό Εθνικό Στρατό που ελέγχει το ανατολικό τμήμα της χώρας.

Μόνη και ανίσχυρη η Αθήνα – Δεν είναι η Τουρκία και ο Ερντογάν σε διεθνή απομόνωση

Του Δημήτρη Μηλάκα

Παρά τις προσπάθειες «ωραιοποίησης» των δεδομένων και προσαρμογής τους στις τρέχουσες πολιτικές/ επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης, το διπλωματικό περιβάλλον στο οποίο κινείται η χώρα μπορεί να χαρακτηριστεί από δύσκολο έως επικίνδυνο. Είναι άλλωστε σαφές για όποιον απλώς παρακολουθεί την επικαιρότητα ότι ούτε ο Ερντογάν βρίσκεται «σε διεθνή απομόνωση», όπως προβάλλει (με τη συνδρομή των media) η κυβέρνηση, ούτε οι ισχυροί εταίροι και σύμμαχοι είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν κάτι περισσότερο στην ελληνική κυβέρνηση, πέρα από ανέξοδες δηλώσεις υποστήριξης των δικαίων της.

Αν κάποιος σ’ αυτό το τεράστιο γεωπολιτικό παιχνίδι που κορυφώνεται στην ανατολική Μεσόγειο είναι απομονωμένος, αυτός δεν είναι ο Ερντογάν. Η Τουρκία βρίσκεται στη Λιβύη, όπως και σε κάθε διπλωματική διαβούλευση (Μόσχα προ ημερών, Βερολίνο την ερχόμενη Κυριακή) που γίνεται με στόχο την επιβολή μιας νέας κατάστασης στη διαλυμένη (και) από τον εμφύλιο αυτή χώρα της βόρειας Αφρικής.

Η τουρκική διείσδυση στην Αφρική και η Λιβύη

Του Αλέκου Αναγνωστάκη

Σιγά αλλά σταθερά, μέρα με τη μέρα, συγκροτούνται τα στρατόπεδα στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Οι αντιθέσεις εκδηλώνονται και παίρνουν μορφή και περιεχόμενο ενός διευρυνόμενου πλέγματος στο οποίο περιπλέκονται όλες οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία), οι ισχυρές δυνάμεις της περιοχής (Τουρκία, Αίγυπτος, Ισραήλ, Κατάρ) και η Ελλάδα. Το επίκεντρο είναι η Λιβύη και η θάλασσα της εξ αιτίας των υψηλών αποθεμάτων σε πετρέλαιο και αέριο και ακολουθούν η Ελλάδα και η Κύπρος.

Τώρα πια που οι θάλασσες δεν είναι μόνο δρόμος ταξιδιών και περιοχές αλιείας αλλά διαφιλονικούμενα ενεργειακά οικόπεδα που ορίζει (εν πολλοίς αυθαίρετα) η κάθε χώρα όπως οι καουμπόηδες στην άγρια Δύση: Από δω ως που έφτανε το μάτι τότε, από δω ως που επιτρέπουν το σκάψιμο στους βυθούς τα σύγχρονα θερμοαντοχικά υλικά, η σκληρότητα και η ισχύς άντλησης των πρωτόγνωρων αντλητικών μηχανών.

Αλλά τι ακριβώς σχεδιάζει η Τουρκία υπό το ΑΚΡ και τον Ερντογάν στην περιοχή;

Σε τροχιά σύγκρουσης – Η Τουρκία είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει εμπράκτως τις απαιτήσεις της

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ύστερα από κάθε σύγκρουση ή πόλεμο αναζητούνται και αναλύονται οι αφορμές και οι αιτίες που οδήγησαν στη «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Εκ των υστέρων και κατόπιν εορτής όλα όσα οδήγησαν στη σύγκρουση εμφανίζονται τόσο σαφή και ξεκάθαρα ώστε δημιουργείται η εύλογη απορία για ποιους λόγους δεν επισημάνθηκαν εγκαίρως ώστε να αποτραπεί η καταστροφή ή μια ολέθρια διπλωματική ήττα, καθώς πολλές φορές (δες Ίμια) οι πόλεμοι χάνονται χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά…

Για την κατάσταση που επικρατεί στα ελληνοτουρκικά σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχουν διαφωνίες και διαφορετικές εκτιμήσεις. Όλοι, πολιτικές δυνάμεις και ελληνική κοινωνία, βλέπουν ότι Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης. Εκεί που υπάρχουν διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις είναι στο γιατί η κατάσταση έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο και κυρίως στο πώς αντιμετωπίζεται.

Λιβύη: Πεδίο βολής… ακριβό για κυβερνήσεις – πολυεθνικές

Του Γιώργου Κρεασίδη

Διαθέτοντας σημαντικά αποθέματα πετρελαίου που είναι καλής ποιότητας και εύκολα εκμεταλλεύσιμα, με σημαντικό πλούτο που έχει σωρευτεί σε χρυσό τις προηγούμενες δεκαετίες, όντας σημαντικός «σταθμός» στην πορεία των προσφύγων προς την Ευρώπη και έχοντας γεωγραφική θέση-κλειδί για τον καθορισμό των ΑΟΖ στη Μεσόγειο, δεν είνακι να απορεί κανείς που η Λιβύη βρίσκεται στο επίκεντρο των ανταγωνισμών.

Μια χώρα με δύο κυβερνήσεις, που έχουν ισχυρούς συμμάχους

Στο επίκεντρο της νέας όξυνσης του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού για τις ΑΟΖ βρέθηκε αυτή την εβδομάδα η Λιβύη, με αφορμή τη συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και τη διεθνώς αναγνωρισμένη λιβυκή κυβέρνηση Σάρατζ, η οποία αγνοεί τα ελληνικά νησιά στον υπολογισμό της ΑΟΖ. Η απέλαση του πρεσβευτή της Λιβύης στην Αθήνα την Παρασκευή και οι δηλώσεις σε υψηλούς τόνους των εμπλεκόμενων κυβερνήσεων δείχνουν ότι έρχεται κλιμάκωση της έντασης, που τροφοδοτείται από τη συναίνεση και τη συσπείρωση του επίσημου πολιτικού σκηνικού γύρω από την κυβέρνηση ΝΔ και τις επιλογές της. Πλέον, είναι σοβαρός ο κίνδυνος να προκληθεί ένα κύμα εθνικιστικής έξαρσης με «σημαία» τις φιλοδοξίες της ελληνικής άρχουσας τάξης για τις ΑΟΖ που, σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες κινήσεις από την τουρκική, βάζουν σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή.

Το αγκάθι της ΑΟΖ και οι απειλές του Ερντογάν

της Βασιλικής Σιούτη

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί με κάθε τρόπο να πάει την ατζέντα εκεί όπου θέλει, αλλά η επικαιρότητα δεν τον αφήνει. Επιχειρεί να καλλιεργήσει την εικόνα μιας κυβέρνησης που έχει πιάσει δουλειά και μεταρρυθμίζει τη χώρα, φέρνει επενδύσεις, καινοτομεί και δημιουργεί κίνητρα για να επιστρέψουν οι νέοι επιστήμονες στην Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό θέλησε να παραστεί ο ίδιος στην εναρκτήρια συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας και να μιλήσει για τη βούληση της κυβέρνησης να συνδεθεί η έρευνα με την οικονομία, γι’ αυτό η κυβέρνηση παρουσίασε το πρόγραμμα «Ελλάδα Ξανά» για τον επαναπατρισμό επιστημόνων του brain drain.

Χειροπιαστά αποτελέσματα απ’ όλα αυτά, όμως, για την ώρα δεν υπάρχουν. Ούτε νέες μεγάλες επενδύσεις γίνονται, ούτε οι επιστήμονες επιστρέφουν, ούτε η έρευνα και οι επιστήμες στην Ελλάδα αναβαθμίστηκαν. Αντιθέτως, τα πανεπιστήμια εξακολουθούν να βρίσκονται ‒τα περισσότερα τουλάχιστον‒ σε μια κατάσταση παρακμής λόγω υποχρηματοδότησης, και όχι μόνο. Επίσης, αντί να καθιερώνονται θεσμικά κανόνες αξιοκρατίας για τις διοικητικές θέσεις του Δημοσίου, όπως είχε προεκλογικά δεσμευτεί ο πρωθυπουργός, είδαμε και πάλι να δίνονται σε αποτυχημένους πολιτευτές και πολιτικούς γυρολόγους ως προϊόν συνδιαλλαγής.

Αποχώρησε από την τελετή εγκαινίων του αγωγού ΤΑΝΑΡ η ελληνική αποστολή

Αποχώρησε από την τελετή εγκαινίων του αγωγού ΤΑΝΑΡ στα Ύψαλα η ελληνική αντιπροσωπεία, υπό τον υφυπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας Δημήτρη Οικονόμου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, στις σημερινές προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές.

Πώς ο πόλεμος της Δύσης στη Λιβύη ενίσχυσε την τρομοκρατία σε 14 χώρες

Οχτώ χρόνια μετά τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, καθώς η χώρα περνά σε μία νέα φάση της διαμάχης, υπολογίζεται ότι οι χώρες όπου η εξαπλώθηκε η τρομοκρατία ως άμεσο αποτέλεσμα του πολέμου αυτού είναι τουλάχιστον 14.

Ο απόηχος της ανατροπής του Μουαμάρ Καντάφι – πράγμα που πέτυχαν ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα– έχει γίνει αισθητός τόσο στους Ευρωπαίους, όσο και στους Αφρικανούς. Παρόλα αυτά, σπάνια κατηγορεί κανείς σήμερα τους ηγέτες αυτούς για την απόφασή τους να ξεκινήσουν τον πόλεμο.

Η σύρραξη του 2011, στην οποία το ΝΑΤΟ συνεργάστηκε με Ισλαμιστικές δυνάμεις με σκοπό να ανατρέψει τον Καντάφι, δημιούργησε ένα κυβερνητικό κενό στη Λιβύη, η οποία ήταν γεμάτη όπλα, ιδανικές συνθήκες δηλαδή για να ευδοκιμήσουν τρομοκρατικές ομάδες. Ωστόσο η Συρία ήταν η χώρα που επλήγη πρώτη.

Αλλαγή σελίδας στη Λιβύη;

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Κανείς δεν πρόκειται να διαφωνήσει ότι τα πράγματα στη Λιβύη αποκλείεται να γίνουν χειρότερα απ’ όσο είναι σήμερα. Η γαλλο-αμερικανική επέμβαση του 2011 μετέτρεψε το πλουσιότερο κράτος της Αφρικής που διέθετε το πιο γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας και το υψηλότερο επίπεδο ζωής στην μαύρη ήπειρο, την εποχή που τα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου αποτελούσαν το 95% των δημοσίων εσόδων, σε μια κόλαση επί της γης.

Σκλαβοπάζαρα; Δημόσια βασανιστήρια; Εμπόριο ναρκωτικών; Λαθρεμπόριο όπλων και πετρελαίου; Ανηλεείς μάχες παρα-στρατιωτικών ομάδων για την κυριαρχία επί πόλεων, χωριών, γειτονιών και δρόμων; Στρατιωτικές βάσεις εκπαίδευσης του Ισλαμικού Κράτους; Καραβάνια απελπισμένων προσφύγων; Διαφθορά; Ξένοι στρατοί, όπως ο ιταλικός, εγκατεστημένοι επίσημα στα εδάφη της με πρόσχημα την αντιμετώπιση της μετανάστευσης; Όλα υπήρχαν και μάλιστα εν αφθονία στην Λιβύη, που θα μείνει στην ιστορία πιθανά ως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση κοινωνικής καταστροφής και οπισθοδρόμησης που μπορούν να προκαλέσουν οι ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις, οι οποίες πάντα ενώ προαναγγέλλονται με ζήλο ως «η τελευταία ελπίδα σωτηρίας για τους λαούς», ποτέ μα ποτέ, κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τις συνέπειές τους…

Η “χωροποίηση” της Λιβύης ως πρότυπο ίδρυσης σύγχρονου κράτους

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μόνο αθώα ή τυχαία δεν ήταν η πρόταση, καλύτερα προσφορά, που κατέθεσε ο ιδρυτής της εταιρείας επαγγελματιών δολοφόνων Blackwater στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera στο πλαίσιο συνέντευξης που παραχώρησε για να αναλάβει η εταιρεία μισθοφόρων του την αστυνόμευση της Λιβύης ώστε να τερματιστούν οριστικά οι ροές μεταναστών στην Ευρώπη!

Μόλις 750 μισθοφόροι, απ’ αυτούς προφανώς που σκότωναν συστηματικά αμάχους στο Ιράκ, με τη βοήθεια ορισμένων αναγνωριστικών αεροσκαφών και ενός – δύο ελικοπτέρων αρκούν σύμφωνα με τον Έρικ Πρινς για να πάψουν να στοιβάζονται στα παράλια της Λιβύης απελπισμένοι Αφρικανοί, που σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης φθάνουν ακόμη και το 1 εκ., αναμένοντας να περάσουν στην ευρωπαϊκή «Γη της Επαγγελίας».

Η πρότασή του προκαλεί δέος και δείχνει ότι ο καπιταλισμός δε γνωρίζει αδιέξοδα. Όσοι αναπολούν τον Καντάφι είναι μακριά νυχτωμένοι!

Ο ειρηνοποιός (;)

H ροζ περιοχή είναι του Khalifa… Η μπλε είναι του Serraj… Η μωβ νομαδικών φυλών…

Ο Macron θα πουλήσει το αυξημένο βάρος του γαλλικού ιμπεριαλισμού, στην «ειρηνική» εκδοχή του· αλλά δεν είναι βέβαιο το πόσο θα κρατήσει το deal. Το γεγονός είναι ότι ο αναγνωρισμένος απ’ τον οηε (και σχεδόν μόνο απ’ αυτόν) και υποστηριζόμενος απ’ την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο πρωθυπουργός της λιβύης Fayez Serraj και ο εχθρός του, υποστηριζόμενος απ’ την χούντα του Sisi, την Μόσχα, το Παρίσι και την Ντόχα στρατηγός Khalifa Hifter (του οποίου ο στρατός ελέγχει πλέον το μεγαλύτερο μέρος της λιβυκής επικράτειας) συναντήθηκαν χτες στο Παρίσι. Υπέγραψαν ανακωχή μεταξύ τους· και κάποια στιγμή (υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον) εκλογές. Του χρόνου – και βλέπουμε…

Επόμενος σταθμός …Λιβύη

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το ερώτημα δεν είναι το αν, αλλά το πότε θα γίνει η επέμβαση στη Λιβύη! Το ξεδίπλωμα των χαρτών στα δυτικά επιτελεία ξεκίνησε με αφορμή την απροθυμία των δύο κυβερνήσεων που έχουν μοιράσει τη χώρα να συνεργαστούν και να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν τον Δεκέμβρη, στο πλαίσιο της συμφωνία συνεργασίας που υπέγραψαν με τη διαμεσολάβηση του ΟΗΕ. Όλα ωστόσο έμειναν στα χαρτιά. Τόσο η ήπια ισλαμική κυβέρνηση με έδρα την Τρίπολη, όσο κι η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στα ανατολικά με έδρα της βουλής το Τομπρούκ, έχουν αρνηθεί να υλοποιήσουν τους όρους της συμφωνίας διαιωνίζοντας τη διαίρεση της Λιβύης και τις εχθροπραξίες μεταξύ τους.

Ο κύβος ωστόσο ερρίφθη όταν έγινε ορατός ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν οι 6.500 μαχητές του Ισλαμικού κράτους που βρίσκονται στη Λιβύη όχι μόνο για τη χώρα, αλλά για ολόκληρη την περιοχή: Ακόμη και την Αλγερία και την Τυνησία στα δυτικά, το Νίγηρα και το Μάλι στα νότια.

Προσφυγιά και μετανάστευση, γενοκτονία και παιδομάζωμα

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Μεγάλη συζήτηση στην Ευρώπη για το προσφυγικό, πρωτοσέλιδα και γεμάτες οι εφημερίδες από άρθρα, δραματικές εικόνες και σχόλια, στρογγυλά τραπέζια σε όλα τα κανάλια, διαδηλώσεις υπέρ και κατά σε πολλές πόλεις διαφορετικών χωρών, δηλώσεις πρωθυπουργών και αξιωματούχων, μακριά και λεπτομερή ρεπορτάζ από τα ανθρώπινα κύματα που φτάνουν στην κεντρική Ευρώπη και από το συνωστισμό στα ελληνικά νησιά, αλλά ούτε λέξη για τα αίτια, ούτε νύξη για την εμπλοκή των Ευρωπαίων στους πολέμους που γεννούν την προσφυγιά. Είναι τόσο βρώμικη η φωλιά των Ευρωπαίων, που έχουν στήσει ένα αδιαπέραστο πέπλο αποσιώπησης για την τεράστια ευθύνη τους για τους πολέμους και την προσφυγιά.