Κορωνοϊός: Στο χρηματιστήριο της αγοράς η υγεία μας και αυτοί κουνάνε το δάχτυλο

Το «δόγμα» Σόιμπλε στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης: Τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων πολυτιμότερα από την υγεία του λαού

Ηταν 13 Ιουνίου όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης με φόντο το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης …άπλωνε  το αφήγημα της επανεκκίνησης της οικονομίας στην εποχή του Covid – 19 και του success story του ελληνικού καλοκαιριού.

Δύο μήνες μετά με τα κρούσματα του κορωνοϊού να χτυπούν τριψήφια νούμερα, ο Μητσοτάκης μαζί με όλη την κυβέρνηση του αναλαμβάνουν το ρόλο του …«ιεροκήρυκα», κουνώντας το δάκτυλο στον ελληνικό λαό περί «ατομικής ευθύνης». Στοχοποιούν τη νεολαία που είναι …«ανεύθυνη» και σπέρνει τον ιό.

Τα ιδιωτικά νοσοκομεία έχουν επιτάξει την κυβέρνηση

Τριάντα εκατομμύρια ευρώ θα δαπανήσει το Υπουργείο Υγείας για την πραγματοποίηση τεστ για τον κορονοϊό από ιδιώτες τη στιγμή που σχετικά αιτήματα δημοσίων φορέων αγνοούνται από την κυβέρνηση.

H δαπάνη που εγκρίθηκε την Τρίτη ως επιχορήγηση από το Υπουργείο Υγείας στον ΕΟΠΥ αφορά στην «αποζημίωση ιδιωτικών θεραπευτηρίων – κλινικών, καθώς και ιδιωτών για την πραγματοποίηση κλινικού και εργαστηριακού ελέγχου, στο πλαίσιο της υλοποίησης μέτρων για την αποφυγή και τον περιορισμό της διάδοσης του κορωνοϊού».

Το κόστος, αναφέρει το TVXS «είναι τεράστιο και δίνεται σε ιδιώτες ενώ υπάρχουν πολλά εργαστήρια σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα που διαθέτουν την υποδομή για κάτι τέτοιο, σε κόστος τουλάχιστον στο 1/5 σε σχέση με τα ιδιωτικά κέντρα. Μάλιστα, επιβεβαιωμένες πληροφορίες του Τvxs.gr αναφέρουν ότι αρκετά από αυτά έχουν ήδη ζητήσει με δική τους πρωτοβουλία να συνεισφέρουν και αγνοούνται από την κυβέρνηση».

Υπενθυμίζεται ότι την ίδια στιγμή η κυβέρνηση θα καταβάλει διπλάσια αποζημίωση στις ιδιώτες που θα διαθέσουν κρεβάτια ΜΕΘ από τις κλινικές τους: Από 800 ευρώ στα 1600 ευρώ ημερησίως.

Πέντε μήνες μετά το Μάτι, «τακτοποιούν» αυθαίρετα…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Ένα χρόνο πριν από τις φωτιές στο Μάτι προχωρούσαν σε εξαγγελίες για τα αυθαίρετα.

Oι φίλοι τους (Εφ.Συν, 9/6/2017) τις διαφήμιζαν έτσι:

Ενα χρόνο αργότερα ήρθε η τραγωδία. Τότε “ξέχασαν” τι έλεγαν ένα χρόνο πριν και επέλεξαν την τακτική του «μην κάνετε κριτική, δεν είναι της ώρας» (https://www.imerodromos.gr/skasmos-eseis-zagaria-toy-nikoy-mpogiopoyloy/) για να ακολουθήσει το «όλοι μαζί τα κάψαμε» (ενδεικτικές οι τότε δηλώσεις Καμένου: https://www.imerodromos.gr/den-yparchei-patos/).

Εν τούτοις, λίγες μέρες μετά την καταστροφή στο Μάτι, μετέτρεψαν την ανάγκη σε φιλοτιμία και είδαμε τον Τσίπρα να εμφανίζεται για να δηλώσει ότι θα βάλουν – και αυτοί – το μαχαίρι στο κόκαλο.

Θυμηθείτε και θαυμάστε τις εξαγγελίες του Τσίπρα αμέσως μετά την καταστροφή στο Μάτι:

Και τώρα, λοιπόν, μόλις πέντε μήνες από την τραγωδία στο Μάτι και από εκείνες τις διακηρύξεις περί «τέλους στην αυθαιρεσία», έρχονται οι «κατοικούμε στα λόγια μας» για να ανακοινώσουν τι;;;; Νομοσχέδιο για την τακτοποίηση, λέει, αυθαιρέτων για κτίσματα που είναι μέσα ακόμα και σε δασικές εκτάσεις!!!

Προωθούν νομοσχέδιο που η εφημερίδα «Αυγή» (7/12/2018) το περιγράφει έτσι (εδώ το δημοσίευμα):

Αυτοί που τώρα διαφημίζουν «τακτοποιήσεις», είναι οι ίδιοι που στις 24 Αυγούστου έλεγαν αυτά:

Αυτές είναι οι «αθώες περιστερές» που με θράσος χιλίων πιθήκων και για να αποσείσουν ευθύνες, επιχείρησαν την ώρα της τραγωδίας στο Μάτι να κρυφτούν επικαλούμενοι, τι; Μα την ίδια αυθαιρεσία που και οι ίδιοι υπηρετούν και που – οι ίδιοι – διαφημίζονται σαν οι καλύτεροι διεκπεραιωτές της!

Την αυθαιρεσία που την «τακτοποίησή της», όπως και οι προηγούμενοι έτσι κι αυτοί, την κάνουν προεκλογική τους σημαία. Και πότε μάλιστα; Μόλις πέντε μήνες μετά το κακό στο Μάτι.

    Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τσίπα.

***

 Υστερόγραφο 1: Ο “τακτοποιητής” αυθαιρέτων – ένας ακόμα – είναι ο ίδιος που σε μια έκρηξη ευφυίας των κειμενογράφων του, θέλοντας να αυτοανακηρυχθεί σε υπόδειγμα… «συνέπειας» (!), είπε την περασμένη βδομάδα τούτο το επικολυρικό: «Εμείς κατοικούμε στα λόγια μας»…

Απολαύστε:

Υστερόγραφο 2: Οι “κατοικούμε στα λόγια μας” διαπράττουν τη μια αθλιότητα πάνω στην άλλη. Τι έκαναν ενώ ακόμα έκαιγαν οι στάχτες στο Μάτι; Πάτησαν σε πραγματικές αλήθειες για να καλύψουν δικές τους αβελτηρίες. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των διαρκών αναφορών τους στα αυθαίρετα, στην άναρχη δόμηση και ρυμοτομία στις περιοχές που επλήγησαν. Λέγαμε, τότε, ότι θα είχαν, όντως, δικαίωμα να επικαλούνται την αυθαιρεσία, αλλά μόνο σε μια περίπτωση: Εφόσον αυτοί θα είχαν έρθει, αν όχι για να αντιμετωπίσουν τον ψηφοθηρικό κατσαπλιαδισμό, τουλάχιστον για να μην τον αναπαραγάγουν. Και τι είδαμε; Οτι όχι μόνο ένα μόλις χρόνο πριν οι κυβερνώντες και ο φιλικός τους Τύπος πανηγύριζαν με έξαλλο και επιδεικτικό τρόπο για την δική τους – πια – σχέση με την αυθαιρεσία, μα και ότι μόλις 5 μήνες μετά την τραγωδία γίνονται προεκλογικοί σημαιοφόροι της ίδιας αυθαιρεσίας που 5 μήνες πριν την επικαλούνταν σαν άλλοθι για να αποσείσουν τις ευθύνες τους ! 

 Υστερόγραφο 3: Τότε, τις μέρες της τραγωδίας, είχαμε σημειώσει τα παρακάτω. Τα επαναλαμβάνουμε υπογραμμισμένα:

«Τα κυβερνητικά φερέφωνα από την έναρξη της τραγωδίας επιδίδονται στην τακτική «όποιος μας κάνει κριτική, είναι με τους άλλους». Τα πιο ασπόνδυλα εξ αυτών, σε ένα ρεσιτάλ νέο-πασοκικού «ήθους» της δεκαετίας του ’80, στην προσπάθεια τους να «τρουπώσουν» ακόμα βαθύτερα στην αγκάλη των ανωτέρων τους, ανέλαβαν να συκοφαντήσουν κάθε φωνή κριτικής σαν συμπόρευση με τον Μητσοτάκη, με τον Μαρινάκη κοκ. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει το αυθαίρετο του ταξικά ανίσχυρου να γίνεται άλλοθι για την αυθαιρεσία της βίλας και της πισίνας. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει ψηφοθηρικός κατσαπλιαδισμός. Αυτοί που στο όνομα της κουβαρντάδικης “τακτοποίησης” του αυθαίρετου, που αποτελεί σύμπτωμα της Ελλάδας της ταξικής περιθωριοποίησης των αδύναμων και ταυτόχρονα “αλεξικέραυνο” για την αυθαιρεσία των πατρικίων, αναπαραγάγουν το σύστημα της αυθαιρεσίας των ισχυρών και διαφημίζουν κιόλας την… ταξική μεγαθυμία του! Σημαιοφόροι αυτού του «αριστερού» – άμα τε και «κομμουνιστικού» (!) – «ήθους» σπρώχνονται να ανακηρυχτούν τα σώγαμπρα του ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό. Ειδικά για σώγαμπρα».  

Ημεροδρόμος

Η «αριστοτεχνική» ζημιά του Νίκου Κοτζιά

Του Δημήτρη Μηλάκα

Αντιμέτωπος με μια σοβαρή ζημιά που άφησε πίσω του (σκόπιμα; από άγνοια;) ο Νίκος Κοτζιάς βρέθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά την πρώτη του σύσκεψη (και με την ιδιότητα του Υπουργού) στο Υπουργείο Εξωτερικών. Η δημοσιοποίηση των «έτοιμων προεδρικών διαταγμάτων» για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια που ανακοίνωσε φεύγοντας ο  πρώην ΥΠΕΞ και την οποία χειροκρότησε  (προφανώς από άγνοια) κατά την τελετή παράδοσης παραλαβής ο πρωθυπουργός πρόσθεσαν στην ελληνική διπλωματία προβλήματα τα οποία δεν είναι έτοιμη να τα αντιμετωπίσει.

Οι γενικές ανακοινώσεις του Νίκου Κοτζιά για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στη δυτική Ελλάδα μέχρι και τα Αντικύθηρα (το δυτικό τμήμα των χωρικών του υδάτων έχει να κάνει με το Ιόνιο, το ανατολικό του με το Αιγαίο) προκάλεσαν την αναμενόμενη αντίδραση της Τουρκίας. Ο Ελληνας πρεσβευτής στην Αγκυρα κλήθηκε στο τουρκικό ΥΠΕΞ το οποίο υπενθύμισε την  νομοθετημένη εξουσιοδότηση της τουρκικής βουλής προς την κυβέρνηση να κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα (casus belli)  αν προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων. 

Με μια λέξη: Αμερικανοτσολιάδες

του Νίκου Μπογιόπουλου

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Για την ακρίβεια αρκούν (και περισσεύουν) τα ίδια τα δικά τους τα λόγια. Λόγια που (σπανίως συμβαίνει στην περίπτωσή τους)  εναρμονίζονται πλήρως με τα έργα τους.

• Ο,τι ακολουθεί είναι από τον Μάη του 2015. Δηλαδή από την πρώτη κιόλας περίοδο (την… κολοκοτρωνέικη ακόμα) της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Τότε ήταν που για πρώτη φορά μετά το 1974 υπήρξε κυβέρνηση που τόλμησε να θέσει θέμα δημιουργίας νέας αμερικανονατοικής βάσης στην Ελλάδα! Καμία άλλη κυβέρνηση μέχρι τότε δεν είχε τολμήσει κάτι παρόμοιο. Το έκανε η κυβέρνηση του Τσίπρα. Απολαύστε:

Αντέχει λιγότερο από όσο ένας πρωθυπουργός

Του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη

Είναι πέρα από βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός έχει μπερδέψει το μπάχαλο του σχολείου και του πεζοδρόμιου με τα καθήκοντά του και τις υποχρεώσεις του. Η χτεσινή θεατρική επίσκεψη στο Μάτι το αποδεικνύει περίτρανα. Αγνοεί τον υπ’ αριθμόν ένα κανόνα που καθορίζει τη θέση του: Ότι δεν υπάρχει ως φυσικό πρόσωπο. Επομένως δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως τέτοιο. Έχει αυξημένες υποχρεώσεις είτε του αρέσει είτε όχι.

Πηγές του πρωθυπουργικού μεγάρου διέσπερναν χτες το πρωί ότι ο πρωθυπουργός επισκέφτηκε το Μάτι γιατί ήθελε ο ίδιος, ιδιωτικά, να δει τον τόπο και το μέγεθος της καταστροφής. Είναι προφανές ότι ούτε οι πηγές του μεγάρου ξέρουν ότι ο πρωθυπουργός θα ξαναμπορέσει να συμπεριφερθεί, να μιλήσει και να ζήσει ιδιωτικά όταν πάψει να είναι πρωθυπουργός.

Ευρωβαρόμετρο 2017: Οι Έλληνες τα βλέπουν όλα “μαύρα” και δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση

Με «μαύρα» χρώματα περιγράφουν το προσωπικό τους μέλλον αλλά και την κατάσταση της οικονομίας οι Έλληνες στο Ευρωβαρόμετρο της άνοιξης του 2017 που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη.

Παράλληλα εκφράζουν την σχεδόν καθολική έλλειψη εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Συγκεκριμένα το 98% των Ελλήνων δηλώνει ότι η κατάσταση της οικονομίας είναι τελείως κακή (αύξηση 1% σε σχέση με το Ευρωβαρόμετρο του φθινοπώρου του 2016). Αντίστοιχη απαισιοδοξία καταγράφεται και στην ερώτηση για την οικονομική κατάσταση των ελληνικών νοικοκυριών με επτά στους 10 να τη χαρακτηρίζουν τελείως κακή ενώ το 49% απαντά ότι τελείως κακή είναι η προσωπική του επαγγελματική κατάσταση.

Το Παρελθόν του Παρόντος μας και ο Λουκάς Παπαδήμος

Του Κώστα Λουλουδάκη

Η λαϊκή κυριαρχία που επιτάσσει το Σύνταγμα είναι στην πραγματικότητα κυριαρχία μιας οικονομικής ολιγαρχίας επί του λαού. Όπως χαρακτηριστικά εκφραζόταν ο Αλ. Σβώλος, η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί «ένα των μύθων του νεωτέρου δημοσίου βίου, απλάς προλήψεις[…]πλάσματα χωρίς περιεχόμενον». Πίσω από την τυπική ισότητα και τη δημοκρατία υπάρχουν σχέσεις ανισότητας, σχέσεις εκμετάλλευσης, οι οποίες φαλκιδεύουν τη δημοκρατία, την καθιστούν μορφή κυριαρχίας μιας οικονομικής ολιγαρχίας. Οι σχετικές επισημάνσεις του Αλ. Σβώλου αποκτούν επικαιρότητα: «Όχι μόνον, άλλως τε, δεν υπάρχει Λαός ως «σύνολον» ή «ενότης», αλλά τουναντίον σχηματίζονται και διακρίνονται βαθμηδόν και σαφέστερον μόνον ομάδες, τάξεις και στρώματα κοινωνικά, αντιτεταγμένα προς άλληλα, απορροφώντα εντός εαυτών τα άτομα» (Α. Σβώλος: Προβλήματα του έθνους και της δημοκρατίας, τ. Α’, Αθήνα, εκδ. Στοχαστής, 1972, σελ. 95 επ. και του ίδιου, Νομικαί Μελέται, Αθήνα, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλου, σελ. 317. Δες και http://kaltsonis.blogspot.gr/2011/11/blog-post_4351.html).

Αγριεύει ο “έμφύλιος” της διαπλοκής

Της Ντίνας Χαριτάτου

Αδυσώπητη και μέχρι τελικής πτώσης είναι πλέον η σύγκρουση των εκπροσώπων της «παλιάς» και της «νέας» διαπλοκής, με αιχμή τις τηλεοπτικές άδειες και με ορόσημα την καταβολή της πρώτης δόσης του τιμήματος από τους «4» και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικράτειας για τη νομιμότητα της διαδικασίας. Τα χτυπήματα που επιχειρούν οι δύο πλευρές στοχεύουν στα «ζωτικά σημεία» του αντιπάλου, όπως φαίνεται και από τις δύο μηνύσεις που κατατέθηκαν την Παρασκευή, από τον Άλφα και από τη …ΝΔ, σε βάρος του Γ.Γ ενημέρωσης και επικοινωνίας και «παντός υπευθύνου», επισύροντας ακόμη και ισόβια κάθειρξη!

Η σύγκρουση αυτή -μεγάλο μέρος της οποίας εκτυλίσσεται παρασκηνιακά και «βρόμικα»- έχει προφανείς πολιτικές και οικονομικές πλευρές, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντοτε τα τελευταία 25 χρόνια, εξαιτίας της ύπαρξης του αμαρτωλού «τριγώνου» κυβέρνησης-ΜΜΕ-τραπεζών.
Ο χαρακτήρας της είναι δε αποφασιστικός, γεγονός που αναδεικνύεται και από την άμεση και ενεργό εμπλοκή σε αυτήν των «αρχιστράτηγων» του κάθε στρατοπέδου. Η (ασυνήθιστη) συνάντηση Τσίπρα-Στουρνάρα, της οποίας προηγήθηκε το ασφυκτικό πρέσινγκ της ΤτΕ στην Τράπεζα Αττικής για τη νέα της διοίκηση και η σχεδόν ταυτόχρονη έφοδος στην επιχείρηση της συζύγου του κεντρικού τραπεζίτη, είναι γεγονότα που υποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Η εκπαίδευση της δυστυχίας

Tου Αντώνη Παπαδόπουλου

Σύμφωνα με τον Τζον Ντιούι, «…ο απώτατος στόχος της εκπαίδευσης, δεν είναι η παραγωγή αγαθών, αλλά η παραγωγή ελεύθερων ανθρωπίνων όντων που οι μεταξύ τους σχέσεις θα διέπονται από όρους ισότητας…».

Η παραπάνω παραδοχή θα μπορούσε να ισχύει όχι μόνο για την τυπική γενική εκπαίδευση, αλλά σε όλα τα είδη εκπαίδευσης (κοινωνική, πολιτική, οικονομική, κτλ), όπως θα συνομολογούταν ως έτσι, τόσο από τους φίλους όσο και από τους πολέμιους της σκέψης αυτής, τουλάχιστον στην δημόσια-υποκριτική σφαίρα.

Δεν αποτελεί σκοπό του κειμένου αυτού η παράθεση μεθοδολογιών και πρακτικών, προκειμένου να επιτευχθεί η ελευθερία της σκέψης και της ισότητας στα πλαίσια της εκπαίδευσης, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Η κατάδειξη διαδικασιών που επιτυγχάνουν το ακριβώς αντίθετο, όπως δηλαδή συμβαίνει τα τελευταία τουλάχιστον 200 χρόνια στην ιστορία των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Δεν θα καταδείξω δηλαδή τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο που επικρατεί φανερά ή όχι, ότι η εκπαίδευση παντός είδους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επικράτηση και αναπαραγωγή της κυρίαρχης εξουσιαστικής ιδεολογίας (συνήθως αν όχι πάντα μιας μειοψηφικής προνομιούχας ελίτ).

Η επιβολή αυτής της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως συμβαίνει στην εκπαίδευση, χρησιμοποιεί θεωρητικά αλλά και πρακτικά εργαλεία. Ας επικεντρωθούμε σε κάτι που φαινομενικά φαίνεται άσχετο με τα της εκπαίδευσης.

Τις δεκαετίες του ΄70, ΄80, αλλά και μετά, κυρίως οι ΗΠΑ, επέβαλλαν μια σειρά από δικτατορίες και εμφύλιους σε διάφορα κράτη ανά τον κόσμο και ειδικότερα της Λατινικής Αμερικής (Γουατεμάλα, Σαλβαδόρ, Ονδούρα, κτλ) με κύριο αν όχι μοναδικό, το επιχείρημα της αποκατάστασης της δημοκρατίας στα κράτη αυτά, που βρισκόταν επίσημα ή όχι, κάτω από την επικυριαρχία του «κομμουνισμού», ή σε κράτη που δεν εξυπηρετούσαν τα οικονομικά της συμφέροντα.

Κύριος σκοπός της επιβολής αυτής, ήταν, ένα κλίμα χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς δημοκρατία, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, σε συνδυασμό πάντα με την επιβολή οικονομικής εξαθλίωσης και ανέχειας. Ως επακόλουθο, οι λαοί αυτοί εθίζονταν και «εκπαιδεύονταν» στο κλίμα του σκότους, όπου καθετί άλλο που θα ειχε την ψευδεπίγραφη αίσθηση του καλύτερου, θα ήταν μια ευχάριστη προσδοκία και εξέλιξη. Και βέβαια όλα αυτά, θα ήταν απολύτως καινοφανή και δικαιολογημένα, αν είχαν και την επικύρωση των παντός είδους διεθνών οργανισμών (π.χ. ΟΗΕ, Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, κτλ) όπως βέβαια πάντα συνέβαινε. Διότι η διεθνής επίσημη «νομιμοποίηση» της αδικίας και της απανθρωπιάς, έχει όπως και να το κάνει κανείς, ένα κύρος!

Έτσι η εγκαθίδρυση μέσω υποτιθέμενων ελεύθερων εκλογών, κυβερνήσεων, ή για την ακρίβεια ισχυρών οικονομικών ελίτ, φάνταζε στους λαούς αυτούς ως λύτρωση. Οι εκτελέσεις αντικαταστάθηκαν από την οικονομική εξαθλίωση, η δικτατορία από την δικτατορία των αγορών, και ο ακαριαίος θάνατος από τον αργό στην μέγγενη των κεφαλαιαγορών και της ανεργίας.

Και επειδή φυσικά, όσο μια κατάσταση τυγχάνει την αποδοχή της πλειοψηφίας, τόσο ισχυρότερη κοινωνικά είναι (όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης), δεν θα μπορούσε να εκλείπει από το οπλοστάσιο της κυρίαρχης τάξης, η τακτική-μεθοδολογία του «διαίρει και βασίλευε» (κοινωνικό αυτοματισμό τον λένε άλλοι).

Έτσι για παράδειγμα η μεγάλη δεξαμενή των άνεργων και εξαθλιωμένων εκπαιδευτικών, αντικαταστάθηκε από:  «Σύλλογος ωρομίσθιων εκπαιδευτικών», «Σύλλογος αναπληρωτών καθηγητών», «Σύλλογος ωρομισθίων εκπαιδευτικών σχολείων δεύτερης ευκαιρίας», «Σύλλογος αναπληρωτών – ωρομισθίων ΑΣΕΠ», και πάει λέγοντας. Άνθρωποι και συλλογικότητες με μοναδικό κοινό συμφέρον και πρόταγμα, την εργασία, αντικαταστάθηκαν από συλλόγους και γκρουπ υποτιθέμενων αντικρουόμενων συμφερόντων, με τις ευλογίες και την παρότρυνση βέβαια του κράτους. Ο παλιός δοσιλογισμός αντικαταστάθηκε από την σύγχρονη αντίληψη των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων. Κανιβαλισμός! Όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί στην κοινή πορεία της εργασιακής, προσωπικής και οικονομικής εξαθλίωσης. Η εκπαίδευση ενός ολόκληρου λαού στην αποχαύνωση, και στην αρπαχτή βρίσκει επιτέλους δικαίωση!

Ή όπως έλεγε ο Τζέιμς Μάντισον στις συζητήσεις για το σύνταγμα στην Αγγλία:

«…είναι ευθύνη της κυβέρνησης να προστατεύσει την μειοψηφία των πλουσίων εναντίον της πλειοψηφίας. Για να επιτευχθεί ο σκοπός αυτός, η πολιτική εξουσία θα έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια αυτών που κατέχουν τον πλούτο του έθνους. Δηλαδή στους ανθρώπους που συμμερίζονται επαρκώς τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και θα εγγυώνται ότι η εξουσία θα τα προστατεύει, ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι θα έπρεπε να περιθωριοποιηθούν και να είναι διαιρεμένοι μεταξύ τους, η δε δημόσια συμμετοχή τους στον πολιτικό στίβο θα έπρεπε να είναι περιορισμένη…» [1]

Στην πραγμάτωση και επιβολή πολιτικών της κυρίαρχης εξουσιαστικής τάξης, επιβάλλονται και οι «δάσκαλοι» που θα την πραγματώσουν. Έτσι στο σημείο αυτό, παραθέτω αυτούσια τα γραπτά του Ν. Τσόμσκι:

«…αν τα σχολεία [και η εκπαίδευση γενικότερα προσθέτω εγώ], ήταν στην υπηρεσία του συνόλου, θα παρείχαν στους ανθρώπους τεχνικές αυτοάμυνας, αυτό όμως θα σήμαινε ότι διδάσκουν την αλήθεια για τον κόσμο και την κοινωνία. Θα σήμαινε, ότι θα αφιέρωναν την ενέργειά τους και θα αφοσιώνονταν με ιδιαίτερη προσήλωση στο να κάνουν πράξη τα πράγματα που συζητάμε, ώστε οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε μια ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία να αναπτύξουν τεχνικές αυτοάμυνας, όχι μόνο εναντίον του προπαγανδιστικού μηχανισμού στις κοινωνίες που ελέγχονται από ολοκληρωτικά καθεστώτα, αλλά και εναντίον του ιδιωτικοποιημένου συστήματος προπαγάνδας, το οποίο ουσιαστικά ελέγχει το εκπαιδευτικό εγχείρημα και στο οποίο συμπεριλαμβάνονται τα σχολεία, τα ΜΜΕ, ο Τύπος που καθορίζει ποια ζητήματα πρέπει να συζητιούνται και τα έντυπα στα οποία γράφουν οι διανοούμενοι. Όταν αναφερόμαστε σε αυτούς που ελέγχουν τον εκπαιδευτικό μηχανισμό, πρέπει να του θεωρούμε μια τάξη “κομισάριων”. Κομισάριοι είναι οι διανοούμενοι που ο πρωταρχικός στόχος του έργου τους είναι η αναπαραγωγή, η νομιμοποίηση και η διατήρηση στην εξουσία της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης από την οποία αποκομίζουν οφέλη…» [2]

Υποθέτω στο σημείο αυτό, ότι πολλοί θα με κατηγορήσουν για την «αριστερή» μονομέρεια της σκέψης μου. Δεν έχω να απαντήσω τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, παρά τα γραπτά του Μ. Μπακούνιν, σε μια από τις ελάχιστες προβλέψεις του (και όχι μόνο αυτού) στον τομέα των κοινωνικών επιστημών που επαληθεύτηκαν, και ο οποίος είχε προβλέψει ότι η ανερχόμενη ιντελιγκέντσια του 19ου αιώνα θα ακολουθούσε ή την μία ή την άλλη από δυο παράλληλες πορείες. Η μια πορεία ήταν να εκμεταλλευθεί τους λαϊκούς αγώνες για να καταλάβει την κρατική εξουσία και να γίνει αυτό που ονόμαζε «κόκκινη γραφειοκρατία» και έμελλε να επιβάλλει το πιο σκληρό και φαύλο καθεστώς την ιστορία. Αυτή ήταν η μία τάση. Τη άλλη τάση αποτελούσαν, εκείνοι που θα ανακάλυπταν ότι η πραγματική εξουσία βρισκόταν αλλού και θα γινόταν το «εξαγορασμένο ιερατείο» της, υπηρετώντας τους πραγματικούς κυρίους μέσα στο υποστηριζόμενο από το κράτος σύστημα ιδιωτικής εξουσίας – δηλαδή, στις δημοκρατίες του κρατικού καπιταλισμού-, είτε ως διαχειριστές είτε ως απολογητές «που χτυπούν τον λαό με το ραβδί του λαού».

Με βάση το παραπάνω θεωρητικό υπόβαθρο συνεπικουρούμενο φυσικά με την αταξία της σκέψης μου, ε δεν είναι και πολύ δύσκολο να καταλήξω στο σήμερα.

Επί 27 χρόνια διαιωνίζεται και συντηρείται ένα άνομο (και όχι θολό) εξουσιαστικό και παρακρατικό (για την ακρίβεια κρατικό) τοπίο στα ΜΜΕ, το οποίο είχε και έχει σκοπό πέρα των πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων, να παγιώσει την άποψη, ότι καθετί άλλο θα ήταν υπέρ της κοινωνικής πρόνοιας και δικαιοσύνης.

Έτσι.

Με τις ευλογίες της «αριστερής» κυβέρνησης, δυο επιχειρηματίες-καναλάρχες της πρωθύστερης διαπλοκής, επικυρώθηκαν ως νόμιμοι και διαφανείς εκπρόσωποι της τωρινής μεταδιαπλοκής.

Δυο νέοι στον χώρο των ΜΜΕ (τουλάχιστον σε ότι αφορά το προσκήνιο) αλλά παλιοί στον χώρο της παρανομίας (τα όρια αυτής αρχίζουν από εθνοσωτήρες του Βορρά ως τα διαπλεκόμενα αφεντικά του ποδοσφαίρου), βαπτίζονται εν μέσω 250 εκατομμυρίων ευρώ ως υγιής επιχειρηματικότητα!

Τώρα αν πλειοδοτείς σε μια κατ’ επίφαση διαφανή διαδικασία έναντι 76 εκατομμυρίων ευρώ, όταν λίγο πριν, αλλά και ως τώρα, έχεις στο υγιές επιχειρηματικό βιογραφικό σου, 100 απολύσεις και εθελούσιες εξόδους, 5 εναπομείναντες δημοσιογράφους στον ενημερωτικό σου τομέα, 40% μειώσεις αποδοχών των εργαζομένων, μαζικές απολύσεις (40 ακόμα και σε μια μέρα!)…. [3] και πολλά άλλα, ποιος νοιάζεται! Αρκεί ένα πιάτο φαΐ, και πολλές εκπομπές αποχαύνωσης για να ξεχαστούν όλα από τον εθισμένο και καλά «εκπαιδευμένο» μέσο πολίτη.

Ως εκ τούτου….

ΣΤΟ ΚΟΨΙΜΟ ΤΗΣ ΚΟΡΔΕΛΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟ-ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ, Η ΑΔΙΑΤΑΡΑΚΤΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ!

 

[1], [2]: Ν.Τσόμσκι, «Εκπαίδευση χωρίς ελευθερία και κρίση», Εκδ. Καστανιώτη, 2000

[3]: Δ. Κανελλόπουλος, Α. Ψαρρά, «Εφημερίδα των Συντακτών», 3-4 Σεπτεμβρίου 2016

Η χειρότερη κυβέρνηση και αντιπολίτευση της ιστορίας

Tου Χάρη Ζάβαλου

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα χει κάνει ρόιδο. Μόνο κάποιος αμετανόητος συριζαίος, υποψήφιος για διορισμό δεν θα το έβλεπε αυτό.

Και τα ‘χει κάνει όλα χάλια από την στιγμή που συνθηκολόγησε στους εκβιασμούς της συμμορίας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.Από το «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος», έχουν γίνει και αυτοί εξυπηρετητές και διαμεσολαβητές του ξεπουλήματος της χώρας.

Βασισμένοι στην απελπισία του κόσμου και στην καταστροφική πολιτική των μνημονίων, υποσχέθηκαν κοπάδια λαγών με πετραχήλια σε όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνικές ομάδες.Η δράκα του Τσίπρα και του Δραγασάκη, εξαπάτησε ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού που πίστευε ότι μπορεί να υπάρξει εναλλακτική μέσω ευρωπαϊκών λύσεων και «σκληρής» διαπραγμάτευσης.

Πρέπει να γαμηθούν τα πάντα για να κουνηθούμε;

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Τα βλέπεις. Το ασφαλιστικό έρχεται με φόρα και θα ‘ναι χειρότερο από ότι έχει μέχρι τώρα ανακοινωθεί. Οι πλειστηριασμοί επίσης. Οι μισθοί κατρακυλάνε στα 600, τα 500, τα 300 ευρώ.  Ανεργία και φόροι παντού. Τα αεροδρόμια και ο  ΟΛΠ ξεπουλήθηκαν με αποικιακές συμβάσεις κι είμαστε ακόμη στην αρχή του 2016.

‘Ένα ακόμη μνημόνιο θα «τρέχει» ως το 2019 για να ανανεωθεί στην συνέχεια. ‘Όσα ξεκίνησαν με το χαζοχαρούμενο ύφος του Γιώργου Παπανδρέου στο διάγγελμα από το Καστελόριζο, συνεχίστηκαν με τις μαγκιές του Αντώνη Σαμαρά και τις προκλητικές εξυπνάδες του Ευάγγελου Βενιζέλου ολοκληρώνονται πριν καλά-καλά κλείσει χρόνος από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Οι τρείς μεγάλοι μνημονιακοί στόχοι, (διάλυση της ασφάλισης – εκποίηση δημόσιου πλούτου – εκμηδενισμός εργασιακών δικαιωμάτων) έχουν προγραμματιστεί, ολοκληρώνονται και νομοθετούνται ΑΥΤΗ την χρονιά. ‘Όμως δεν έχουν ακόμη ξεσηκωθεί και οι πέτρες!

Χειρότερη διαπραγμάτευση του 2015 η τακτική Τσίπρα, λέει το Χάρβαρντ

Την διαπραγματευτική τακτική του Αλέξη Τσίπρα και της ελληνικής κυβέρνησης, ανέδειξε χειρότερη του 2015 η Νομική Σχολή του Χάρβαρντ στην λίστα που δημοσίευσε

Η λίστα με τις «Δέκα χειρότερες διαπραγματευτικές τακτικές του 2015» αναρτήθηκε στο ιστολόγιο του «Προγράμματος για τη Διαπραγμάτευση» της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ. Εκεί, η διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα και της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές κατατάσσεται ως η χειρότερη της χρονιάς, ενώ υπάρχει και η ανάλογη αιτιολόγηση:

Ασφαλιστικό: Τι πραγματικά συμβαίνει…

Η μάχη εντυπώσεων που δίνεται σε όλα τα επίπεδα, για την λεγόμενη «ασφαλιστική μεταρρύθμιση», κρύβει το τι θα συμβεί στην πράξη σε εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους. Ποια είναι τα 7 βασικά σημεία των αλλαγών στο σύστημα συνταξιοδότησης.

Με το … «καλημέρα» της νέας χρονιάς η κυβέρνηση ξεκίνησε την «μάχη του ασφαλιστικού» η οποία όπως φαίνεται έχει δύο μέτωπα.

Το πρώτο είναι προς τους δανειστές όπου «λυτοί και δεμένοι» (προσωπικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας) επιστρατεύονται προκειμένου το «κουαρτέτο» να μην απαιτήσει την άμεση εφαρμογή όσων προβλέπονται για την κοινωνική ασφάλιση στην συμφωνία της 12ης Ιουλίου.

Πώς προτιμάτε το μνημόνιό σας; (Με φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις ή σκέτο;)

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Κουραμπιές με …ζάχαρη άχνη το 3ο Μνημόνιο.«Εντάξει, θα το εφαρμόσουμε, αλλά πρέπει να αναδείξουμε και τις επιμέρους διαφορές μας», αυτό που έλεγαν πριν λίγο καιρό οι υπουργοί στους διαδρόμους της Βουλής είναι πλέον ανοιχτά, καθαρά και ξάστερα επίσημη κυβερνητική πολιτική.

Όσο περνούν οι μήνες τις διακυβέρνησης από την «δεύτερη φορά αριστερά», όλο και πιο φανερά γίνονται τα αδιέξοδα της θεωρίας –αλλά και της …πράξης-  περί «αριστερής διαχείρισης» του μνημονίου.

Και τώρα κρατάμε γερά!

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Συγκλονίζει το εκκωφαντικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, αλλάζοντας τα δεδομένα. Όμως τίποτε δεν τελείωσε

Το συντριπτικό «ΟΧΙ» ακούστηκε από τις Βρυξέλλες ως την Ουάσιγκτον και την Μόσχα. Στην Συγγρού, στους Αμπελόκηπους και στην Χαριλάου Τρικούπη. Στον ΣΕΒ και στα διευθυντικά γραφεία των καναλιών.  Κάποιοι καλύπτουν ακόμη με τα χέρια τα αυτιά τους, γιατί δεν το αντέχουν…

Είναι σαφώς ένα ΟΧΙ, με έντονο όσο και γοητευτικό, το θυμικό στοιχείο. Δεν θα το αρνηθούμε. Άλλωστε 6 συνεχή χρόνια ταπεινώσεων, φτώχειας, απαξίωσης της εργασίας και της δημιουργικότητας, υποχρεωτικής καταδίκης σε μια ζωή μίζερη σε όλα τα επίπεδα, δεν είναι δυνατόν να μην σωρεύει συναισθήματα. Θυμός, οργή, αγανάκτηση, πίκρα, εξέγερση. ‘Όλα αυτά «έπεσαν» βαριά στην κάλπη.

Για ποιόν εργάζεται ο χρόνος;

Menelaos Myrillas / SOOC

Του Στάθη Κουβελάκη

Οταν άρχισε να υποχωρεί κάπως το επικοινωνιακό μπαράζ που επιχείρησε να παρουσιάσει την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη μεταξύ κυβέρνησης και Eurogroup (και την «λίστα μεταρρυθμίσεων» που τη συμπληρώνει) ως περίπου νίκη, το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της είναι ότι «αγόρασε χρόνο».

Για να το επιτύχει, σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, χρειάστηκε βέβαια να προβεί σε υποχωρήσεις, οι οποίες όμως έγιναν στα πλαίσια όμως ενός «προωθητικού συμβιβασμού» για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Γιάννη Δραγασάκη[1] . Το επιχείρημα εδώ είναι ότι για αυτούς τους τέσσερις μήνες δεν θα παρθούν νέα μέτρα λιτότητας τύπου μέηλ Χαρδούβελη, ενώ λύνεται το πρόβλημα της ρευστότητας που είχε φέρει το τραπεζικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης πριν συναφθεί η συμφωνία και δίνεται ένα περιθώριο ώστε η κυβέρνηση να προετοιμαστεί για τον νέο γύρο διαπραγματεύσεων του Ιούνη χωρίς να εγκαταλείπει τους στρατηγικούς της στόχους. Δεν πρόκειται λοιπόν περί ήττας αλλά περί τακτικής υποχώρησης και ανακωχής που λειτουργεί προς όφελος της ελληνικής πλευράς.

Πώς φτάσαμε έως εδώ και η προσδοκία της 12ης ώρας

Της Βασιλικής Σιούτη

Την τρίτη κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταπιεί το μνημόνιο, καθώς οι δανειστές αρνούνται μέχρι στιγμής να δείξουν έλεος στις παρακλήσεις του Αντώνη Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός έπαιξε τα ρέστα του και τώρα ελπίζει, στο πάρα πέντε, να πείσει τους Ευρωπαίους να δώσουν τη λύση στο αδιέξοδο όπως ο από μηχανής θεός στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.

Το ενδεχόμενο ο Αντώνης Σαμαράς να παγιδεύτηκε, προβληματίζει αρκετούς στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά από την άλλη εκτιμούν ότι εδώ που είχαν φτάσει τα πράγματα, η επίσπευση της εκλογής του προέδρου ήταν μονόδρομος. Η κυβέρνηση δεν είχε κανένα περιθώριο σε αυτή τη συγκυρία να λάβει όλα εκείνα τα επαχθή νέα μέτρα που ζητούσε και ζητάει η τρόικα, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε την πολιτική της αυτοκτονία, καθώς παραμόνευαν οι εκλογές.

Κατάσταση τρόμου στην Υγεία: «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα δίχως “ok” από τρόικα»

 Γ.Γ υπ. Υγείας: Οι δανειστές είναι αυτοί που καθορίζουν το μπάτζετ της φαρμ. δαπάνης  

Σε μια «ωμή» παραδοχή του ασφυκτικού πλαισίου που έχει επιβάλει η τρόικα στην Υγεία προχώρησε η Γενική Γραμματέας Δημοσίας Υγείας Χριστίνα Παπανικολάου, μιλώντας στο 3ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ασθενών «Patients in Power».

Η κα Παπανικολάου ούτε λίγο ούτε πολύ παραδέχθηκε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει ούτε βήμα χωρίς το “ok” της τρόικας.

Αϊνστάιν: Εγώ ο τρομοκράτης

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Με τα ίδια κριτήρια που η Νέα Δημοκρατία παρουσίασε τον Τόνι Νέγκρι σχεδόν σαν επικίνδυνο τρομοκράτη θα μπορούσε να το κάνει και για τον Αλμπερτ Αϊνστάιν, τον Νέλσον Μαντέλα ή τον Γερμανό πρώην υπουργό Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ. Εμείς απλώς της προσφέρουμε μερικά επιχειρήματα

“Καταδικάζουμε τα μέτρα (της ελληνικής κυβέρνησης) εναντίον των εργατών, των χωρικών και των φοιτητών”
Αλμπερτ Αϊνστάιν

Το ημερολόγιό μας γράφει 30 Μαΐου του 1929 και ο Ελευθέριος Βενιζέλος φέρνει στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» -παρουσιάζει δηλαδή το λεγόμενο Ιδιώνυμο. Καθώς το βενιζελικό καθεστώς βυθίζεται στον αυταρχισμό, ανοίγοντας τον δρόμο προς τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά, η κυβέρνηση πραγματοποιεί μια ολομέτωπη επίθεση στο Κομμουνιστικό Κόμμα αλλά και τα συνδικάτα. Τα μέλη τους, όταν δεν εκτελούνται από το παρακράτος, φυλακίζονται ή εξορίζονται από το κράτος.

Αποχαιρετώντας το 2013 – Καλωσορίζοντας το 2014

Της Βασιλικής Σιούτη

Κυβέρνηση και διαπλοκή αντέχουν. Η κοινωνία γονατίζει.

«Η Ελλάδα άντεξε» είπε ο Αντώνης Σαμαράς στο μήνυμα του προς τον ελληνικό λαό για το 2014. Η αλήθεια είναι ότι αυτή που άντεξε είναι η κυβέρνηση. Πέρα από κάθε προσδοκία. Και η διαπλοκή φυσικά. Δηλαδή οι τράπεζες και η παρέα των επιχειρηματιών που κατέχουν ΜΜΕ και κάνουν δουλειές με το δημόσιο. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα για τον πρωθυπουργό. Η κυβέρνηση και οι πυλώνες της διαπλοκής. Και αυτοί, παρά τις ανησυχίες τους, τα κατάφεραν να βγάλουν το 2013 όχι μόνο χωρίς να υποστούν ζημιές, αλλά και με κέρδη. Έχει κάθε λόγο λοιπόν ο πρωθυπουργός να αποχαιρετά το 2013 με ανακούφιση και να υποδέχεται το 2014 με ελπίδα.

Η απάτη του … “πλεονάσματος”

Του Γιώργου Δελαστίκ

Απίστευτη λογιστική και πολιτική απάτη είναι αυτό το υποτιθέμενο «πρωτογενές πλεόνασμα» που πλασάρισαν για καθαρά προπαγανδιστικούς λόγους ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος – και το οποίο άρχισε κιόλας να το …μοιράζει (!), στα λόγια φυσικά, ο πρωθυπουργός.

Πομπωδώς το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου ανακοίνωσε «πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού» της τάξης των 2,9 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η πρώτη προσπάθεια εξαπάτησης του κοσμάκη γίνεται με το «καλημέρα σας».
Το 1,5 δις. ευρώ από αυτά τα 2,9 προέρχεται από επιστροφές χρημάτων κεντρικών τραπεζών κρατών της Ευρωζώνης που είχαν κερδοσκοπήσει με ελληνικά κρατικά ομόλογα!

Η κυβέρνηση εκβιάζει με εκλογές τους … δικούς της βουλευτές!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Από τη μια, μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Από την άλλη, αποδεικνύεται άκρως αποτελεσματική. Αναφερόμαστε στην απειλή άμεσης προκήρυξης πρόωρων βουλευτικών εκλογών που εκτοξεύουν κάθε τόσο από το Μέγαρο Μαξίμου, αν οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τολμήσουν να μην ψηφίσουν κάποιο από τα κατάπτυστα νομοσχέδια που η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου φέρνει κάθε τόσο στη Βουλή κατ’ εντολήν των Γερμανών.

«Ο λαός δεν θέλει εκλογές», διακηρύσσουν περισπούδαστα οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές. Ανοησίες. Πρώτα πρώτα, καμία κυβέρνηση ποτέ και πουθενά δεν προκηρύσσει πρόωρες εκλογές επειδή τις θέλει ο λαός. Όλες οι κυβερνήσεις επιλέγουν τον κατά τη δική τους άποψη ευνοϊκότερο χρόνο για το κόμμα τους όταν κάνουν εκλογές πριν συμπληρωθεί η τετραετία.