Οι ΗΠΑ και το νέο σχέδιο “Κόνδωρ”

Του Θέμη Τζήμα

Όπως ο Έβο Μοράλες προειδοποίησε, μια νέα “Επιχείρηση Κόνδωρ” βρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα.

Hasta siempre Maestro – 6 χρόνια χωρίς τον δάσκαλο

Της Νατάσας Ακριβάκη

Σε μια τόσο δύσκολη εποχή, σε «έναν κόσμο ανάποδα», αγωνιστές της Ζωής σαν τον Γκαλεάνο τους έχουμε απόλυτη ανάγκη

Χωρίς υπερβολή, για μένα Μεγάλη Δευτέρα ήταν η Δευτέρα του Πάσχα, όταν έμαθα το θάνατο του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που είχα νιώσει και πέρσι το Πάσχα –Μεγάλη Πέμπτη ήταν– μαθαίνοντας το θάνατο του άλλου μεγάλου δασκάλου, του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. Αλλά τι πιο ταιριαστό για Λατινοαμερικάνους να πεθαίνουν Άνοιξη, την εποχή που όλη η Φύση είναι ένας ύμνος στη Ζωή! Ίσως γιατί και ολόκληρη η δική τους ζωή, ειδικά των δύο αυτών μεγάλων συγγραφέων, είναι η εξύμνηση της Ζωής, της Φύσης και των ανθρώπων. Και με τον περίφημο σαρκασμό τους, μας βγάζουν τη γλώσσα και μας αποχαιρετάνε.

2019: Η χρονιά που οι λαοί του κόσμου κατέβηκαν στον δρόμο

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Το 2019 αναμενόταν να είναι μια ήσυχη χρονιά, στην οποία οι λάτρεις των στρογγυλών αριθμών θα τιμούσαν ορισμένες από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα.

Φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την κινεζική επανάσταση, 60 χρόνια από την κουβανική, και 40 χρόνια από την Επανάσταση του Ιράν, της Νικαράγουας αλλά και της Γρενάδας. Όσοι, μάλιστα, θέλουν να αποκαλούν «επαναστάσεις» και τις ανατροπές των καθεστώτων του πρώην ανατολικού μπλοκ το 1989, μπορούν να προσθέσουν στη λίστα την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Ανατολική Γερμανία, τη Βουλγαρία την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία.

Εξέγερση με άρωμα γυναίκας

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Από τη Χιλή μέχρι το Σουδάν και από τη Βολιβία μέχρι την Παλαιστίνη, η γυναικεία πλευρά των εξεγέρσεων βγαίνει στο προσκήνιο στους δρόμους της φωτιάς. Η γυναικεία αφύπνιση και χειραφέτηση δίνει νεύρο, έμπνευση και ορμή στα οδοφράγματα των εξεγερμένων ενάντια στη συνολική καταπίεση.

Σκηνές ποίησης και ανάσες χειραφέτη­σης χρωματίζουν τα εξεγερτικά σκιρ­τήματα των λαών της Λατινικής Αμε­ρικής. Κι όχι μόνο. Παντού ανά τον κόσμο στις διαδηλώσεις για ψωμί και ελευθερία, στις συγκρούσεις με την κρατική καταστο­λή, όπου μυρίζει εξέγερση και ανυπακοή, η εικόνα του ζόφου των επίδοξων δικτακτορίσκων της αστικής εξουσίας, διακόπτεται από την ομορφιά που απελευθερώνει η αφύπνι­ση και η αντίσταση. Ξεχωρίζουν τόσο στην πολύχρωμη όσο και στη μαύρη εικόνα της επικαιρότητας, η νεολαία και οι γυναίκες.

Επιστρέφει η μεγάλη των πραξικοπηματιών σχολή

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η αποκάλυψη ότι έξι από τους φερόμενους ως πρωτεργάτες του πραξικοπήματος στη Βολιβία εκπαιδεύτηκαν στις ΗΠΑ ξυπνά ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, τη δράση της διαβόητης Σχολής της Νότιας Αμερικής

Η Σχολή της Αμερικής έχει εκπαιδεύσει τους περισσότερους δικτάτορες στην ανθρώπινη ιστορία

Γερουσιαστής Τζόζεφ Κένεντι

Ξανά μπροστά ο λαϊκός παράγοντας στην Λατινική Αμερική

Του Ερρίκου Φινάλη

H εκλογική νίκη των Μοράλες-Λινέρα στη Βολιβία ακολούθησε τον πρόσφατο ξεσηκωμό στο Εκουαδόρ, και αύριο αναμένεται μια βαριά ήττα του απερχόμενου δεξιού προέδρου Μάκρι στην Αργεντινή.

Επιβολή στρατιωτικού νόμου στον Ισημερινό ενάντια στη λαϊκή εξέγερση

Ο πρόεδρος του Ισημερινού Λενίν Μορένο ανακοίνωσε το Σάββατο την επιβολή πλήρους απαγόρευσης κυκλοφορίας στην πρωτεύουσα Κίτο, την οποία διέταξε να εφαρμόσει ο στρατός, σε μια προσπάθεια να τερματίσει τις συνεχιζόμενες μαζικές διαδηλώσεις και τη λαϊκή εξέγερση που πυροδότησαν τα μέτρα λιτότητας τα οποία προωθεί η κυβέρνησή του σε αντάλλαγμα για ένα δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η παλιά γνωστή ιστορία. Κάτι ξέρει και ο ελληνικός λαός επ’ αυτού…

Η απαγόρευση κυκλοφορίας επρόκειτο να «τεθεί σε ισχύ στις 15:00» [τοπική ώρα· 23:00 ώρα Ελλάδας], προκειμένου να «διευκολυνθεί το έργο των δυνάμεων επιβολής της τάξης απέναντι στις απαράδεκτες παρεκτροπές βίας», ανέφερε ο Μορένο μέσω Twitter.

Δικαστική σκευωρία και σε βάρος του Κορέα για να εξοντωθεί κάθε λαϊκός ηγέτης στη Λατινική Αμερική

Στη Λατινική Αμερική έχει στηθεί ολόκληρη βιομηχανία δικαστικών διώξεων κατά πολιτικών που δεν ανήκαν στο πολιτικό υπηρετικό προσωπικό των ΗΠΑ και έπαιρναν ορισμένα φιλολαϊκά μέτρα. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα Λούλα-Ρούσεφ στη Βραζιλία που οι διώξεις τους άνοιξαν το δρόμο της ακροδεξιάς. Η ίδια τακτική εφαρμόζεται και αλλού.

Το κάθαρμα, προδότης Λενίν Μορένο, που εκλέχτηκε πρόεδρος του Ισημερινού σαν συνεχιστής της πολιτικής Κορέα και στη συνέχεια τα γύρισε σαν τσάτσος των Αμερικανών (χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις Ασάνζ και Χόρχε Γλας) ακολουθεί την ίδια τακτική.

Ποιος ΣΚΑΪ για τη Βενεζουέλα;

του Δημήτρη Κούλαλη

Άραγε, πώς θα μας φαινόταν αν μαθαίναμε ότι ο απελπισμένος πλέον Guaidό είναι τέκνο ενός πολιτικού δικτύου δημιουργίας “πολύχρωμων επαναστάσεων”; Ποιος ο ρόλος των μεγιστάνων αδελφών Κοχ στα όσα διαδραματίζονται στη χώρα της Λ. Αμερικής; Γιατί, άραγε, συνεχίζουν οι φαληρικές ιαχές για τον “δικτάτορα” με το μουστάκι; Ακολουθούν οι απαντήσεις…

«(…)Εάν η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας ή οι ξένες δυνάμεις (…) συνεχίσουν να αγνοούν το λαϊκό έρεισμα της κυβέρνησης, ελπίζοντας σε μια λαϊκή κινητοποίηση ή επιχειρώντας μια στρατιωτική παρέμβαση στο έδαφος της χώρας- τότε- το κρίσιμο ερώτημα δεν θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα ανατραπεί ο Μαδούρο, αλλά ο τρόπος αποφυγής μιας μαζικής αιματοχυσίας».

Με αυτόν τον τρόπο έκλειναν το πρόσφατο άρθρο τους στο Aljazeera οι Roberto Valladares, και Nicola Morfini. Ένα άρθρο, το οποίο, σίγουρα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί για τα «φιλοτσαβικά» του αισθήματα, πλην, όμως, έχοντας κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης στη χώρα της Λ. Αμερικής.

Νικαράγουα: Μάχη με το χρόνο δίνει ο Ντανιέλ Ορτέγκα

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Από την μια, ήταν η συμπλήρωση ενός έτους στις 18 Απριλίου από τις μεγάλες και κυρίως αιματηρές διαδηλώσεις του 2018, όταν με αφορμή την εφαρμογή ενός αντι-ασφαλιστικού νόμου η κυβέρνηση  της Νικαράγουας επέδειξε το πιο αυταρχικό της πρόσωπο δολοφονώντας ανεξέλεγκτα εκατοντάδες διαδηλωτές.

Από την άλλη, είναι η σκλήρυνση της γραμμής της Ουάσινγκτον που θέτει κι επίσημα πλέον στο στόχαστρό της μαζί με την Βενεζουέλα και την Κούβα την κυβέρνηση του Ντανιέλ Ορτέγκα κι εργάζεται συστηματικά για την ανατροπή της. Υπό την πίεση αυτών των εξελίξεων που απειλούν να προσλάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις η κυβέρνηση του Ντανιέλ Ορτέγκα δέχθηκε να ξεκινήσουν ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, απορρίπτοντας ωστόσο το αίτημα παραίτησής της και προκήρυξης άμεσα πρόωρων εκλογών, αντί του 2021 όταν λήγει η θητεία της, όπως απαιτεί η αντιπολίτευση.

ΗΠΑ: Μια στρατιωτική βάση στην οποία ο ήλιος δεν δύει ποτέ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Για το φάντασμα μιας νέας Κρίσης των Πυραύλων, η οποία έφερε τις ΗΠΑ και την πρώην ΕΣΣΔ στα πρόθυρα του πυρηνικού ολοκαυτώματος, μίλησαν αρκετοί αναλυτές με αφορμή τις απειλές του Ντόναλντ Τραμπ να αναλάβει στρατιωτική δράση εάν δεν απομακρυνθούν 100 στελέχη του ρωσικού στρατού που έφθασαν προ ημερών στη Βενεζουέλα.

Δυστυχώς ο συγκεκριμένος παραλληλισμός με τα γεγονότα του 1962 στην Κούβα είναι ατυχής και παραπλανητικός.

Η κρίση των πυραύλων, καλώς ή κακώς, έχει αποτυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο του δυτικού κόσμου σαν μια αντιπαράθεση δυο ισοδύναμων πυρηνικών δυνάμεων, οι οποίες έφεραν την ίδια ευθύνη για την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης (η ΕΣΣΔ επιχείρησε να αναπτύξει πυρηνικό οπλοστάσιο στην Κούβα με το οποίο θα μπορούσε να πλήξει τις ΗΠΑ αλλά είχε προηγηθεί η ανάπτυξη αμερικανικών πυραυλικών συστημάτων στην Τουρκία, τα οποία θα μπορούσαν να χτυπήσουν στην καρδιά της ΕΣΣΔ).

Λατινική Αμερική: Εκεί που ακόμα πετάει ο Κόνδορας (Μέρος IV)

του Νίκου Καψάλη

Η τελευταία φορά που οι ΗΠΑ εισέβαλαν στρατιωτικά σε χώρα της αμερικανικής ηπείρου ήταν το 1989 με την εισβολή στον Παναμά στα πλαίσια της επιχείρησης “Δίκαιος Σκοπός” με το πρόσχημα της σύλληψης του ηγέτη της χώρας Μανουέλ Νοριέγα, πρώην πληροφοριοδότη της CIA και έμπορου ναρκωτικών, της προστασίας των 35.000 Αμερικανών πολιτών που ζούσαν εκεί, της καταπολέμησης του εμπορίου ναρκωτικών καθώς και της διασφάλισης της “ουδετερότητας” της διώρυγας του Παναμά. Οι επιχειρήσεις είχαν διάρκεια 40 ημέρες και έληξαν στις 31 Ιανουαρίου 1990, ένα μήνα μετά τη σύλληψη του Νοριέγα.

Η διεθνής κοινότητα εξέφρασε την αντίθεσή της στην εισβολή με την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να την καταγγέλλει ως καταφανή παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Όμως το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν θα εκδώσει ποτέ ψήφισμα παρά την άποψη της πλειοψηφίας καθώς θα ασκηθεί βέτο από τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και φυσικά τις ΗΠΑ. Επιπροσθέτως η κήρυξη του πολέμου από τον πρόεδρο των ΗΠΑ χωρίς την συγκατάθεση του Κογκρέσου αποτελεί παραβίαση του ομοσπονδιακού νόμου, σύμφωνα με τον οποίο μόνο εκείνο είναι αρμόδιο να λαμβάνει τέτοιες αποφάσεις. Η άποψη όμως της αμερικανικής κοινής γνώμης, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ήταν υπέρ της επέμβασης, δεν επέτρεψε στα μέλη του Κογκρέσου που δεν ελέγχονταν από τον πρόεδρο Μπους να πράξουν διαφορετικά.

Βενεζουέλα: Διαβολική επανάληψη της ιστορίας 120 χρόνια μετά

Του Βαγγέλη Γεωργίου

Ως «αδιόρθωτο» και «απαίσιο» περιγράφουν οι New York Times, η New York Herald και το Associated Press τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Ο τελευταίος «απεχθάνεται τις πιο ιερές αξίες των πολιτισμένων εθνών», γράφουν τα δυτικά ΜΜΕ που υποστηρίζουν τον φιλελεύθερο «επαναστάτη», ο οποίος προσπαθεί να εξουδετερώσει τον «τύραννο». Ο τελευταίος είναι ο πλέον μισητός στον δυτικό κόσμο, το κράτος του, αν και πλούσιο σε πόρους, είναι υπερχρεωμένο, η διακυβέρνηση της χώρας διεκδικείται από έναν επαναστάτη που έχει συγκεντρώσει έναν στρατό και βαδίζει προς το Καράκας.

Θα μπορούσαν όλα αυτά να συμβαίνουν το 2019, αλλά συνέβαιναν στη Βενεζουέλα του 1899, όταν η Δύση έπρεπε να τακτοποιήσει πάλι έναν μισητό δικτάτορα κάπου στην Καραϊβική. Οι ομοιότητες διαβολικές. Η κατάληξη ίδια; Πράγματι, η Βενεζουέλα την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα είχε βυθιστεί σε εμφυλίους οι οποίοι ακύρωναν τις όποιες προσπάθειες είχαν γίνει από τις κυβερνήσεις των φιλελεύθερων των προηγούμενων δεκαετιών.

Σοσιαλιστές εσωτερικού, ιμπεριαλιστές εξωτερικού

INFOWAR

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Μια σουρεαλιστική σκηνή διαδραματίστηκε πριν από μερικές μέρες στο αμερικανικό Κογκρέσο. Ο δημοσιογράφος Μαξ Μπλούμενταλ κυνηγούσε κυριολεκτικά τη γερουσιαστή Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτές στους διαδρόμους του κτιρίου για να τη ρωτήσει εάν θεωρεί ότι οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν πραξικοπηματικά στις εσωτερικές υποθέσεις της Βενεζουέλας. Και αυτή έτρεχε να κρυφτεί στο γραφείο της για να αποφύγει την ερώτηση.

Για μια πολιτικό που παρουσιάζεται (και είναι πραγματικά) μια από τις πιο ριζοσπαστικές φωνές της αμερικανικής πολιτικής σκηνής των τελευταίων δεκαετιών, η άρνηση να καταδικάσει ένα πραξικόπημα φαντάζει τουλάχιστον περίεργη. Και η στάση του Μπέρνι Σάντερς όμως, ο οποίος στο παρελθόν είχε χαρακτηρίσει τον Ούγκο Τσάβες «νεκρό δικτάτορα», δεν διέφερε σημαντικά.

New York Times: η φωνή του πραξικοπηματία

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Πρόσφατη έρευνα στα αρχεία της «ναυαρχίδας» του αμερικανικού φιλελευθερισμού αποδεικνύει ότι η εφημερίδα έχει στηρίξει σχεδόν όλα τα πραξικοπήματα που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική. Οπως έκανε δηλαδή και με την ελληνική χούντα.

«Μήπως είναι καιρός για ένα πραξικόπημα;» τιτλοφορούσε μεγάλη ανάλυσή της η εφημερίδα New York Times, πριν από μερικούς μήνες. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική κοινωνία το ερώτημα ακούγεται εξίσου εξωπραγματικό με το να αναρωτιέσαι αν είναι καιρός για μια γενοκτονία ή για ένα ολοκαύτωμα. Οχι όμως στις ΗΠΑ. Και όχι για τους φιλελεύθερους αναγνώστες των New York Times.

Για την πορεία του φασισμού στη Λατινική Αμερική και την ΕΕ

του Peter Koenig

Η Λατινική Αμερική γίνεται και πάλι η αυλή των ΗΠΑ με το φασισμό να ηγεμονεύει όπως και στις δεκαετίες του ’60, ’70, ’80 που βρίσκονταν κάτω από τη «σιδερένια φτέρνα» της επιχείρησης ή του σχεδίου Κόνδωρ (Επιχείρηση «Κόνδωρ» ή η Λέσχη του θανάτου) της διαβόητης  μυστικής υπηρεσίας των ΗΠΑ της CIA.

Την επέλαση του φασισμού στη Λατινική Αμερική πολλοί την χαρακτηρίζουν ως Trend Condor II και ο χαρακτηρισμός βρίσκεται πολύ κοντά στην αλήθεια. Οι εξελίξεις είναι όλες σχεδιασμένες από τις ΗΠΑ και τη διαβόητη μυστική τους υπηρεσία τη CIA, όπως και στις δεκαετίες ’60, ’70, ’80, τώρα όμως με καλύτερο, πιο έξυπνο, πιο περίπλοκο και λεπτομερή σχεδιασμό από την επιχείρηση Κόνδωρ.

Με την ανάδειξη στην εξουσία -δίπλα στον Φιντέλ Κάστρο- των, Hugo Chavez, Rafael Correa, Evo Morales, Lula, Kirchners, José Mujica και Michelle Bachelet, για περίπου 15 με 20 χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία -πάνω από το 80%- ζούσε υπό καθεστώς αστικής αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με δημοκρατικά εκλεγμένες -κυρίως αριστερές- προοδευτικές κυβερνήσεις. Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια αυτή η κατάσταση έχει ανατραπεί. Για περίπου 20 χρόνια η Λατινική Αμερική ήταν το μοναδικό τμήμα του δυτικού κόσμου που είχε ξεφύγει από τα σαγόνια του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Τώρα πια οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και οι απόλυτα διεφθαρμένες δυνάμεις του άπληστου και αδηφάγου κεφαλαίου που τον υπηρετούν επανακάμπτουν και κυριαρχούν.

Κούβα: όλα τριγύρω αλλάζουνε…

Ιnfowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο νεαρός μακρυμάλλης Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ, που άκουγε ροκ και μετακινούνταν με ποδήλατο, φόρεσε κουστούμι και ανέλαβε τα καθήκοντα του προέδρου της Κούβας. Θα κυβερνήσει στη σκιά του Ραούλ Κάστρο αλλά και του Ντόναλντ Τραμπ, κοιτάζοντας άλλοτε προς την Κίνα και το Βιετνάμ και άλλοτε προς το μνημείο του Τσε Γκεβάρα, στην πατρίδα του, τη Σάντα Κλάρα

Μιλούν για την αποτυχία του σοσιαλισμού, αλλά δεν μας δείχνουν την επιτυχία του καπιταλισμού στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική

Φιντέλ Κάστρο

Αποστολή Κούβα, β’ μερος 

Eνα διαφορετικό hashtag κυριαρχούσε στο twitter της Κούβας την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ: #somoscontinuidad (είμαστε η συνέχεια). Οσοι Κουβανοί το διάβασαν στους υπολογιστές ή στα έξυπνα κινητά τηλέφωνά τους σημαίνει ότι είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν περίπου δύο δολάρια για μια ώρα πρόσβασης στο ίντερνετ – δηλαδή πάνω από το 5% του μηνιαίου εισοδήματος των περίπου 30 δολαρίων που λαμβάνει ένας δημόσιος υπάλληλος.

Τελευταία εβδομάδα στο νησί των Κάστρο

ΙΝFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Σε ένα γωνιακό καφενείο στην κεντρική πλατεία της Σάντα Κλάρα, ένα συγκρότημα υπερήλικων παρουσιάζει ορισμένους από τους γνωστότερους ρυθμούς της προεπαναστατικής Κούβας. Εμφανισιακά (και ηλικιακά) συναγωνίζονται επάξια τους Buena Vista Social Club, ενώ οι μικρές παραφωνίες τους δεν ενοχλούν ούτε τους τουρίστες που τους παρακολουθούν ούτε τους (εξίσου ηλικιωμένους) Κουβανούς που χορεύουν.

Στα λίγα δευτερόλεπτα, όμως, που μεσολαβούν ανάμεσα στα τραγούδια τους, ο χώρος κατακλύζεται από τα βαριά μπάσα μιας άλλης συναυλίας που βρίσκεται σε εξέλιξη μερικές δεκάδες μέτρα μακρύτερα. Είναι ένα μουσικοχορευτικό υπερθέαμα, που συνδυάζει επίδειξη μόδας με εντυπωσιακά μοντέλα αλλά και τραγούδια αμφίβολης αισθητικής.

Δεκάδες παιδιά χορεύουν και τραγουδούν κάτω από τη σκηνή, υπό τις «διαταγές» ενός αεικίνητου παρουσιαστή, ο οποίος δεν κρύβει (αλλά μάλλον διαφημίζει) τις ιδιαίτερες σεξουαλικές του προτιμήσεις.

Βενεζουέλα: Ολομέτωπη σύγκρουση

Του Ερρίκου Φινάλη

Τι δείχνει το νέο κύμα έντασης

Η λαϊκή συμμετοχή στο πρόσφατο δημοψήφισμα που οργάνωσε η αντιπολίτευση (κατά τι μικρότερη από τα 7,7 εκατομμύρια ψήφων που αυτή είχε λάβει στις εκλογές του 2015) επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά το χάσμα στη βενεζουελάνικη κοινωνία, όπου συγκρούονται δύο μεγάλα στρατόπεδα. Από τη μια είναι η φιλοδυτική δεξιά αντιπολίτευση, η οποία έχει καταφέρει να κερδίσει μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων, που ανδρώθηκαν στα χρόνια των «παχιών αγελάδων» του τσαβισμού – και έπαψαν να τον υποστηρίζουν αφότου η πτώση των τιμών του πετρελαίου βύθισε σε κρίση τη Βενεζουέλα. Απέναντι βρίσκεται το φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο, με την (ανοιχτά κριτική πλέον) υποστήριξη της αριστερής του πτέρυγας, το οποίο εξακολουθεί να στηρίζεται στα φτωχότερα στρώματα – που πάνω απ’ όλα φοβούνται μια παλινόρθωση του παλιού καθεστώτος. Στη μέση, μια γκρίζα περιοχή, με εκατομμύρια πολιτών που δεν αποφασίζουν να ταχθούν με τη μία ή την άλλη πλευρά. Κι από πάνω… αιωρούνται οι ΗΠΑ, οι οποίες φαίνονται αποφασισμένες να ξεμπερδεύουν παραδειγματικά με την «ανταρσία» σ’ αυτό που πάντα θεωρούσαν πίσω αυλή τους.

Αυτό εξηγεί την κλιμάκωση και τη βιαιότητα της σύγκρουσης, που από τον Απρίλιο μέχρι σήμερα μετρά σχεδόν 100 νεκρούς, καθώς καμία πλευρά δεν θέλει να υποχωρήσει. Ή δεν δύναται: ο ευρισκόμενος σε διαρκή άμυνα Μαδούρο κατανοεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια σχετικά «ομαλή παράδοση», όπως έγινε στο παρελθόν (σε μια πολύ διαφορετική εποχή) π.χ. στη Νικαράγουα. Το μήνυμα της Ουάσιγκτον είναι σαφές: πλήρης και άνευ όρων υποταγή, αλλιώς γενικευμένη αιματοχυσία, ακόμη και διαμελισμός της Βενεζουέλας. Το ίδιο μήνυμα μεταφέρουν και οι ένοπλες συμμορίες της αντιπολίτευσης, που σκοτώνουν και καίνε ζωντανούς ανθρώπους (άλλα δύο τέτοια περιστατικά σημειώθηκαν μόλις προχθές, με «διαδηλωτές» να πυρπολούν «υποστηρικτές της κυβέρνησης»). Είναι όμως επιτυχία της δυτικής προπαγάνδας το γεγονός ότι έχει καταφέρει να χρεώσει στο κυβερνητικό στρατόπεδο ακόμη και τους δικούς του νεκρούς…

Βενεζουέλα: Ένας κόσμος ανάποδα

Είναι ένα θέμα να κριτικάρει κανείς την κυβέρνηση του Μαδούρο για τα στρατηγικά και τακτικά λάθη της που (μαζί βέβαια με την ατέρμονη παρέμβαση των ΗΠΑ και των ντόπιων συμμάχων τους) οδήγησαν τη Βενεζουέλα στη σημερινή κρίσιμη κατάσταση, και έχουν κυριολεκτικά διχάσει την κοινωνία. Και είναι άλλο να αναπαράγει αμάσητη την παραπληροφόρηση των δυτικών ΜΜΕ για τους νεκρούς στις αντικυβερνητικές αλλά και φιλοκυβερνητικές (βλ. φωτό αριστερά) διαδηλώσεις.

Βενεζουέλα: αποδομώντας την κυρίαρχη αφήγηση

ΦΤ για το avantgarde

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Παρακολουθώντας κανείς τις τελευταίες μέρες τις πρόσφατες εξελίξεις στη Βενεζουέλα στα δυτικά και φιλοδυτικά μίντια, σχηματίζει την εντύπωση ότι ο λαός έχει ξεχυθεί στους δρόμους ενάντια στον δικτάτορα Μαδούρο, ο οποίος απαντά με άγρια καταστολή, ότι η χώρα είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, χάος, πλιάτσικα και βία συγκλονίζουν την γωνιά της Λατινικής Αμερικής όπου πριν από 18 χρόνια ο Ούγκο Τσάβες εγκαθίδρυσε την Μπολιβαριανή Δημοκρατία. Ανησυχία και σύγκρυο πιάνει τους νοικοκυραίους για το μέλλον της δημοκρατίας, διαβάζοντας βαρύγδουπους τίτλους σε εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα. Σταχυολογούμε ενδεικτικά μονάχα κάποιους τίτλους μερικών καθόλου αμερόληπτων ΜΜΕ που προκαλούν αίσθηση: «Αιματοχυσία στη ‘μητέρα όλων των διαδηλώσεων’», «Πόσο κοντά είναι η Βενεζουέλα στο χείλος της πλήρους κατάρρευσης; Υπολογίζοντας το κόστος» (Al Jazzeera),  «Η αντιπολίτευση πιθανολογεί πραξικόπημα καθώς το Ανώτατο Δικαστήριο αρπάζει την εξουσία» (The Guardian), «Βενεζουέλα: Χάος και κλίμα εμφυλίου. Τρεις νεκροί σε πορείες» (News 247) και ούτω καθεξής, στο γνωστό πνεύμα καταστροφολογίας κι εκφοβισμού.

Κι ενώ τα μεροληπτικά μέσα υπερθεματίζουν για την άγρια καταστολή και τα δακρυγόνα των οποίων έκαναν χρήση οι δυνάμεις ασφαλείας, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τα γεγονότα της Τετάρτης, τα οποία ήταν η  κορύφωση βίαιων διαδηλώσεων που οργάνωσε η δεξιά αντιπολίτευση για να διαμαρτυρηθεί για τα «δικτατορικά» μέτρα του Προέδρου Μαδούρο και την οικονομική καταστροφή της χώρας, κατά τις οποίες σημειώθηκαν 5 νεκροί. Η αντιπολίτευση, όπως είναι αναμενόμενο προσπαθεί να επιρρίψει την ευθύνη για τους νεκρούς στην κυβέρνηση. Υπάρχουν ωστόσο στοιχεία που δείχνουν ότι για δύο τουλάχιστον μεταξύ των θυμάτων την ευθύνη φέρουν οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές, ενώ δύο αστυνομικοί οι οποίοι φέρονται να εμπλέκονται στο θάνατο δύο διαδηλωτών είναι υπό κράτηση και αντιμετωπίζουν κατηγορίες (είναι αδύνατον να μην σχολιάσουμε πόσο γρήγορα κινήθηκε η «δικτατορική» κυβέρνηση της Βενεζουέλας στη δίωξη αστυνομικών που σκότωσαν πολίτες σε σύγκριση ας πούμε την υποδοχή που λαμβάνει η αστυνομική βία εναντίον των μαύρων στην Αμερική ή στα καθ’ ημάς με την αντιμετώπιση που επιφύλαξε το ελληνικό κράτος στο δολοφόνο του Αλ. Γρηγορόπουλου).

Ισημερινός: Ένας Λενίν κι ένας τραπεζίτης αντιμέτωποι στην πιο κρίσιμη εκλογική μάχη των τελευταίων δέκα ετών…

Του Λεωνίδα Οικονομάκη*

Ο Ισημερινός (Ecuador), είναι μια χώρα για την οποία δε γνωρίζουμε πολλά στην Ελλάδα, παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια αναφέρεται συχνά ως παράδειγμα, κυρίως λόγω της κόντρας του -απερχόμενου πλέον- Ραφαέλ Κορέα με το ΔΝΤ κατά τα πρώτα χρόνια της Προεδρίας του (εξελέγη για πρώτη φορά το 2006) η οποία και οδήγησε στην αποπληρωμή περίπου του 40% του χρέους της χώρας και στη διαγραφή του υπολοίπου ως απεχθούς. Ο Κορέα, ήταν ένας σχετικά άγνωστος στον Ισημερινό καθηγητής οικονομικών του πανάκριβου και ελιτίστικου Πανεπιστημίου Σαν Φρανσίσκο του Κίτο, μέχρι που διετέλεσε για σύντομο χρονικό διάστημα Υπουργός Οικονομικών σε μεταβατική Κυβέρνηση λίγο πριν τις εκλογές του 2006. Η κριτική του στάση απέναντι στη Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου με τις Η.Π.Α. και η αντιπρόταση για στενότερες σχέσεις με άλλες χώρες της περιοχής, τον οδήγησε τελικά να παραιτηθεί από τη μεταβατική Κυβέρνηση, βλέποντας όμως τη δημοτικότητά του να εκτοξεύεται. Λίγους μήνες αργότερα θα ορκιζόταν Πρόεδρος της χώρας.

Η Βενεζουέλα Μετά Τον Τσάβεζ

Σε ζωντανή μετάδοση, ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας Νικόλας Μαδούρο έχανε τις λέξεις του. Ο Oύγκο Τσάβεζ, γεννημένος και μεγαλωμένος σε συνθήκες αγροτικής ένδειας στην Sabaneta το 1954, είχε πεθάνει από καρκίνο. Για τους πλούσιους και λευκούς αντιπάλους του ήταν η ενσάρκωση του κακού. Για του πολλούς, φτωχοποιημένους Βενεζουελάνους, η αντιφατική και εκλεκτική ιδεολογία του – ένα δαιδαλώδες μίγμα που συνέθετε στοιχεία από την σκέψη του Simon Bolivar και του Ezequiel Zamora, τον αριστερό-στρατιωτικό εθνικισμό και τον αντι-ιμπεριαλισμό του 20ου αιώνα, τον κουβανικό σοσιαλισμό, τον κοινωνικό χριστιανισμό, ένα πραγματιστικό οικονομικό νεοστρακτουραλισμό και στοιχεία από το ρεύμα για τον σοσιαλισμό από τα κάτω- είχε πολύ νόημα στο μέτρο που ο Τσάβεz είχε την ίδια προέλευση με αυτούς και είχε κάνει εχθρούς τους σωστούς ανθρώπους.

Η διεθνής παρακαταθήκη του Βενεζουελάνου προέδρου για τμήματα της Αριστεράς έχει αμαυρωθεί από την υποστήριξή του σε ηγέτες και κράτη όπως ο Gaddafi, al-Assad, Ahmadinejad, και το κινέζικό κράτος. Αλλά μια ανάλυση που ξεκινάει από τα παραπάνω για να κατανοήσει την πρωτοφανή απήχηση του θανάτου του και του θρήνου των εκατομμύριων Βενεζουελάνων και Λατινοαμερικάνων, θυμάτων της αποικιοκρατίας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, χάνει το νόημά της.

Ώστε ξαναβγαίνει η Αργεντινή στις αγορές;

Του Ερρίκου Φινάλη

Η επιτυχία της επιστροφής στο δρόμο της… χρεοκοπίας

Πλήθος τα άρθρα στα διεθνή και εγχώρια συστημικά ΜΜΕ, που εκστασιάζονται μπροστά στη μεγάλη επιτυχία του νέου δεξιού προέδρου της Αργεντινής Μαουρίτσιο Μάκρι: «Επιστροφή της Αργεντινής στις αγορές», «Προσωπική επιτυχία του Μάκρι» είναι μερικοί μόνο από τους διθυραμβικούς τίτλους των ενθουσιασμένων αναλυτών. Τι έχει συμβεί; Απλά ο Μάκρι αποφάσισε να πληρώσει τα λεγόμενα όρνεα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος με αντάλλαγμα την «αποκατάσταση της εξωτερικής χρηματοδότησης». Δηλαδή τη δυνατότητα να… ξαναχρεωθεί η Αργεντινή, επιστρέφοντας έτσι στην τροχιά που το 2001 οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία και τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σε εξαθλίωση – γεγονότα που προκάλεσαν τη λαϊκή εξέγερση που έμεινε στην ιστορία ως Αργεντινάτσο, μαζί με την εικόνα του τότε προέδρου Ντε λα Ρούα να δραπετεύει από το προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο.

Πρόεδρος με δανεικές ψήφους ο Μάκρι στην Αργεντινή

Σκίτσο του Latuff: Ο νέος πρόεδρος Μάκρι βάζει πωλητήριο στην Αργεντινή – και οι ΗΠΑ μοιάζει να ενδιαφέρονται…

Ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή εξελίχθηκε άσχημα για το στρατόπεδο της απερχόμενης κεντροαριστερής προέδρου Κριστίνα Κίρχνερ που, καθώς δεν δικαιούτο να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, όρισε διάδοχό της τον όχι ιδιαίτερα δημοφιλή Ντανιέλ Σιόλι. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η επιλογή της καθορίστηκε από το γεγονός ότι αυτός δεν απειλούσε την πρωτοκαθεδρία της στην ηγεσία του περονιστικού κινήματος…

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, όπου ο Σιόλι ήρθε μεν πρώτος αλλά λαβωμένος, χτύπησαν καμπανάκι για μια αναμέτρηση που αρχικά θεωρείτο περίπατος (βλ. Δρόμος, φ.284, σελ. 15). Η έστω οριακή επικράτηση, τελικά, του δεξιού Μαουρίσιο Μάκρι, με 51,4% έναντι 48,6% του Σιόλι, προσθέτει μια ακόμη ρωγμή στο όλο και πιο εύθραυστο μπλοκ των λατινοαμερικάνικων κυβερνήσεων που επαγγέλλονταν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, μια φιλολαϊκή πολιτική.