Τόσα χρόνια τώρα η ίδια ιστορία: μια ιστορία ξεδιάντροπης λεηλασίας

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαραλλέος
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια σύνταξη,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα της «Επιτροπής των Σοφών»,
κι αποχαιρέτα την, την σύνταξη που χάνεις.

Κ. Π. Καβάφης, Απολείπειν ο Θεός Αντώνιος, 1911

Υπάρχει πράγματι πρόβλημα βιωσιμότητας των ασφαλιστικών ταμείων και εάν ναι πως άραγε αυτό προέκυψε;

Είναι πάγια η τακτική που ακολουθούν τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, προτού εξαπολύσουν (μία ακόμη) επίθεση στον άμεσο και έμμεσο μισθό μας, να επικαλούνται ένα υποτιθέμενο οικονομικό αδιέξοδο, μια κρίση δημοσιονομικής φύσης, η οποία υποτίθεται ότι δικαιολογεί την «ανάγκη» άμεσης λήψης διαρθρωτικών μέτρων. Έτσι και τώρα. Μέσω ενός συντονισμένου βομβαρδισμού από άρθρα, «έγκυρα» τηλεοπτικά ρεπορτάζ και «επιστημονικές αναλύσεις» που βρωμάνε νοεφιλελεύθερη μπόχα από χιλιόμετρα, μας «πληροφορούν» ότι «δυστυχώς τα λεφτά δεν φτάνουν» και ως εκ τούτου «το ασφαλιστικό σύστημα θα καταρρεύσει εάν δεν ληφθούν άμεσα γενναία μέτρα». Αυτό όμως που πάντοτε –κοίτα να δεις– ξεχνούν να πουν είναι το πως ακριβώς εξαϋλώθηκαν τα αποθεματικά, που ανέκαθεν χρηματοδοτούνταν από την άγρια έμμισθη εκμετάλλευσή μας. Το πως δηλαδή δημιουργήθηκε το «πρόβλημα» και ποιοι ευθύνονται για αυτό.

Ξεχνούν –εντελώς τυχαία…– για παράδειγμα να αναφέρουν:

Η λεηλασία των ελληνικών αρχαιοτήτων από τους Nαζί

Όταν δεν λεηλατούσαν γλυπτά από την Ακρόπολη με τις ξιφολόγχες τους, έκαναν βόλτες με τους σκύλους τους στον Ιερό Βράχο, απολάμβαναν ερωτικές στιγμές μέσα στο προφυλαγμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα Ερέχθειο, έμπαιναν στον αρχαιολογικό χώρο σε ώρες εκτός λειτουργίας σκαρφαλώνοντας από τον πύργο της Αθηνάς Νίκης και έκαναν την ανάγκη τους εντός του Παρθενώνα διότι «δεν υπήρχαν ευκρινώς τοποθετημένες πινακίδες που να υποδεικνύουν που υπάρχουν τουαλέτες».

Κι όταν τύχαινε να συναντήσουν ένα αρχαίο έργο τέχνης που να τους γυάλιζε το μάτι, το προσέφεραν ως δώρο στους ανωτέρους τους, όπως έκαναν με μια «άριστη αρχαία κεφαλή γυναικός του 4ου αι. π.Χ.» την οποία χάρισαν στον στρατάρχη Φον Λίστ.

«Σοβιετοποίηση»

του Ιουλιανού

Επί δεκαετίες οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες, Στράτος, Αγγελόπουλος, Ωνάσης, Τσάτσος, Φιξ, Καρέλας, Κεφάλας, Λαδόπουλους, Σκαλιστήρης, Δράκου, Κανελλόπουλος, Στασινόπουλος, Κατσάμπας κ.λπ, φέσωναν το Δημόσιο με τις παγωμένες πιστώσεις, με την υπερτιμολόγηση των εξοπλισμών, των μηχανημάτων, των κτιριακών εγκαταστάσεων και γενικά την «επένδυση» τους, την οποία χρηματοδότησαν με κρατικά δάνεια βεβαίως, χώρια τις επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, και τις φοροαπαλλαγές, τις ευνοϊκές ρυθμίσεις κεφαλαιοποίησης, διαγραφές τόκων κ.λπ. Έτσι ο «επιχειρηματίας επενδυτής» είχε βγάλει εκ των προτέρων το κέρδος του, το οποίο διόγκωνε στη συνέχεια με υπερτιμολογήσεις στις εισαγωγές και υποτιμολογήσεις στις εξαγωγές. Τα κέρδη έμεναν σε τράπεζες της Ελβετίας, ενώ στο εσωτερικό η επιχείρηση καθίσταται «προβληματική».

Με λίγα λόγια οι «Έλληνες πατριώτες» συσσώρευαν δημόσιο πλούτο «δανειζόμενοι» δυσθεώρητα ποσά από το Κράτος τα οποία κατευθύνονταν σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Άλλωστε το μόνο που τους απασχολούσε ήταν η προνομιακή και φτηνή πρόσβαση στους πιστωτικούς πόρους του Δημοσίου, που ως αποτέλεσμα είχε τη συνεχή χρηματοδότηση τους.