Μήπως πριν πάρουμε την Πόλη, να πάρουμε πρώτα την Ελλάδα;

Με αφορμή την ένταση στις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας, φούντωσαν πάλι οι προφητείες και οι μύθοι που θέλουν τους Έλληνες να παίρνουν την Κωνσταντινούπολη, αφού θα ξεμαρμαρώσει ο άγγελος τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και αυτός θα μπει στην Πόλη και θα πάει καροτσάκι 15 εκατομμύρια Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.

Προσωπικά, δεν έχω καμία αντίρρηση να πάρουν οι Έλληνες την Πόλη. Όποιος θέλει να πάρει την Πόλη, να πάει να την πάρει.

Αναρωτιέμαι, όμως, αν θα μπορούσαμε, πριν πάρουμε την Πόλη, να πάρουμε πρώτα την Ελλάδα.

Aντίβαρο στον φόβο

Του Πέτρου Πιζάνια

Μια ωραία ιστορία λέει πως ο Λουκάς Νοταράς, διοικητής της Κωνσταντινούπολης την περίοδο της πολιορκίας από τους Οθωμανούς, αν και φιλο-οθωμανός ο ίδιος, πριν από την εκτέλεσή του απαίτησε να αποκεφαλιστούν οι δύο γιοι του ώστε να μη βρεθούν στο χαρέμι του Πορθητή. Ιστορίες ανυπέρβλητου θάρρους, σπάνιες εξαιρέσεις, των οποίων μια άλλη όψη είναι πως οι ατομικοί ηρωισμοί είναι συχνά αποτέλεσμα απελπισίας. Οι πραγματικοί άνθρωποι κατά κανόνα φοβούνται λίγο ή πολύ. Αυτός είναι ο ιστορικός κανόνας. Και για τούτο η μεγάλη πλειονότητα παραχωρεί ευχαρίστως την εξουσία σε ελάχιστους. Οι πολλοί αποσύρονται στα καθημερινά τους έργα, στις μικρές χαρές, το πολύ στις φιλοδοξίες τους. Υπάρχουν ιστορίες φόβου που ώθησαν σε ταύτιση με τον θύτη οι οποίες προκαλούν σύγκρυο. Οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι Τσιγγάνοι έσκαβαν οι ίδιοι τους μαζικούς τάφους τους, ορισμένοι επιτηρούσαν ως άλλοι αστυνομικοί την ουρά των συνανθρώπων τους που ανέμεναν το εκτελεστικό απόσπασμα ήσυχοι σαν να περίμεναν για ψωμί στον φούρνο, και στο τέλος κάθονταν και οι επιτηρητές στο χείλος της τάφρου για να τους θερίσουν τα πολυβόλα των ναζί. Το ίδιο γινόταν και στις ατελείωτες ουρές αναμονής για τους θαλάμους αερίων. Ο φόβος εξαλείφει ολοκληρωτικά το υποκείμενο, τόσο ώστε να ταυτίζεται με τον θύτη του. Σήμερα, κάποιοι άνεργοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι που ψηφίζουν κυβερνητικά κόμματα δεν απέχουν από εκείνον που προσφέρει το σκοινί στον δήμιό του. Ο φόβος επειδή είναι μαζικό φαινόμενο είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί και οι ατομικές του εκφάνσεις δηλώνουν πόσο αφόρητο, συντριπτικό είναι το φορτίο για τον καθένα μόνο του. Για παράδειγμα, ο συμπολίτης μας ή ο μετανάστης που κοιμάται σε ένα χαρτόκουτο, ή ο άλλος που με σκυμμένο το κεφάλι κρατάει ένα κομμάτι χαρτόνι που γράφει ΠΕΙΝΑΩ. Αλλά και σε εκείνον ή εκείνη χωρίς εξωτερικά γνωρίσματα φτώχειας που περπατάει και μιλάει με τα φαντάσματά του, αλλοπαρμένος από το συντριπτικό βάρος.

Πρωτεύουσά μας η Κωνσταντινούπολη

by Skouliki Tom

Νέο μέτωπο άνοιξε σήμερα μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τη δήλωση του υποψήφιου ευρωβουλευτή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Στέλιου Κούλογλου, ο οποίος, μιλώντας σε ενημερωτικό portal της ΠΓΔΜ, είπε ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ως Υπουργός Εξωτερικών το 1992, ευθύνεται για τη διόγκωση του θέματος της ονομασίας των Σκοπίων, γιατί ήθελε να κάνει καριέρα εκμεταλλευόμενος εθνικά ζητήματα.

Μάλιστα, ο Στέλιος Κούλογλου πρόσθεσε ότι ο ίδιος αποκαλεί τη Μακεδονία με το όνομά της, δηλαδή Μακεδονία, ενώ όταν πάει γήπεδο αποκαλεί τους οπαδούς του ΠΑΟΚ με το δικό τους, δηλαδή Βούλγαρους.

Απαιτητικοί δανειστές κι ένα χρεοκοπημένο κράτος

Κωνσταντινούπολη, 19ος αιώνας. Επιστολικό δελτάριο

Του Χρήστου Γραμπόβα

Το 1850 το οθωμανικό κράτος είχε βρεθεί στα πρόθυρα της διάλυσης, αφού τις εθνικές επαναστάσεις και τους πολέμους με τις Μεγάλες Δυνάμεις είχε συνοδεύσει η οικονομική καθίζηση. Το φεουδαρχικό οικονομικό σύστημα που επικρατούσε επί αιώνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια, ενώ ο καπιταλισμός δεν είχε κάνει παρά μόνο κάποια δειλά βήματα με μια αστική τάξη που τότε μόλις άρχιζε να αναπτύσσεται. Ταυτόχρονα, η Βιομηχανική Επανάσταση που λάμβανε χώρα κυρίως σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική και η συνεπακόλουθη έκρηξη του διεθνούς εμπορίου επέτειναν την ανάγκη για μεγάλες αλλαγές.

Οι μπελάδες του Ερντογάν

“Αυτό το πράγμα που ονομάζουν κοινωνικά δίκτυα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια πηγή προβλημάτων για την σημερινή κοινωνία” είπε ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν τη δεύτερη μέρα των συγκρούσεων σε δεκάδες τουρκικές πόλεις. “Υπάρχει ένας μπελάς που λέγεται Twitter. Από εκεί εκβάλουν απίστευτα ψέματα” συμπλήρωσε. Ανακοίνωση που ήρθε μετά από τις ηρωικές νίκες των διαδηλωτών απέναντι σε δολοφονικές αστυνομικές επιθέσεις.

Όταν νομίζεις ότι ο κόσμος σου ανήκει, ένα μικρό πάρκο μπορεί να αναδείξει μια οθωμανική γύμνια σουλτανικών διαστάσεων.

Σεπτεμβριανά(1955)(ωραίο σενάριο για τούρκικο σήριαλ ε;)

Με τον όρο Σεπτεμβριανά εννοούμε το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης Menderes, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης(06-07/09/1955).

Αποτέλεσμα, οι 100.000 Έλληνες που ζούσαν εκείνη την περίοδο στην Πόλη να συρρικνωθούν σταδιακά και σήμερα μόλις και μετά βίας να ξεπερνούν τις 2.000. Τη γειτονική χώρα κυβερνούσε(1955) ο Adnan Menderes-«πρώιμος Erdogan»- και το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Menderes έπαιζε αρκετά το μουσουλμανικό χαρτί, προκαλώντας εκνευρισμό στο κεμαλικό κατεστημένο της χώρας. Το αποδεικνύουν και τα χιλιάδες τζαμιά που κτίστηκαν επί πρωθυπουργίας του. Η οικονομική κατάσταση στην Τουρκία δεν ήταν ανθηρή, ενώ ο εθνικιστικός πυρετός ανέβαινε, καθώς οι Ελληνοκύπριοι διεκδικούσαν την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα.

«ΝΤΡΟΠΗ» Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟ 1955

 

πηγή: ethnos.gr

«Δικαίωμα που απορρέει από τη Συνθήκη της Λοζάνης» είναι η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, Χουσεΐν Τσελίκ, ο οποίος αντιτάχθηκε στο επιχείρημα της «αμοιβαιότητας» που θέτει η Άγκυρα. Οι δηλώσεις Τσελίκ αποκτούν πρόσθετο ενδιαφέρον, με δεδομένη την επίσκεψη που θα πραγματοποιήσει σήμερα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ο επικεφαλής της τουρκικής Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.

Σε συνέντευξή του στην τουρκική εφημερίδα «Ραντικάλ», ο Χουσεΐν Τσελίκ δήλωσε ότι «δεν έχουν καμία ισχύ τα επιχειρήματα που τάσσονται εναντίον της επαναλειτουργίας. Ζητούν την ίδρυση σχολής μέσης εκπαίδευσης που θα υπάγεται στο υπουργείο Παιδείας, πράγμα που είναι πέρα για πέρα λογικό. Όσο ασκούσα καθήκοντα υπουργού Παιδείας, θα μπορούσα να ανοίξω τη σχολή σε 24 ώρες αν δεν υπήρχαν οι αντιρρήσεις των κρατικών μηχανισμών και είχα τη δικαιοδοσία». Υπογράμμισε, παράλληλα, ότι «δεν απαιτείται νέος νόμος» και ότι «αρκεί μια απόφαση».