Στηριζόμασταν σε ώμους πολιτικών νάνων…

Του Αποστόλη Φωτιάδη

Είναι μια καλή στιγμή αυτή να θυμηθεί κανείς μια λεπτομέρεια της ιστορίας. Την δημόσια υποστήριξη της Μερκελ προς τον Ερντογαν μέρες πριν τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 2015. Ήταν οι δεύτερες εκλογές μετά τον Ιούνιο και την αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης και καθοριστικές για το εάν το μέτωπο Κούρδων, κοσμικών, αριστερών εκφραζόμενο κυρίως με το σημαντικό ποσοστό του HDP στις πρώτες εκλογές, θα μπορούσε να προβάλει σημαντικό ανάχωμα στις φιλοδοξίες του για Προεδρικό σύστημα με υπερ-συσσώρευση εξουσιών στα χέρια του.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΧΘΡΟΣ…

«Η μεγάλη οικονομική επιτυχία της Κίνας απαιτεί διαρκή υπομονή καθώς και την επίγνωση από την χώρα στο ότι όποιος βιάζεται στα πολιτικά θέματα σκοντάφτει στα κοινωνικά. Η καλύτερη πολιτική προοπτική για την Κίνα στο εγγύς μέλλον είναι να γίνει κύριος εταίρος της Αμερικής στο να συμπεριλάβει όλο εκείνο το παγκόσμιο χάος που εξαπλώνεται προς τα έξω (και προς τα βορειοανατολικά) από Μέση Ανατολή. Αν δεν αναχαιτιστεί, οι νότιες και ανατολικές περιοχές της Ρωσίας θα επηρεαστούν, όπως και τα δυτικά τμήματα της Κίνας. Οι στενότερες σχέσεις μεταξύ Κίνας και των νέων δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας, τα μεταβρετανικά μουσουλμανικά κράτη στην Νοτιοανατολική Ασία (κυρίως το Πακιστάν) και ειδικά το Ιράν (λόγω των στρατηγικών του προσόντων και της οικονομικής του σημασίας) είναι οι φυσικοί στόχοι της παγκόσμιας σινο-αμερικανικής συναντίληψης». 

Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, Προς μια παγκόσμια επανευθυγράμμιση

Στη Βρετανία το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος δείχνει την έξοδο από την ΕΕ.

Στην Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, μετά από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, ο αρμόδιος υπουργός εξωτερικών Τσαβούσογλου υπαινίσσεται σε δηλώσεις του ότι η στρατιωτική βάση του Ιντζιρλίκ, απ’ όπου επιχειρούν νατοϊκές δυνάμεις, μπορεί να διατεθεί και στις ρωσικές.

Θέλουν υποταγή της Ελλάδος: Η αμφισβήτηση της κυριαρχίας των δανειστών

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ

 

Του Κώστα Βενιζέλου

Η απόσταση που χωρίζει τους δανειστές από την Ελλάδα είναι μεγάλη. Οι πρώτοι επιμένουν να θέλουν να εξευτελίσουν τη χώρα και τον Πρωθυπουργό, χωρίς να τους νοιάζει το αποτέλεσμα.

Το κυρίαρχο δόγμα του διευθυντηρίου είναι να επιβάλλει τις πολιτικές στους λαούς, κυρίως του νότου, ώστε να διατηρούν τον πλήρη έλεγχο. Στην περίπτωση της Ελλάδας  ενδιαφέρονται περισσότερο να τελειώσουν με την «πολιτική ανορθογραφία», τον «ταραξία», Τσίπρα. Θέλουν να μην επεκταθεί ο «ιός» και σε άλλες χώρες καθώς αυτό θα δημιουργούσε κύμα αμφισβήτησης των κυρίαρχων σήμερα πολιτικών. Κοντολογίς, το στοίχημά τους δεν είναι να βρουν λύση και να δώσουν μια διέξοδο στην Ελλάδα, αλλά να μην αμφισβητηθεί η παντοδυναμία του διευθυντηρίου και οι  πολικές της λιτότητας. Είναι προφανές και από την πρόταση που υπέβαλαν οι δανειστές προς την Ελλάδα, χωρίς να κοιτάξουν ποσώς την ελληνική, ότι αυτή χαρακτηρίζεται εν πολλοίς από την προσπάθεια επιβολής ακραίων μέτρων λιτότητας. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να αποδεχθεί μια τέτοια πρόταση, καθώς θα αυτοαναιρεθεί, επιμένουν σε μια μονόδρομη και αδιέξοδη πορεία για την Ελλάδα. Είναι ακόμη σαφές πως ο Σόιμπλε μεθοδεύει, σπρώχνει την Ελλάδα να μην πληρώσει τις δόσεις της, γεγονός που θα συνιστούσε πολιτική χρεοκοπία της χώρας ( για νομική κλπ χρειάζεται μια διαδικασία δυο τουλάχιστον μηνών). Αυτό θα προκαλούσε πανικό και η κατάσταση θα χειροτέρευε.  Δεν θέλει, πάντως, το διευθυντήριο να χρεοκοπήσει η Ελλάδα καθώς θα έχαναν τον έλεγχο. Να την υποτάξει θέλει.

Ο Σύριζα της σύνεσης και το δόγμα της κυριαρχίας

Του Αποστόλη Φωτιάδη

Πριν από περίπου δυο χρόνια,τέσσερις άνθρωποι συναντήθηκαν σε ένα εστιατόριο στο Κουκάκι που σήμερα δεν λειτουργεί πια. Κουβέντιασαν για το πως η κρίση σε έναν βαθμό περιγράφεται με όρους επικοινωνίας και πως θα μπορούσε αυτή η τακτική επικοινωνιασμού συγκροτημένων συμφερόντων να αιχμαλωτιστεί, χειραγωγηθεί, χρησιμοποιηθεί, για να αλλάξει την ατζέντα. Ήταν αν μη τι άλλο μια προχωρημένη κουβέντα, από την οποία δεν βγήκε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Παρότι το εγχείρημα κρίθηκε ενδιαφέρον από όλους, υπήρξε συναίνεση ότι έλειπαν οι ελάχιστοι πόροι και η κρίσιμη μάζα για να το πραγματοποιήσει. Οι τέσσερις επέστρεψαν στις ασχολίες τους. Πριν φύγει ο ένας από αυτούς, αυτός που σήμερα είναι και πιο κοντά στον Σύριζα, εξήγησε για ποιο λόγο το ρίσκο της υποστήριξης του Συριζα είναι μονόδρομος και ότι πέρα από τον πόλεμο που αντιμετωπίζει το κόμμα από εξωτερικές δυνάμεις, συγχρόνως συντηρεί και μια διάσπαση εν υπνώσει. Άλλη συνάντηση δεν υπήρξε, αλλά τα λόγια έμειναν.

Los buitres: Η Αργεντινή είναι μία μόνο ψηφίδα

Η επαπειλούμενη ιδιότυπη χρεοκοπία της Αργεντινής, που τόσο εξάπτει τα πνεύματα στην πτωχή Ελλάδα, προσθέτει τη δική της αστάθεια σε ένα διεθνές σκηνικό ήδη αβέβαιο, σκοτεινό, ασταθές. Η απόφαση του δικαστή της Νέας Υόρκης Τόμας Γκρίεζα, που υποχρεώνει την Δημοκρατία της Αργεντινής να πληρώσει στο κερδοσκοπικό fund NML το 100% της αξίας των αργεντίνικων ομολόγων που διακρατά, κατά προετεραιότητα έναντι των αναδιαρθρωμένων πιστωτών, έβαλε φωτιά στις διεθνείς χρηματαγορές αλλά και κλόνισε τη διακρατική πίστη.

Το χρέος ως εργαλείο κυριαρχίας

Του Θανάση Γιαλκέτση

Η Ιστορία καταδεικνύει ότι το καλύτερο μέσο για να δικαιολογούν σχέσεις που βασίζονται στη βία, για να τις κάνουν να θεωρούνται ηθικές, είναι να τις μεταφράζουν με όρους χρεών, αναφέρει ο ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Ντέιβιντ Γκρέιμπερ .

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Αμερικανού ανθρωπολόγου Ντέιβιντ Γκρέιμπερ «Χρέος. Τα πρώτα 5.000 χρόνια» (Στάσει Εκπίπτοντες, 2013). Γεννημένος το 1961, ο Γκρέιμπερ ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ από το 1998 ώς το 2007, ενώ σήμερα διδάσκει στο London School of Economics. Παραγωγικός συγγραφέας, πολιτικός ακτιβιστής και θεωρητικός του αναρχισμού, ο Γκρέιμπερ συμμετείχε ενεργά στο κίνημα Occupy Wall Street. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «Le Nouvel Observateur».

Ο άνθρωπος πέθανε… Σςςςςς…

Η Ελλάδα είναι ένα γιγάντιο στρατόπεδο εξόντωσης!

Υπάρχουν κάποιοι (υπάρχουν;) αφελείς που συνεχίζουν να πιστεύουν πως όσα συμβαίνουν είναι απόρροια μιας περαστικής οικονομικής κρίσης. Κάτι σαν εποχιακή γρίπη, που θα κάνει τον κύκλο της και θα φύγει.

Υπάρχουν και οι άλλοι, οι πιο κυνικοί, που πιστεύουν ότι όλα αποσκοπούν στην αρπαγή του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου. Πόσο γελασμένοι είναι κι αυτοί…>

Το κίνητρο των λίγων που μετατρέπουν τον κόσμο ολόκληρο σε αποικία τους δεν είναι ο πλούτος ούτε η απληστία. Έχουν περισσότερο χρήμα απ’ όσο θα μπορούσαν να ξοδέψουν σε δέκα ζωές, αυτοί και οι απόγονοι τους.

Το κίνητρο τους είναι ίδιο με εκείνο των σίριαλ-κίλερ και των βιαστών: Έλεγχος, κυριαρχία, χειριστικότητα…

Δε θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη τους, θέλουν να οριστικοποιήσουν την κυριαρχία τους.