Μπάμπης Νοστράδαμος

Του Κώστα Βαξεβάνη

“Θα χρεοκοπήσουμε;” με ρωτάει συνεχώς μια φίλη από τον Καναδά, η οποία ξενιτεύτηκε στα πενηντατόσα της γιατί δεν μπορούσε να ζήσει στη χρεοκοπημένη και απάνθρωπη Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου. “Θα χρεοκοπήσουμε;” με ρωτάει και ένας φίλος από το χωριό που έχει δυό γιούς άνεργους. “Θα χρεοκοπήσουμε;” μου λέει στο τηλέφωνο και ένας γνωστός μου επιχειρηματίας,τον οποίο θα έπρεπε εγώ να ρωτάω αν έχει χρεοκοπήσει. Το σύνολο της Ελλάδας, της πόλης, του βουνού και του λόγγου, της ξενιτιάς και της ομογένειας,κοιμάται και ξυπνάει με το ίδιο ερώτημα. Στην πραγματικότητα κοιμάται και ξυπνάει με την τηλεόραση αναμμένη.Φοβάται και τρέμει με τη νυχτερινή μορφή της Τρέμη, αγωνιά όταν η φωνή του Πρετεντέρη τσακίζει περισσότερο η τσάκιση του παντελονιού του.

Και αν χρεοκοπήσει πότε θα χρεοκοπήσει; Θα είναι 20 Φλεβάρη; Μήπως 9 Απρίλη; Υπάρχει πιθανότητα για 6 Μαίου; Θα είναι ο Κρόνος στην Αφροδίτη; Ο Ερμής ανάδρομος; Θα παίξει ρόλο ο ωροσκόπος του Βαρουφάκη; Οι Νοστράδαμοι του ΣΚΑΙ και του Mega και του ΑΝΤΕΝΝΑ, ως εσχατολόγοι της «Εκκλησίας των Τελευταίων Ημερών», προβλέπουν το μέλλον και κραδαίνουν την τιμωρία.

Η αντρική γραμμή του Αντώνη Σαμαρά

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Εγώ είμαι της αντρικής γραμμής» ήταν η πιο σημαντική πολιτική διατύπωση του Αντώνη Σαμαρά μέσα στη Βουλή. Η στερεοτυπική αντίληψη που τοποθετεί ακόμη και την ίδια την κόρη του Σαμαρά μαζί με όλες τις γυναίκες μέσα σε μια μάζα από γυναικάκια που υστερούν σε ευθύτητα και ειλικρίνεια, δεν είναι ένα είδος επιπόλαιου κουτσαβακισμού της στιγμής. Ένας σεξισμός από αυτούς που είναι κρυμμένοι στην καθημερινότητά μας και δραπετεύουν ακολουθώντας ασυναίσθητα το δρόμο της καθομιλουμένης. Δεν είναι ούτε η αστεία διάσταση που πήρε στο διαδίκτυο όπου τα σχόλια του τύπου «δύο πράγματα φαίνονται από το διάστημα, το Σινικό Τείχος και το πουλί του Σαμαρά» έδιναν και έπαιρναν.

Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν στερεότυπα στο μυαλό. Οι λέξεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γεμάτες από στερεότυπα όπως το άλλο που επίσης ανέφερε στη Βουλή για να εισπράξει παρατήρηση από την Πρόεδρο Ζωή Κωνσταντοπούλου, πως «γέμισε η Αθήνα λαθρομετανάστες».

Η προίκα του Βενιζέλου και η τύχη του Στουρνάρα

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Έχετε ξεφυλλίσει τις δηλώσεις του Πόθεν Έσχες των πολιτικών; Θα πάθετε σοκ. Ανεβαίνουν στη σελίδα της Βουλής για μερικές μόνο μέρες και μετά εξαφανίζονται. Δεν έχω καταλάβει γιατί για μερικές μόνο μέρες και όχι συνεχώς, αλλά αυτό μάλλον σχετίζεται με τη δική μου αδυναμία να αντιληφθώ τη σοβαρότητα του κοινοβουλευτικού έργου. Αναφέρομαι στο κοινοβουλευτικό έργο που έχει την ικανότητα να συγκαλύπτει, να αμνηστεύει και να παραγράφει.

Πρέπει ακόμα να σημειώσω πως αυτές τις λίγες μόλις μέρες που μένουν στο διαδίκτυο τα στοιχεία για το Πόθεν Έσχες των βουλευτών, είναι ακόμη λιγότερες απ όσες θεωρητικά ανακοινώνουν, αφού το site της Βουλής το οποίο στοίχισε μερικές δεκάδες εκατομμύρια από το Δημόσιο χρήμα, δεν μπορεί να αντέξει την επισκεψιμότητα των πολιτών που προσπαθούν να μάθουν πώς τα κατάφερε ο τοπικός βουλευτής που σε μερικές περιπτώσεις –για να λαϊκίσω χρησιμοποιώντας παλιά έκφραση υπουργού- δεν είχε δεύτερο σώβρακο να φορέσει.

Το δάχτυλο του Σόιμπλε

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είτε το παίζει ο κακός μπάτσος του Μερκελισμού, είτε λέει αυτό που πιστεύει, αρέσκεται συχνά σε νουθεσίες κατά της Ελλάδας. Υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα, από τον Τζήμερο ως τον Θεοδωράκη που αντιλαμβάνονται το κούνημα του δαχτύλου του Σόιμπλε ως σήμα προς το κοπάδι με τα πρόβατα και τρέχουν να ακολουθήσουν τη ρότα του τσομπάνη.

«Η Ελλάδα ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της» επανέλαβε για ακόμη μία φορά ο κύριος Σόιμπλε. Τι εννοούσε όμως ο κύριος και Θεός του τσούρμου των αυτομαστιγωμένων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων; Εννοούσε πως η φτωχή Ελλάδα αγόραζε γερμανικά όπλα, υποβρύχια,Λέοπαρντ ενώ δεν είχε αυτή την οικονομική δυνατότητα; Αυτο εννοεί; Μήπως εννοεί πως αυτή η μικρή χώρα αγόρασε τεχνολογία SIEMENS σε πολλαπλάσιες τιμές με τη μεθόδευση διεφθαρμένων Γερμανών που δίδαξαν τη διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτές τις υπέρογκες δαπάνες εννοεί; Μήπως εννοεί τις κατασκευές των εθνικών εργολάβων οι οποίοι ακόμη και την ώρα που η Ελλάδα κατέρρεε, έριχναν δρόμους από άκρη σε άκρη;

Να το πάρει το ποτάμι Σταύρο μου;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αγαπητέ Σταύρο,

Ποτέ δεν ήσουν καλός δημοσιογράφος και έτσι δεν μου κάνει εντύπωση που σε μια ανακοίνωση μερικών σειρών έχεις τόσες ανακρίβειες για γνωστά και εμφανή γεγονότα. Έτσι λοιπόν κατανοώ το έλλειμα και απλώς σημειώνω:

1. Δεν είμαι και δεν ήμουν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήμουν κανενός κόμματος αν και είμαι και δηλώνω Αριστερός. Αλλά πάνω απ όλα είμαι δημοσιογράφος.Δηλαδή η πολιτική μου άποψη δεν με εμποδίζει να ασκώ τη δημοσιογραφία ανεξάρτητα και μαχητικά. Όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις φωτογραφία μου, όπως δικιές σου, ούτε με το Σημίτη, ούτε με το Γιάννο,ούτε με τον Άκη, ούτε με την οικογένεια Παπανδρέου.Όχι γιατί δεν θα μπορούσα να έχω τέτοιες φωτογραφίες ως δημοσιογράφος, αλλά γιατί η αντίληψή μου δεν μου επέτρεπε να ακίζομαι ναρκισσιστικά με την εξουσία.Αντιθέτως έχω πολλές από πολέμους και αρκετές με χειροπέδες που μου φόρεσαν γιατί υπερασπίστηκα τη δημοσιογραφία. Εν ολίγοις είμαι δημοσιογράφος και όχι κονφερανσιέ. Είμαι Αριστερός αλλά όχι δημοσιοσχεσίτης της εξουσίας.

Δεν βγήκατε για να κάνετε τον τερματοφύλακα απέναντι στη διαπλοκή αλλά για να βάλετε γκολ

Του Κώστα Βαξεβάνη

Υπάρχουν δυο πολιτικές πρακτικές οι οποίες δηλώνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στην πρώτη, ο Στρατούλης απολογείται στα κανάλια για αυτά που του καταλογίζουν. Στη δεύτερη, τα κανάλια, απολογούνται γι’ αυτά που αποφασίζει και κάνει ο Στρατούλης. Αυτή η δεύτερη εκδοχή, είναι νομίζω η επιθυμία της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Οι ντουντούκες της διαπλοκής, οι φορείς της διαφθοράς και οι εκφραστές μιας ξεπερασμένης άδικης Ελλάδας, να αρχίσουν να βγάζουν ανακοινώσεις διαμαρτυρίας γι αυτά που τους κάνει η κυβέρνηση.

Δυστυχώς πιστεύω πως συμβαίνει το πρώτο. Υπουργοί και υφυπουργοί, εμφανίζονται στα κανάλια με την αγωνία να εξηγήσουν τις καλές προθέσεις τους και λιγότερο την πολιτική τους, με το άγχος να αρέσουν με όσα λένε και λιγότερο με όσα κάνουν. Όπως ακριβώς όμως συνέβαινε προεκλογικά το 2012, πριν ολοκληρώσουν την πετυχημένη τους τηλεοπτική εικόνα, τα κανάλια έχουν διαμορφώσει τη δικιά τους γι αυτούς. Όσο η κυβέρνηση δεν προβαίνει στο ευεργετικό πογκρόμ για την κοινωνία, όσο δεν υποβάλει σε «δόγμα του σοκ» από την ανάποδη το σύστημα της ολιγαρχίας και της διαφθοράς, τόσο αυτό θα ανακαλύπτει τον τρόπο να επιβιώνει. Και δυστυχώς και τον τρόπο να γίνεται συμπαθές σε αυτούς που φοβούνται μην τυχόν και γίνουν αντιπαθείς στην τηλεόραση.

Το μυστικό της λίστας Λαγκάρντ

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Ερβέ Φαλτσιανί είναι ο άνθρωπος από τον οποίο προήλθε αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε “λίστα Λαγκάρντ”. Υπάλληλος της HSBC, έφυγε από την Τράπεζα με μια λίστα με δεκάδες χιλιάδες καταθετών της Ελβετίας οι οποίοι πιθανόν να έχουν κάνει φοροδιαφυγή. Η λίστα περιλαμβάνει ακόμη και καταθέσεις χωρίς εμφανή ιδιοκτήτη,ο οποίος κρύβεται με ένα σύστημα κρυπτογράφησης ακόμη και από την Τράπεζα.

Το ελληνικού ενδιαφέροντος κομμμάτι της λίστας παραδόθηκε από την Λαγκάρντ στην ελληνική κυβέρνηση και το αποκαλούμε πλέον λίστα Λαγκάρντ. Οι Έλληνες γνωρίζουν καλά την ιστορία της λίστας. Την πήρε ο Παπακωνσταντίνου, έχασε όμως το CD που την περιείχε, ή το μπέρδεψε με κάποιο του Ρέμου,την πήρε και ο Βενιζέλος αλλά έχασε και αυτός το usb που επίσης την περιείχε ή μάλλον το ξέχασε σε μια από τις φαρδιές του τσέπες και την πήγε σπίτι του. Πέντε χρόνια μετά την παράδοση της λίστας στην Ελλάδα και δυόμισι μετά την αποκάλυψή της από το HOT DOC, το ελληνικό κράτος έχει εισπράξει από τη λίστα δύο έσοδα. Πρώτο έσοδο είναι το ΦΠΑ από την πώληση του τεύχους του περιοδικού που δημοσίευσε τη λίστα.Το δεύτερο έσοδο είναι από τα παράβολα που εισπράχθηκαν για τις δίκες που έγιναν και πάλι για το περιοδικό.Αυτά ήταν τα έσοδα.

Εκδίκηση είναι να αποκαλύπτεις τελικώς τον κλόουν που οι άλλοι βλέπουν θηριοδαμαστή

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Μια δημοσιογραφική αποκάλυψη συγκλονίζει τον κόσμο. Είναι η διαρροή των λογαριασμών της HSBC, η οποία αποδεικνύει πως χιλιάδες επώνυμοι, πλούσιοι, γνωστοί και ενδεχομένως και «σωτήρες» φοροδιαφεύγουν χρησιμοποιώντας το τραπεζικό σύστημα.

Με πρωτοβουλία της Le Monde και με έρευνα 150 δημοσιογράφων τα στοιχεία βγαίνουν σιγά στην επιφάνεια. Τα εγχώρια ΝΕΑ καυχώνται πως συμμετέχουν στη δημοσιοποίηση των στοιχείων. Το διαβάζω και μου έρχεται να χειροκροτήσω, να φωνάξω «ζήτω και μπράβο», να ανάψω πυροτεχνήματα. Είναι δυνατόν  η υποκρισία να έχει τέτοιο μέγεθος;

Η Μέρκελ θα πατήσει φρένο πριν τη σύγκρουση

Του Κώστα Βαξεβάνη

Διαπραγμάτευση είναι η διαδικασία κατά την οποία οι πλευρές θέτουν στο τραπέζι το μέγιστο των απαιτήσεών τους για να μπορέσουν έτσι να καταλήξουν στο ελάχιστο των απωλειών. Με αυτή τη ερμηνεία η οποία δεν είναι προσωπική, μπορεί να αντιληφθεί κάποιος τι είναι αυτό που επιχειρεί η Γερμανία και φυσικά τι είναι αυτό που δεν επιχειρούσαν ως τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Όσο και να φαίνεται αδιανόητο, η Γερμανία και όχι η Ελλάδα είναι αυτή που κερδίζει τον τίτλο του απομονωμένου και καταλήγει στην επιλογή τακτικών ισχύος οι οποίες αντικαθιστούν τα ως σήμερα “λογικά” της επιχειρήματα περί σωτηρίας της Ελλάδας και ανάγκης δημοσιονομικής σταθερότητας.

Στο ξεκίνημα αυτής της διαπραγμάτευσης η οποία σηματοδοτήθηκε επικοινωνιακά από τη δυσφορία του Ντάισελμπλουμ δίπλα στον αγράβατο και όχι αβράκωτο όπως συνέβαινε ως σήμερα έλληνα Υπουργό Οικονομικών, η Ελλάδα εξασφάλισε κάποιες φαινομενικά ανέλπιστες συμμαχίες.

Το τέλος του συνδρόμου της κατσαρίδας

του Κώστα Βαξεβάνη

Γεμίζουν σιγά σιγά τα ΜΜΕ με “πολιτικές αναλύσεις”. Στα τηλεοπτικά στούντιο, οι παπαγάλοι ετοιμάζονται να αλλάξουν φτέρωμα και να επιδείξουν πιο κόκκινες αποχρώσεις. Οι τηλεοπτικοί εραστές της μοιρολατρίας και της καταστροφολογίας κάνουν κοπλιμέντα στο Στρατούλη και αγαπούν ξαφνικά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όλοι όσοι υποστήριζαν πως δεν γίνεται αλλιώς, τρέχουν να επιδείξουν πως οι ίδιοι άλλαξαν. Η αβεβαιότητα που συστηματικά ακολουθούσαν γίνεται ξαφνικά βεβαιότητα και πίστη για τη νέα πραγματικότητα. Και να πετάει ο γάιδαρος πόσο θα πετάει που λέει και το γνωστό ανέκδοτο.

Θα αφήσω λοιπόν την “πολιτική ανάλυση” να κάνει όλη τη διαδρομή από την απόγνωση έως τη γελοιότητα καταγράφοντας πλήρως το γνήσιο άγχος της διαπλοκής. Είναι άλλωστε και αυτό ένα πολιτικό δεδομένο που έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε live. Δεν θα με παραξενέψει καθόλου αν ο Πρετεντέρης αρχίσει να τραγουδάει αντάρτικα και η Χούκλη το Avanti popolo. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως τα πρώτα συγχαρητήρια μηνύματα που θα πάρουν οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης στο κινητό τους,θα είναι από δημοσιογράφους που τους λοιδορούσαν. Από αυτούς που βάφτιζαν την ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα, αναγκαία θυσία και σώσιμο.

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Του Κώστα Βαξεβάνη

Από το απόγευμα του Σαββάτου τα γκάλοπ είναι περιττά. Η ναυαρχίδα του ΔΟΛ, “Το Βήμα” , κυκλοφορεί με τίτλο “η Ευκαιρία της Αριστεράς”. Όταν ακόμη και η διαπλοκή προβλέπει για να μην πω προωθεί πλέον Τσίπρα, ο κύβος έχει ριφθεί.

Ο Τσίπρας δεν είναι πια ανεύθυνος, θαυμαστής Στάλιν, αρκούδα της βαρυχειμωνιάς για τον Σταύρο Ψυχάρη. Έχει μετατραπεί σε ηγέτη ο οποίος αντιμετωπίζει μια ιστορική ευκαιρία αφού το Βήμα προεξοφλεί τη νίκη του.

Ακούγεται επίσης πως τα κανάλια του βούρκου,αφού απέτυχαν να εμφανιστούν ως γάργαρο νερό και Ποτάμι, αναζητούν τώρα εναγωνίως αριστερούς σχολιαστές για να δομήσουν μια πιο αντικειμενική εικόνα. Απ ό,τι φαίνεται οι δηλώσεις στελεχών του Συριζα και του ίδιου του Τσίπρα πως οι καναλάρχες πρέπει να πληρώσουν για τις συχνότητες που κατέχουν δωρεάν, έχει θορυβήσει τους μιντιάρχες. Άσε που αυτό το “να πληρώσουν” μεταφράζεται στο δικό τους μυαλό διαφορετικά γιατί  εσύ μπορεί να μην ξέρεις τι έχουν κάνει ,αλλά αυτοί το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και έχουν κάθε δικαίωμα να φοβούνται.

Υπόθεση Βαξεβάνη

Του Άρη Σκιαδόπουλου

Ήμουνα από τους πρώτους, που ο Κώστας Βαξεβάνης ανακοίνωσε την απόφασή του να βγάλει περιοδικό. Και το χάρηκα…

Το χάρηκα πρώτα, γιατί ξέρω καλά ότι ο Κώστας δεν ανήκει στην κατηγορία όσων, τα «παιδιά των Εξαρχείων, χαρακτηρίζουν ως «ρουφιάνους». Το χάρηκα, γιατί ο Κώστας είναι από τη στόφα των παλιών καλών δημοσιογράφων που τοποθετεί τη γραφίδα του στο συμφέρον της κοινωνίας. Κι ήμουνα βέβαιος ότι αν το Hot doc δεν τα έβγαζε πέρα από την κυκλοφορία, δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσει. Για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν θάχε διαφήμιση. Διότι η διαφήμιση παρέχεται με δυο στόχους. Ή επειδή ο διαφημιζόμενος επιθυμεί να κλείσει κάποια στόματα, είτε για να εξασφαλίσει μια ασυλία. Κι αυτό κυρίως ισχύει για τις κρατικές διαφημίσεις. Η διαφήμιση συντηρεί ένα μέσον με την προϋπόθεση ότι το μέσον αυτό δεν θα στραφεί εναντίον του διαφημιζόμενου. Αποτελεί, με λίγα λόγια, αιμοδότη ενός εντύπου, αλλά ταυτόχρονα του περιορίζει το πεδίο έκφρασης. Αυτά, λοιπόν, ο Κώστας δεν τα έλαβε υπόψη του, αλλά υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με κανόνες απόλυτης διαύγειας.

Μια σύμπτωση,ένα παράπονο και λίγη ψυχανάλυση

Του Κώστα Βαξεβάνη

Μια σύμπτωση ψάχνει το παράπονο για να βγει. Η σύμπτωση ήταν το αποτέλεσμα της δράσης δύο διαδυκτιακών φίλων. Του Πιτσιρίκου και της Niemandsrose. Και αφού μου μένει λίγος χρόνος, μια που σήμερα δεν έγινε μια από τις πολλές μου δίκες λόγω στάσης των δικηγόρων, είπα να γράψω για αυτή τη σύμπτωση.

Έγραψε λοιπόν ο φίλος @pitsirikos ένα άρθρο με τίτλο: «Πώς να εξοντώσετε έναν κανονικό δημοσιογράφο» στο οποίο αναφέρεται σε μένα και την προσπάθεια που γίνεται να εξοντωθώ μέσα από μηνύσεις και αγωγές. Τον ευχαριστώ πολύ για όσα έγραψε. Πάντα με φέρνουν σε δύσκολη θέση τα καλά λόγια για μένα αν και μερικές φορές ανησυχώ γιατί πλέον μόνο σε μνημόσυνα τα ακούς. Θέλω να πιστεύω πως είμαι ακόμη ζωντανός.

Πώς να εξοντώσετε έναν κανονικό δημοσιογράφο

Η Ελλάδα κατρακυλάει στην κατάταξη των χωρών σε ό,τι αφορά την ελευθερία του Τύπου -μετά την χρεοκοπία, πηδάει τις θέσεις δέκα δέκα- αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τους Έλληνες. Αλήθεια, πώς είναι η ζωή ενός δημοσιογράφου που δεν εργάζεται σε καθεστωτικό ΜΜΕ και επιμένει να είναι κανονικός δημοσιογράφος;

Για να αναφέρω κάποιον που μάλλον όλοι γνωρίζετε, θα αναφερθώ στον Κώστα Βαξεβάνη.

Ο Κώστας Βαξεβάνης κάνει μαχητική δημοσιογραφία -έτσι λέγεται στην Ελλάδα η κανονική δημοσιογραφία- και υφίσταται τις συνέπειες αυτής της παράλογης επιλογής του.

ΔΗΜΑΡτον

Του Κώστα Βαξεβάνη

Είναι τελικώς ο Λυκούδης της ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ; Είναι ο Βασίλης Οικονόμου ΕΛΙΑ; Είναι ο Ψαριανός το κουκούτσι της; Ποιο κομμάτι της Δημοκρατικής Αριστεράς θα βουτήξει στο ΠΟΤΑΜΙ και ποιο θα στεγνώσει στον δύοντα ήλιο του Βενιζέλου και του Ευαγγελικού ΠΑΣΟΚ; Ανάμεσα σε όσα συμβαίνουν ή βαφτίζονται ως πολιτικές εξελίξεις, η ΔΗΜΑΡ έχει δυσανάλογα μεγάλο, για τα ποσοστά της, κομμάτι.

Ο ίδιος ο Πρόεδρός της, διεκδικεί την μερίδα του λέοντος στις εξελίξεις που σχετίζονται με την πιθανή εκλογή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας, αν και πολιτικά από τα αιλουροειδή συνήθιζε να παίζει το ρόλο της γατούλας που ξάπλωνε νωχελικά μπροστά στις κυβερνητικές καρέκλες, δίπλα ακριβώς στα πόδια του Σαμαρά και του Βενιζέλου.

Μαύρος λύκος με Κόκκινη Προβιά

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, δεν χώρισε μόνο την Ευρώπη στα δύο. Την έριξε σε μια περιπέτεια, της οποίας οι διαστάσεις ήταν επώδυνες και άγνωστες. Σχεδόν τίποτα απ’ όσα έχουν γραφτεί για το πώς διαμορφώθηκε η ιστορία της Ευρώπης τα τελευταία 60 χρόνια δεν είναι αληθινό. Πολιτικοί, στρατιωτικοί και διπλωμάτες, όσοι φαινομενικά κίνησαν τα νήματα της Ιστορίας, πολλές φορές ήταν οι ίδιοι δεμένοι με νήματα σαν μαριονέτες. Οι ιστορικές εξελίξεις είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα σεναρίων που μηχανεύτηκαν οι πιο σκοτεινοί κύκλοι. Η δυτική Ευρώπη της Δημοκρατίας, που εμφανιζόταν ως ανάχωμα απέναντι στον «κομμουνιστικό κίνδυνο», κυβερνήθηκε μέσα από το πιο αντιδημοκρατικό δημιούργημα των μυστικών υπηρεσιών, αμερικανικών και βρετανικών. Έναν μυστικό στρατό από πολίτες και αξιωματικούς, ο οποίος δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει μια πιθανή σοβιετική εισβολή, αλλά κατέληξε να κάνει πραξικοπήματα, να χειραγωγεί πολιτικούς και πολίτες και να καθορίζει τις εξελίξεις. Όλα αυτά στο όνομα της Δημοκρατίας και του Έθνους.

H Ελλάδα, όπως η Ιταλία και η Τουρκία, ήταν τα θέρετρα της δράσης αυτού του μυστικού στρατού της CIA, που άρχισε να δρα αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Περιμένοντας τους κόκκινους εχθρούς να εισβάλουν, στα πλαίσια πάντα της υποτιθέμενης αντιμετώπισης του κινδύνου, ακροδεξιοί, φασίστες, εγκληματίες, επαγγελματίες του πατριωτισμού αλλά και εξαπατημένοι, έγιναν εντολοδόχοι και κατάσκοποι ξένων μυστικών υπηρεσιών. Πολλοί απ’ αυτούς κατέχουν ακόμη εξέχουσες θέσεις στην κοινωνία, αφού η δράση τους δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Έλληνες στρατηγοί όπως άλλωστε Τούρκοι και Ιταλοί, έπαιρναν εντολές από ξένους πράκτορες, εν αγνοία των θεσμικών οργάνων του κράτους. Η επιχείρηση η οποία εκπονήθηκε από το Γραφείο Πολιτικού Σχεδιασμού της CIA ( Office of Policy Coordination O.P.C.) είχε την κωδική ονομασία Stay Behind. Υλοποιήθηκε σε 16 ευρωπαϊκές χώρες μέλη του ΝΑΤΟ αλλά και σε τέσσερις ουδέτερες χώρες (Αυστρία, Σουηδία, Φινλανδία, Ελβετία).

Ο συμπέθερος του Μπιλ Γκέιτζ

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ένας ηλικιωμένος Αμερικανός, φωνάζει μια μέρα το γιό του και του λέει «ξέρεις ήρθε η ώρα να παντρευτείς». Ο γιός του σχεδόν απαξιωτικά του απαντά κοφτά «αυτό ξέχνα το». «Θα παντρευτείς την κόρη του Μπιλ Γκέιτζ» επιμένει ο πατέρας. «Αν είναι έτσι τότε συμφωνώ» απαντάει με νόημα ο γιός.

Την επόμενη μέρα, ο πατέρας πάει στο γραφείο του Μπιλ Γκέιτζ και του λέει «η κόρη σου θα παντρευτεί το γιό μου». «Αυτό ξέχνα το», του απαντά ο Γκέιτζ γελώντας. «Θα τον παντρευτεί», επιμένει ο πατέρας, «γιατί ο γιός μου είναι ο διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας». «Αν είναι έτσι τότε εντάξει», του λέει ο Γκέιτζ.

Έλα Μπάμπη πες την αλήθεια,για ποιον το έκανες;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Πριν από αρκετά χρόνια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ξεκίνησε την νομοπαρασκευαστική του καριέρα, αλλάζοντας πέντε λέξεις στον Ποινικό Κώδικα, χωρίς να το απαιτεί ούτε ο νομικός κόσμος, ούτε κανένας άλλος. Με την μικρή αυτή επέμβαση, πάνω από 400 άτομα, όλοι επιφανείς Θεσσαλονικείς, οι οποίοι αντιμετώπιζαν ποινές φυλάκισης πάνω από 10 χρόνια, έμειναν ελέυθεροι και ευγνώμονες φυσικά στον γκουρού της νομικής τέχνης. Όλοι τους εμπλέκονταν σε σκάνδαλο μετεγγραφών φοιτητών από Πανεπιστήμια της Ανατολικής Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Γιατροί, στρατηγοί, καθηγητές Πανεπιστημίου, βουλευτές,η αφρόκρεμα της Θεσσαλονίκης, είχαν καταφέρει να κάνουν μετεγγραφές των παιδιών τους με πλαστές βεβαιώσεις, πως είχαν προβλήματα υγείας. Ο Βενιζέλος έκανε το αδίκημα, από κακούργημα, πλημμέλημα με αποτέλεσμα να παραγραφεί.

Προσοχή στον γορίλα και τον κροκόδειλο

Του Κώστα Βαξεβάνη

Πριν από αρκετά χρόνια, τότε που η έγχρωμη τηλεόραση ανακάλυπτε το ροζ και το κίτρινο ως τα μοναδικά χρώματα της ζωής, υπήρξε ένα περιστατικό που νομίζω αντιπροσώπευε πλήρως την τηλεοπτική πραγματικότητα.  Ένας δημοσιογράφος έκανε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ για μια φάρμα στρουθοκαμήλων στη Βόρεια Ελλάδα. Το ρεπορτάζ έπαιξε στο Mega με ευθύνη του τότε διευθυντή σύνταξης και νυν ποιητή-διευθυντή του καναλιού που φέρει το Αποτύπωμα των πολυεκδοτών. Την επόμενη ημέρα, όταν έφτασαν τα νούμερα της AGB, αποκαλύφθηκε πως το ρεπορτάζ είχε σαρώσει.  Η τηλεοπτική Ελλάδα, εκπαιδευμένη να καταναλώνει με την κλίμακα αξιολόγησης και σοβαρότητας που πολύ απείχε από ποιητικές ευαισθησίες,  είχε επιβραβεύσει την εξωτική εικόνα αλλά πολύ περισσότερο τους ζουλού της ενημέρωσης.  Από εκείνη την ιστορική μέρα για τους διευθυντές των καναλιών οι οποίοι συνήθιζαν να καυχώνται για τις επιτυχίες τους σε νούμερα (και δεν εννοώ μόνο αυτά των μαθηματικών),  για ένα τουλάχιστον χρόνο, δεν υπήρξε στροθυκάμηλος, γορίλας, παπαγάλος ή ωδικό πτηνό σε κάθε μεριά της Ελλάδας που να μην γίνει θέμα στα κανάλια.  Επιστρατεύοντας την ημιμάθεια και τον εμπειρισμό, οι διευθυντές των καναλιών έγραφαν μια ακόμη σελίδα δημοσιογραφικής ιστορίας, αυτή τη φορά με ουρακοτάγκους οι οποίοι περιστασιακά αντικαθιστούσαν τους δράκουλες και τα βαμπίρ της δημοσιογραφίας.

Ο εφοπλιστής είναι πατριώτης ό,τι κι αν κάνει

Του Κώστα Βαξεβάνη

To γερμανικό περιοδικό Spiegel, επιβεβαίωσε όσα έχει δημοσιεύσει το HOT DOC για το μύθο του ελληνικού εφοπλισμού, που εμφανίζει τους εφοπλιστές να κάνουν γνωστή την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία με ηρωισμό Πρέκα στις γνωστές ελληνικές ταινίες. Αυτό που ονομάζεται εφοπλιστικό κεφάλαιο, δεν είναι παρά μια κάστα επιχειρηματιών με προνόμια και φοροαπαλλαγές που περιλαμβάνονται στο ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Ο λόγος είναι να μην μπορούν να αλλάξουν παρά μόνο με συνταγματική αναθεώρηση οι 58 φοροαπαλλαγές. Γύρω στις 800 εφοπλιστικές οικογένειες πληρώνουν φόρους μόλις 15 εκατομμυρίων, όταν οι ναυτικοί πληρώνουν 55 εκατομμύρια.

Ελιά ή κελιά κύριε Βενιζέλο;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η μοναδική φράση του Ευάγγελου Βενιζέλου στην οποία σίγουρα δεν μπορείς να εντοπίσεις υποκρισία είναι αυτή που εκστόμισε σε ανύποπτο χρόνο στη Βουλή: «Δεν θα μας βάλετε εσείς φυλακή». Είναι μια φράση που συγκεντρώνει αγωνία, ένταση και, περιέργως, αλήθεια. Είναι βέβαια ενδιαφέρον πως είναι από τις σπάνιες φορές που ο Βενιζέλος χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο αντί του οικείου του και αγαπημένου του πρώτου ενικού. Έτσι το «δεν θα με βάλετε εμένα φυλακή» γίνεται «δεν θα μας βάλετε». Ακόμη και αυτός ο Ναπολέων του «εγώ» καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να δείξει τόση αγωνία προτάσσοντας ένα προσωπικό φόβο. Άλλωστε με το «μας» της φυλακής στέλνει ένα μήνυμα και σε άλλους.

Το μαλακό υπογάστριο του δικαιώματος

Του Κώστα Βαξεβάνη

Tο να υπερασπίζεσαι το δικαίωμά σου είναι κάτι μεγαλειώδες. Δεν υπερασπίζεσαι την ύπαρξή σου και την ελευθερία σου, αλλά είτε το θέλεις είτε όχι υπερασπίζεσαι μια κοινωνία να λειτουργεί με δικαιώματα. Η υπεράσπιση ακόμη και των πιο προσωπικών δικαιωμάτων είναι μια κοινωνική λειτουργία που ξεπερνά τον ιδιωτικό χώρο τον οποίο μπορεί να επιχείρησε να υπερασπίσει. Δεν υπάρχει δικαίωμα που να διεκδικεί ένας, αλλά να αφορά μόνον ένα. Με τον ίδιο τρόπο, κάθε δικαίωμα που χάνει κάποιος, αφαιρείται από την κοινωνία. Αργά ή γρήγορα θα το χάσουν κι άλλοι.

Σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, που εμφανίζεται όλο και πιο ευαίσθητος στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων, εμφανίζεται ταυτόχρονα μια αντίφαση. Μια προτεραιότητα δικαιωμάτων. Όλο και συχνότερα τα δικαιώματα αποχωρίζονται από το δίκιο ή το άδικο και καταλήγουν να διεκδικούνται με βάση την επιλογή, το γούστο, ακόμη και την ιδιότυπη μόδα.

Οι δημοσιογράφοι βάζουν τελεία και κατεβαίνουν με τα κόμματα

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η δημοσιογραφία μπορεί να σε οδηγήσει παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις έγκαιρα, λέει ένα παλιό αξίωμα του επαγγέλματος. Ο πιο ανοιχτός δρόμος είναι αυτός προς την πολιτική. Μπορεί όμως ο δημοσιογράφος, αυτός που ως χθες εμφανιζόταν πως είναι ανεξάρτητος, αντικειμενικός και ουδέτερος, να γίνει ξαφνικά κομματικό υποστύλωμα και πολύ περισσότερο υποψήφιος κόμματος;

Προσωπικά προτιμώ τον δημοσιογράφο στο δημοσιογραφικό γραφείο και πολύ περισσότερο στο πεζοδρόμιο. Αλλά η άποψη που θέλει τον δημοσιογράφο σε πολιτική ουδετερότητα, ούτε ειλικρινής είναι ούτε πραγματική. Δεν υπάρχουν ουδέτεροι δημοσιογράφοι, όπως δεν υπάρχουν άνθρωποι απαλλαγμένοι από τις επιρροές της κοινωνίας, της οικογένειας, της προσωπικής οπτικής γωνίας.

Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η νομιμότητα και η απόδοση δικαιοσύνης είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Νομιμότητα είναι η απαίτηση να συμμορφωθείς με έναν νόμο τον οποίο έχει φτιάξει η κυβέρνηση, ο οποίος μπορεί να προβλέπει πως το κράτος λειτουργεί με τρόπο που να ευνοεί για παράδειγμα φορολογικά τους πλούσιους. Δικαιοσύνη από την άλλη, είναι να θεσμοθετούνται όλα εκείνα τα μέτρα που εγγυώνται ότι οι πολίτες δεν θα αδικούνται και θα αντιμετωπίζονται με ισότητα. Στην περίπτωση δηλαδή του νόμου που λέγαμε πως κάνει η κυβέρνηση, δικαιοσύνη είναι να αντιμετωπίζονται με αίσθηση δικαίου και ισότητα όλοι οι πολίτες.

Η γαλαντόμος κυβέρνηση

3.bp.blogspot.com

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Μα θα πέσει η κυβέρνηση για το γάλα;» ήταν η ανησυχία του Μαξίμου, την οποία προωθούσε στους αντάρτες του γάλακτος.  Κοιτάξτε τώρα πόσο εκθέτει την κυβέρνηση αυτό το ερώτημα αν αντιστραφεί: «μα καλά είναι δυνατόν η κυβέρνηση να διακινδυνεύει να πέσει για το γάλα; Γιατί το κάνει αυτό, ποιόν τελικώς εξυπηρετεί;»

Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έγινε καμιά επανάσταση του γάλακτος, καθότι οι κυβερνητικοί βουλευτές, με διάφορες προφάσεις, επέστρεψαν ως αρνάκια γάλακτος στο κυβερνητικό μαντρί. Η κρίση του γάλακτος αποδεικνύει δύο πράγματα: