Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΛΟΓΩΝ

Ημιμάθεια που όμως περιβάλλεται από έναν αδιευκρίνιστο μανδύα εξειδίκευσης, αδιαφανής χρήση της οπτικής γωνίας και μεταμόρφωσή της σε «κοινή λογική», που είτε τη δέχεσαι ως οπαδός της, είτε ονομάζεσαι αρνητής της, ευχέρεια στο χειρισμό των νέων μέσων, εμπάθεια που μεταμφιέζεται σε πάθος. Αυτές είναι οι βασικές οδηγίες χρήσης του δημοσιολόγου, οι βασικές του λειτουργίες.

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2013 η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου κλήθηκε να μιλήσει στο 25ο Πανελλήνιο Συνέδριο για το AIDS. Αν κανέναν τον ξενίζει το γεγονός της πρόσκλησης αυτής –η Τριανταφύλλου δεν είναι και ο πρώτος άνθρωπος που σου έρχεται στο νου ως ιδανική ομιλήτρια σε ένα συνέδριο για το AIDS–, την ίδια δεν φαίνεται να την πτόησε. Γιατί η Τριανταφύλλου είχε μόλις διαβάσει ένα δημοφιλές και εκλαϊκευτικό βιβλίο για τους αρνητές του AIDS, την περίληψη του οποίου ήταν πολύ πρόθυμη να δώσει στο κοινό της. Ήταν, ως εκ τούτου, πλέον, εκτός των άλλων, μια ειδικός και για την ασθένεια του αιώνα.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

Martin Creed, “Work No. 203: EVERYTHING IS GOING TO BE ALRIGHT”, 1999

Στις 3 Μαΐου του 2013 ο Άρης Δημοκίδης έγινε 35 χρονών. Κανονικά το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει μόνο έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Όμως ο Άρης Δημοκίδης είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες υπογραφές του ελληνικού διαδικτύου. Αρχισυντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Lifo, ο άνθρωπος ουσιαστικά που χειρίζεται αρκετές από τις στήλες της και διαχειρίζεται την τελική της μορφή, ένας χαρισματικός χρήστης των νέων επικοινωνιών και υποδειγματικός (έως μανίας) χειριστής των νέων μέσων, ρέκτης πληροφοριών και αντανακλαστικός αναπαραγωγός και σχολιαστής τους. Ο Δημοκίδης είναι δείγμα ενός νέου τύπου επαγγελματία, που λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας και συναιρεί τις ιδιότητες του σχολιαστή, του δημοσιογράφου, του μπλόγκερ και του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η δική του στήλη άλλωστε, τα «Μικροπράγματα», είναι από τις πιο πολυδιαβασμένες στήλες του ελληνικού διαδικτύου, ξεπερνώντας σε αναγνωσιμότητα και επιρροή πολλές από τις έντυπες στήλες πολύ γνωστότερων και μεγαλύτερων δημοσιογράφων.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

Στις 3 Μαΐου του 2013 ο Άρης Δημοκίδης έγινε 35 χρονών. Κανονικά το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει μόνο έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Όμως ο Άρης Δημοκίδης είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες υπογραφές του ελληνικού διαδικτύου. Αρχισυντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Lifo, ο άνθρωπος ουσιαστικά που χειρίζεται αρκετές από τις στήλες της και διαχειρίζεται την τελική της μορφή, ένας χαρισματικός χρήστης των νέων επικοινωνιών και υποδειγματικός (έως μανίας) χειριστής των νέων μέσων, ρέκτης πληροφοριών και αντανακλαστικός αναπαραγωγός και σχολιαστής τους. Ο Δημοκίδης είναι δείγμα ενός νέου τύπου επαγγελματία, που λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας και συναιρεί τις ιδιότητες του σχολιαστή, του δημοσιογράφου, του μπλόγκερ και του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η δική του στήλη άλλωστε, τα «Μικροπράγματα», είναι από τις πιο πολυδιαβασμένες στήλες του ελληνικού διαδικτύου, ξεπερνώντας σε αναγνωσιμότητα και επιρροή πολλές από τις έντυπες στήλες πολύ γνωστότερων και μεγαλύτερων δημοσιογράφων.

Αν τα σπίτια ήταν Τράπεζες

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αν τα σπίτια ήταν Τράπεζες, προφανώς θα τα είχαν σώσει. Δεν θα έμπαινε κανένα θέμα πλειστηριασμού. Πόσο ηθικό είναι,αναρωτιούνται μερικοί, να επιβραβεύεται ένας μπατακτσής ή τζαμπατζής (για να ικανοποιήσουμε και την διανοητική αναζήτηση της κυρίας Διβάνη) ο οποίος δεν πλήρωνε το δάνειό του; Όσο ηθικό είναι να διασώζονται οι Τράπεζες είναι η απάντηση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι ελληνικές Τράπεζες, ανακεφαλαιοποιήθηκαν, δηλαδή επιδοτήθηκαν με τα χρήματά μας τα οποία μπαίνουν στο ελληνικό χρέος για να διασωθούν.Να μην καταρρεύσουν ήταν η επίσημη απάντηση. Και η απάντηση συνέχιζε,πως αν κατέρρεαν,θα κατέρρεε και η Οικονομία στο σύνολό της.

Πού κρυβόταν τόση σκατοψυχιά;

Του Zaphod

Ποιος πολιτισμικός και κοινωνικός βόθρος άνοιξε το 2010; Πόσο φαρμάκι έκρυβε μέσα της η ελίτ του ελληνικού πολιτισμού της δεκαετίας του ’90; Πόσες εμμονές και πόση αυταρέσκεια χωρά σε ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων; Πόσο παραγωγικός είναι επιτέλους αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός που έχει επιβληθεί.

Ξεφτίλισαν το συνταξιούχο που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος. Χλεύασαν τα παιδιά που λιποθύμησαν από κακή διατροφή. Αφόδευσαν σε πιτσιρικάδες που σαπίζουν στα κρατητήρια. Αγνόησαν χιλιάδες ψυχές που στιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χειροκρότησαν κάθε κυβερνητική απόφαση που έκριναν ότι είναι αρκούντως σκληρή και διαμαρτυρήθηκαν μόνο για τις καθυστερήσεις στην επιβολή της πιο απάνθρωπης πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Όχι, δεν είναι ούτε εργοστασιάρχες, ούτε μεγαλοτραπεζίτες, ούτε εθνικοί εργολάβοι, ούτε καναλάρχες. Είναι άνθρωποι του πολιτισμού. Είναι η πεφωτισμένη πρωτοπορία των 90s. Είναι το πνευματικό ισοδύναμο της σκωληκοειδούς απόφυσης του Κλικ.