Ο λάκκος

 

Είναι στιγμές που οι σκέψεις στο μυαλό ξεχειλίζουν. Τότε, που το μόνο που ‘χεις να πεις είναι “μπούκωσα”. “Δεν πάει άλλο”. Μια από αυτές είναι και τούτη εδώ. Η στιγμή που οι φωνές και τα μπινελίκια των νυν και των επόμενων ακούγονται σαν ένα μελίσσι χωμένα βαθιά μέσα στ’ αυτιά. Μια οχλοβοή, π’ ούτε μπορείς κι ούτε θες να καταλάβεις. Απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Ακούς για φάρμακα, για δηλητήρια, για παράνομους αστέγους, για πέτρινα καρφιά σε πυλωτές μην ξαπλώσει κανείς κακομοίρης, για ορκισμένες εκστρατείες και τηλεοπτικές σταυροφορίες. Κουφαίνεσαι, αλλά συνεχίζεις την προσπάθεια ν’ ακούσεις μ’ εκείνη τη μόνιμη βοή που δεν λέει να φύγει απ’ το κεφάλι ότι κι αν κάνεις.